มาช่วยแหลงคำใต้...ที่กำลังจะเลือนหายไป

[คนเมืองสง]

แยง = สอด
แหก = =ฉีกขาด
ฮีปลี = พริกขี้หนู
ฮีปลีเมือง = พริกแห้งเม็ดใหญ่
ไคร = ตะไคร้
เรียนเคี๊ยว = ทุเรียนกวน
รังคุด = มังคุด
สวา = ละมุด
ลูกมุด = มะมุด
ฉีกเรียน = ปอกทุเรียน
ริดพร้าว = ปอกมะพร้าว
แลกนู้ = เมื่อก่อนนี้
ต้นชับโผง = ใบคว่ำตายหงายเป็น
หม้อข้างแกงลิง = หม้อข้าวหม้อแกงลิง
เคลียวเชือก = ควั่นเชือก
ย่านเชือก = เถาวัลย์ที่นำมาใช้ทำเชือก
เคลียว = ทำเกลียว
ผ้าซักน้ำ = ผ้าขาวม้า
กางเกงขาควาย = กางเกงขาก๊วย
คั่วหยวกไก่ = แกงไก่หยวกกล้วย
ยอดหมุย = หัสคุณ
ยอดตอเบา = ยอดกระถิน

[คนเมืองสง]

เกียงป๋อง = ตะเกียงไส้เชือก ทำด้วยกระป๋องนม ใช้เชื้อเพลิงน้ำมันก๊าซเหลว
หน้าแฉง = จานโลหะสำหรับสะท้อนแสงสว่างของไฟฉาย
เกียงถ่าน = ตะเกียงสำหรับใช้ส่องสว่างในการกรีดยางในอดีตก่อนการใช้แบตเตอรี่ ใช้น้ำหยดบนก้อนอะเซทิลีนให้กลายเป็นก๊าซ เป็นเชื้อเพลิง
ชั๊ดวาน = เตะตูด

[คนเมืองสง]

ขัว = เผื่อแผ่
ไม่พักหุงขัว = ไม่ต้องมาเผื่อแผ่
หุงข้าวขัวกั๋น = หุงข้าวเผื่อด้วย
ทก = ดึง, กระชาก
ใส่ไม่โจ๊ะ = คับ
ไม่เลียด = ไม่เรียบ
หย่ำแหย่ะ = แดกดัน
ข่มเห็ง = แดกดันผู้อาวุโสกว่า
ได้ยอด = ได้ใจจากการโดนโอ๋
เหนียวเรียน = ข้าวเหนียวทุเรียน
เหนียวซาวเงาะ = ข้าวเหนียวหัวหงอก (ข้าวเหนียวหุงสุกคลุกด้วยมะพร้าวทึนทึกขูด ปรุงเค็มเล็กน้อย)
เหนียวไก่ = ข้าวเหนียว-ไก่ทอด
หนียวกลอย = ข้าวเหนียวคลุกกลอย+มะพร้าว
เหนียวหลาม = ข้าวหลาม
เส่อ = ซื้อ
หมกในเรียน = นำเมล็ดทุเรียน

[คนเมืองสง]

หมกในเรียน = นำเมล็ดทุเรียนไปเผาไฟ

[คนเมืองสง]

ดักไซแห้ง = หลอกหาประโยชน์ด้วยการสมอ้างเมื่องานสำเร็จว่าเป็นผลงานของตน
กินอย่างโหมวโนราห์ = กินจุ
หวันขึ้น = พระอาทิตย์ขึ้น
ไม่รู้หวัน = ไม่รู้กาละเทศะ
รู้จักหวัน = รู้จักการควรไม่ควร
เงียบเหมือนพระม่ายอึ = ต้องเงียบเพราะไม่มีความรู้
เด็กเหลือเฒ่าข้าวเหลือหม้อ = ก้ำเกินผู้ใหญ่
ทำเฒ่า = ทำเสมอผู้ใหญ่ (เสือก)

[คนเมืองสง]

เหน็ดกินตีน = อาการเหน็บกินขา, อาการชาที่เท้า
ดอแลน = kuaoy taugh
อีมเบี้ย = ยืมเงิน
สายคอ = สร้อยคอ
สายมือ = กำไล
ปิ้ง = กระจับปิ้ง
เจ็บเบ็ดหัว = ปวดหัว
เจ็บเบ็ดหัวเหม็ด = น่าปวดหัวไปหมด
แยะขี้นั่ง = ก้นจ้ำเบ้า

[คนเมืองสง]

