"พระพุทธองค์..อยู่ใกล้แค่นี้"

[Mr.No]

[attach=1]

"พระพุทธองค์..อยู่ใกล้แค่นี้"  1

หลัง ๆ มานี่ กระดานสนทนาในกิมหยง ค่อนข้างเงียบเหงา ยกเว้นในหน้าซื้อขาย ซึ่งก็ต้องถือว่าไม่ได้เป็นเรื่องผิดปกติใด แต่ในแวดวงการเสวนาที่ซาลงไป จะด้วยเหตุ คสช.ที่ทำให้การคิดอ่านหรือแสดงออกอาจ ต้องตรึกตรองก่อนว่า จะเชียนอะไรลงไปโดยไม่กระทบต่อความมั่นคง ซึ่งส่วนใหญ่จะพบว่าในหน้าการเมืองกลายเป็นเงียบสงัด..จนแทบจะได้ยินหริ่งเรไรก็ไม่ปาน

ในหน้ากระดานลานบุญ...ผมเห็นแต่เรื่อง "บุญ" บอกข่าวกันเสียมาก ...  ซึ่งส่วนใหญ่เป็นกิจกรรมของทางวัดโน้นบ้างวัดนี้บ้าง...หรือแม้แต่ ข้ามห้วยข้ามฟากมาแอบจัดงานบุญเก็บเงินกันในบ้านเราก็มีมากมาย ส่วนจะไถ่ตัวอะไรหรือขมาลูกกรอกไหนก็ว่ากันไปตามศรัทธา อันนี้ไม่ว่ากัน

แต่ที่อยากเขียนเปิดประเด็นวันนี้...เป็นเรื่องที่ผมคิดว่ามีนัยยะสำคัญที่ คนไทย..และสมาชิกกิมหยงควรจะได้แสวงหาความจริง..และข้อเท็จจริงกันว่า เรานับถือ พระพุทธเจ้าในแบบใด?

จากกรณีที่มีข่าว พระอาจารย์คึกฤทธิ์ โสตถิผโล  เจ้าอาวาสวัดนาปาพง ที่มีกรณีการสวดปาติโมกข์เหลือเพียง 150 ข้อ แทนที่จะเป็น 227 ข้อ เหมือนกับวัดอื่น ๆ ทั่วประเทศนั้น  ได้กลายเป็นข่าวครึกโครมในที่สุดหลังจาก มหาเถรสมาคมมีมติ ให้ วัดดังกล่าวกลับไปสวดปาติโมกข์ 227 ข้อเหมือนเดิม โดยหลัก ๆ คือ ถือว่า เจ้าอาวาสวัดนาป่าพง ท่านมิได้มีเจตนาและอาจสำคัญผิด  รวมทั้งมีคำสั่งให้ พระอธิการคึกฤทธิ์ ไม่ต้องเข้าไปชี้แจงต่อทางมหาเถรฯ

หลังจากนั้นแทบไม่ทันข้ามวัน...พระคึกฤทธิ์ ท่านก็โดนเละ..ทั้งจากสารพันในโซเชี่ยล และสื่อ กล่าวหาท่านทั้งขนาดเบาไปจนถึงหนัก และหนักที่สุดถึงขนาดก่นท่านว่าเป็นพวกเดียรถีย์บ้าง..อลัชชี หรือพวกกระเทย ฯลฯ   

ต้องออกตัวว่า...ผมมิได้เป็น กูรู หรือทำตัวเป็น กูรู้ในด้านพุทธศาสนา  เพราะอย่างน้อยวิชาการด้านพระปริยัติธรรมนั้น แทบจะไม่ค่อยกระดิก เพียงแต่อยากนำประเด็นนี้มาขยาย..อธิบายความ และอีกหลายมุมมองให้ลองวิเคราะห์กันอย่างเป็นธรรม...ตามหลักที่พุทธองค์ทรงแนะเรื่อง "สัมมาทิฐิ"

ผมจะเขียนเรื่องนี้ไปเรื่อย ๆ ...ตามแต่ เวลาและโอกาสจะอำนวย   ซึ่งหากท่านใดหรือคุณหลวงจะอยู่แห่งไหน จะเวียนแวะมาช่วยกันขบ..คิดให้  แตกฉาน ว่า  แท้ที่จริง ..หรืออะไรคือวิถีที่เรา ชาวพุทธ จะได้มีโอกาสเข้าใกล้ "พุทธองค์" อย่างใกล้ชิดกันเสียที ...ก็ต้องติดตามกันครับ..........."

[Mr.No]

"พระพุทธองค์..อยู่ใกล้แค่นี้" 2.


