ป้ายวิทยาลัยเทคโน ปี 2526

[ศิษย์เก่าเทคโน]

นึกถึงพาเหรดเทคโน แต่แรก

[Singoraman]

วทต. เป็นสถาบันการศึกษาแห่งเดียวในสงขลา ที่รถประจำทาง หรือรถรับจ้างวิ่งผ่านทะลุได้เป็นปกติ
ไม่ต้องมีการตรวจบัตรใด ๆ ทั้งสิ้น

[Anusorn_ab]

อยากเห็นรูปตึกคหกรรม ครับมีไหม  รูปทรงตึก แปลกๆดี

[Singoraman]

ดูเหมือนว่าเขาเรียก "ตึกเค"

[เด็กป้อม6]

ผมก็ศิษย์เก่าพาณิชย์เข้าเรียนปี16  รุ่นอจ.ธงชัย ลาวรรณเป็นหัวหน้าคณะ เข้าปีแรกก็เจอเหตุการณ์ไล่ผอ.พิเชษฐ์ คงทน(ไม่รู้ว่าเขาไล่ทำไม?) ประกอบกับช่วงนั้นคำว่า"นักศึกษา"เท่ห์มาก และ"กร่าง"น่าดู เป็นช่วงเวลาไล่เลี่ยกับที่กรุงเทพมีข่าวการเคลื่อนไหวของนศ.ไล่รัฐบาลทรราชย์ ออกทางวิทยุและนสพ.เป็นระยะๆ ในฐานะน้องใหม่ ที่ต้องฟังและเชื่อรุ่นพี่เ็ด็กช่างหน้าตาดุๆ เขาให้ทำอะไรก็ทำ ให้โพกหัว ห้ามออกนอกวิทยาลัย ให้ยืนยามเฝ้าประตูทางเข้า(ที่ป้ายวิทยาลัยฯ) พวกแกนนำจำได้แต่ชื่อเล่นคนเดียวคือ"พี่เหมา" ช่างกลปี5ร่างสูงๆผมฟูๆนุ่งยีนส์สีน้ำตาล เสียงดังเหมาะเป็นผู้นำ เท่าที่สังเกตุพวกเขาหน้าดำคร่ำเครียดตลอด อัดบุหรี่มวนต่อมวน แต่พวกเราเหล่าน้องใหม่ไม่ว่าคณะไหนๆ เห็นเป็นเรื่องสรวลเสเฮฮา เพราะได้อยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อน ทั้งหญิงและชาย วันแรกยังไม่รู้ประสีประสา พอตกเย็นถูกห้ามออกนอกวิทยาลัยและห้ามกลับบ้านนี่สิ พวกนศ.สาวๆเริ่มตาแดงๆกันแล้ว บางคนร้องให้ไม่หยุด สมัยนั้นการติดต่อทางโทรศัพท์เป็นเรื่องยุ่งยากมาก แม้หลายๆคนจะเป็นลูกอาเสี่ยหาดใหญ่ที่บ้านมีโทรศัพท์ก็จริง การจะโทรแจ้งเหตุการณ์ให้ทางบ้านรู้...เป็นไปไม่ได้เลย เพราะต้องโทรผ่านโอปะเรเตอร์ ต้องไปที่ชุมสายหัวถนนปละท่า แล้วไปเข้าคิวเขียนเบอร์ที่ต้องการโทร แล้วนั่งรอให้เขากดให้ติดแล้วจึงจะมีสิทธิ์โทร
พอฟ้าเริ่มมืด เพื่อนๆหลายคนทั้งหญิงและชายพยายามใช้วิชามารต่อรองกับ"การ์ด"ที่ดูแลประตูทางเข้า เพื่อให้ได้ออกไป หลายๆคนใช้วิธีมุดรั้วหรือปีนข้ามกำแพงฝั่งศาลแขวง นศ.หญิงก็ปีนทั้งที่ใส่กระโปรงนั่นแหละ หลุดออกไปได้ก็นั่งแท็กซี่กลับหาดใหญ่ บางคนถูำกจับได้โดนไล่ให้กลับเข้าไป และต้องนอนค้างกันในนั้น ที่น่าเห็นใจมากที่สุดก็นศ.หญิงและพ่อแม่ที่นั่งเป็นห่วงลูก โดยเฉพาะคนที่อยู่หาดใหญ่ เพราะส่วนใหญ่เป็นลูกคนมีฐานะ ส่วนคนที่อยู่อ.เมืองสงขลาพ่อแม่รู้ข่าวก็มาขอพบลูกๆได้บ้าง ส่งข้าวส่งน้ำให้บ้าง(ในนั้นก็มีข้าวห่อให้กิน)
ด้วยความที่เป็นน้องใหม่ พวกเรา4-5คนเห็นเป็นเรื่องสนุกสนานมากกว่า จึงลืมคิดถึงบ้านไปเลย(อายจัง) เพราะตกกลางคืนมีการร้องรำทำเพลง กินเหล้ากินยา(ไม่รู้เอามาจากไหน?)เหมือนมีงานฉลองมากกว่าประท้วง มีข่าวออกมาเป็นระยะๆว่าได้ยินเสียงระเบิด(พลาสติค)ที่ตึกโน้นบ้าง ตึกนี้บ้าง หรือข่าวร้ายสุดๆ นศ.หญิงถูกรุมโทรม ถึงเราจะไม่เห็นจะจะ แต่เชื่อว่ามีแน่ เพราะเด็กช่างบางคนบางกลุ่ม"ซ่ามาก" เรื่องแบบนี้จึงไม่น่าเกินจริง
