การปล่อยวาง

[เณรเทือง]

ใครจะปล่อยวางก่อนตายได้ดีกว่ากันระหว่าง
1. เศรษฐีผู้มีทุกสิ่งทุกอย่างอุดมสมบัติพัสถาน
2. ยาจกผู้หิวกระหาย
ต้องการให้ตอบจากเพียงสองตัวเลือก งดเว้นคำตอบที่บอกว่าไม่แน่เสมอไป

[นานาสังวาส]

.


....ห้ามตอบว่า ไม่แน่เสมอไป


แต่ ต้องตอบว่า ไม่แน่เสมอไป เพราะแล้วแต่จิตใจของแต่ละคนซึ่งไม่เหมือนกัน


แล้วแต่การอบรม การศึกษา นิสัย สันดาน ความเคยชิน ประสบการณ์ ประสบกาม และปัจจัยอื่นๆ อีกมากมายหลายอย่าง สารพัด สารพัน..



...ไม่แน่ ไม่นอนจิงจิง..




.....

[โมคัลลาโณ]

พระมหาโมคคัลลานะ ปราบนันโทปนันทะนาคราช

--------------------------------------------------------------------------------

ในคาถาพาหุง บทที่ ๗ มีข้อความเป็นภาษาบาลี และคำแปลเป็นไทยมีใจความว่า "พระจอมมุนี ทรงโปรดให้พระมหาโมคคัลลานะเถระพุทธชิโนรส (นิรมิตกายเป็นนาคราช) ไปทรมานพระยานาคราชชื่อนันโทปนันทะ ผู้มีความรู้ผิด มีฤทธิ์มาก ด้วยวิธีอันให้อุปเท่ห์แห่งฤทธิ์แก่พระเถระ ขอชัยมงคลทั้งหลาย จงเกิดมีแก่ท่านด้วยเดชแห่งพระพุทธชัยมงคลนั้น"

พระพุทธชัยมงคลในบทนี้ กล่าวถึงพระผู้มีพระภาคทรงมีชัยแก่นันโทปนันทะนาคราช ซึ่งมีเรื่องดังนี้

ครั้งหนึ่งพระพุทธเจ้าประทับอยู่ที่วิหารเชตวัน เมืองสาวัตถี เช้าวันหนึ่งก่อนที่พระผู้มีพระภาคจะเสด็จไปรับภัตตาหารที่บ้านของอนาถบิณฑิกเศรษฐี เวลาใกล้รุ่ง พระผู้มีพระภาคทรงตรวจดูสัตว์โลก ก็ทรงเห็นนันโทปนันทะนาคราชปรากฏอยู่ในข่ายพระญาณ ในตอนเช้าพระผู้มีพระภาคตรัสสั่งพระอานนท์ให้บอกสงฆ์ทราบว่า พระองค์จะเสด็จไปเทวโลก และได้ทรงพาพระสาวกผู้มีอภิญญาเหาะไปยังเทวโลก

นันโทปนันทะนาคราชเห็นพระผู้มีพระภาคและพระสาวกเหาะมาก็โกรธ โดยถือว่าตนเป็นผู้มีอานุภาพมาก ถ้าสมณะเหล่านั้นเหาะข้ามไป ฝุ่นละอองที่ติดเท้าก็จะล่วงหล่นมาบนหัว จะต้องหาทางไม่ให้เหาะข้ามไป จึงเอาหางรัดเขาพระสุเมรุไว้ ๗ รอบ และบันดาลให้เป็นหมอกควันมืดมัวไปหมด

