มาช่วยแหลงคำใต้...ที่กำลังจะเลือนหายไป

[คนเมืองสง]

     กำลังใจไข่นุ้ย     หนึ่งมา
หยิบยื่นในวาจา       กล่าวไว้
หลายคำไม่มีมา       นานอยู่
เพียงเพิ่มคนนำใช้    ย่อมได้ อยู่นาน
    ภาษาไทยถิ่นนี้     อิ่มรส
งามอยู่ตามปรากฎ     ต่อผู้
แตกฉานผ่านไวพจน์  คำก่อ
จงช่วยภาษารู้         ส่งให้ ลูกหลาน

[คนเมืองสง]

เจี้ยนปลา = ทอดปลา
จี๋ปลา = ปิ้งปลา
แปรปลาในทะ = กลับด้านปลาทอด
ขูดเกล็ด = ขอดเกล็ด
ไม้ตับ = ไม้หนีบสำหรับปิ้งย่าง(ไม้ไผ่)

[คนเมืองสง]

สา = ระแวงความสกปรก, ขยะแขยง (บ้านพี่คนนั้นเลี้ยงหมาหลายตัว ฉานสาแรง)
สาใจ = ตะขิดตะขวงใจ, ลำบากใจที่จะกระทำต่อไป
ทิ่น = สนิทใจ, ชำนาญสถานที่
วิบ = โกรธกระทันหัน
เคือง = โกรธหลังจากพิจารณา
วี่ = โกรธแบบขึ้นไม่หยุด
ใจโส้ = ใจสู้
กางเกงแหก = กางเกงขาด
ผ้าร้าย = ผ้าขี้ริ้ว

[คนเมืองสง]

วัวลด = วัวตอนแล้ว

[คนเมืองสง]

คดห่อ = การเตรียมข้าวห่อ (รูปธรรม), การเตรียมของล่วงหน้า (นามธรรม)
คดข้าว = ตักข้าวจากหม้อ
หวัก = ทัพพี
ชั้น = ปิ่นโตแบบเถา
น้ำล้างสาร = น้ำซาวข้าว

[คนเมืองสง]

โดะ = แผลเน่าเปื่อย
ปลาขาว = ปลาซิว
นุ่งผ้าโอบตอ = นุ่งผ้ากระโจมอก
กอดแคระ = ให้ขี่หลัง
ทูน = เทินไว้บนศีรษะ
ลากทำเมีย = การฉุดผู้หญิงของคนใต้สมัยก่อน มีเป้าหมายเพื่อเอาไปเป็นภรรยา
หน้าเหมีย = ไม่เป็นลูกผู้ชาย (เบากว่าคำว่า "หน้าตัวเมีย" ในภาษากลาง)
ลาก = ฉุด (ผู้หญิง)
แหย่ะ = ยัดยัน
แหย่ะขี้นั่ง = ก้นจ้ำเบ้า
แถกเด๋ = ว่ายกรรเชียง

[singdang]

หลบก่อน = กลับก่อน
ยาสูบ = บุหรี่
ยาร่วง = มะม่วงหิมพานต์
โม่งหัวครก = เม็ดมะม่วงหิมพานต์
เรียนเทศ = ทุเรียนน้ำ
สีฟัน = แปรงฟัน
แฟ้บ = ผงซักฟอก
ยาดุม = ยาดม
น้ำเต้า = ฟักทอง
แตงจีน = แตงโม
เคย = กะปิ
น้ำผึ้งทราย = น้ำตาลทราย
ผักสายซิ่ม = ผักกวางตุ้ง
เกือก = รองเท้า
โคม = กะละมัง
จอก = แก้วน้ำ

[คนเมืองสง]

ลูกเขือข้อย = มะเขือพวง
ตายเหง = พับผ่า
แมระ = ฆ่าด้วยมีด (ชำแหระ)

[คนเมืองสง]

