บันทึกส่วนตัว : ดูหนังที่หาดใหญ่เมื่อ 30 ปีก่อน….จวบยุคปัจจุบัน (ปี พ.ศ.2555)

[คนคลองเรียน 2]

บันทึกส่วนตัว : ดูหนังที่หาดใหญ่เมื่อ 30 ปีก่อน....จวบยุคปัจจุบัน (ปี พ.ศ.2555)

                   สมัยเมื่อประมาณ 30 ปีก่อนในความทรงจำอันเริ่มจะลางเลือนของผู้เขียน  หาดใหญ่ยังไม่เจริญเฉกเช่นยุคปัจจุบัน  ถนนหนทางหลายแห่งยังคงเป็นถนนดินแดง  รถรายังไม่มากนัก  การคมนาคมส่วนใหญ่ผู้คนยังนิยมโดยสารรถประจำทาง  ตุ๊กตุ๊ก  และรถสองแถว  ทีวีในสมัยก่อน(ราวปี พ.ศ.2524)ส่วนใหญ่ผู้คนยังนิยมบริโภคเป็นทีวีภาพขาว-ดำกันอยู่  สถานีโทรทัศน์เองก็มีกันอยู่แค่ 4 ช่อง โดยเริ่มออกอากาศเปิดสถานีตอนตี 5 ปิดเวลาประมาณเที่ยงคืนตรง  ความบันเทิงเกี่ยวกับเรื่องการดูหนัง(โดยเฉพาะหนังสยองขวัญ)นั้นหนังดีๆส่วนใหญ่หาชมยาก  นอกจากเข้าไปดูในวิกในโรงภาพยนตร์ในเมือง  หรือตามไปดูเป็นหนังกลางแปลงแถวบ้านกับเลือกดูในทีวีแล้วนี่  ก็ต้องเก็บสะสมเงินเพื่อซื้อเครื่องเล่น-เช่าม้วน VDO มาดูอย่างเดียว(ซึ่งสมัยนั้นเครื่องเล่น VDO ถือเป็นสินค้าราคาแพงสำหรับคนมีรายได้สูงเท่านั้น)

                  "หนังกลางแปลง"  หรือที่คนหาดใหญ่สมัยเมื่อราว 30 ปีก่อนเรียกว่า "หนังขายยา" หรือ "หนังเร่" มักเป็นที่นิยมและได้รับความสนอกสนใจจากเด็ก, วัยรุ่น  รวมถึงผู้ใหญ่-คนเฒ่าคนแก่โดยทั่วไป  เพราะนอกจากความบันเทิงในการรับฟังเพลงจากคลื่นวิทยุ  การชมละคร-หนังจากทีวีภาพขาว-ดำ  หนังตะลุง / มโนราห์ แล้วก็คงมีหนังกลางแปลงนี่แหล่ะที่เป็นเครื่องสนองความบันเทิงเริงใจในยามค่ำคืนได้เป็นอย่างดีในยุคสมัยที่ความเจริญทางวัตถุนิยมยังห่างไกลจากยุคปัจจุบันอยู่มาก 

                  หนังกลางแปลงในสมัยก่อนที่หาดใหญ่ในความทรงจำของผู้เขียนมีกันอยู่ 3 จำพวก คือ 1. หนังกลางแปลงประเภทฉายกั้นผ้าเก็บเงิน  2. หนังกลางแปลงประเภทได้รับการว่าจ้างให้มาเปิดฉาย  และ 3. หนังขายยา หรือหนังเร่ หนังประเภทสุดท้ายนี้มักจะมีการหยุดฉายตอนกลางเรื่องเพื่อขายยา และลูกอบ /ขนมขบเคี้ยวประเภทต่างๆ