มีสาวกหลายองค์ทูลอาสาที่จะปราบพระยานาค แต่พระผู้มีพระภาคไม่ทรงอนุญาต ครั้นเมื่อพระมหาโมคคัลลานะทูลอาสา พระผู้มีพระภาคจึงทรงอนุญาต พร้อมทั้งทรงให้พรให้มีชัยชนะแก่พระยานาค พระมหาโมคคัลลานะได้เนรมิตกายเป็นพระยานาคที่มีร่างกายยาวใหญ่กว่าพระยานันโทปนันทะถึง ๒ เท่า แล้วรัดกายพระยานาคให้แน่นเข้ากับเขาพระสุเมรุมิให้เคลื่อนไหว ฝ่ายพระยานาคถูกนาคพระมหาโมคคัลลานะรัดจนแทบกระดูกแตก ก็โกรธเกรี้ยวยิ่งนัก จึงพ่นพิษให้เป็นควันแผ่ไปโดยรอบ พระมหาโมคคัลลานะก็บันดาลให้ควันเกิดขึ้นมากยิ่งกว่า ปราบฤทธิ์ของพระยานาคนั้นเสีย พระยานาคจึงพ่นควันพิษเป็นเปลวไฟอันร้ายแรง พระมหาโมคคัลลานะก็เนรมิตไฟที่ร้อนแรงกว่าให้เกิดขึ้น ไฟของพระยานาคไม่อาจทำอันตรายแก่พระมหาโมคคัลลานะได้ แต่ไฟที่พระมหาโมคคัลลานะเนรมิตขึ้นกลับรุมล้อมพระยานาคทั้งภายนอกภายในให้รุ่มร้อนกระสับกระส่ายเป็นกำลัง

พระยานาค คิดว่าสมณะนี้ชื่อใด จึงมีฤทธิ์มากอย่างนี้ คิดแล้วก็ถามชื่อ
พระมหาโมคคัลลานะ ก็บอกให้ทราบว่า เป็นอัครสาวกเบื้องซ้ายของพระผู้มีพระภาค
พระยานาค ได้กล่าวว่า ท่านเป็นสมณะเหตุใดจึงมาทำร้ายข้าพเจ้า การกระทำของท่านไม่สมควรแก่สมณะ
พระมหาโมคคัลลานะ ได้ตอบว่าเราไม่ได้โกรธและลงโทษท่าน แต่ที่ทรมานท่านก็เพื่อจะช่วยท่านให้พ้นจากความเห็นผิดและพยศร้าย ให้ท่านอยู่ในทางตรงคืออริยมรรค

ในที่สุดพระมหาโมคคัลลานะก็ได้ปราบนันโทปนันทะนาคราชจนยอมจำนน พ้นจากการเป็นมิจฉาทิฏฐิ รู้จักบาปบุญคุณโทษ เกิดศรัทธาในพระพุทธศาสนา พระยานาคได้กราบนมัสการพระผู้มีพระภาคและขอบูชาพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งตลอดไป พระผู้มีพระภาคได้ทรงประทานศีล ๕ ให้รักษา จากนั้นพระผู้มีพระภาคก็ได้พาพระสาวกไปเรือนของอนาถบิณฑิกเศรษฐีเพื่อรับภัตตาหาร

พระมหาโมคคัลลานะ
พระอัครสาวกผู้เป็นเลิศในทางฤทธิ์

[Destiny]

ใครจะปล่อยวางก่อนตายได้ดีกว่ากันระหว่าง
1. เศรษฐีผู้มีทุกสิ่งทุกอย่างอุดมสมบัติพัสถาน
2. ยาจกผู้หิวกระหาย
ต้องการให้ตอบจากเพียงสองตัวเลือก งดเว้นคำตอบที่บอกว่าไม่แน่เสมอไป

คิดว่า เศรษฐีผู้มีทุกสิ่งทุกอย่างอุดมสมบัติพัสถาน ปล่อยวางได้ดีกว่า เพราะไม่ต้องปากกัดตีนถีบ และอีกหลายเหตุปัจจัย 

[เจซี]

หากไม่ให้ตอบว่าไม่แน่ ก็ขอคิดว่ายาจก ปล่อยวางได้ง่ายกว่าเพราะไม่มีอะไรให้ยึดติดมากนัก

ส่วนเศรษฐีนั้น คงจะคิดเสียดายทรัพย์และ ความสะดวกสบายที่ได้รับคงคิดว่าไม่น่าจะจากไปก่อน

[Oganoi]

