แค่มี(1)ใจมันไม่พอ

[มองคนเมือง]

ชอบคิดเล่นๆ ติดตลก ตามประสาคนชอบคิด อย่าถือสานะครับว่า "มองคนเมืองเป็นเรื่องคนเมา" ทำไมเหรอครับ ก็ลองนึกเล่นๆดูนะครับใครเคยเห็นคนเมาบ้างครับเอาแบบเมาจริงๆนะครับ ไม่ใช่แกล้งเมานะครับ คนเมาบางคนขาดสติ คนเมาบางคนสับสนในตัวเอง คนเมาบางคนลืมตัว คนเมาบางคนหวาดระแวง และคนเมาบางคนซึมเศร้า เป็นต้น คนเมาเป็นได้หลายอย่าง หลายอาการ มีเหตุผลมากมายร้อยแปดพันเก้าประการที่อยากเมา หรือต้องเมา บางทีก็มี วันนี้ควรเมา ฟังเหมือนเป็นสิ่งที่ควรกระทำอย่างยิ่ง หรือเป็นหน้าที่อะไรทำนองนั้น มองคนเมืองเป็นเรื่องคนเมา ให้เรามองโลกสองด้าน เพราะบางครั้งเราเหงา เราเศร้า เราหงุดหงิด กับชีวิตที่ไม่ลงตัว เหมือนจิ๊กซอร์ที่รอตัวสุดท้าย ยิ่งถ้าทำหล่นหายไปหลายๆตัวก็ยิ่งน่ากลัว เพราะถ้ามัวแต่มองหาความหลังที่หล่นหาย หรือมีใครหลายคนกำลังหาบางอย่างที่หายไปแต่จะให้บอกใครมาช่วยหา ไม่ได้ เหตุเพราะตัวเองยังไม่แน่ใจว่าสิ่งที่หายไปและหาอยู่นั้น ยังต้องการมันในคืนวันที่ล่วงเลยไปแล้ว เหมือนกับการที่หาลูกกุญแจที่เคยหายไปจนเจอ ตอนที่งัดจนกุญแจพังและเปลี่ยนเป็นลูกใหม่ไปแล้ว หรือกุญแจดอกเล็กๆ ดอกนั้นอาจเป็นเครื่องย้ำเตือน สติ ให้ยั้งคิดทุกครั้ง ที่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล หรือ ปล่อยให้ความรู้สึกตัวเองอยู่เหนือความถูกต้อง และเป็นจริงยิ่งกว่า คราวนี้ก็จะเข้าใจแล้วว่าทำไมจึงมอง "คนเมืองเป็นเรื่องคนเมา" 

[มองคนเมือง]

มีคำกล่าวว่า "การได้แชมป์เป็นสิ่งที่ยากยิ่ง แต่การรักษาแชมป์ไว้ให้ได้นั้นยากยิ่งกว่า" เมื่อคนเรามีความมุ่งหวังตั้งใจที่ทำจะได้สิ่งใดสิ่งหนึ่งมานั้นเป็นเรื่องที่ยากลำบากสำหรับบางคน กว่าจะซื้อหาได้มาต้องเหนื่อยยากลำบากต้องตรากตรำอดทนทุกอย่าง แต่เมื่อได้มันมาแล้วกลับใช้อย่างไม่รู้ไม่เห็นคุณค่า ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถเก็บรักษาเอาไว้ได้ เมื่อนั้นจึงยอมรับและเริ่มมองเห็นคุณค่าเห็นความสำคัญก็ต่อเมื่อตอนที่เสียมันไปแล้วไม่มีสิ่งนั้นหรือไม่มีคนคนนั้นอยู่อีกแล้ว แม้ไม่นานเมื่อเวลาล่วงไปอาจทำใจยอมรับได้และตั้งหน้าตั้งตาหามาใหม่จนได้มาอีก จึงย่ามใจคิดว่าไม่มีอะไรเกินกำลัง จะไขว่คว้าหามาได้ไม่ยากเย็น หารู้ไม่ว่าคุณค่าของสิ่งที่ได้มาหาใช่อยู่ที่หามาได้ยากง่ายแค่ใหนแต่กลับอยู่ที่ สิ่งๆนั้นอยู่กับเรานานแค่ใหนต่างหากเล่า ใครๆหลายคนเลือกที่่จะเก็บเสื้อผ้าหรือของใช้ของตัวเองเอาไว้ทั้งๆที่ไม่ได้ใช้แล้วเพียงเพราะมีความรู้สึกว่ามันมีความทรงจำดีดีติดอยู่กับสิ่งๆนั้น ทุกครั้งที่ได้เห็น ทุกครั้งที่ได้สัมผัส เหมือนกลิ่นไอและบรรยากาศรอบกายถูกย้อนเวลาไป หาความรู้สึกเหล่านั้น แผ่นซับความรู้สึกบางๆที่ถูกสอดไว้ในสมุดบันทึกเรื่องราวแห่งชีวิต ที่รวบรวมทุกอย่างไว้อย่างสับสนปนเปกันปหมด บางหน้าที่ชอบอ่านซ้ำๆหลายๆครั้ง บางหน้าที่ไม่เคยถูกเปิดออกมาอ่านภายใต้ความทรงจำภายใต้จิตสำนึกส่วนที่ลึกที่สุดกลับพบว่าว่างเปล่า ทั้งๆที่ทุอย่างยังมีอยู่อย่างครบถ้วนแต่กลับมองไม่เห็น เมื่อคิดว่าหายไปก็คิดจะเริ่มออกตามหา แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นที่ใด ความรักถ้าขาดความเข้าใจแล้วก็หาใช่ความรักที่สมบูรณ์ และหาใช่ความรักที่ยั่งยืนไม่ แม้มีความปราถนาอย่างแรงกล้าเพียงใดก็มิอาจหาเจอ....