ยังจำ บทอาขยานนี่ กันได้เหลยม่าย

[ฅนเกาะเสือ]

โลกนิติคำโคลง ๏ ๏
ของสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอกรมพระยาเดชาดิศร (มั่ง)

๏ พึงอวยโอวาทไว้......ในตน ก่อนนา
จึงสั่งสอนสาธุชน........ทั่วหล้า
แต่แรกเร่งผจญ..........จิตอาต-มาแฮ
สัตว์อื่นหมื่นแสนอ้า.....อาจแท้ทรมาน

๏ คุณแม่หนาหนักเพี้ยง.....พสุธา
คุณบิดรดุจอา.................กาศกว้าง
คุณพี่พ่างศิขรา................เมรุมาศ
คุณพระอาจารย์อ้าง..........อาจสู้สาคร

๏ เย็นเงาพฤกษ์มิ่งไม้......สุขสบาย
เย็นญาติทุกข์สำราย........กว่าไม้
เย็นครูยิ่งพันฉาย............กษัตริย์ยิ่ง ครูนา
เย็นร่มพระเจ้าให้............ร่มฟ้าดินบน

๏ วิชาควรรักรู้................ฤๅขาด
อย่าหมิ่นศิลปศาสตร์.......ว่าน้อย
รู้จริงสิ่งเดียวอาจ............มีมั่ง
เลี้ยงชีพช้าอยู่ร้อย..........ชั่วลื้อเหลนหลาน

๏ ๏ กลอนดอกสร้อยรำพึงในป่าช้า ๏ ๏
ของ -พระยาอุปกิตศิลปสาร (นิ่ม กาญจนาชีวะ)

๏ วังเอ๋ยวังเวง
หง่างเหง่งย่ำค่ำระฆังขาน
ฝูงวัวควายผ้ายลาทิวากาล
ค่อยค่อยผ่านท้องทุ่งมุ่งถิ่นตน
ชาวนาเหนื่อยอ่อนต่างจรกลับ
ตะวันลับอับแสงทุกแห่งหน
ทิ้งทุ่งให้มืดมัวทั่วมณฑล
แลทิ้งตนตูเปลี่ยวอยู่เดียวเอย.....

๏ ความเอ๋ย ความรู้
เป็นเครื่องชูชี้ทางสว่างไสว
หมดโอกาสที่จะชี้ต่อนี้ไป
ละห่วงใยอยากรู้ลงสู่ดิน
อันความยากหากให้ไร้ศึกษา
ย่นปัญญาความรู้อยู่แค่ถิ่น
หมดทุกข์ขลุกแต่กิจคิดหากิน
กระแสวิญญาณงันเพียงนั้นเอย.......

๏ ห่วงเอ๋ยห่วงอะไร
ไม่ยิ่งใหญ่เท่าห่วงดวงชีวิต
แม้คนลืมสิ่งใดได้สนิท
ก็ยังคิดขึ้นได้เมื่อใกล้ตาย
เคยเป็นทุกข์ห่วงใยเสียได้ง่าย
ใครจะยอมละแดนแสนสบาย
โดยไม่ชายตาใฝ่อาลัยเอย.....

[puiey]

ตอนเรียนประถม เค้าให้ท่องอย่างอื่น อันนี้ไม่เคยได้ยินครับ

[เณรเทือง]

สมัย มศ.ต้น ครับ

[ฅนเกาะเสือ]

สมัย มศ.ต้น ครับ

หมันแหละครับ มศ3มั้ง

[แฟนเก่าชื่อส้ม]