...   กรณี เรื่องราวของ พระคึกฤทธิ์ กับการลดทอนการสวดพระปาติโมกข์ ลงเหลือเพียง 150 ข้อ จากเดิมที่สวดกัน 227 ข้อ ทำให้กลายเป็นประเด็นว่า ท่านนี่ช่างบังอาจไปตัด..ไปทอนหรือก๋ากั่นขนาดหาญกล้าตัดศีลหรือสิกขาบทอันพุทธองค์ทรงบัญญัติไว้นี่  จะว่าไปไม่ใช่เรื่องที่พึ่งจะเกิดขึ้น แต่เกิดมาหลายปี อย่างน้อยก็น่าจะประมาณปี 2552-2553 ประมาณนั้นแล้ว เพียงแต่ช่วงนั้นยังไม่ได้กลายเป็นประเด็นจนกระทั่งการเดินสายกระจายความรู้เรื่องธรรมะในแบบของท่านเริ่มมีผู้สนใจและติดตามงานบรรยายของท่านมากขึั้น และเริ่มกระจายไปยังในหลาย ๆ ที่ของประเทศ นั่นทำให้ มหาเถรสมาคม,สำนักพระพุทธศาสนา ไม่สามารถปล่อยให้มีมากจนเกินจะคุม (ส่วนประเด็นสิ่งใด ถูกหรือผิด..คงต้องติดตามและขบคิดกันต่อไปจากนี้)


ผมจะพยายามเขียนอะไรให้เป็นแบบชาวบ้าน ซึ่งคิดว่าคงง่ายและเหมาะสำหรับการอ่านของคนหนุ่ม ๆ ที่ยังอาจไม่ทราบสาระสำคัญเกี่ยวกับเรื่องของ "ศีล"  และ "พระปาติโมกข์" อันเป็นบัญญัติสำคัญที่พุทธองค์ทรงให้ภิกษุต้องกระทำทุกกึ่งเดือน และด้วยความอ่อนด้อยในภูมิธรรม คำกล่าว..ข้อเขียนที่ล้ำเกิน..เพลินไป ก็ต้องขออภัยครับ

มีหลายคนยังไม่ทราบว่า พระอธิการคึกฤทธิ์ โสตถิผโล ท่านนี้เป็นใครมาแต่ไหน...และคิดอย่างไรถึงขนาดเดินทางไปทั่วประเทศ เพื่อบรรยายธรรมตามกิจนิมนต์ทั้งเล็กใหญ่ไม่ว่าจะเป็นร้านค้าห้องแถว...หรือขนาดโอ่โถงอย่างหอประชุมนานาชาติฉลองสิริราชฯ  บ้านเราก็เพิ่งจะจัดผ่านไปเมื่อต้นปีนี้นี่เอง

เล่าแบบรวบรัดคือก่อนบวชท่านเป็นทหารยศพันตรี และจากการที่ได้เคยบวชเรียนครั้งหนึ่งในสมัยที่ปิดเทอมปีที่สามในระหว่างที่ท่านยังเป็นนักเรียนนายร้อย โดยท่านบวชที่วัดหนองป่าพง ซึ่งเป็นวัดของหลวงพ่อชา สุภัทโธ ซึ่งเป็นที่รู้กันว่าเป็นอริยะสงฆ์ที่ปฎิบัติดีปฎิบัติชอบรูปหนึ่งของประเทศ 

จากการที่มีโอกาสได้บวชในเวลานั้น...ท่านเกิดความศรัทธาเลื่อมใสและตั้งปณิธานว่าหลังจบหลักสุตรนายร้อยและทำงานแล้วจะขอใช้ชีวิตของฆราวาสเพียงแค่สิบปี เมื่อครบท่านจะกลับมาบวชอีกครั้ง

สิบปีต่อมาซึ่งตรงกับห้วงเวลาที่หลวงพ่อชา ท่านมรณภาพ นั้นทำให้ท่านเกิดอนุสสติเกี่ยวกับความไม่แน่นอนในสังขาร จึงตัดสินใจลาออกจากราชการทหารและได้เข้าบวชอีกครั้ง

แนวคิดของท่านคือการปฎิบัติธรรมตามแนวทางที่พุทธองค์ทรงบัญญัติไว้อย่างเคร่งครัด ...โดยเฉพาะการเดินตามแนวทางของท่านพุทธทาส อินทปัญญโญ ที่เป็นอริยสงฆ์ที่ถือเป็นผู้เปิดประตูให้เราได้เข้าใกล้พุทธองค์มากขึ้น ด้วยกลุ่มหนังสือที่เรียกว่า "พุทธศาสนาจากพระโอษฐ์" ซึ่งเขียนโดยท่านพุทธทาส


ผมติดตามและฟังการบรรยายธรรมของ พระรูปนี้มานานพอสมควร หลายครั้งที่ท่านบรรยายมักสอดคล้องกับหลักคิดและวิธีการบรรยายธรรมที่ยึดเอาเรื่องของธรรมะที่เปล่งออกมาจากพระโอษฐ์ของพุทธเจ้าล้วน ๆ แบบไม่เน้นเชิงอรรถ หรือพวก footnote หรือในภาษาบาลีเรียกว่า "อรรถกถา"

