เหตุการณ์บังเอิญที่เกิดขึ้นจริงในชีวิต !?

[ฟานดี้]

ผมกำลังเดินอยู่บนถนนท่ามกลางแสงไฟสลัวในช่วงโพล้เพล้ของวันหนึ่ง
พลันได้ยินเสียงร้องอู้อี้เหมือนถูก ผ้าอุดปากดังออกมาจากหลังพงไม้
อารมณ์ตกใจ ผมชะลอฝีเท้าเพื่อฟัง และรู้สึกตื่นตระหนก เมื่อรู้ว่าเสียงที่ผมได้ยินคือเสียงการต่อสู้กัน
อย่างแน่นอน มีทั้งเสียงตะคอก และเสียงเสื้อผ้าฉีกขาด

มีหญิงกำลังถูกทำร้าย ห่างจากจุดที่ผมยืนไม่กี่เมตร
ผมควรเข้าไปยุ่งดีหรือเปล่า ผมรู้สึกหวั่นกับสวัสดิภาพของตัวเอง
และนึกตำหนิตัวเองที่ตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางกลับบ้านใหม่กะทันหัน

ผมควรจะเข้าไปช่วยหรือแค่วิ่งไปยังโทรศัพท์เครื่องที่ใกล้ที่สุด
เพื่อโทรแจ้งตำรวจ

.......เสียงร้องของเด็กผู้หญิงเริ่มเบาลง
ผมรู้ทันทีว่าจะต้องรีบทำอะไรสักอย่าง
ผมจะเดินหนีเหตุการณ์นี้ไปได้อย่างไร
เอาล่ะ...ผมตัดสินใจได้แล้ว ผมไม่อาจหันหลังให้กับชะตาของผู้หญิงที่ไม่รู้จักคนนี้ได้
แม้มันหมายถึง การเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยง
ผมไม่ใช่คนกล้า และไม่ใช่นักกีฬา
ผมไม่รู้ว่าความกล้าและพละกำลังในตัวนั้นมาจากไหน
แต่ทันทีที่ตัดสินใจช่วยเธอ ผมดูเหมือนจะเปลี่ยนไป

ผมวิ่งไปหลังพุ่มไม ้และดึงเจ้าวายร้ายออกมาจากร่างของหญิงสาว เราต่อสู้กันจนกลิ้งไปกับพื้นทั้งคู่
และปล้ำสู้กันอยู่สักพักหนึ่ง
ในที่สุดเจ้าตัวร้ายก็ลุกขึ้นและวิ่งหนีไป

ผมหอบฮักๆ และพยายามตะเกียกตะกาย ไปหาเด็กผู้หญิง ซึ่งนอนหมอบ ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หลังต้นไม้
ท่ามกลางความมืด
ผมแทบไม่เห็นตัวเธอเลย แต่! มีความรู้สึกว่าเธอต้องกำลังตกใจกลัวจนตัวสั่นอยู่แน่นอน
ด้วยไม่อยากจะให้เธอตกใจมากไปกว่านี้
ผมจึงพูดกับเธอในระยะไกลๆ 'ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว' ผมปลอบ 'มันวิ่งหนีไปแล้ว คุณปลอดภัยแล้วตอนนี้'

 


........เธอเงียบไปสักพัก
แล้วผมก็ได้ยินเธอเปล่งเสียงออกมาด้วยความประหลาดใจ
'พ่อคะ นั่นพ่อเหรอคะ'
แล้วผู้ที่ก้าวออกมาจากหลังต้นไม้ก็คือ แคเธอรีน ลูกสาวคนเล็กของผมเอง .
จะเกิดอะไรขึ้น หากชายผู้นี้ลังเลที่จะไม่ช่วยเด็กหญิงที่กำลังถูกทำร้าย ซึ่งท้ายที่สุดแล้ว ก็คือลูกของตัว
เอง ???



(จากหนังสือที่รวบรวมเหตุการณ์บังเอิญที่เกิดขึ้นจริงในชีวิต
และติดอันดับ best seller ในสหรัฐฯ)



** ต่อไปคุณคงจะไม่ลังเลที่จะช่วยเหลือคนแน่นนอน ** 


FW
Credit :  คุณ Zu ผู้ เอื้อเฟื้อ ข้อมูล.

[ภัทราภรณ์]

ขอบคุณมากเลยค่ะ ที่นำสิ่งดีๆ มาแบ่งบันกัน

ถ้าน้องเป็นผู้ชายคนนั้น น้องก็จะช่วยค่ะ ถึงแม้เราจะเป็นผู้หญิง

ทุกวันนี้หาน้ำใจจากคนในสังคมได้ยากค่ะ เพราะต่างคิดว่าไม่ไช่เรื่องของตัวเอง

[เมมเบอร์]

เรื่อง"บังเอิญ"เกิดได้กับทุกคน อยู่ที่เราจะใส่ใจจำสักแค่ไหน?บางคนตลอดชีวิตมีแต่เรื่องบังเอิญ บังเอิญคนอื่นไม่เจอเหมือนเรา เล่าให้ฟังจะเหมือน"เหลือเชื่อ" แต่บังเอิญเราเป็นคนช่างจดช่างจำ บางเรื่องลมเพลมพัดผ่านมาแล้วผ่านไป แต่บางเรื่องมันฝังเป็น"ชิพ"ติดอยู่กลางกระหม่อมไปตลอดชีพ ไม่มีอะไรมาสะกิดก็แล้วไป ถ้า"บังเอิญ"ไปเจอเหตุการณ์คล้ายๆกันให้เห็น น้ำหูน้ำตาไหลโจ๊กๆห้ามไม่อยู่ก็เคย แต่บางเรื่องก็ทำให้ซึ้งได้ตลอดกาลเหมือนกัน