โส โพธิสัตโต ปางนั้นสมเด็จพระบรมโพธิสัตว์ ตรัสได้ทรงฟังพระลูกน้อยทรงกันแสงทูลละห้อยวันนั้น
กลั้นพระโศกมิได้ละอายพระทัยแก่เทพดาปัณณสาลัง ปวิสิตวา เสด็จเข้าสู่ภายในพระบรรณศาลาซบพระพักตราทรงพระกันแสงสะอื้นไห้
ว่าโอเจ้าเพื่อนเข็ญใจของพ่อเอ่ย เจ้าเคยกระทำกรรมไว้เป็นไฉน จึ่งมาตกเข็ญใจไร้ยากอนาถาให้พราหมณ์ชราร่างร้ายกาจ
ตะแกมาทำสีหนาทโพยโบยตี โอเวลาปานฉะนี้ก็สายัณห์ คนทั้งหลายเขาเรียกกันกินอาหาร บ้างก็เล้าโลมลูกหลานให้อาบน้ำแล้วหลับนอน
แต่สองบังอรของพ่อนี้ใครจะปรานีให้นมน้ำ ก็จะตรากตรำลำบากใจ ที่ไหนจะเดินได้ด้วยพระบาทเปล่า ทั้งไอแดดจะแผดเผาให้พุพอง
จะชอกช้ำคล้ำเป็นหนองลงลามไหล สองสุริยวงศ์ตั้งแต่ว่าจะทรงกันแสงไห้ สุดอาลัยของพ่อแล้วที่จะติดตาม
จะบ่ายหน้าไปหาพราหมณ์เมื่อยามเย็น ไหนเลยจะเห็นด้วยสองเจ้า มีแต่จะรุกเร้าคำรามตี
ธชีเอ่ยกระไรเลยไม่เกรงขามเราบ้างเมื่อยามจน จะคิดดูบ้างเป็นไรว่าลูกทั้งสองคนคู่ชีวาตม์ ยังตัดใจให้ขาดมิให้เสียประโยชน์
แต่ก่อนโสดค่าสินไถ่สืบมาถึงสี่ชั่ว ผู้อื่นรู้ก็เกรงกลัวไม่ทำได้เหมือนพราหมณ์ผู้นี้
วาริชัสเสว เม สโต เสมือนหนึ่งพรานเบ็ดมาตีปลาที่หน้าไซ บรรดาปลาจะเข้าไปให้แตกฉาน ตัวเราผู้ทำทานเหมือนตัวปลา
พระโพธิญาณในภายหน้านั้นคือไซ ปรารถนาจะเข้าไปจึ่งยกพระลูกให้เป็นทานบารมี

อ.ภาษาไทย เคยบอกว่า หากท่องจำแล้วจะไม่ลืม
ผ่านไปสิบปีผมจำได้แต่ท่อนแรก

[ฟ้าเปลี่ยนสี]

   รู้รุ่นเลยน่ะนิ ว่ารุ่นไหน 

[Singoraman]

ซักส้าวเอย มะนาวโตงเตง
ขุนนางมาเอง ว่าจะเล่นซักส้าว

[Mr.No]

เห็นกวางย่างเยื้องชำเลืองเดิน.......เหมือนอย่างนางเชิญ
พระแสงสำอางข้างเคียง
เขาสูงฝูงหงส์ลงเรียง.........เริงร้องซ้องเสียง
สำเนียงน่าฟังวังเวง ...."

นานจังหู 

[Mr.No]

พระฟังคำอ้ำอึ้งตะลึงคิด    จะเบือนบิดป้องปัดก็ขัดขวาง
สงสารลูกเจ้าลังกาจึงว่าพลาง   เราเหมือนช้างงางอกไม่หลอกลวง

..........................."   พระอภัยมณี   ....


ยกออกนอกเมืองสวรรคโลก  ข้ามโคกเข้าป่าพนาศรี
เจ้าพลายกระสันพันทวี   รำลึกถึงนารีศรีมาลา
ถ้าแม้นแก้วแววตามาด้วยพี่  จะชวนชี้ชมไม้ไพรพฤกษา
คิดพลางเดินพลางตามทางมา  ข้ามท่าเขินเขาลำเนาธาร

(ขุนช้างขุนแผน)   

ไม่รู้ว่า เดี๋ยวนี้ เด็ก ๆ ปัจจุบัน ยังท่องอาขยานกันมั่งไม่นะ