                   ปกติคนหาดใหญ่จะคุ้นเคยกับหนังกลางแปลงประเภทแรกเสียมากกว่า  คือหนังประเภทฉายกั้นผ้าเก็บเงิน  ที่ผู้เขียนพอจำได้นี่ก็เป็นลานฉายหนังกลางแปลงแถวเยื้องๆกับวัดคลองเรียน  สถานที่แห่งนี้เองแต่ก่อนเป็นลานกว้างพอประมาณ  ก่อนวันฉายหนังจะมีการแจกใบปลิว  ใบโฆษณาติดประกาศตามสถานที่ต่างๆที่ผู้คนพลุกพล่าน  นอกจากนี้ก็เป็นการบอกกันปากต่อปากของเด็ก และวัยรุ่นในสมัยนั้นกันเอง  วันฉายหนังกลางแปลง  ทีมงานจะจัดวางจอหนังให้ได้ในมุมที่ดูดีที่สุด  จัดระบบเครื่องเสียง  และใช้ผ้าใบ หรือผ้าสีขาวหนาๆมาขึงเป็นกำแพงล้อมรอบ 4 ทิศ  กำแพงผ้าที่ขึงนี้เองกะเอาด้วยสายตาแล้วคงสูงราว 2 เมตรเห็นจะได้  ช่วงหัวค่ำขณะที่ฟ้ายังสว่างอยู่ไม่สามารถทำการฉายหนังได้  นายหนังกลางแปลงจะเปิดเครื่องเสียง-ดนตรีให้ดังเข้าไว้เพื่อเรียกลูกค้า-คนใช้บริการ  นอกจากนี้ก็ยังมีเสียงจากโทรโข่งขนาดย่อมๆดังคลอกับเสียงดนตรีมาเป็นระยะเพื่อชักจูงให้คนเข้ามาดูหนังกลางแปลงกันมากๆ  พอฟ้าเริ่มมืดสนิทของกินก็มาวางขายกันเต็มลานรอบๆกำแพงโรงหนัง  ผู้ชมเริ่มต่อแถวเพื่อจ่ายเงินเข้าโรง  สนนราคาการดูหนังกลางแปลง 1 เรื่องในสมัยนั้นคือ 1 บาท



                  ผู้เขียนก็เคยเข้าไปดูนะหนังกลางแปลงแบบกั้นผ้าเก็บเงินหน้าโรง  คือตามพี่ๆแถวบ้านเข้าไปดูเพราะอยากรู้ว่าเสียงที่มันดังๆอยู่ในแนวกั้นผ้าสีขาวน่ะ  มันคือเสียงอะไร  เข้าไปดูอะไรกัน?  แต่เพราะผู้เขียนอายุยังน้อย(ราว 5 ขวบ) เลยสนุกสนานกับการวิ่งเล่นในแนวกั้นรั้วผ้าเสียมากกว่า  พอหนังจบก็บอกไม่ได้ว่าดูเรื่องอะไรไปบ้าง  สนุกสนานแบบเด็กๆ(ฮา)  อีกนิดดด....ขอพูดเกี่ยวกับหนังประเภทที่ 3 เสียหน่อย  หนังขายยา หรือหนังเร่  ประมาณปี พ.ศ.2526 มีคณะหนังขายยาคณะหนึ่งเดินทางมาจากจังหวัดทางภาคเหนือเพื่อมาเยี่ยมญาติที่หาดใหญ่แถวซอยบ้านผู้เขียน  พักกันอยู่หลายวันจนใกล้เดินทางกลับ  ทางคณะหนังขายยาเลยอยากตอบแทนญาติๆที่เคยให้ความช่วยเหลือในหลายๆเรื่องในครั้งอดีตด้วยการจัดฉายหนังให้คนในซอยบ้านผมได้ชมกันฟรีๆ 1 เรื่อง  ตอนนั้นคุณป้าท่านหนึ่ง(ญาติกับทางคณะฉายหนัง)ถามผมซึ่งเป็นเด็กตัวเล็กๆมาแอบยืนดูด้วยความสนใจว่า "แล้วลูกอยากดูหนังเรื่องอะไรล่ะจ๊ะ"  ผมในวัยเด็กตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว "อยากดูหนังสยองขวัญครับ"  คืนนั้นเลยได้นั่งดูหนังขายยาหน้าบ้านเรื่อง งูผี เป็นผลตอบแทนที่อุตส่าไปยืนเฝ้าคณะฉายหนังเร่ทั้งวันด้วยความสนใจ  ฉายเรื่องแรกจบก็ต่อด้วยเรื่อง ใต้ฟ้าสีคราม  หนังเรื่องนี้เพลงเปิดตัวไพเราะดีครับ  แต่ทนดูได้แค่ 30 นาทีก็ง่วงล่ะ 