รุ่งขึ้น...ขณะที่ผมเดินอยู่หน้าตึกพาณิชย์ไปหาห้องน้ำเพื่อปลดทุกข์ ทุกห้องมีคนยืนคอยคิวเต็มไปหมด เรากำลังปวดมาก จึงตัดสินใจวิ่งไปที่ป้ายวิทยาลัยกะว่าจะขอการ์ดไปเข้าห้องน้ำในศาล ได้ผลเกินคาดผ่านฉลุย พอเข้าไปในเขตศาลก็เจอผู้ปกครองมานั่งรอยืนรอภายในเขตรั้วศาลเต็มไปหมด เราไม่สนใจจะมองหาใครทั้งนั้น มุ่งตรงไปเข้าห้องน้ำให้ได้ หลังปลดทุกข์ออกมาในใจคิดว่า"กลับบ้านดีไหมวะ?" แต่ด้วยความเป็นวัยรุ่น คิดแต่เรื่องเพื่อนๆมากกว่าตัวเอง จึงเดินกลับเข้าไปใหม่ ตรงนี้เองทีทำให้น้ำตาหนุ่มน้อยต้องไหลพราก เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อเราใกล้ๆนี้เอง เตี่ยกับแม่เรายืนโบกมือบอกให้รู้ว่าอยู่ในกลุ่มพ่อแม่ที่มาคอยลูกๆ ในมือเตี่ยหิ้วถุงกระดาษที่ใส่เสื้อผ้าสำหรับไว้เปลี่ยนถ้าไม่ได้กลับบ้าน ส่วนในมือแม่ก็ถือห่อข้าวและขนมปังกับนมข้นตรามะลิ เมื่อเราวิ่งเข้าไปหาและบอกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พวกท่านฟังว่า ไม่มีอะไรหรอกไม่ต้องห่วง พวกเราเป็นแค่เครื่องมือที่เขาขอให้อยู่เพื่อให้เห็นว่านศ.ส่วนใหญ่ไม่เอาผอ. อาหารการกินมีพร้อม ขัดสนแต่เรื่องน้ำอาบและส้วมเท่านั้นเอง แกบอกว่าได้ยินข่าวทางวิทยุประกาศว่าที่นี่ก็มีประท้วงเหมือนกรุงเทพ แกกลัวจะมีการจับกุมหรือทำร้ายจากตำรวจ เมื่อเห็นเรามีอาการครบ32และไม่มีทีท่าตกใจ แกก็สบายใจยอมกลับไปขึ้นโพธิ์ทองที่มาจอดข้างๆศาลพอดี หลังจากส่งเตี่ยและแม่ขึ้นรถแล้ว พ่อแม่คนอื่นๆก็กรูกันเข้ามาหาเรา ให้ช่วยตามเด็กชื่อนั้นชื่อนี้ พ่อแม่บางคนถึงกับพูดไปร้องให้ไป หลายๆคนมีลูกสาวติดอยู่ในนั้น เราจึงขอจดชื่อเพื่อเอาไปตระเวณหาต่อไป
การประท้วงได้ข้อยุติวันนั้นเอง ตอนบ่ายๆมีเสียงร่ำลือว่าทางกรมอาชีวะจะส่งผอ.คนใหม่ชื่อ"นิสสัย เวชชาชีวะ"มาเป็นแทน ทุกคนจึงได้กลับบ้านเสียที แต่หลังจากนั้นก็ไม่เห็นผอ.คนใหม่มาทำหน้าที่ ตำแหน่งนี้เว้นว่างให้รองผอ.รักษาการอยู่นาน จำไม่ไ้ด้ว่ากี่ปีและใครมาเป็นแทนแต่ไม่ใช่"นิสสัย เวชชาชีวะ"แน่นอน
ชีวิตนศ.ในรั้วเทคนิคภาคใต้สมัยนั้นสนุกมากๆ โดยเฉพาะคณะพาณิชย์ของเรา แน่นอนใครมาเรียนที่นี่ก็ต้องสนุกอยู่แล้ว เพราะได้เรียนรวมกันชาย-หญิง ไม่มีเบื่อเลย หลายๆคนจึงต้องเรียนเกินหลักสูตรไปอีกครึ่งปีหรือ1ปี เพื่อนเขาจบไปทำงานหมดแล้ว แต่หมอนี่ยังเหล่สาวไม่สะใจกระมัง?
สิ่งที่น่าภาคภูมิใจของวิทยาลัยเทคนิคภาคใต้ยุคนั้น ใครที่จบที่นี่จะได้ทำงานดีๆเป็นส่วนใหญ่ สังคมให้ความเชื่อถือไม่แพ้จบจากกรุงเทพเลยทีเดียว
ผลพวงที่ยังพอเหลือให้เห็นจนถึงทุกวันนี้ ผจก.ธนาคารและตำแหน่งสำคัญๆในธนาคาร ในหาดใหญ่-สงขลาและจว.อื่นๆในแถบนี้ เกินครึ่่งเป็นศิษย์เก่า"วิทยาลัยเทคนิคภาคใต้"ครับ ลองไปสอบถามดูได้

