ไม่ใช่แค่ราคายางหรอกที่ 3 โลร้อย !!

[แมวคราว]

เป็นเรื่องที่จะว่าแปลกก็ไม่น่าจะใช่ ทุนวันนี้อุตสาหกรรมต่างๆ จะเน้นเรื่องโลจิสติกส์มาก เพื่อให้ได้ต้นทุนการผลิตที่ถูก เพื่อแข่งขันกันในตลาดการค้าเสรี แต่ประเทศไทยแลนแดนสยามกลับไม่ใช่อย่างนั้น มีตัวอย่างสินค้ามากมายที่ต้นทุนลด (จากหลายๆ ปัจจัย) แต่กลับเป็นว่าไม่สามารถทำราคาผลิตภัณฑ์ให้ลดลงได้ ดังนั้นจึงไม่แปลกที่คนไทยมักได้ใช้ของแพงๆ ไม่ว่าจะเป็นสินค้าอุปโภค หรือสินค้าบริโภค
ยกตัวอย่างเช่น ถุงยางอนามัยเป็นต้น 1 กล่องมี 3 ชิ้น เมื่อสมัยที่ยางราคากิโลกรัมละ 100 บาท ค่าน้ำมันก็ไต่ราคาขึ้น ปัจจัยต่างๆ ดูเป็นการเพิ่มต้นทุนราคาอยู่ที่ 60-70 บาท แต่ ณ วันที่ยางราคาลดลง น้ำมันก็ค่อยๆ ลดระดับราคาลงมา ราคาผลิตภัณฑ์กลับมีราคาสูงขึ้น
ผลิตภัณฑ์ที่ต้องอาศัยวัตถุดิบจากภาคเกษตรกรรมนอกจากถุงยาแล้ว ยังมีสินค้าอุปโภคอีกหลายๆ ตัว ที่มีราคาแพงขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากเป็นสินค้าที่ประเทศไทยแลนด์แดนสารขัณฑ์ผลิตเองไม่ได้ หรือเป็นสินค้าประเภทที่มีผู้ผลิตไม่กี่เจ้าในประเทศนี้
ถ้ารัฐฯ จะแก้ปัญหาเรื่องราคาผลผลิตทางการเกษตรราคาต่ำ ดูจะไม่ใช่ทางออกของประเทศนัก เพราะว่าปัจจัยหลักจริงๆ ที่รัฐควรจะมองไม่ใช่ราคาที่ต่ำลง แต่เป็นค่าครองชีพที่สูงขึ้น อันสวนทางกับรายได้ที่ลดลง
หากทุกวันนี้ ยางพารา (ยกตัวอย่างแค่ยาง แต่หมายรวมถึงข้าว และสินค้าเกษตรอื่นๆ) ราคากิโลกรัมละ 30 บาท แต่อาหารตามสั่งจานละ 25 บาท คงไม่มีใครบ่น ค่าน้ำมันลิตรละ 25 บาท ก็คงไม่มีใครออกมาประท้วง และราคาถุงยางกล่องละ 50 บาท คงไม่มีบทความนี้
ยังไงก็ฝากถึงท่านนายกที่มีอำนาจเต็มจนล้นประเทศช่วยทบทวนนโยบายด้วย และฝากถึงรัฐมนตรีที่ดูแล้วมีประสบการณ์ในการทำงานระดับเด็กฝึกงานจริงๆ ก็นั่นละครับ ลองทบทวนดูครับ สำหรับแนวทางการบริหารประเทศที่เป็นประเทศเกษตรกรรม แต่ราคาสินค้าเกษตรต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ค่าครองชีพที่สูงลิ่ว และมีการคอรัปชันกันระดับ 1,600 ล้าน (อิงกระแส สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง (สจล.) กันหน่อย) ควรเริ่มจากจุดไหน อย่างไร

[เรขานายกแค๊จ]

แล้วเดี๋ยวข้าน้อยจะไปกระซิบบอกท่านนายกให้นะขอรับ

เพราะคาดว่าท่านนายกคงไม่ได้เข้ามาอ่านข้อแนะนำของท่านเจ้าคุณแน่

เพราะท่านนายกแกคงไม่รู้จักเวปกิมหยงหรอกขอรับ