รำพึงรำพัน

[เด็กป้อมหก]

เรื่องมันเกิดปีก่อนนี่เองครับ เด็กข้างบ้านกำพร้าแม่ตั้งแต่เล็ก ต่อมาพ่อเขาเสียชีวิตไ้ด้ปีกว่าๆ(ปี52)ด้วยความที่พ่อเขาเป็นคนจีนที่โคตรขยันและมีฝีมือ แกทำตู้ใส่เสื้อผ้าไว้1ใบ ทำจากไม้ที่แกเที่ยวเก็บสะสมและซื้อใหม่บ้างบางชิ้น ต้นทุนของตู้ใบนี้ไม่กี่ร้อยหรอกครับ แต่คุณค่าทางใจมันตีราคาไม่ได้ เมื่อไม่มีพ่อทั้ง2เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น จังหวะเจ้าของบ้านจะเอาบ้านคืน ทั้งคู่เดือดร้อนเรื่องเงินจะไปหาที่อยู่ใหม่ ขายของในบ้านทีละชิ้นๆจนเหลือตู้ใบนี้ที่จะต้องถูกขายในไม่ช้า ผมในฐานะที่เห็นเตี่ยแกทำตู้ใบนี้มาตั้งแต่เริ่ม แอบชื่นชมในความขยันและพยายามของแกมาตลอด เวลาแกขาดเครื่องมือผมก็อาสาไปยืิมจากพี่ชายมาให้ใช้ แกใช้เวลาทำหลายเดือนกว่าจะเสร็จ แกไม่ได้ทำแบบมืออาชีพที่เครื่องมือและวัสดุมีพร้อมและเสร็จในวัน2วัน ของแกค่อยๆทำตามแต่วัสดุจะหาได้ทำแล้วแก้ไขให้ดูดีขึ้น เพียงเพื่อจะให้ลูกสาวทั้ง2ได้ใช้ร่วมกัน ถ้าให้ผมตีราคาตู้ใบนี้คงไม่เกิน1500บาท แต่ถ้าขายผมตอนนี้3พันผมตะครุบทันที ทำไม?เหตุผลเพราะผมเห็นมันตั้งแต่เริ่มนับ1จนเสร็จสมบูรณ์ แม้จะไม่สวยเท่าตู้น็อคดาวน์ในร้านเฟอร์นิเจอร์ แต่มันคลาสสิคชอบแบบอธิบายไม่ได้
ราคาตู้ที่เธอจะขายคือ2พันบาท มีคนมาแวะเวียนดูและสนใจต่อรองกันหลายราย ด้วยความที่ผมมีส่วนผูกพันกับตู้ใบนี้นิดหน่อย หลังจากปรึกษาภรรยาแล้วว่าจะซื้อเก็บไว้เฉยๆ ผมจึงเสนอราคาให้3พัน เด็กก็โอเคทันทีแบบมองหน้างงๆ แต่ผมมีข้อแม้มัดใจว่า ผมจ่ายเงินให้แต่จะไม่เอาตู้มาเก็บที่บ้านผมนะ เพราะเอาเข้าบ้านไม่ได้ประตูบ้านแคบ เธอช่วยเอาไปฝากที่บ้านญาติเธอก่อนแล้วผมค่อยไปเอา ในใจผมนั้นไม่ใช่อยากได้ตู้ใบนี้ ในบ้านก็มีแล้วและไม่มีที่จะวางด้วย แต่ไม่อยากให้ตู้ใบนี้ไปอยู่ในมือคนอื่น และแอบหวังเล็กๆว่าสักวันพี่น้องคู่นี้ต้องมาขอซื้อคืนถึงตอนนั้นถึงเธอจะไม่ให้เงินผมสักบาทผมก็ยินดียกให้
หลังจากแยกกันไปคนละทิศละทางแล้ว ผมกลับลืมตู้ใบนี้เสียสนิท ไม่เคยนึกถึงอีกเลยเป็นปีๆ ผมได้เจอคนน้องบ้างนานๆครั้ง เจอกันเด็กก็รีบเข้ามาสวัสดีทักทาย ผมก็เป็นห่วงถามไถ่ถึงพี่สาวก็บอกว่าติดต่อกันอยู่ตอนนี้มีครอบครัวมีลูกแล้ว ส่่วนคนน้องกำลังจะตามแฟนไปทำงานที่กรุงเทพ ก็แสดงว่าเธอทั้งคู่เดินในเส้นทางที่ดีแล้ว ถ้าเราเป็นพ่อเป็นแม่ก็หมดห่วงได้เปราะหนึ่ง
