รถโพธิ์ทอง

[เณรเทือง]

รถโพธิืทองสมัยก่อนวิ่งระหว่างหาดใหญ่สะเดา ใครเกิดทันบ้าง
รถสายหาดใหญ่-ปาดัง สมัยก่อนวิ่งแค่หาดใหญ่-สะเดา เดิมเป็นบริษัทที่วิ่งระหว่างหาดใหญ่-สงขลา (จึงใช้ชื่อสงขลาขนส่ง)
และมาแลกเปลี่ยนเส้นทางวิ่งกะรถโพธิ์ทองที่ย้ายไปวิ่งสงขลา
นี่คือเรื่องราวสมัยแต่แรกนะครับ อิอิ

[dj cop]

          ค่อย ๆ หายไป ทีละสาย  รถเมล์ที่วิ่งออกจากตัวเมือง ไม่ว่าหาดใหญ่ หรือสงขลา   หลังจาก การเข้ามาแทนที่โดยรถตู้ปรับอากาศ  โชคดีเราได้เคยนั่งมาแล้วทุก ๆ สาย   ใครยังไม่เคยนั่งรีบ ๆ  ไปนั่งล่ะกัน !

[puiey]

ผมก็เคยนั่งแล้วกัน ไม่เชยแล้วเรา

[ปาดัง]

สมัยก่อนจากสะเดาไปปาดังจะมีสองแถวคันใหญ่ ๆ  และสมัยนั้นคนขับสองแถวที่ดัง ๆ แกชื่อ "แป๊ะหว่อง" ใครเกิดทันบ้าง

[เณรเทือง]

ใช่ครับใช่รถสองแถวคันใหญ่ๆ เป็นตัวถังไม้ทั้งคัน ผนังรถด้านนอกปิดทับด้วยแผ่นโลหะสีเงิน ผมไม่ค่อยได้เดินทางสายนี้เลยไม่รู้จักแปะหว่อง แต่ผมรู้จัก "น้าไล้" ขับรถเมล์สายหาดใหญ-สะเดา เบอร์ 52 (1872-1873) ท่านขับรถช้ามากกกกก
ผมจำได้ว่าผู้โดยสารทุกคนเรียกท่านว่า "น้าไล้"

[ปาดัง]

ใช่ครับใช่รถสองแถวคันใหญ่ๆ เป็นตัวถังไม้ทั้งคัน ผนังรถด้านนอกปิดทับด้วยแผ่นโลหะสีเงิน ผมไม่ค่อยได้เดินทางสายนี้เลยไม่รู้จักแปะหว่อง แต่ผมรู้จัก "น้าไล้" ขับรถเมล์สายหาดใหญ-สะเดา เบอร์ 52 (1872-1873) ท่านขับรถช้ามากกกกก
ผมจำได้ว่าผู้โดยสารทุกคนเรียกท่านว่า "น้าไล้"

"แป๊ะหว่อง" ก็ขับช้าเหมือนกัน เวลาถึงคิวแกไม่มีใครยอมขึ้นกัน แกก็อารมณ์เสีย (แต่ไม่ได้โมโห มานึกอีกทีพวกเราทำไปได้)
เวลาขึ้นโคก แกเร่งเครื่องเสียงเครื่องยนต์จะดังคล้องกับชื่อคือ หว่อง หว่อง หว่อง คิวรถจะอยู่แถวหัวมุมร้านน้ำชา เลยหอนาฬิกา
ไปหน่อย (หอนาฬิกาน่าจะไม่มีนานแล้ว) ประมาณห้าโมงกว่าหกโมงเย็นคิวรถก็เลิกแล้ว เลิกเรียนหลังจากนันต้องโบกรถเอา หลังจากนั้นก็ค่อย ๆ พัฒนาเป็นรถสองแถวกะบะดัดแปลง แล้วเป็นรถโพธิ์ทองจากหาดใหญ่ถึงปาดัง (ซึ่งความรู้สึกในตอนนั้นรู้สึกตื่นเต้นที่มีรถโพธิ์ทองวิ่งระหว่างหาดใหญ่ถึงปาดัง) อดีตวันวานที่อยากหวนคืน

[sirichot]