[หม่องวิน มอไซ]

นำภาพ"ตึกเค" จากหนังสือ นำเที่ยวสงขลา พิมพ์ในปี พ.ศ. ๒๕๐๔ มาให้ชมครับ

[หม่องวิน มอไซ]

ภาพถ่ายทางอากาศ พ.ศ. ๒๕๑๗ บริเวณเทคโนฯ สงขลา
ลูกศรชี้ตึกเค มองจากทางอากาศ คล้ายปากกานะครับ

[พี่แอ๊ด]

ตึกเค  ถ่ายวันนี้  11  เม.ย.53

[ป๋าไก่ สมาร์ทตี้-จี]

 ป้ายหน้าตึก

[keaw7676]

ขอแจมนิดนึงครับ รูปหน้าตึกสถาปัตยกรรม เด็บถาปัดรุ่น 4 ครับ เข้าเรียนตอนที่เป็น วิทยาลัยเทคนิคภาคใต้ ปีการศึกษา 2518 (ถ้าความจำยังไม่เลอะเลือนมาก)

[K.Toey]

ผมก็ศิษย์เก่า บธ. (บริหารธุรกิจ) ปี 39 ครับมี มีภาพเก่ามาร่วมด้วยครับแต่เป็นฉบับอัดสำเนา

[K.Toey]

ป้ายวิทยาลัยเทคนิคภาคใต้ (วทต.) ปี 2500

[K.Toey]

อาคารอำนวยการ (อาคาร 1) ขณะก่อสร้าง ปัจจุบันคืออาคารอธิการบดี (มุมนี้ถ่ายจากด้านหลังอาคาร บริเวณสามแยกข้างแผนกวิชา บช. กับอาคาร 8 ซ)

[K.Toey]

(1) บรรยากาศห้องสมุด อยู่ที่อาคาร 1
(2) ห้องพิมพ์ดีดอยู่ที่ตึกเลขาฯ ชั้น 2 โต๊ะเรียนตั้งแต่แรกเปิดแผนกตอนผมเรียนปี 39 ก็ยังเป็นชุดเดิม
(3) บ้านพักผู้อำนวยการ
(4) บ้านพักครูในระยะแรก ๆ (น่าจะอยู่บริเวณตรงประตูทางเข้าหน้ามหาวิทยาลัยในปัจจุบัน ตรงข้ามตู้เอทีเอ็มกรุงไทย)