ย้อนไปในยุคที่ครั้งหนึ่ง ท่านพุทธทาส กลายเป็นพระประหลาด ที่หลายคนหรือพระหลายรูปในมหาเถรสมาคมมองถึงขนาดว่าท่านเพี้ยน และจากหลายบทความธรรมะที่เขียนไปจน ฝ่ายการเมืองการทหารถึงกับตีความว่าท่านพุทธทาส เอียงไปทางคอมมิวนิสต์บ้างหรือเป็นพวกรับจ้างศาสนาอื่นเข้ามาทำลายศาสนาพุทธบ้าง... แต่เมื่อเวลาล่วงเลยจนกระทั่งสังขารท่านมอดไหม้เป็นเถ้าต่อหน้าผู้คนจวบจนวันนี้  หลายตำราที่ท่านเขียน..หลากบทความที่ท่านอดตาหลับขับตานอนเขียนเพื่อคนไทยและต่างชาติได้เข้าใจใน "ศาสนาพุทธ" ได้กลายเป็นตำราที่ใช้ในหลายมหาวิทยาลัยไม่เว้น มหาวิทยาลัยสงฆ์  และหลายคนวันนี้ถ้าไม่อยากตกเทรนด์ว่าตนเอง เข้าใจความหมายของศาสนาได้ลึกแบบไม่งมงายก็มักบอกตรงกันว่า  ชอบแนวทางพุทธทาส!


มีต่อ....

[Mr.No]

"พระพุทธองค์..อยู่ใกล้แค่นี้" 3.

หลายคนยอมรับว่า ท่านพุทธทาส ได้เป็นหนึ่งในพระสงฆ์ที่เปิดประตูให้เรา สามารถเข้าใจและเข้าถึง "พุทธองค์" ได้โดยไม่ต้องผ่านล่าม ซึ่งนั่นเป็นที่มาของการทำงานที่พุทธทาส ท่านได้นำเอาพระธรรมที่เป็น พุทธวจนะจากพระโอษฐ์ของพระพุทธองค์มาสู่คนไทยในยุค 40-50 ปีที่ผ่านมา

หัวข้อธรรมที่เรียกว่า "อิทัปปจยตา" หรือในนาม "ปฎิจจสมุปบาท" จึงกลายเป็นหัวข้อธรรมที่คนไทยรู้จักมากขึ้นและเริ่มเข้าถึงปัจจัยสำคัญทีจะอธิบายถึงทุกสรรพสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นล้วนมีปัจจัยพึ่งพาซึ่งกันและกันเป็นเหตุเป็นปัจจัยทั้งสิ้น

"ตัวกูของกู" จัดเป็นธรรมชั้นสุงที่ พุทธทาสนิยามคำนี้เพื่อให้ง่ายต่อชาวบ้านเข้าใจในหลักของ "อนัตตา" ที่ว่าด้วยเรื่องของการไม่มีตัวตน แม้นแต่ "ธรรมทั้งปวง" ก็ยังล้วนเป็น "อนัตตา" คือเอาเข้าจริงก็ล้วนไม่มีตัวตนเพียงแต่ผันเปลี่ยนไปตามเหตุปัจจัยว่าด้วยหลักอิทัปปจยตาทุกประการ

จากพระเงื่อม..สู่มหาเงื่อม และนำมาสู่ คำว่า "พุทธทาส " นั่นคือการที่ท่านได้เข้าใจและบรรลุหลักธรรมที่ถูกปิดไว้และเมื่อท่านเริ่มเปิดออกด้วยการนำหลักธรรมที่เป็นธรรมจากพระโอษฐ์ล้วน ๆ ออกมาเรียบเรียง จนคนไทยที่ศึกษาพระธรรมในทางลึกก็เริ่มเข้าใจแล้วว่า พระไตรปิฎก ที่เราต่างคิดว่าเป็นคัมภีร์ที่เกิดจากพุทธวจนะอันเป็นธรรมคำสอนหรือธรรมวินัยล้วน ๆ  แท้จริงต้องแยกออกเป็น  สิ่งที่เป็น "พุทธวจนะ" ล้วน ๆ กับสิ่งที่ปะปนมาด้วยกันคือ "อรรถกถา"

กรณี พระคึกฤทธิ์ จึงอาจกล่าวได้เป็นงานสานต่อ ที่อาจมีแบบเฉพาะในความจริงจังมากขึ้น ด้วยการตั้งใจที่แยกเอา "พุทธวจนะ" ซึ่งเป็นแก่นธรรมจากพระโอษฐ์ล้วน ๆ ออกมาจากการที่ไปอยู่ปะปนกับส่วนเพิ่มเติมปรุงแต่งใด ๆ ที่อาจมีขึ้นและมีอยุ่ในภายหลังอันเรียกว่า "อรรถกถา" ออกเสีย