สมัยก่อนผมพอที่จะจำได้ รถโพธิ์ทองมี 2 แบบ คือ
รถด่วน จะสีเขียวแก่ จอดเฉพาะจุดใหญ่ๆ
รถธรรมดาจะสีเขียวอ่อนแบบที่เห็นในปัจจุบัน จะหวานเย็นจอดเรื่อยเปลื่อย
สมัยนั้นรถไฟยังวิ่งอยู่ แต่เป็นช่วงปลายๆจะเลิกแล้วครับ

[สนใจน่ะ]

สมัย ปี พ.ศ. ลืมล่ะ  น่าจะ 30 ปีมาเเล้วน่ะ  ตอนนั้น รถโพธิ์ทอง  มีรถปรับอากาศด้วย ตัวรถสีเขียวเข้ม
หรูสุดๆ ในยุคนั้น พศ.นั้น  เเอร์เย็นสบาย รถยาวมาก  พอๆ กับรถทัวร์หรุๆ สมัยนี้เลย

[buaart]

ตอนนี้รถโพธิ์ทองหาดใหญ่-สงขลา เลิกให้บริการไปแล้วเหรอคะ
พอดีก็ไม่ได้ใช้บริการนานแล้วค่ะ 

[ฟอ]

รถโพธิ์ทองคงต้องเลิกแระครับ สู้รถตู้ หรือสองแถวไม่ได้ เด่วนี้โดยเฉพาะรถตู้เยอะมาก ส่วนรถโพธิ์ทองเพื่อนที่ขับอยู่บอกจะขายก็ยังไม่มีใครซื้อเรยครับ

[เด็กป้อมหก(ไม่6)]

ผมไม่ได้เกิดหาดใหญ่เลยมาไม่ทันรถโพธิ์ทองวิ่งสายสะเดา-ปาดัง น่าเสียดายครับ แต่ก็มาทันตอนที่คิวรถอยู่ที่ตลาดใหม่(ข้างๆร้านหนานหยวน)และก็ยังทันเห็นเหตุการณ์ต่างๆพอสมควร ผมสอบติดเทคนิคภาคใต้รอบบ่ายตอนนั้นราคารถธรรมดาจากหาดใหญ่ไปสงขลาคนละ 3บาท คิวรถอยู่หน้าหอนาฬิกาจอดฝั่งตรงข้ามประตูทีโอที ข้างๆคิวจะมีร้านเล็กๆขายหนังสือและของกินกระจุกกระจิก เจ้าของร้านปัจจุบันเป็นร้านหนังสือใหญ่โตคือ"มนูสาส์น"หน้าจุตินั่นแหละครับ
ต่อมามีรถโพธิ์ทองแอร์ ใหม่ๆก็เห่อแย่งกันขึ้น ขนาดวันหยุดไม่มีเรียนก็ยังหาเรื่องไปนั่งรถแอร์เล่น ครั้งหนึ่งผมจัดทัศนาจรไปปินัง เช่ารถโพธิ์ทองเลือกคันที่ใหม่ที่สุดพร้อมเลือกคนขับชื่อ"พี่แดง"แกเป็นมือ1ของโพธิ์ทอง และเป็นตัวเลือกอันดับแรกๆที่ถูกจองตัวถ้ามีการเดินทางไกล แต่พอถึงวันจริงรถที่เลือกไว้เอกสารไม่พร้อม ต้องไปเอารถสายสะเดาสีแดงมาใช้แทน ช่วงนั้นมาเลเซียยังไม่ห้ามรถบัสไทยเข้าประเทศ ต่อมารถบัสไทยไปสร้างปัญหาไว้สารพัด เช่นเอารถสภาพไม่เรียบร้อยไปวิ่ง คนขับเกเร และอีกหลายเรื่อง ทางการมาเลเซียเลยห้ามรถใหญ่ๆทั้งหมด ให้เข้าได้เฉพาะรถมอเตอร์ไซค์ รถเก๋ง รถกะบะไม่มีหลังคาและใหญ่สุดไม่เกินรถตู้ จนถึงปัจจุบันนี้(เขาไม่ดี หรือว่าเราแย่เองก็ไม่รู้)
เจ้าของบริษัทโพธิ์ทองคือตระกูล"เลขะกุล"มีกิจการโรงพิมพ์ใหญ่ที่สุดในหาดใหญ่สมัยนั้น ปัจจุบันคือเจ้าของโรงแรมใกล้หัวสะพานลอยนั่นเอง และทุกวันนี้บริษัทโพธิ์ทองได้แตกไลน์ขยายงานขนส่งแบบเหนือชั้น คือขายรถโพธิ์ทองทั้งหมดให้เอกชนทั่วไปซื้อแล้วเอาไปวิ่ง ส่วนรถตู้รถ2แถวใช้วิธีขายสัมปทาน โพธิ์ทองคอยรับเงินค่าหัวคิวอย่างเดียว ไม่ต้องจ้างคนขับ ไม่ต้องเสียค่าซ่อมรถ ไม่ต้องปวดหัวเรื่องรถไปชนไปเฉี่ยว และขจัดปัญหาถูกรถวิ่งทับเส้นทาง
ปิดตำนานรถโพธิ์ทองสีเขียวคันใหญ่ๆที่มีมายาวนานหลายสิบปี