                   กระโดดมาที่ประมาณต้นปี พ.ศ.2532 (โดยประมาณ) Big Cinema ได้เริ่มออกอากาศเป็นครั้งแรกทางช่อง 7  โดยการฉายครั้งแรกนี้เองประเดิมด้วยหนังสยองขวัญเรื่อง "สัตว์สยอง"  เป็นที่ฮือฮากันมากในสมัยนั้น  โดยในช่วงนี้เองที่ทางโรงภาพยนตร์ในหาดใหญ่เริ่มมีการพัฒนาไปในทิศทางที่ดีขึ้นแล้ว  หนังดังๆจากต่างประเทศและในเมืองไทยจึงเริ่มทยอยเข้ามากวาดเงินบาทเข้ากระเป๋ากันอย่างสนุก  ส่วนสนนราคาในการรับชมหนังในโรงภาพยนตร์หาดใหญ่อยู่ที่ประมาณ 24 - 40 บาท  นอกจากนี้การที่เครื่องเล่น VDO เริ่มมีราคาถูกลงและกำลังได้รับความนิยมจากผู้บริโภคระดับชั้นกลางเพิ่มมากขึ้น  ส่งผลให้ตลาดขายม้วน VDO เจริญเติบโตขึ้นตามลำดับด้วยเช่นเดียวกับโรงหนัง  ร้านเช่าม้วน VDO ทั้งกิจการเล็กๆระดับครอบครัวไปจนถึงกิจการใหญ่โตข้ามชาติอย่างร้านซึทาญ่าของญี่ปุ่นเริ่มมีเข้ามาให้ได้เห็นบ้างแล้วในหาดใหญ่(หาดใหญ่ : ร้านซึทาญ่าเริ่มเข้ามาเจาะตลาดคนรักหนังราวหลังปี พ.ศ.2540)  สมัยก่อนนี้เองที่ค่าเช่าม้วน VDO  หนึ่งเรื่องสนนราคาแค่ 20 บาท  โดยบางร้านถ้าเช่าถึง 5 ม้วนจะมีบริการตามเก็บถึงที่พัก(ให้ดูได้ 7 วัน / เช่น ร้านวัฒนาศิลป์ สุดสาย 3) คิดว่าหลายคนคงเคยได้รับชม เปรตเดินดินกินเนื้อคน ฉบับม้วน VDO กันมาแล้ว  แน่นอนว่ามีให้เช่าที่ร้านซึทาญ่า สาขาถนนศรีภูวนารถ ที่สำคัญหนังเรื่องนี้ไม่มีตัดทอนใดใดทั้งสิ้น

                   ในหาดใหญ่ม้วน VDO ยังคงได้รับความนิยมอยู่ในระดับหนึ่งจวบจนยุคสมัยเริ่มเปลี่ยนไปในราวปี พ.ศ.2544 เมื่อตลาดของหนังแผ่นประเภท VCD เริ่มเข้ามามีอิทธิพลในเมืองแห่งนี้  เริ่มจากร้านซึทาญ่าตรงหน้าห้างไดอาน่า สาขาถนนศรีภูวนารถ เริ่มมีมุมสำหรับให้บริการเช่าแผ่นหนัง VCD และเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนไม่เหลือม้วน VDO ภายในร้านแม้แต่ม้วนเดียว  ร้านค้าในเมืองหาดใหญ่ไล่ตั้งแต่ร้านแบกะดินยันร้านใหญ่-สุดหรูอย่างร้านบอส (แถวกลางสาย 3) เริ่มทยอยโล๊ะม้วน VDO ขายทิ้งในราคาถูกให้นักนิยมบริโภคของเก่าได้เลือกซื้อหาเพื่อสะสมกัน จากที่เคยขายกันม้วนละหลายร้อยบาทเหลือเพียงแค่ 20 บาทเท่านั้น(และที่สำคัญ....ซื้อ 5 แถม 1 ด้วยนะ)โดยมีการนำแผ่นหนังและแผ่นเพลง VCD เข้ามาแทนที่ 