แต่แล้วเมื่อก่อนตรุษจีนปีนี้ ผมขับรถผ่านไปทางเส้นลีการ์เด้น ไปเห็นตู้ใบนี้วางขายหน้าร้านขายของเก่า เห็นปุ๊บจำได้ทันที เพราะเราผูกพันกับมันมาหลายปี ผมแวะเข้าไปถามราคา คนขายบอก8พันบาท "เป็นตู้สมัยสงครามโลกที่ญี่ปุ่นทิ้งไว้" เอาเข้าไป
ผมสงสัยว่าตู้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?ผมพยายามสืบหาที่อยู่ของเด็กทั้ง2กว่า2เดือนจึงได้เจอเด็กคนน้อง ได้ความว่าหลังจากที่ย้ายออกมาจากบ้านหลังนั้น พี่สาวก็เอาตู้ไปขายไ้ด้เงินอีก2พันบาท บอกว่าเกะกะยกไปยกมาให้เหนื่อยทำไม?แล้วเด็กก็ทำท่าจะร้องไห้บอกว่าเธอก็อยากได้ตู้ใบนั้นคืนมาเหมือนกัน เป็นสมบัติชิ้นเดียวที่ทำให้คิดถึงเตี่ยตลอดเวลา เธอขอร้องผมว่า"น้าช่วยไปซื้อมาเก็บที่บ้านน้าก่อนได้ไหม หนูมีที่อยู่ที่แน่นอนแล้วจะรีบมาซื้อคืนน้าจะขายเท่าไหร่ก็ไม่ว่า"ถึงเธอไ่ม่ได้เป็นลูกเป็นหลานสักหน่อย แต่ผมก็รับปากโดยง่ายดาย แล้วรุ่งขึ้นผมก็รีบไปที่ร้านเพื่อจะขอต่อรอง(ถึงไม่ลดราคาก็ซื้อ)ต้องผิดหวังอย่างแรง มีคนจีนจากยะลามาซื้อไปเสียแล้ว และเขาไม่ได้ขอเบอร์ติดต่อไว้เลย
ที่เอาเรื่องตู้(ไร้สาระ)มาเล่า เพราะว่าเมื่อคืนดูหนังจีนช่องไทยทีบีเอสที่เพิ่งฉายได้ไม่นาน เห็นตู้เก็บของคล้ายๆกันในหนังเรื่องนี้ด้วย และอยากฝากบอกให้เด็กรุ่นหลังๆช่วยกันอนุรักษ์สิ่งดีๆีมีคุณค่าที่คนรุ่นก่อนๆตั้งใจสร้างไว้ให้และหาอะไรมาทดแทนไม่ได้อีกแล้ว

[sap]

เรื่องบางเรื่อง เราก็ไม่รู้เลยว่า เออนะ..แบบนี้ก็มีด้วย

จะบอกพี่ว่า ผมกะแฟนนั่งอ่านกันเพลินเลยครับ 

[cooltarn]

ถ้าเตี่ยแกรู้คงเสียใจมากอะ

[กิมหยง]

ติดต่อคนสะสมของเก่า ทั้งเมืองยะลา
เล่าให้เขาฟังที่มาที่ไป

ตู้จากตี๋ยใบนี้ น่ากลับสู่มือลูกหลาน

ขออนุญาตปักหมุดกระทู้นี้
และร่วมทำแบนเนอร์ ให้เด่นเพื่อร่วมกันหาทาง
นำมรดกกลับมาสู่ผู้ที่ควรเป็นเจ้าของอย่างแท้จริง

[กิมหยง]

อ่านดูแล้ว ตู้ใบนั้นทรงคุณค่ามากมายเลยครับ

[Bush]

            เมื่อไหร่จะเปิดเผยตัว...วะ ไอ้เพื่อน