[Bush]

ผมไม่ได้เกิดหาดใหญ่เลยมาไม่ทันรถโพธิ์ทองวิ่งสายสะเดา-ปาดัง น่าเสียดายครับ แต่ก็มาทันตอนที่คิวรถอยู่ที่ตลาดใหม่(ข้างๆร้านหนานหยวน)และก็ยังทันเห็นเหตุการณ์ต่างๆพอสมควร ผมสอบติดเทคนิคภาคใต้รอบบ่ายตอนนั้นราคารถธรรมดาจากหาดใหญ่ไปสงขลาคนละ 3บาท คิวรถอยู่หน้าหอนาฬิกาจอดฝั่งตรงข้ามประตูทีโอที ข้างๆคิวจะมีร้านเล็กๆขายหนังสือและของกินกระจุกกระจิก เจ้าของร้านปัจจุบันเป็นร้านหนังสือใหญ่โตคือ"มนูสาส์น"หน้าจุตินั่นแหละครับ
ต่อมามีรถโพธิ์ทองแอร์ ใหม่ๆก็เห่อแย่งกันขึ้น ขนาดวันหยุดไม่มีเรียนก็ยังหาเรื่องไปนั่งรถแอร์เล่น ครั้งหนึ่งผมจัดทัศนาจรไปปินัง เช่ารถโพธิ์ทองเลือกคันที่ใหม่ที่สุดพร้อมเลือกคนขับชื่อ"พี่แดง"แกเป็นมือ1ของโพธิ์ทอง และเป็นตัวเลือกอันดับแรกๆที่ถูกจองตัวถ้ามีการเดินทางไกล แต่พอถึงวันจริงรถที่เลือกไว้เอกสารไม่พร้อม ต้องไปเอารถสายสะเดาสีแดงมาใช้แทน ช่วงนั้นมาเลเซียยังไม่ห้ามรถบัสไทยเข้าประเทศ ต่อมารถบัสไทยไปสร้างปัญหาไว้สารพัด เช่นเอารถสภาพไม่เรียบร้อยไปวิ่ง คนขับเกเร และอีกหลายเรื่อง ทางการมาเลเซียเลยห้ามรถใหญ่ๆทั้งหมด ให้เข้าได้เฉพาะรถมอเตอร์ไซค์ รถเก๋ง รถกะบะไม่มีหลังคาและใหญ่สุดไม่เกินรถตู้ จนถึงปัจจุบันนี้(เขาไม่ดี หรือว่าเราแย่เองก็ไม่รู้)
เจ้าของบริษัทโพธิ์ทองคือตระกูล"เลขะกุล"มีกิจการโรงพิมพ์ใหญ่ที่สุดในหาดใหญ่สมัยนั้น ปัจจุบันคือเจ้าของโรงแรมใกล้หัวสะพานลอยนั่นเอง และทุกวันนี้บริษัทโพธิ์ทองได้แตกไลน์ขยายงานขนส่งแบบเหนือชั้น คือขายรถโพธิ์ทองทั้งหมดให้เอกชนทั่วไปซื้อแล้วเอาไปวิ่ง ส่วนรถตู้รถ2แถวใช้วิธีขายสัมปทาน โพธิ์ทองคอยรับเงินค่าหัวคิวอย่างเดียว ไม่ต้องจ้างคนขับ ไม่ต้องเสียค่าซ่อมรถ ไม่ต้องปวดหัวเรื่องรถไปชนไปเฉี่ยว และขจัดปัญหาถูกรถวิ่งทับเส้นทาง
ปิดตำนานรถโพธิ์ทองสีเขียวคันใหญ่ๆที่มีมายาวนานหลายสิบปี