                   ด้วยข้อเสียของม้วน VDO ที่มีขนาดใหญ่  พกพาไม่สะดวก  เก็บรักษาค่อนข้างยาก(เพราะมักมีเชื้อราขึ้นเป็นประจำ) ที่สำคัญหนังม้วนแบบ VDO มักมีราคาแพง  ด้วยมูลเหตุเหล่านี้เองหนังแผ่นประเภท VCD จึงถูกนำเข้ามาแทนที่อย่างง่ายดาย  ด้วยรูปร่างที่เล็ก / กะทัดรัดกว่า  ให้เสียงที่ใสชัดเจนกว่า  รวมถึงสนนราคาเครื่องเล่นและค่าแผ่นหนังที่ไม่แพงมากเกินไป  หาซื้อง่าย  ถ้าใครชอบแบบสบายกระเป๋า  มีหนังแผ่นแบบก๊อปปี้ให้เลือกซื้อ  ประมาณ 3 แผ่น 100 เดียว  อะไรประมาณนั้นแหล่ะ  หนังแผ่น VCD จึงเริ่มเป็นที่นิยมในหาดใหญ่เป็นอย่างมาก

                   อนึ่ง  เกี่ยวกับม้วน VDO ที่มักเกิดราขึ้น  และการทำความสะอาดแผ่น VCD แบบบ้านๆที่หาดใหญ่  ที่ผู้เขียนเคยรู้มานะ  อย่างแรกม้วน VDO ที่มักเกิดราขึ้นเพราะความชื้นอยู่บ่อยๆ  เชื้อราดังกล่าวจะมีลักษณะเป็นขุยขาวๆขึ้นตรงบริเวณแถบบันทึกสีดำในม้วน VDO  เข้าใจกันว่าถ้าเชื้อราสีขาวนี้เปลี่ยนไปเป็นสีเหลืองเมื่อไหร่จะไม่สามารถนำม้วน VDO มาเล่นได้อีก(คือเสีย ต้องทิ้งอย่างเดียว) วิธีการล้างราสีขาวในม้วน VDO สมัยก่อนก็คือนำม้วนเทปดังกล่าวมาทำการล้างรากับเครื่องล้างเฉพาะ(ราคาสมัยนั้นประมาณ 1,500 บาท)  ตัวเครื่องเล่น VDO ก็มีม้วนล้างหัวที่เรียกกันสมัยนั้นว่า "Super King" (ราคา 249 บาท)  ส่วนการทำความสะอาดแผ่น VCD เคยเห็นพวกพ่อค้าที่ตลาดเปิดท้ายหาดใหญ่นำแผ่นที่ลูกค้าอ้างว่าเป็นแผ่นเสียมาแก้ไขให้สามารถดูได้อีกครั้ง  โดยใช้น้ำยาจากขวดยาดมชนิดต่างๆทาลงไปบนแผ่น VCD (ตรงส่วนบันทึกข้อมูล)แล้วเช็ดให้แห้งด้วยผ้าผืนเล็กๆ  เอามาทดลองเปิดดู  ปรากฏว่าดูได้เป็นปกติ  คงเป็นภูมิปัญญาพื้นบ้านจากสิ่งที่มีอยู่รอบตัวน่ะ