แนวคิดของ พระคึกฤทธิ์ คือการยึดถือเอาพุทธวจนะ เป็นแนวทางปฎิบัติและที่สำคัญคือการรักษา "พุทธวจนะ" ไว้เพื่อมิให้เกิดการปรับเปลี่ยนแต่งพล้อยในถ้อยธรรมแห่งพระองค์จนผิดเพี้ยนไปในอนาคต

[attach=1]

หนังสือชุด ธรรมโฆษณ์ศึกษา (จากพระโอษฐ์) ผลงานของท่านพุทธทาส

[attach=2]

หนังสือ พุทธวจน ที่เรียบเรียงโดย พระอธิการคึกฤทธิ์

ดังนั้น จากแนวคิดการนำธรรมะจากพระโอษฐ์ล้วนๆ และหลักธรรมอันสำคัญในการอรรถาธิบายโดยการศึกษาจากพระไตรปิฎกในทุกแง่มุม ซึ่งท่านพุทธทาส นำมาเรียบเรียงและเพื่อประกาศและเรียกเสียใหม่ว่า "ธรรมโฆษณ์" ก็ถือเป็นต้นทางที่พระคึกฤทธิ์และศิษยานุศิษ์ของ ท่านก็นำมาเรียบเรียงใหม่แต่คัดเอาแต่จำเพาะ "พุทธวจนะ" ล้วน ๆ มาใช้ และประกาศเป็น "พุทธวจนปิฏก"

และการมาถึงกรณีความไม่ตรงกันระหว่าง พระอธิการคึกฤทธิ์  กับ สำนักพุทธศาสนาที่มีผู้ร้องว่า ท่านไปตัดศีลปาติโมกข์ออกจากเดิม 227 ข้อเหลือเพียง 150 ข้อ ซึ่งปรากฎอยุ่ในพระไตรปิฎกนั้น ถูกผิดเป็นเช่นไร ..และ เราคิดว่า พระไตรปิฎกฉบับใด จะถือเป็นฉบับที่ใกล้เคียงยุคที่สุดเท่าที่เรามี....และเราจะยึดถือเอาสาระที่ปรากฏในพระไตรปิฎกฉบับใดเพื่อให้ยังคงเป็น แนวทางตามพุทธประสงค์มากที่สุด ......เป็นเรื่องที่น่าคิดและติดตาม


มีต่อ........

[Mr.No]

"พระพุทธองค์..อยู่ใกล้แค่นี้" 4.

กรณี..มีผู้ร้องว่า พระคึกฤทธ์และพระรูปอื่นที่จำวัดอยู่ที่วัดนาป่าพง ลงสวดพระปาติโมกข์เพียง 150 ข้อ แทนที่จะเป็น 227 ข้ออย่างที่วัดอื่นปฎิบัติ จึงเป็นกรณีที่มหาเถรสมาคมประชุมกันแล้วมีมติให้ วัดนาป่าพงรวมทั้งทุกวัดในประเทศกลับไปสวดปาติโมกข์ 227 ข้ออย่างเดิม เพื่อให้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน  และสำหรับกรณีพระคึกฤทธิ์นั้น มหาเถรสมาคมมีมติว่า ท่านไม่ความผิดเพราะไม่มีเจตนาและเชื่อว่าท่านอาจคลาดเคลื่อนในเรื่องนี้  ที่สำคัญคือแจ้งว่า ไม่ต้องให้พระคึกฤทธิ์เดินทางเข้าชี้แจงเหตุผลใด ๆ ต่อมหาเถรฯ ด้วย

พระคีกฤทธิ์ ท่านจึงได้ชี้แจงต่อประชาชนทั้งสื่อมวลชนต่าง ๆ เพื่อให้สังคมได้เข้าใจในข้อเท็จจริง เรพาะท่านเองถูกสังคมประณามต่อว่าท่านต่าง ๆ นานา และสาระสำคัญที่ท่านชี้แจงจึงเป็นประเด็นที่คนส่วนใหญ่ไม่ได้รับทราบในทางลึกว่า แท้จริง ผิดถูกอย่างไร และสิ่งที่เป็น พุทธวจนะสำคัญที่พุทธองค์ทรงตรัส่ชัดว่า ให้เราอย่าฟังอย่าเชื่อ สุตตันตะ(พระสูตร)ใดที่มีกวีหรือมีผุ้นำมาแต่งร้อยถ้อยคำเสียใหม่ แม้นว่าสิ่งทีแต่งนั้นจะไพเราะเพราะพริ้งหรือพรรณาความอย่างพิศดารวิจิตรก็ตาม แต่ให้ถือเอาพุทธวจนะแท้ ๆ ของพระองค์นั่นแหละเป็นบัญญัติ

ความคลาดเคลื่อนที่ปรากฏในพระไตรปิฎก ซึ่งทุกฝ่ายก็ยอมรับว่ามีการเพิ่มเติมในส่วนที่เป็น "อรรถกถา" โดยพระอรรถกถาจารย์รุ่นก่อน ๆมาจริง และที่สำคัญก็พบว่า ในพระไตรปิฎกที่มีการเรียบเรียงขึ้นใหม่ ทั้งฉบับของ มหามงกฎ หรือ มหาจุฬา ล้วนไม่เหมือนกับต้นแบบแปลแรกคือ ฉบับหลวง และฉบับเดิมอันถือเป็นต้นทางพระไตรปิฎกที่ถือว่าเก่าที่สุดในประเทศคือ ฉบับสยามรัฐ

