-- นกเอี้ยงสาริกาที่รัก <3

[nu.jokie]

สวัสดีค่ะ
           วันนี้จะมาเล่าเรื่องราวที่ประสบพบเจอมา  เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องของลูกนกน้อย  ขอย้อนกลับไปตอนเจอมันใหม่ๆ  พอดีหนูเจอมันตกจากรังเมื่อประมาน 4เดือนที่แล้ว  ตอนนั้นมันมีขนขึ้นเต็มตัวแล้วค่ะ  ตอนแรกเอามันกลับขึ้นไปไว้ที่รังต้นที่มันตกลงมาแล้ว สังเกตุดูมันอยู่นานพอสมควร  หนูก็คิดว่าคงไม่มีอะไรแล้วหายห่วง จึงกลับเข้าไปในบ้าน พออีกสักประมาณ 1ชม. ต่อมาได้ยินเสียงนกร้องเสียงดังมาก อยู่หน้าบ้าน จึงรีบวิ่งไปดู ปรากฎ ว่ามันกำลังถูกแมวขู่ใส่อยู่ด้วยความตกใจขอตัวหนูเองจึงรีบวิ่งไปไล่แมวแล้วอุ้ม มันเข้าไปในบ้านเพราะคิดว่าเอาไว้ข้างนอกคงไม่ปลอดภัย จึงเลี้ยงเอาไว้จนกว่ามันจะบินคล่องแล้วปล่อยมัน

รูปวันแรกที่เจอมันแล้วเอาเข้าบ้านใส่ตะกร้าไว้


พอเลี้ยงมันไว้ได้สองวัน อาการ มันดูซึมๆนิ่งๆ ไม่ร้องเหมือนนกตัวอื่น ทั้งๆที่เมื่อวานมันก็ยังกระโดดไปมาได้ แต่พอมาวันนี้กลับไม่กระโดด ยืนก็ไม่ได้ ทรงตัวด้วยข้อต่อของขา เซไปเซมา เกาะกิ่งไม้ไม่ได้และเกาะอะไรไม่ได้เลย  แถมไม่ยอมกินข้าวหุงที่เอามาป้อน(เพราะไม่ได้เตรียมอาหารนกจึงเอาข้าวให้นกกินก่อน)  .. ด้วยความเป็นห่วงหนูจึงพามันไปหาหมอ  หมอบอกว่ามันขาดวิตามินกับแคลเซียม  มันจึงเดินด้วยเท้าไม่ได้ หมอให้เปลี่ยนที่อยู่ให้มันใหม่จากตอนแรกอยู่ในตะกร้า  หนูเปลี่ยนเอากล่องมาทำเปนรังให้มันอยู่เปลี่ยนทิชชูให้มันทุก วัน


สงสารมันมาก เหมือนนกที่ใกล้จะตาย หมอบอกให้พยายามให้มันกินอาหารเยอะๆ และกินวิตามินและแคลเซียมเป็นอาหารเสริม ที่หมอสั่งยาให้  หนูป้อนมันทุกเช้ากับเย็น ตอนกลางวันแอบโดด รร.เพื่อมาป้อนอาหารมัน (กลัวมันตายมาก) เวลามันนอนมันล้มลงไปนอนเลย ตอนแรกนึกว่ามันตายแล้วพอเอามือไปลูบมันก็ลืมตามอง โล่งใจมาก แต่ความรู้สึกตอนนั้นคืออยากจะร้องไห้ ถึงแม้จะเลี้ยงมันมาเป็นเวลาสั้นๆ แต่มันก็เหมือนเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเพราะต้องคอยป้อนข้าวป้อนน้ำป้อนยาดูแลเอาใจใส่ทุกวิถีทางเพื่อให้มันรอด!!   ผ่านมา สองอาทิตย์ อาการไม่ดีขึ้นแถมแย่ลง  น้ำหนักตัวมันลดลงเรื่อยๆ จนน่าใจหายทั้งๆที่ป้อนทุกๆสามมื้อยัดให้มันกินเยอะมากๆ  พาไปหาหมออีกรอบ หมอบอกว่ามันคงไม่รอด หนูหมอตลอดว่ามันต้องรอดยังไงมันก็ต้องรอด หมอจึงลองให้หนูป้อนยาปฏิชีวนะให้มัน หนูก็ต้องป้อนทั้งยาทั้งอาหารเสริมให้มันทั้งวัน แล้วปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้นเป็นพยาบาลจำเป็น...ให้มันมาเป็นเวลา 1เดือนกว่าๆ มันก็เริ่มกินข้าวเองได้ เริ่มยืนได้และในที่สุดมันก็วิ่งได้ และบินได้ แต่ยังไม่คล่องเท่าไหร่คนในบ้านตกใจมากที่มันรอดมาได้ จนตอนนี้เลี้ยงมันมาเป็นเวลา 4เดือนจะ5เดือนแล้วค่ะและเลี้ยงให้มันอยู่ในบ้านแต่ไม่ได้ขังกรง  เคยปล่อยมันไปแล้วแต่มันไม่ไป หนูจึงเลี้ยงมันเอาไว้และตั้งชื่อมันว่า เจ้าดำมี่  ไปไหนไปด้วยเกาะไหล่แน่นไม่ปล่อยเลย  ไปไหนมีแต่คนอยากจะได้มันเพราะมันค่อยข้างเชื่องคน  แต่นิสัยเสียของมันคือชอบจิก คนที่ไม่รู้จักมันเค้าก็จะกลัวมันจิก  ทั้งๆที่เลี้ยงแบบอิสระตัวหนูเองโดนจิกบ่อยแต่หนูไม่ได้กลัวมัน แต่กลับคนในบ้านไม่มีใครกล้าจับ  มันจิกแรงจิกเจ็บมาก   แต่เรื่องอื่นมันเชื่องมาก เดินตามหนูตลอด เวลาอาบน้ำหนูก็เอาน้ำใส่ถาดแล้ววางไว้มันก็วิ่งไปอาบแถมแกล้งคนชอบสบัดมาทางที่มีคนอยู่  ดื้อมาก ซนมาก แต่ไม่ชอบนิสัยชอบจิกของมันเลยค่ะ -*- อิอิเอาประสบการณ์เลี้ยงนกครั้งแรกมาเล่าให้ฟังคงจะอ่านจนเบื่อแล้วสินะค่ะ 55 ><  ...