                   ปัจจุบันแผ่นหนัง VCD ยังคงได้รับความนิยมในหาดใหญ่อยู่จวบจนทุกวันนี้ ถึงแม้กระแสบางช่วงจะซบเซาลงไปบ้างก็ตามที มีแผ่นหนัง DVD และ Blu-ray Disc เข้ามาปันส่วนแบ่งของตลาด แต่เพราะว่าราคาที่ถูกลงมากกว่าแต่ก่อนของ VCD เลยทำให้แผ่นหนังประเภทนี้ยังเป็นที่นิยมในหมู่คนดูหนังเรื่อยมา แม้ยอมรับกันว่ายุคปี 2553 เป็นต้นมา การดูหนังโดยแผ่น DVD จะได้รับความนิยมสูงขึ้นมากด้วยสืบเนื่องจากระบบเสียงที่คมชัดขึ้น ระบบภาพที่ดีกว่า VCD ก็ตามที   แต่ช่วงหลังๆ VCD, DVD และ Blu-ray Disc ต่างตกอยู่ภายใต้กระแสการโหลดหนังฟรีในโลกไซเบอร์เข้าโจมตีอย่างหนักหน่วง  จนหลายๆค่ายเก็บผลกำไรได้ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย  ยอดขายตก  บางค่ายขาดทุนล้มหายตายจากไปเลยก็มี  โลกไซเบอร์-โลกส่วนใหญ่ของวัยรุ่นยุคนี้สมัยนี้ กับการนั่งโหลดหนังฟรีมาดูที่บ้านอย่างสบายอารมณ์  ไม่ต้องเสียเวลาออกไปเดินเลือกซื้อ  ไม่ต้องจ่ายเงินให้สิ้นเปลือง  มีความรู้นิดหน่อย มีเครื่องคอมพิวเตอร์ แค่นี้ก็สามารถหาหนังที่เป็นที่นิยมมาดูได้อย่างสบายๆ มีทั้งหนังเก่า-ใหม่มีให้ได้เลือกหามากมายหลากหลาย  นั่งโหลดกัน 10 วัน10 คืนก็ไม่มีหมด  นั่งมองปัจจุบันแล้วย้อนภาพกลับไปยังอดีตเราได้เห็นคลื่นลูกหนึ่งถาโถมเข้าสู่ฝั่งอย่างรุนแรงและน่ากลัว  เวลาผ่านไปเพียงไม่นานคลื่นลูกแรกหมดกำลังลง  อ่อนล้า  และถูกคลื่นลูกที่สองถาโถมเข้าใส่อย่างน่ายำเกรง  ไม่นานนักคลื่นลูกที่สองเองก็อ่อนกำลังลงกลายเป็นเพียงกระแสน้ำที่ไร้พลังอำนาจ ไร้ทิศทาง  ชั่วอึดใจคลื่นลูกใหม่ก็กำลังก่อตัวขึ้นและท้าทายคลื่นสองลูกแรกอย่างอหังการ  นั่งพิมพ์มาถึงตรงนี้ทำให้นึกถึงหนังสือชื่อ The Third Wave ของ อัลวิน ทอฟเลอร์ เมื่อหลายปีก่อนขึ้นมา  ยกแก้วกาแฟดำขมๆขึ้นมาดื่มอย่างเชื่องช้า  มองคลื่นอีกลูกที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างอาจอง  โลกใบนี้เปลี่ยนไปแล้ว  ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว............
                 
                     
ม้วน VDO สำหรับใช้ดูหนังสมัยก่อน  มีราคาที่ค่อนข้างแพง....คนที่สงขลามักเรียก "เครื่องเล่น VDO" ว่า "เครื่องฉายหนัง"  ส่วนภาพประกอบข้างล่างเป็นม้วน VDO ที่ผู้เขียนซื้อเก็บสะสมไว้ระหว่างปี พ.ศ.2536-2544












อันนี้คือเครื่องล้างม้วน VDO ฝากญาติหิ้วมาจากประเทศมาเลเซียราวปี พ.ศ.2537.....ใช้ดีมาก  ปัจจุบันก็ยังใช้งานได้อยู่  ราคาในตอนนั้นประมาณ 1,500 บาท





เครื่องเล่น VDO รุ่น SD1 ซื้อไว้ราวปี พ.ศ.2538  ตอนนั้นราคาประมาณ 8,500 บาท  ปัจจุบันยังใช้ได้อยู่นะ



อันนี้เป็นม้วน VDO ล้างหัวอ่านเครื่องเล่น.....ราคา 249 บาท  ปัจจุบันใช้งานไม่ได้แล้ว  เก็บไว้เป็นที่ระลึกเฉยๆ  ^^





เครดิตบทความ  :  อ.คุณาพร  /  http://www.siamsouth.com/smf/index.php?topic=19768.0

[นายไข่นุ้ย]

 

[ซัมเบ้ Note 7 Jr.]