ต้นทางการเดินทางของพระไตรปิฎกที่ประเทศไทยใช้กัน นับเนื่องจากที่ปรากฏบนเสาอโศก และมีการนำไปเผยแพร่ในดินแดนต่าง ๆ รวมทั้ง สุวรรณภูมิซึ่งรวมทั้ง ไทย ลาว รามัญ(มอญ) ก็ล้วนมีพระไตรปิฎกด้วยกันทั้งสิ้น

ในยุคกรุงศรีอยุธยาที่มีการศึกสงครามระหว่าง อโยธยากับพม่า ทำให้หลักฐานโดยเฉพาะ พระไตรปิฎกที่มีอยู่ในเวลานั้นสูญหาย,เสียหาย เพราะศึกสงคราม และในภายหลังช่วงรัชกาลที่ 1 จึงได้มีการขอยืมพระไตรปิฎกจากเพื่อนบ้านทั้งลาว,รามัญ มายังไทยและให้พระภิกษุร่วมกันลอกพระไตรปิฎกเหล่านั้นจารลงบนใบลาน(ภาษาขอม) และถือว่านั่นเป็นหลักฐานที่ว่าเราเริ่มมีพระไตรปิฎกของเราใหม่อีกครั้งอย่างมีหลักฐาน( พระไตรปิฎกฉบับนั้นยังถูกเก็บไว้ในวัดพระแก้ว)

และจากการที่พระไตรปิฎกแต่เดิมซึ่งถูกเขียนเป็นภาษาบาลี และเมื่อเราคัดลอกต้นฉบับจากบาลีที่ถูกแปลมาเป็นภาษาขอมแล้ว จึงนับว่าเป็นการยากที่จะทำให้ภิกษุในไทยจะได้ศึกษาพระไตรปิฎกในภาษาอื่นได้อย่างเข้าใจ  จนกระทั่งในรัชกาลที่ 5 ท่านจึงทรงนิมนต์พระสงฆ์นับร้อยร่วมกันแปลจากอักษรขอมกลับไปเป็นบาลี โดยการใช้อักษรสยาม แต่ยังอ่านเป็นภาษาบาลี ซึ่งนั่นคือหลักฐานของการมีพระไตรปิฎกในรูปแบบอักษรสยามครั้งแรก


ต่อมาในยุครัชกาลที่ 8 จึงได้มีการแปลพระไตรปิฎกฉบับสยามรัฐ (บาลี) เป็นภาษาไทยและถือเป็นฉบับแรกของประเทศที่เป็นพระไตรปิฎกฉบับอ่านไทยแปลไทย และเรียกกันว่า "ฉบับหลวง"

และจากนั้นหลายสำนักก็มีการนำพระไตรปิฎกฉบับสยามรัฐ(บาลี) ไปแปลเรียบเรียงเสียใหม่อีก นั่นคือ ฉบับมหามงกฎ และฉบับมหาจุฬา  และเป็นที่มาของประเทศไทยที่มีพระไตรปิฎกแปลจากหลายสำนัก  ซึ่งปรากฏสำคัญว่า ในแต่ละฉบับมีความคลาดเคลื่อนและไม่เหมือนกับฉบับหลวง

พระคึกฤทธิ์ ท่านยึดเอาฉบับหลวงซึ่งท่านถือว่าเป็นฉบับที่ใกล้เคียงประวัติศาสตร์และใกล้พุทธองค์มากที่สุดเป็นหลัก ซึ่งพบว่าในหัวข้อพระธรรมวินัยที่ว่าด้วยการลงพระปาติโมกข์นั้น ในฉบับหลวง แปลว่า พระปาติโมกข์ที่ภิกษุต้องนำมาสาธยายธรรมทุกกึ่งเดือนนั้น มีจำนวน 150 ข้อ ถ้วน!

คำว่า "ถ้วน" จึงเป็นคำที่สร้างปัญหาเพราะเมื่อสืบเสาะไปค้นในพระไตรปิฎกทั้งฉบับหลวง,ฉบับมหามงกฎหรือมหาจุฬา ต่างแปลตามฉบับหลวงตรงกันคือ 150 ข้อถ้วน

ซึ่งสอดรับกับหนังสือเรื่อง พุทธธรรมที่เขียนขึ้นโดย พระธรรมปิฏก ปยุต ปยุตโต ซึ่งถือเป็นปราชญ์สำคัญในแวดวงพุทธศาสนาไทย ท่านก็เคยเขียนไว้ว่า ปาติโมกข์นั้นมี 150 ข้อถ้วน