ปล่อยวางยากทั้งสองคนเท่า ๆ กันนั่นแหละ
เศรษฐ๊ อาจมีจิตห่วงทรัพย์สมบัติของตน ไม่อยากจากไป
ยาจก  อาจมีจิตว่าข้ายงตายไม่ได้ ข้ายงไม่มีบ้าน มีรถ มีอาหารกินในทุกมื๊อ ข้ายังขาดในทุกสิ่ง
สาเหตุที่เป็นแบบนั้น เพราะทั้ง สอง คน ยังคงเป็นคน ยังเป็นกายหยาบ ยังคงมีกิเลส
หาใช่ อรหันต์ไม่

[ซูชิ]

ตามความเห็น ไม่ว่าจะเป็นเศรษฐี หรือ ท่านยาจก  ก็คงจะต้องปล่อยวางไม่ได้เด็ดขาด เหตุผลเพราะ เกิดมาเป็นคน เต็มไปด้วยกิเลส  ของความอยาก อยากได้ทุกเรื่องอยากได้ทุกอย่าง  ทุกวันนี้ที่วุ่นวายอยู่ไม่ใช่เพราะความอยาก ความโลภ หรอกหรือ และความกลัว กลัวไม่มีกินไม่มีใช้กลัวมีไม่เหมือนคนอื่น  และยังหลงใหลกับทรัพย์สิน  เงินทองเข้าของที่หามาได้  มีแล้ว ยังอยากจะมีอีก   ไม่สิ้นสุด ไม่จบซะที  ยิ่งอยู่นานๆ ยิ่งไม่ค่อยจะปลง   ยิ่งโลภ ยิ่งงก  ส่วนมากที่เห็น  ไม่ค่อยจะแบ่งปันให้เพื่อนร่วมชะตากรรม ที่กำลังทุกข์  ไม่ว่าจะเป็นหมู หมา กา ไก่  แม้แต่ ที่  ที่ให้หมา นอนได้นอนพัก ก็ยังขี้เหนียว  เพราะมันเป็นเรื่องจริงที่เห็น ยิ่งรวย ยิ่งหลง  ยิ่งอยู่นาน ๆ ยิ่งเห็นขี้   มันอยู่ที่ตัวของคน ๆนั้นว่า กิเลสที่มีอยู่มันมีหนามากแค่ไหน  ข้าพเจ้าขอฟันธงว่า "ยาจก"ต่างหาก ที่น่าจะปลงได้ และปล่อยวางได้มากกว่า เพราะมาก็ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรที่จะต้องน่าเสียดาย  คือ จนไม่กลัว  กลัวแต่จะรวยอย่างเดียว เท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรที่น่าจะต้องเป็นห่วง  วัน ๆขอให้ได้มีกินก็คงพอ  ที่แสดงความคิดเห็นนี่ก็ยาวพอแล้ว พูดตามความรู้สึก ข้าพเจ้าผู้มีปัญญาเท่าหางอึ่ง ขอร่วมแสดงความคิดเห็น ผู้ใหญ่จะว่าอย่างไร ขอได้โปรดชี้แนะด้วย  ต้องการคำชี้แนะจาก คูรูเป็นที่สุด ! 

[lion_009]

ขอตอบยาจกครับ

[ไก่ฟักด้าม]

หากไม่ให้ตอบว่าไม่แน่ ก็ขอคิดว่ายาจก ปล่อยวางได้ง่ายกว่าเพราะไม่มีอะไรให้ยึดติดมากนัก

ส่วนเศรษฐีนั้น คงจะคิดเสียดายทรัพย์และ ความสะดวกสบายที่ได้รับคงคิดว่าไม่น่าจะจากไปก่อน

 

[ซูชิ]

โลกมนุษย์ ตัดสินที่ รวย  หรือ  จน   โลกอีกโลกหนึ่งที่เราทุกคนต้องไป ตัดสินที่  บุญ และ บาป นะจ๊ะ  ( อายุ100ปี ของมนุษย์ เท่ากับ 1 วัน ของยมโลก) เพราะฉะนั้นไม่ต้อง อวดดี อยู่ให้เกิน 100 ปี ต๊ะ.