ได้ย้อนอดีตกันอีกแล้ว

ตอนผมเป็นเด็กเนี่ย ส่วนมากจะไปดูหนังในโรงมากกว่า จุติ (โดนทุบสร้างตึก)  เฉลิมไทย(ตลาดกิมหยง) โคลีเซียม(ก่อนจะเป็นเซ็นทรัล) สยาม(ข้างๆสะพานลอย) ราคาตั๋วก็ไม่แพง ชอบกินข้าวโพดคั่ว และบางครั้งกลิ่นอับจากห้องน้ำก็โชยมาด้วย 555555  หนังในโรงหนังมีโฆษณาไม่มากเหมือนสมัยนี้ เฮ่อ ภาพตอนนั้นแวบเข้ามาทีไรใจหดหู่ทุกที
ม้วนวีดีโอก็เช่นกัน ตอนนั้นใครมีหนังใหม่ๆ การ์ตูนสนุกๆมาเปิดดูกับเพื่อนนี่ สุขที่สุดละ 

[HatYai Hi-Fi]

ผมเกิดทันยุคของ VDO เหมือนกันครับ แต่ต้องอาศัยไปดูบ้านเพื่อนเพราะที่บ้านตัวเองไม่มีเนื่องจากสมัยนั้นราคาเครื่องเล่นค่อนข้างสูง 

[wankun]

ขอบคุณครับ
แต่ผมว่าเรื่องของเงื่อนเวลาอาจจะมีการพลาดกันบ้างครับ
เพราะผมจำได้ว่าสมัยผมเป็นเด็กมอต้น
ช่วงนั้นหนังฝรั่งหลายๆเรื่องก็ฉายให้เห็นในหาดใหญ่เยอะ
และสถานีโทรทัศน์ในช่วงนั้น
ถ้าจำไม่ผิดหรือว่าบ้านผมมันไม่มีสัญญานก็ไม่ทราบได้
รับได้แค่ช่องเจ็ด
และช่อง10 หาดใหญ่
และอีกช่องคือ TV3 ของมาเลย์
เรื่องม้วนวีดีโอได้รับความนิยมมากในสมัยน้น
ค่าเช่าม้วนละ10บาท
ร้านเช่ามีเยอะพอๆกับร้านให้บริการโทรศัพท์ทางไกล
และในพศ นั้นน่าจะประมาณ2529 ขึ้นมาเลยที่วีดีโอเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับหลายๆบ้านครับ
ผิดถูกต้องขออภัยด้วยครับ

[นายไข่นุ้ย]

ปัจจุบันนี้ที่บ่าว มีม้วนวีดีโอเก็บไว้ดูต่างหน้า แต่คิดว่าไปหมดแล้ว ตัวเครื่องบริจาคไปนานแล้ว   

[bang10baht]

เครื่องเล่นวิดีโอ NV-300 ราคาเมื่อปี พ.ศ.2526 อยู่ที่ 11.300 บาท



อีกรุ่นคือ NV-777 ราคาแพงกว่า เพราะมีฟังก์ชั่นเล่นภาพช้าและลูกเล่นอื่น ๆ เพิ่มเข้ามา

[บังสหม้อ]

ช่วง พ.ศ 2528 ถ้าพูดถึง VDO ช่วงนั้นจะมีร้านอาหารในหาดใหญ่เปิดหนังวีดีโอให้ลูกค้าได้ชมกัน
โดยจะติดโปรแกรมฉายไว้หน้าร้านว่า ฉายเรื่องอะไร เวลาเท่าไร
ที่เคยไปนั่งจะมีร้านซันเดย์ (แถวๆ ร.ร.เอ็งเสียง) ตอนหลังย้ายไปอยู่แถวจุติ
ร้านวีไซด์ สาย 3 (แถว ร.ร.อำนวยวิทย์) ร้านนี้จะเปิดบริการถึงเช้า
และจะมีร้านที่เปิดหนังพิเศษ(หวาบหวิว) วัยรุ่นช่วงนั้ันจะรู้ดีว่าร้านไหนมั่ง เพราะช่วงนั้นหนังประเภทนี้หาดูยากมากๆ   