แคลนวาร = ไม่แคร์
กรดจัง = ดุจัง
ไหล = ปลาไหล(คนใต้จะเรียกว่า "ไหล" เฉยๆ ไม่เรียกปลาไหล)
คั้วไหล = แกงคั้วปลาไหล
กินเพ่น = กินทุกอย่าง ไม่เลือกกิน
ได้แรงอก = อร่อยชื่นใจมาก
แสบวาร = แสบตูด
หวานแสบอก = หวานแหลม
ไม่หรอยแรง = ไม่น่าจะดีแน่
ไม่รู้เหมร่อ = ไม่รู้แม่ง
ย่ามเหมร่อ = ช่างหัวแม่ง
พ้นหยาม = พ้นฤดู
หยามนี้ = ฤดูนี้, หน้านี้
หยามนี้ปลาหลุมพุกมัน = ฤดูนี้ปลาชิกคักอร่อย

[คนเมืองสง]

สากเบือ = สากกะเบือ
บอกยล = ตะบันหมาก
ไตรคีบหมาก = กรรไกรหนีบหมาก
นายชั่ง = นายช่าง
หนมหัวหลาด = ขนมถังแตก
ดอกเมระ = ดอกมะลิ
ดอกกุนหยี = ดอกบานไม่รู้โรย
หนุนปุด = ขนุนละมุด (ขนุนสายพันธ์เนื้อเละ)
จำดะ = ลูกจำบะดะ
ลูกหาด = ลูกมะหาด
ลุยเหม็ด = มากมาย
ถอดแล่น = ถอดใจหนี
คนหม้ายไหร = คนไม่มีพิษสง
คนใช้ได้ = คนมีคุณภาพ
ทำพี่ใช้ได้ = ทำเป็นเก่ง
ทำหมาดอใหญ่ = เก๊กหน้าหม้อ
ฮบเหมร่อ = สมน้ำหน้า
ด้นจังหู = ดุจริงๆ

[คนเมืองสง]

    นึกไรออกบอกไว้   กิมหยง
ฝากเพื่อภาษาคง      แหล่งใต้
เพียงขาดคู่นำชง      เลยเปลี่ยว
ขอท่านจงโปรดได้    พูดใต้ สนทนา

[คนเมืองสง]

ขวัดด้งเปล่า = อวดชาวบ้านโดยการกระทำการอย่างใดอย่างหนึ่งโชว์ไว้  ทั้งๆที่ไม่มีผลอะไรตอบแทน
ขวัดกล็อกแกล็ก = เขย่าไฮโลลูกใหญ่(ลูกเต๋าขนาดใหญ่ทำด้วยไม้) 3 ลูก ในภาชนะถาดมีฝาปิด
เล่นปอ = โปปั่น (ลูกเต่าเล็ก 1 ลูก ในภาชนะทองเหลืองสี่เหลี่ยมทรงสูงมีฝาครอบทองเหลือง)
ซื้อห้วย = หวยเถื่อนประจำวันออกวันละสามเวลา เที่ยง บ่าย ค่ำ เลข 1-36
ขี้ฉ้อ = ขี้โกง
นายมือขี้ฉ้อ = เจ้ามือขี้โกง
วัวแล่น = วัวชนแพ้
มีดหางไก่ = มีดเหน็บของชาวสงขลา รูปทรงหางไก่ โค้งงอนสวยงาม ปัจจุบันยังพอมีผลิตแถวบ้านน้ำน้อย
กุแทงตายหายเมร่อกุหว่า  = ซ่าส์ดีนักเดี๋ยวก็แทงตายหรอก
เมร่อจิ๋งกุเอาพุงทำฝักมีดฮบหวาง = ซ่าส์จริงเดี๋ยวก็เอาพุง(ท้อง)ทำปลอกมีด(แทง)รู้แล้วรู้รอด

[คนเมืองสง]

โว่ง = โบ๋
เหวดนาเสดสา = ลำบากยากเข็ญ
โม่งหัวครก = เม็ดมะม่วงหิมพานต์ที่ยังไม่กระเทาะเปลือก
พวมโหนด = จาวตาล
ขี้มัน = ตะกอนที่เหลือจากการเคี่ยวน้ำมันมะพร้าว (รับประทานได้)
แขบ = รีบ
ไฟแขบ = ไฟฉาย
แขบไฟ = ส่องไฟฉาย
เกียงแสงจันทร์ = ตะเกียงเจ้าพายุ
ครูหมอโนราห์ = หมอเจ้าพิธีลงทรงครูมโนราห์
ท่านหัววัด = ท่านเจ้าอาวาส
ชีผ้าขาว = ชีปะขาว
แท่ง = โดน
แน่ง = นิ่ง
หนูนั่งแน่งๆเขามาแท่งหนูก่อน = หนูนั่งนิ่งๆเขายังมาโดนตัวหนู