                               เข้ามาดู  คนแก่ รำพึง  รำพัน   

                                   ถูกของท่านแหละ   

[แค่ผ่านมาทักค่ะ]

ปัจจุบันรถเมล์สาย ปาดังฯ - หาดใหญ่ ก็เริ่มเหลือน้อยแล้วค่ะ ทราบมาว่า ตอนนี้ประมาณ 2 ชม./คัน 

[เด็กวัดดอนแย้]

ผมใช้บริการประจำเมื่อ 2535 - 2537 ขึ้นหน้าโรงบาลสงขลาเก่า(ในเมือง) ลงหน้าเทคนิคหาดใหญ่เที่ยวละ 5 บาท ตอนนั้นค่ารถไป-กลับ 10 บาท (แต่งชุดนักศึกษา) เมื่อก่อนเด็กผู้ชายบ้านนอกครอบครัวยากจน ไม่มีญาติอยู่ในเมือง มาเรียนหนังสือในเมือง ก็อยู่วัดอย่างเดียว สมัยก่อน วัดดอนแย้ วัดกลาง วัดเลียบ วัดดอนรัก วัดชัยมงคล แต่ล่ะวัดมีเด็กวัดที่มาจากชนบทเข้ามาพักเพื่อเรียนหนังสือ วัดหนึ่งๆ ไม่ต่ำกว่า 10 คน โดยเฉพาะวัดดอนแย้ที่ผมอยู่ตอนนั้นไม่ต่ำกว่า 20 คน

[วัฒน์ come back]

ผมใช้บริการประจำเมื่อ 2535 - 2537 ขึ้นหน้าโรงบาลสงขลาเก่า(ในเมือง) ลงหน้าเทคนิคหาดใหญ่เที่ยวละ 5 บาท ตอนนั้นค่ารถไป-กลับ 10 บาท (แต่งชุดนักศึกษา) เมื่อก่อนเด็กผู้ชายบ้านนอกครอบครัวยากจน ไม่มีญาติอยู่ในเมือง มาเรียนหนังสือในเมือง ก็อยู่วัดอย่างเดียว สมัยก่อน วัดดอนแย้ วัดกลาง วัดเลียบ วัดดอนรัก วัดชัยมงคล แต่ล่ะวัดมีเด็กวัดที่มาจากชนบทเข้ามาพักเพื่อเรียนหนังสือ วัดหนึ่งๆ ไม่ต่ำกว่า 10 คน โดยเฉพาะวัดดอนแย้ที่ผมอยู่ตอนนั้นไม่ต่ำกว่า 20 คน

ถ้าผมจำไม่ผิดหากจะขึ้น-ลงรถตรงนั้นจะมีสองจุด คือ หน้าป่าไม้ หรือ หน้ารพ. ผมก็เด็กเทคนิคเก่า ค่ารถ 4 บาท (นักศึกษา) ผมก็ขึ้นหน้าป่าไม้เป็นประจำ ปี 29-32 (คงเช็คอายุได้) บ้านผมอยู่หนนนครนอก.. 

[สนใจน่ะ]

อ่านกระทู้คุณวัฒน์แล้วยังนึกขำๆ  ไม่รู้ยังทันจำกันได้รึเปล่าว่า
สมัยนั้นหน้าเทคนิคหาดใหญ่  ยังมีร้านขายของชำเล็กๆ ชื่อร้านลุงนำ  จะว่าไปล่ะ เป้นแหล่งรวมตัวของขาโจ๋
เลยเชียวล่ะยามเลิกเรียน

สมัยนั้นรถเมล์น่าจะหมดราวๆ 2 ทุ่ม  บางวันเลิกเรียนทุ่มกว่าๆ กว่าจะเรียบร้อยออกมาไม่ทันรถล่ะ
โบกกันสนุกสนานในวัยนั้น  คันไหนใจดีจอดรับล่ะ  วิ่งกรูกันออกมาจากสวนยางหน้าเทคนิดจนบางครั้ง
คนขับรถตกใจ  5555....