     สุดท้ายนี้ก็อยากจะ บอกว่าสัตว์กับคนก็มีชีวิตมีจิตใจเหมือนกับคนมนุษย์เรา  อย่าทิ้งขว้างอย่าเห็นว่ามันเปนแค่สัตว์ที่จะปล่อยให้ตายก็ได้ไม่ได้ก็ดี  ชีวิตมันหนึ่งชีวิต มีค่ามากที่ได้เกิดมาบนโลก มันเป็นสิ่งสวยงามที่ทำให้โลกน่าอยู่ขึ้น  และหนูก็ภูมิใจมากที่สามารถช่วยชีวิตที่มีค่าของมัน....ให้ที่อยู่...ให้ความอบอุ่น รักและดูแลมันเหมือนเพื่อนมนุษย์  และก็อยากจะให้ใครหลายๆคนมองสัตว์เป็นเพื่อน มากกว่ามองเป็นของดูเล่น 


ดำมี่ ณ ปัจุบันค้า ~ ตัวโตมีหางแล้ว แข็งแรงหายห่วง <3

[Mr.No]

ผมกำลังสงสัยว่าพลาดกระทู้ดี ๆ อย่างนี้อีกแล้ว...

น่าจะเป็นโพส/กระทู้ ดี ๆ ในรอบหลายเดือนสำหรับบอร์ดนี้ทีเดียว...

อ่านแล้วนึกภาพเห็นถึง ความรู้สึก..เจตนา..ของผู้เลี้ยงดูเจ้านกเอี้ยงตัวนี้ได้ดี ซึ่งคิดว่า การมองเห็นคุณค่าของสัตว์ที่มีลมหายใจ..มีเลือดเนื้อ ..เจ็บปวด และมองในเชิง เพื่อนร่วมโลก นั้น น่าจะทำให้ โลกใบนี้น่าอยู่ขึ้นไม่น้อย..

จริงๆ  เจ้านกเอี้ยงสาลิกาตัวนี้ ถ้าจะมองในเรื่องคุณค่าทางด้านมูลค่า คงไม่ต้องพูดเพราะมันกลายเป็นนกเอี้ยงที่ผมคิดว่าน่าจะปลดรายชื่อออกจากสัตว์สงวนได้ทันที เพราะการปรับตัวในการอยู่ร่วมกับเมืองและมนุษย์ทำให้มันคงห่างจากคำว่า "สูญพันธุ์" อีกนาน

ไม่แน่ใจว่าผู้โพส ..ซึ่งใช้สรรพนามแทนตัวเองว่า "หนู" อายุอานามเท่าไหร่...แต่อ่านจากการเขียน ก็รู้สึกว่า กระชับ เข้าใจง่าย และ "ตรง" ดี

เพราะชื่อเจ้าเอี้ยงสาลิกานี้  เป็นชื่อที่เราเอามาจากอินเดีย (อินเดียเรียกนกเอี้ยงนี้ว่า สาลิกา (Saarika) ถือเป็นนกที่เกิดมาคู่มนุษย์ เพราะมันเลียนเสียงมนุษย์ได้  และในทางไสยฯ ก็เลือกเอานกชนิดนี้มาเป็น หุ่นเสก เรียกเงินเรียกทองจนเป็นที่มาของขลังที่เรียกว่าพวก "สาลิกาลิ้นทอง" ไง

เอาเป็นว่า...รับเลี้ยงไว้ แล้วดีนะ...รวย!

[คนน้ำตก]

ดีอ่ะ

[win189]

อ่านแล้วอมยิ้มตามน้องคนเลี้ยงที่เขียนบรรยายไว้   ขอให้สนุกกับการเลี้ยงนะครับ 

[songdagvitaya]

น่ารักมาก เลี้ยงไว้นะ

[giftiizzzzz]

คืออยากทราบว่ามันตัวร้อนเป็นปกติไหมคะ? เเล้วมันเป็นเชื้อราที่หัวควรทำยังไงดีคะ?