[คนเมืองสง]

ขี้ลัก = ขี้ขโมย
ลักไก่ = ขโมยไก่ (ตัวเป็นๆ)
เปลี่ยนคอน = วิธีการลักไก่แบบช้อนใต้ท้องเปลี่ยนที่เหยียบให้ตัวไก่ทำให้ไก่ไม่ตื่น

[คนเมืองสง]

หมีดหม้อ = เขม่าก้นหม้อ
โส้น้ำ = รองน้ำใช้
ฝนพ่ะ = ฝนตกหนัก,ฝนฟ้าคะนอง
น้ำผึ้งขี้ม้า = น้ำตาลทรายแดง
ลูกแฝบ = ลูกแฝด
นั่งถ้า = นั่งคอย (กำหนดเวลา)
นั่งเคร่า = นั่งรอ (ยืดหยุ่นเวลา)
ไม่ถ้า = ไม่รอ
หัดให้ที = ฝึกให้หน่อย
สวดพรเรือน = สวดเจริญพระพุทธมนต์ขึ้นบ้านใหม่
สายเอว = เข็มนัด
ลูกยาร่วง = ผลส่วนเนื้อที่อวบน้ำของมะม่วงหิมพานต์
โม่งหัวครก = เม็ดมะม่วงหิมพานต์
ลูกชมภู่ = ลูกฝรั่ง
ชมภู่น้ำ = ลูกชมพู่
ชมภู่หย่าหวัน = ชมพู่ม้ำเหมี่ยว

[คนเมืองสง]

เหยียก = เรียก
วัวลูกโหนด = วัวผิวสีลูกตาลตะโหนด (ดำเหลือบแดง)
วัวลางสาด = วัวผิวสีเปลือกลางสาด
วัวดุกด้าง = วัวผิวสีปลาดุกด้าง (ดำคล้ายปลาดุก)
ผ้าสีหนวยปริง = ผ้าสีเนื้อเม็ดมะปริง (ม่วง)

[คนเมืองสง]

น่าขี้ขลาด = น่ากลัวมาก
เหนียง = กะเพาะ
เหนียง = กินไปเรียบร้อย
ทอดกลืน = ด๊วบ
หย็องแหย็ง = ยู่ยี่
แย็งครัน = ยับเยินมาก
อ่อร้อ = แร่ด

[คนเมืองสง]

โถกวัวทอ = โดนวัวขวิด

[คนเมืองสง]

จาพุทโธเหย = อนิจจาเอ๋ย
แล่นท่อง = เตลิดเปิดเปิงไร้ทิศทาง
พุงใหญ่ = ตั้งท้อง

[คนเมืองสง]

ยง = ยุ่งวุ่นวาย (ใช้กับไก่)
ได๋ = เคยตัว
ไต้ก๋ง = กัปตัน
หยี่ชิ่ว = มือสอง(ผู้ช่วย)
จุมโพ่ = กุ๊กในเรือ
เอ็นทะเนีย = ช่างเครื่อง

[คนเมืองสง]

เมรินตา = ลืมตา
พร้อ = ถ้วยดื่มน้ำ

[คนเมืองสง]

หยามเรียน = หน้าทุเรียน
เรียนเขี้ยว = ทุเรียนกวน
เรียนเป็นเย็น = ทุเรียนสุกแบบไม่สมบูรณ์ และหยุดการสุกแล้ว
ฉีกเรียน = แกะทุเรียน
น้ำแกงเหนียวเรียน = น้ำกะทิทุเรียนรับประทานกับข้าวเหนียว(ไม่มูล)
วางเรียน = พูของทุเรียน
ในเรียน = เมล็ดทุเรียน
หวิ้นเรียน = ก้านขั้วลูกทุเรียน

[นายไข่นุ้ย]

บางคำก็ไม่หอนได้ยิน ขอบคุณ "ท่านคนเมืองสง" มากครับ    สุดยอดกำลัง ๓

[คนเมืองสง]

ยุมเรียน = เนื้อทุเรียน 1 เม็ด
ฉีกเรียน = แกะทุเรียนจากเปลือกหนาม
หน่อเรียน = ทุเรียนแตกต้นอ่อนจากเมล็ด
หน่อถั่ว = ถั่วงอก