[เด็กป้อมหก(ไม่6)]

ปี25ไปสิงคโปร์ครั้งแรก เจอคนปัตตานีไปโตที่นั่นหลอกขายม้วนโป๊ 2 ม้วน800 มาถึงหาดใหญ่ถึงรู้ว่าโดนต้ม ในสันติสุขหนังเรื่องเดียวกันขายม้วนละ200เท่านั้น แต่แล้วก็มี"เหยื่อ"หลงมาติดกับจนได้(ฉันเปล่าหนา เขามาเอง) เปิดให้มันดูตัวอย่างไม่ถึง10นาทีมันขอเหมา 2 ม้วน1500
สัจจธรรม"โลกนี้ไม่ใช่เราคนเดียวที่โง่ "

[กุ๊กเทวดา ส่องพระ]

ช่วง พ.ศ 2528 ถ้าพูดถึง VDO ช่วงนั้นจะมีร้านอาหารในหาดใหญ่เปิดหนังวีดีโอให้ลูกค้าได้ชมกัน
โดยจะติดโปรแกรมฉายไว้หน้าร้านว่า ฉายเรื่องอะไร เวลาเท่าไร
ที่เคยไปนั่งจะมีร้านซันเดย์ (แถวๆ ร.ร.เอ็งเสียง) ตอนหลังย้ายไปอยู่แถวจุติ
ร้านวีไซด์ สาย 3 (แถว ร.ร.อำนวยวิทย์) ร้านนี้จะเปิดบริการถึงเช้า
และจะมีร้านที่เปิดหนังพิเศษ(หวาบหวิว) วัยรุ่นช่วงนั้ันจะรู้ดีว่าร้านไหนมั่ง เพราะช่วงนั้นหนังประเภทนี้หาดูยากมากๆ   

ร้านซันเดย์อยู่ปากซอยบ้านผมเองครับ เจ้าของร้านวีไซด์เป็นเพื่อนผมเป็นเจ้าของร้านแตงกวาด้วย ถ้าสมันก่อนใครเคยเห็นรถเข็นขายเสื้อผ้าตอนค่ำจะมาจอดขายอยู่แถวยิบอินซอย คนขายผอมๆสูงๆคนนี้เจ้าของวีไซด์ชื่อเมื่อสมัยเรียนที่ วิริยะเธียรด้วยกัน เขาชื่อเตียงกังครับ

[หนุ่มหาดใหญ่]

ได้ย้อนอดีตกันอีกแล้ว

.....โคลีเซียม(ก่อนจะเป็นเซ็นทรัล) ........... 

โรงหนังโคลีเซี่ยม(ในอดีต) ปัจจุบันตรงนั้น คือ ลีการ์เด้นส์พลาซ่า นะครับ
ขอบคุณครับ

[Bush]

ช่วง พ.ศ 2528 ถ้าพูดถึง VDO ช่วงนั้นจะมีร้านอาหารในหาดใหญ่เปิดหนังวีดีโอให้ลูกค้าได้ชมกัน
โดยจะติดโปรแกรมฉายไว้หน้าร้านว่า ฉายเรื่องอะไร เวลาเท่าไร
ที่เคยไปนั่งจะมีร้านซันเดย์ (แถวๆ ร.ร.เอ็งเสียง) ตอนหลังย้ายไปอยู่แถวจุติ
ร้านวีไซด์ สาย 3 (แถว ร.ร.อำนวยวิทย์) ร้านนี้จะเปิดบริการถึงเช้า
และจะมีร้านที่เปิดหนังพิเศษ(หวาบหวิว) วัยรุ่นช่วงนั้ันจะรู้ดีว่าร้านไหนมั่ง เพราะช่วงนั้นหนังประเภทนี้หาดูยากมากๆ   

                  เริ่มกินเบียร์วุ้นครั้งแรก ที่ร้านซันเดย์นี่แหละ  ขาประจำเลย 

[Kungd4d]