แต่ภายหลังท่านได้เขียนแก้ไขใหม่และให้ความเห็นว่า 150 ข้อถ้วนที่ท่านเขียนนั้นก็ผิดพลาดกันได้และเมื่อผิดพลาดแล้วก็แก้ไขเสียให้ถูกโดยท่านให้ความเห็นว่า คำในบาลีที่ปรากฏในพระไตรปิฎกแปลที่ว่า "สาธิกัง" นั้น ไม่น่าจะแปลว่า "ถ้วน" แต่ควรแปลว่า  มีส่วนที่เกิน มาจาก ส + อธิก - ส คือ สห แปลว่า พร้อมด้วย อธิก แปลว่า เกิน



ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่ต้องพิจารณากันว่า ตกลงในพระไตรปิฎกแปลต่าง ๆ ล้วนแปลว่า "ถ้วน" แต่มีการชี้แจงว่า เป็นว่า "เกิน" ซึ่งแปลว่า ศีลปาติโมกข์ 150 ข้อและที่เกินกว่านั้น  อย่างใดจึงจะถูกต้อง

หลายคนจึงตำหนิพระคึกฤทธิ์ในเชิงไปตัดศีลสิกขาบทที่พระมี 227 ข้อออกโดยจาบจ้วง ทั้งที่จริงแล้ว พระคึกฤทธิ์ท่านบอกว่าท่านยังคงรักษาศีลของพระพุทธองค์ไว้ทุกข้ออย่างเคร่งครัด

จึงมีคำถามจากคนทั่วไปว่า แล้วศีลของพระแท้จริงมีกี่ข้อ 150 หรือ 227    แต่คำตอบที่แท้คือ ศีลของพระนั้นมีมากกว่า 2000 ข้อ ซึ่งนับแต่ตื่นนอน รอบกายเบื้องบนเบื้องล่างซ้ายขวา ล้วนมีศีลไว้คอยกำกับรำงับให้ภิกษุต้องอยู่ในร่องในรอยตามพุทธวจนะแทบทั้งสิ้น ทั้งมาในรูปธรรมวินัยหรือโดยมารยาทต่างๆ  ซึ่งมีทั้งโทษอาบัติหนักเบาต่างกันไปมากมาย

เพียงแต่ศีลเหล่านั้นกระจัดกระจายอยุ่นอกพระปาติโมกข์...และที่สำคัญครั้งหนึ่ง ท่านพุทธทาส ซึ่งได้เคยศึกษาเรื่องพระธรรมวินัยในพระไตรปิฎก ก็เคยมีความเห็นในการเขียนหนังสือของท่าน โดยระบุว่า สิกขาบทในพระธรรมวินัยบางข้อนั้น "เป็นหมัน" ซึ่งไม่ได้ใช้แล้ว (เช่นกรณีสิกขาบทเกี่ยวกับภิกษุณี) ก็ควรตัดทอนสิกขาบทเหล่านั้นออกบ้าง (เรื่องนี้ ครั้งพุทธกาล พุทธองค์ทรงเคยตรัสอนุญาตให้ สาวกตัดสิกขาบทที่ไม่จำเป็นออกได้ตามความเหมาะสม แต่สาวกในห้วงนั้นไม่่มีผู้ใดกล้าตัด)  ซึ่งในครั้งนั้นท่านพุทธทาสก็ถูกฝ่ายสงฆ์และผุู้รู้ที่ศึกษาและจบเปรียญธรรมสูง ๆ ต่างก็ออกมาตำหนิท่านกันไม่น้อย



มีต่อ................

[ฅ ฅน]

.


...เห็นชื่อ Dr. No ต้องรีบเข้ามา และไม่ผิดหวังจริงๆ


ขอบคุณครับ !

[เณรเทือง]

แล้วเป็นไงล่ะ.....ปัจจุบันก็มีนางภิกษุณีกลับชาติมาเกิดแล้ว

[Mr.No]

.


...เห็นชื่อ Dr. No ต้องรีบเข้ามา และไม่ผิดหวังจริงๆ


ขอบคุณครับ !

ขอบคุณครับ ท่าน ฅ ฅน   ..พึ่งจะทราบว่าตอนนี้ผมได้รับตำแหน่ง Dr.  แทน Mr. ไปแล้ว

[Mr.No]

"พระพุทธองค์..อยู่ใกล้แค่นี้" จบ

.... หลังเกิดกรณีดังกล่าว พระคึกฤทธิ์ ท่านก็รับทราบที่จะกลับไปสวดพระปาติโมกข์ 227 ข้อเหมือนเดิม ซึ่งเหตุผลก็คือ ท่านให้ความเคารพต่อเหล่าพระเถรานุเถระและการดำรงอยู่ของหมู่สงฆ์มิให้เกิดการแตกแยกกัน (ซึ่งในเรื่องเหตุและผลก็อาจเป็นอีกกรณี)