โบก 2 คน พอจอด มาอีกเป้น 10

[กีต้าร์555]

นั่งฟรีบ่อยมากๆ  บ้านอยู่ตลาดใหม่ ใกล้คิวโพธิ์ทอง
ตอนไปเรียนเกษตรรัตภูมิ  ต้องมาขึ้นรถหน้าหอ
(รถสายพัทลุง ตรัง หรือ ควนเนียง)
นั่งจากคิวตลาดใหม่ มาลงหน้าหอ กระเป๋าจะยังไม่เก็บตังค์
จะเก็บตังค์จากหน้าหอไปแล้วเท่านั้น  ขากลับจากเรียน
นั่งรถมาลงหน้าหอ   แล้วจากหน้าหอกลับบ้านก็อาศับโพฺธิ์ทองฟรี
กลับคิว   กระเป๋าไม่เก็บตังค์จากหน้าหอกลับคิว

[เด็กวัดดอนแย้]

ปัจจุบันนี้ผมก็กลับมาทำงานในเมืองสงขลา หลังจากเคยใช้บริการรถโพธิ์ทองช่วงเรียนเทคนิคหาดใหญ่ ช่วงปี 35-37 (อยู่วัดดอนแย้) ไม่เห็นรถโพธิ์ทอง (รถบัส) วิ่งให้บริการ หรือว่าเลิกไปแล้วเห็นยังแต่รถตู้กับสองแถว ตอนสมัยนั้นอิจฉาลูกน้องรถโพธิ์อย่างแรง ได้แฟนเป็นนักศึกษาเพนิ เราแต่งชุดเทคนิคหิ้วชั้นตามพ่อหลวงไปบิณฑบาตตอนหัวเช้าก่อนไปเรียน สาวนักศึกษาไม่แลเลยนิ แต่ทุกวันนี้ได้เป็นคนดีทำมาหากินสุจริตไม่เป็นภาระให้สังคมก็เพราะข้าวก้นบาตรนี้แหละ

[ลุงสวัสดี]

ลุงจำได้ว่าในราว พ.ศ.2507 ลุงประจำการอยู่ที่สงขลา รถเมล์โพธิ์ทอง ใช้สีเหลือง (แล้วมาเปลี่ยนเป็นสีเขียวในภายหลัง เปลี่ยนเมื่อใดไม่ทราบ) และจำไม่ได้ว่าจะวิ่งไปสะเดาด้วยหรือไม่ แต่จำได้ว่มีวิ่งไปสตูล ตรังด้วย (ใช้รถตู้ขนาดใหญ่หรือ large mini bus) ยี่ห้อเบนซ์ บรรทุกผู้โดยสารได้ประมาณ 30 คน ไม่ติดแอร์ ใช้สีเหลืองเช่นกัน

เท่าที่เห็นในตอนนั้นรถที่วิ่งไปสงขลา มี 2 บริษัท คือ บ.โพธิ์ทอง กับอีกบริษัทหนึ่งคือ บ.สงขลาขนส่ง บ.สงขลาขนส่งนี่ใช้สีส้มหรือสีแดง ประมาณนี้

ก่อนหน้านั้นไม่ทราบว่าค่าโดยสารระหว่างหาดใหญ่กับสงขลาจะเป็นเท่าไหร่ แต่มีผู้รู้เล่าว่า 2 บริษัทนี้เกิดไม่กินเส้นกันขึ้น เลยแข่งลดค่าโดยสารลงมาเหลือ 2 บาทตลาดสาย และ 2 บาททุก ๆ ป้าย และไม่นานคงเหลือแต่ บ.โพธิ์ทองบริษัทเดียว นัยว่าสัมปทานได้ บ.สงขลาจึงต้องหยุดไป
จำได้ว่า บ.โพธิ์ทองนี่ขยายกิจการนำรถไปวิ่งที่เมืองนครและพัทลุงด้วย คือวิ่งประจำเฉพาะแแต่ในเขตเทศบาลเท่านั้นไม่ใช่สายยาว แต่ไม่นานก็เลิกไป (ในขณะนั้นในภาคใต้มีเฉพาะที่ จ.สงขลาเท่านั้นที่มีรถเมล์)

ว่ากันว่าเจ้าของบริษัทโพธิ์ทอง นี่ตอนหลังไปเป็นนักการเมือง เป็นส.ส.ทางภาคอีสาณและเป็นรัฐมนตรีด้วย

เล่าจากความจำและรับฟังมาบ้าง ผิดพลาดอย่างไรอภัยด้วย