ฉันตกแตกทุกวัน

[m100_150]

ฉันได้พบสิ่งล้ำค่าในถ้ำที่มิดชิด
คงมีผู้นำมาซุกซ่อนเอาไว้ก่อนหน้านี้ไม่นาน
ไม่หรอก ความจริงมันเป็นเพียงข้อความหนึ่ง

คืนนี้ข้างแรม
เสี้ยวจันทร์เหมือนแหวนที่หัก
มันจะบาดนิ้วนางฉันอีกแล้ว

โดยลำพัง เฝ้ามองท้องฟ้าที่เยือกเย็น
เมฆสีดำลอยหลงไปสู่ที่นั่น
โดยลำพัง คิดถึงการเดินทางด้วยรถไฟที่กำลังจะมาเยือน
มันบดขยี้รางอันยาวไกล
และฉันเป็นรางรถไฟตลอดเส้นทางนั้น
ตอนนี้ใกล้ตีหนึ่ง วันเวลาไหลรินไม่ขาดสาย
ทุกสรรพสิ่งคือการเริ่มต้น
แต่ฉันยังวกวนเหมือนปากกาที่หมดน้ำหมึก
จะเขียนความในใจได้อย่างไร

ฉันตกแตกทุกวัน
แต่การซ่อมแซมก็มิได้เกิดขึ้น
เสียงสะอื้นของจิ้งหรีดดังแทรกผนังบ้าน
มันหวีดอยู่ใต้หมอน ใต้ที่นอน ผ้าห่ม ประตู หลังคา
ไม่มีใครเข้มแข็งพอสำหรับฉัน
ไม่มีใครเหลืออยู่ข้างๆ

และในเมื่อฉันเป็นถ้วยชามที่ชำรุดอยู่เสมอ
จะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่อบอุ่นได้อย่างไร.


เนชั่นฯ ปี ๑๙ ฉบับ ๙๗๒
๑๔ ม.ค. ๒๕๕๔