     เรื่องราวทั้งหมดก็คงจบลงเพียงแค่นี้.......... เพียงแต่ กรณีที่ยกมาเป็นตัวอย่าง ถือเป็นเรื่องที่น่าศึกษาโดยเฉพาะชาวพุทธที่ใคร่ใฝ่รู้และอยากเดินเข้าสู่ความมหัศจรรย์แห่งพระธรรมคำสอนของพุทธองค์ ว่าสิ่งที่พระองค์ค้นพบ..และชั่วเวลากว่า 2000 กว่าปี เหตุใดจึงเป็นเรื่องที่ยังทันสมัย(อกาลิโก) อยู่ตลอดเวลา และเหตุใดที่พระองค์ถึงได้ทรงบัญญัติให้ยึดเอาพระธรรมของพระองค์แทนศาสดา และห้ามมิให้สาวกใดบิดเบือนเปลี่ยนแปลงหรือเสริมแต่งในพุทธวจนะของพระองค์

   การเปิดประเด็นเรื่องนี้ ....อย่างน้อยก็ทำให้คนพุทธจำนวนไม่น้อย กลับมาให้ความสนใจเกี่ยวกับเรื่อง ศาสนาพุทธในเชิงลึกซึ้งมากขึ้น และถือเป็นเรื่องที่คนหนุ่มสาวและผู้ใคร่ธรรมจะได้ จะเริ่มกลับมาศึกษาและทำความเข้าใจในเรื่อง "พระไตรปิฎก" กันอย่างกว้างขวางและละเอียดมากขึ้น

นับเป็นเรื่องท้าทายว่า  สิ่งที่เราพร่ำสวดทั้ง พระเถรเณรชี รวมทั้งชาวบ้านที่บอกว่า  "พุทธัง สรณัง คัจฉามิ"  จะถือเป็นการประกาศยึดเอา พุทธองค์เป็นที่พึ่ง(สรณะ)อันแท้จริงอีกต่อไปหรือไม่... หรือเป็นเพียงแค่ "เปลือก" ของศาสนา  เป็นแค่ "กาฝากแห่งศรัทธา" ที่หลงลืมเนื้อแท้แต่กลับยึดถือเอาเนื้อในที่บิดเบือน ..แปดเปื้อนไปด้วยคำบัญญัติของแต่ละสำนัก ...บทพรรณนาของเหล่าสาวกภาษิต ที่ยังไม่เข้าใจว่าด้วยเหตุของการเกิดกรณีเหล่านี้แหละที่จะกลายเป็นสิ่งที่ ตถาคต ได้ทรงทำนายไว้ว่า วันหนึ่งพระธรรมของพระองค์จะถูกบิดเบือน พระสัทธรรมที่พระองค์ทรงค้นพบจะต้องถึงกาลสิ้นสูญไปในที่สุด

  "ดูกรภิกษุทั้งหลาย..........ในอนาคต ภิกษุทั้งหลายจักไม่อบรมกาย ไม่อบรมศีล ไม่อบรมจิต
ไม่อบรมปัญญา เมื่อไม่อบรมกาย ไม่อบรมศีล ไม่อบรมจิต ไม่อบรมปัญญา เมื่อแสดงอภิธรรม
กถา เวทัลลกถา หยั่งลงสู่ธรรมที่ผิดก็จักไม่รู้สึกเพราะเหตุดังนี้แล การลบล้างวินัยย่อมมี
เพราะการลบล้างธรรม การลบล้างธรรมย่อมมีเพราะการลบล้างวินัย ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภัยใน
อนาคตข้อที่ ๓ นี้ ซึ่งยังไม่บังเกิดในบัดนี้ แต่จักบังเกิดในกาลต่อไป ภัยข้อนี้อันเธอทั้งหลาย
พึงรู้ไว้เฉพาะครั้นแล้วพึงพยายามเพื่อละภัยนั้น ฯ....."  (ฉบับหลวง/อนาคตสูตร ๓ เล่ม ๒๒ หน้า ๙๑ ข้อ ๙๗)

จึงเป็นเรื่องที่ ผู้ใฝ่ธรรมอันแท้..และค้นหาแนวทางวิมุตติ ตามตถาคตเจ้า จะค้นหาและใช้ปัญญาตรึกตรองเอาเองว่า ใครกันที่กำลังบั่นทอน,บิดเบือน และทำให้ พุทธองค์ทรงห่างจากเราไปทุกที

แต่สำหรับผม... การได้ซึมซับพระวจน ...เรียนรู้ธรรมแต่ละถ้อยอันงดงามแห่งพระองค์  ผมคิดว่าผมกำลังใกล้พระองค์เข้าไปทุกที...และในที่สุดหากศาสนาพุทธได้กลับเข้าสู่รองรอย และช่วยกันรื้อเลาะกำแพงสนิมร้ายที่ปิดบังพระธรรมอันบริสุทธิ์ของพระองค์ออกจนหมดสิ้น..วันนั้น เราทุกคนจะได้ค้นพบว่า  ที่แท้ "พุทธองค์..ทรงอยู่ตรงหน้าเรานี่เอง"


ปิดท้ายสิ่งที่ผมตั้งใจเขียนนี้  อยากให้ทุกท่านสละเวลาสัก 15 นาที ด้วยคลิปนี้ ... หลังดูจบแล้ว เชื่อว่าหลายท่านจะได้เข้าใจว่า  ผมและอีกหลายคนโชคดีเพียงใดที่กำลังจะได้ค้นพบสิ่งที่ดีที่สุดแล้วในชีวิต!

http://www.youtube.com/watch?v=_nADuGOAEdU

[ฅ ฅน]

.