  ยังจำ บัสเลอร์ กันได้ไหมครับ 

[Bush]

  พูดถึงเรื่องบ้าหนัง ม้วนวิดีโอก็คงยาว  ตอนมาบุญครองเปิด  แมงป่องเปิดที่มาบุญครอง สมัครเป็นสมาชิก ซื้อม้วนฯ

  ทุกเดือน เขาจะส่งรายชื่อ หนังใหม่มาให้ถึงบ้าน แล้วถ้าจะซื้อก็ตอบไป เขาจะส่งประเภท เก็บเงินปลายทาง

  หนังเกือบทั้งหมดจะเป็นซาวด์แทร็ก  ดูแล้วได้อารมณ์ บวกกับเครื่อง HiFi  ต่อเข้าแอมป์ เป็นโฮมเธียร์เตอร์ แทบไม่อยาก

ออกไปไหน   

            เครื่องนี้ก็เก๋ากึ๊ก (พาวเวอร์ซัพพลายเสีย) ถ้าจะซ่อมคงไม่ยาก  สงวนพาณิชย์เคยซ่อมครั้งหนึ่งแล้ว เสียอีก

เก็บไว้เฉย ๆ เพราะม้วนอันตรธานหมดแล้ว     


             [attach=1]

[ยาวและ]

ประมาณปี 2522หรือ 2523  ทางแผนกฯ จักนิทรรศการที่โรงอาหารเทคนิคชายเล กลางคืนต้องอยู่เฝ้าดึกๆรุ่นพี่จะเอาเครื่องวีดีโอมาฉายหนังอย่างว่าให้แลครับ แต่ต้องลงขันกันคนละ 10-20 บาท ไปเช่าม้วนที่ร้านหลัง ร.พ.สงขลา จำได้ว่า ราคาค่าเช่าม้วนละร้อย เป็นระบบ VHF ของเนชั่นแนล มีอีกระบบเป็นของโซนี่คือระบบ เบต้า เป็นม้วนเอีดยหวา ถาพชัดหวาแต่ม้วนหนังมีน้อยเลยไม่ค่อยมีคนใช้ของโซนี่

[pnylink]

ขอบคุณครับ

ทำให้คิดถึงอดีตอันหวานชื่น 

[ซัมเบ้ Note 7 Jr.]

หวนคิดคำนึงถึงตอนที่ฉันยังเป็นเด็กๆ ..

[sirichot]

สมัยวีดีโอเริ่มเข้ามาในหาดใหญ่ การเช่าม้วนต้องเป็นสมัครสมาชิกเท่านั้น 500 บาท แถมเช่าได้ไม่เกิน 3 ม้วน ร้านอยู่แถวอำนวยวิทย์ ผมเรียนที่นั้น
ใครมีเครื่องเล่นวีดีโอที่บ้านนี้ถือว่าสุดยอด โดยเฉพาะรุ่นรีโมทไร้สาย ราคาเรื่อนหมื่น (หนีภาษี) ส่วนใหญ่เป็นยี่ห้อเนชั่นแนล

[คนซอยสาม]

แถวๆอำนวยวิทย์ น่าจะชื่อร้านหาดใหญ่วีดีโอ ติดกับร้านกาแฟเจษฎา(ถ้าจำไม่ผิด)

[น้ำท่วม54]

  คิดถึงเหมือนกัน เมื่อก่อนประมาณ ระหว่างปี 30 - 39 เคยรับราชการเป็นทหารเรือ เช่าม้วนวีดิโอ เป็น ลังแม่โขง ก้อประมาณ เกือบ 50 เรื่อง เรือออกทะเล กลับเข้าท่าเมื่อไหรค่อยมาคืนร้าน อยู่กลางทะเลมันเหงานิ เห็นน้ำกับฟ้า ได้หนังวีดิโอเป็นเพื่อน พวกเราชาเลก้อเฮ กันไป เอากลับมาส่งคืนที รับรอง ต้องแอบๆซุกหนังที่กินม้วน ยิ่งหนังชุดอย่างมังกรหยกด้วยแล้ว กลับมาขาดวิ่นเลย อิอิ ดูกันมันส์มากครับ