ขวั่ดเหนียงไม่แตก = อาหารไม่ย่อย (ใช้กับไก่)
ลูกหนอนแยงวาร = พยาธิชอนไชรูตูด
ต้มเหล้า = กลั่นเหล้า
พวย = กระบวย
ปอด = ปี๊บ
น้ำผึ้งปอด = น้ำตาลปี๊บ
ทุยอุด = ตูดไก่
หนมปีบ = ขนมปังปี๊บ
แป้งหวาน = ผงชูรส

[คนเมืองสง]

เหนาะน้ำชุบ = จิ้มน้ำพริก
สารกุ้ง = กุ้งแห้ง
ครกบด = ครกหินโม่แป้ง
ครกเบือ = ครกตำเครื่องแกง, น้ำพริก
ครด = กัดแทะ
สูบปุ้งก่า = สูบไป๊ป์
โหะ = พัง
โหะใส่ = พังทับ
แม่แก่ = ยาย(พัทลุง)
แม่เฒ่า = ยาย (สงขลา)
พ่อแก่ = ตา (พัทลุง)
พ่อเฒ่า = ตา (สงขลา)
เด็กเหนือ = เด็กบ้านป่า อาชีพทำสวน เช่น ร่อนพิบูลย์, ชะอวด, ถ่องสง(ทุ่งสง), นาวี(นาทวี), สะเดา, สะบ้าย้อย ฯลฯ
เด็กเล = เด็กชาวเล อาศัยเลี้ยงชีพจากทะเล เช่น ปากพนัง, ปัตตานี (รู้การประมง)
เด็กบก = เด็กท้องไร่ท้องนา อาชีพทำนารู้การหาปลาน้ำจืดและปาดตาล เช่น ระโนด, หัวไทร, สทิงพระ, สิงหนคร
เด็กในเมือง = เด็กที่ใช้ชีวิตในเมืองทั่วไป

[นายไข่นุ้ย]

ขี้พร้า เท่ากับ ฟัก
น้ำเต้า เท่ากับ ฟักทอง...

[นายไข่นุ้ย]

แช  เท่ากับ ช้า
ฮ่อง เท่ากับ ซึม/เศร้า

[คนเมืองสง]

แดดหุบ = เมฆบังแสงอาทิตย์

[คนเมืองสง]

หวยหีดไม่ได้ = โดนนิดๆหน่อยๆเป็นไม่ได้

[คนเมืองสง]

แคว็ก = ควัก
ยอน = ยุแยง, ยุยง
ยอนหู =ใช้ไม้ปั่นหู
เหล็กยอน = ลวดสำหรับแยงท่อตะเกียงแก๊สของคนกรีดยางสมัยก่อน
แคระ = สะพาย
หญอด (เสียงนาสิก)= ไม่โต, แคระเกร็น
หึงสา = อิจฉา (ในสามก๊กฉบับพระยาพระคลังก็ใช้คำนี้ ทำให้สงสัยว่าพระยาพระคลัง(หน) จะเป็นคนใต้หรือเปล่า??
ขีดยาง = กรีดยาง
ตัดยาง = กรีดยาง
มับเงาะ = ใบสาระแหน่

[คนเมืองสง]

ตาหลุน = ตาโปน
ตาผลี้ = ตาลีบเล็ก
ตาล่อ = งก
ตาเล้ = ตาเหล่
ซัดตาไปแล = หันไปดู

[นายไข่นุ้ย]

 

[คนเมืองสง]

บาน =  สาปส่ง
บานชาติ = สาปส่งตลอดชาติ

[คนเมืองสง]

หมรึก = ดื่ม
ไม่สิงก็สิง = ไม่อย่างก็อย่าง
ฮบเอิด = หายซ่า

[คนเมืองสง]

หมรึก = ดื่มต่อเนื่องจนสุดลมกลั้น

[คนเมืองสง]

ใย = เลียนแบบ

[คนเมืองสง]

ได๋ = เคยตัว