[ก่อสร้างเทคโนสงขลา]

คิดถึงเทคโนสงขลา

[ก่อสร้างเทคโนสงขลา]

คิดถึงเทคโนสงขลา

[wachi29]

ผมเข้าเรียน ปี 40 คณะบริหารฯ การตลาด รุ่นอาจารย์โกศล ตอนนี้ท่านเสียแล้ว คิดถึงสถาบันจัง ตอนนั้นรุ่นผมยังใช้หัวเข็มขัดโลโก้เก่าอยู่เลย ไม่ใช่ว่าเข้าข้างน่ะ โลโก้ของราชมงคลสวยมากน่ะผมว่า

[นายจอมเฮี้ยว]

คิดถึงอจ.ผัน สิงหเดชา สอนพิมพ์ดีดสลับกับอจ.กาญจนา และอจ.ท่านอื่นๆ อยากได้บรรยากาศแบบนั้นอีก

[พรรณี]

อยากเจอเพื่อน ๆ พณิชยการ ปี 2526 ห้อง 2 จัง   ภาพนี้ถ่ายหน้าคณะบริหารธุรกิจ  มี พัชรา  ประไพ, มู่ำหำหมัดร๊อมหลี  พันดุสะ, พิชัยพนธ์  เรืองตัณฑวัฒน์, ผ่องศิลป์  ปานเมือง, ผ่องศรี  แซ่ตั้ง, พรทิพย์ ถาวรสวัสดิ์, มุกดา  โพธิ์อร่ามศรี, นุชลักษณ์  วชิรอนันต์, ฟาติมะ  จันทรัตนา, แมรี่ั  อรุโณศรีสกุล,ปราณี  แซ่เตียว, ประชัน ทองพันธ์, ปราการ วัฒนกิจรุ่งโรจน์, บานชื่น วิจิตรกานต์วงศ์, มลฤดี  จงเจริญยิ่งถาวร,ประทุม พิชัยรัตน์, พิพรรณ์  ชาตะวิทยากูล,พัชรี อำนวยพาณิชย์,ปรัศนี  ตันกุลรัตน์, มัทยา  วีระชาญณรงค์,บุหงา  แซ่ตัน, นิตยา  นาคแก้ว,นิตยา  จิวานันท์, นิภา  แซ่ว่อง,ปรีดา  แซ่ลิ่ม, บุญนาค  ศักดานุชิต,ปรีดา  ทวีวงศ์, มาลินี  แซ่เล้า และ พรรณี  จันทศิริ

[พรรณี]

อีกภาพ

[สมถวิล]

คิดถึง อ.ผัน ก็ไปเยี่ยมได้น่ะคะ ท่านเป็น ผอ.อยู่ที่บริหารธุรกิจฯ สงขลา (บธว.) เราก็เรียนเทคโนเหมือนกัน
แต่เข้าเรียน ปวช.หนึ่ง ปี 2528  ผ่านไปหน้าเทคโน ก็คิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ เหมือนกัน ยังจำเพลงมาร์ทได้
ป่าว( วทต.ชื่อย่อวิทยาลัย เทคนิคภาคใต้ )จนกลายเป็น วขต. วิทยาเขตภาคใต้ และจบ ปวส.ตอนชื่อ ราชมงคลฯ
ห้าปี วิทยาลัยเปลี่ยนสามชื่อเลย

[bbg]

น่าเสียดาย ต้นกำเนิดมาจากสาย อาชีวะ แต่ทุกวันนี้บางคณะ ไม่ให้โอกาศ เด็กอาชีวะ สอบคัดเลือกเข้าศึกษาต่อ
เหมือนกับ สามมหาลัย เทคนิคในกรุงเทพ ให้เรียนแต่หลักสูตรพิเศษ ค่าเทอม แพงๆ ไม่ค่อยสนใจเด็กที่เป็นต้น
กำเนิดของตัวเอง กลัวแต่ไม่เก่งไม่เด่นดังเท่ามหาลัยอื่นๆ เขา