..คลิพไม่มีครับ สนใจมาก

หรือว่าเครื่องไอแผดผมเสีย ...

[Mr.No]

.


..คลิพไม่มีครับ สนใจมาก

หรือว่าเครื่องไอแผดผมเสีย ...

ลองคัดลอก ตาม link นี้ดุครับ  -http://www.youtube.com/watch?v=_nADuGOAEdU-

[คุณหลวง]

สวัสดีครับทุกๆท่าน สบายดีกันนะครับ

    นับว่าเป็นภิกษุอีกรูปที่น่าสนใจมากๆ เพียงแต่ผมไม่เคยอ่านหรือฟังท่านเลยสักครั้งหนึ่ง และนับเป็นความกล้าหาญของภิกษุรูปหนึ่งที่ต้องผจญอะไรๆอีกมากมาย ทั้งๆก่อนทำ ท่านก็คงทราบดีว่าท่านโดนแน่ๆ

    ความจริงในหมู่นักการศึกษาของสงฆ์เองก็ยอมรับกันว่าพระไตรปิฎกนั้นระบุวินัย ๑๕๐ ข้อ ซึ่งท่านคึกฤทธิ์คงจะศึกษาจนรู้ว่า ๗๗ ที่เกินไปนั้นคือข้อใดหมวดใด

    ผมคงไม่มีความเห็นในเรื่องนี้ครับ คือไม่รู้จะว่าอย่างไรมากกว่า เพราะว่าวงการสงฆ์บ้านเรามีอะไรๆมากกว่าที่เรารู้ ครั้งที่ท่านพุทธทาสสอนความว่าง สอนสุญญตา ก็มีพระสังฆาธิการจากกรุงเทพลงมาขอร้องมิให้สอนธรรมโลกุตตระ บอกว่าสูงเกินความรู้ของคนทั่วไป ให้สอนเพียงศีลธรรมอันเป็นพื้นฐานโลกุตตระก็พอ แต่ท่านพุทธทาสท่านไม่รับข้อเสนอนี้ เพราะท่านเห็นว่าโลกุตตรธรรมต่างหากที่เป็นพื้นฐานของศีลธรรม มิใช่ศีลธรรมเป็นพื้นฐานโลกุตตรธรรม

    ความจริงศาสนาพุทธก็เป็นสังขารอย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นมา เปลี่ยนไป และดับไป ธรรมดา วันหนึ่งข้างหน้าจะไม่มีคนรู้จักศาสนาพุทธอีก แม้จะมีคนรู้ธรรมก็ตาม พอหมุนเวียนเปลี่ยนไปเนิ่นนาน อาจมีศาสนาพุทธอีกซ้ำเดิมก็ได้   เนาะ...

    เพียงแต่วันนี้ วงการพระพุทธศาสนาบ้านเราทั้งพระทั้งฆราวาส มีความมุ่งหมายจะผดุงรักษาศาสนาในความหมายใด สร้างให้ใหญ่ให้โต มีพระมีคนจบปริญญาทางพุทธให้มากๆ(เรื่องคุณภาพไว้ทีหลัง เพราะบางที่ก็อนุญาตกินได้ ๒๔ ชั่วโมง อ้างว่าเรียนหนัก ต้องกินเยอะๆ ทำไมไม่นึกถึงพระพุทธองค์บ้างน้อ) หรือสร้างเหรียญเยอะๆ ขลังๆปั่นราคากันเล่น หรืออะไรก็แล้วแต่ หรือจะสืบทอดธรรมอันเป็นทางพ้นทุกข์

    ก็นะ ก็ทำไปในวิถีที่สมควรต่อไป อย่าคิดว่าคนต้องเข้าใจทั้งหมด ได้บ้างยังดี


สะบายดี...

[ฅ ฅน]

.


....หวัดดี  ทุกท่านครับ

ผมติดตามอ่านเสมอ  อ่านซ้ำก็ยังไม่เบื่อ

ขอบคุณครับ....

[donrakna]

ได้กลับมาดูในห้องกระดานลานบุญแล้ว  ...... ...... ....มีแต่เรื่องนอกแนวเยอะมากเลยครับสิ่งที่ถูกต้องเหลือน้อยลงไปทุกทีๆแล้ว   และก็ขอสนับสนุนอีกหนึ่งแรงเชียร์ด้วยครับ