กรรมที่ไม่ได้ก่อ ของน้องกันต์ เหยื่อคาร์บอมลีการ์เด้นพลาซ่า

[ข้าแผ่นดิน]

                                                        กรรมที่ไม่ได้ก่อ

       เช้าวันเสาร์ที่ 31 มีนาคม 2555 ครอบครัวอินทรสุวรรณ มีพ่อป็อบ เเม่เมย์ พี่ปันปัน และน้องกันต์ ออกเดินทางไปคลินิคทันตกรรม ละแวกโรงแรมลีการ์เด้นพลาซ่า เพราะแม่เมย์มีนัดถอนฟัน หลังจากเสร็จสิ้นภาระกิจแล้ว ครอบครัวน้อยๆนี้ ก็ตัดสินใจเข้าไปหาอาหารทานในห้างนี้ และซื้อของใช้ส่วนตัวด้วย เวลาประมาณบ่ายโมงเศษ ทั้งหมดจึงจะเดินทางกลับบ้าน โดยแม่เมย์กับพี่ปันปันจะเดินลงทางบันไดเลื่อน เพื่อมารอขึ้นรถที่หน้าห้าง ส่วนพ่อป็อบกับน้องกันต์ลงลิฟท์ เพื่อไปเอารถที่จอดอยู่ในชั้นใต้ดิน B2 ระหว่างที่พ่อกับลูกเข้าไปในลิฟท์ แม่กับลูกคนโต ก็ลงบันไดเลื่อนไปเรื่อยๆ
       วินาทีที่สองแม่ลูกเดินลงมาถึงชั้น 2 ส่วนพ่อกับลูกก็ออกจากลิฟท์ กำลังเดินไปที่รถ เพื่อจะขับออกไปรับแม่กับพี่ปันปัน เสียงระเบิดก็ดังขึ้น อาคารก็สั่นไหวจากแรงระเบิด เสียงกระจกแตกกระจาย ดังแข่งกับเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจและเจ็บปวด เปลวไฟและควันพวยพุ่งขึ้นมาจากชั้นใต้ดิน  พร้อมกันนั้นก็มีเสียงระเบิดดังตามมาอีก 2 ถึง 3 ครั้ง และความโกลาหลก็ตามมาติดๆ
       แม่เมย์กับพี่ปันปันก็ตกใจ ล้มลุกคลุกคลานวิ่งลงมาจากชั้นสอง หนีออกมาจากห้างได้ทัน เป็นห่วงแต่พ่อกับลูกคนเล็กจะเป็นอย่างไรบ้าง ยังไม่ทันจะตั้งสติทำอะไรได้ทัน เสียงโทรศัพท์จากพ่อป็อบก็ดังขึ้น  "เธอเป็นยังไงบ้าง" เมย์ตะโกนถามสามีผ่านโทรศัพท์  พ่อป็อบร้องไห้บอกว่าช่วยด้วย พ่อโดนระเบิด ช่วยลูกด้วย ลูกร้องใหญ่เลย
เพียงเท่านี้แม่เมย์เหมือนกับใจจะขาด กรีดร้องเท่าที่เสียงจะมี เพื่อให้คนเข้าไปช่วยลูกและสามีของเธอ แต่ระหว่างนั้นเหตุการณ์กำลังสับสน จึงยังไม่มีใครกล้ากลับเข้าไปข้างในอีก แม้เมย์จะพยายามวิ่งลงไปเอง ก็มีคนเข้ามาห้ามไว้กลัวจะเป็นอันตราย แม่เมย์จึงทำได้เพียงร้องขอให้เจ้าหน้าที่เข้าไปช่วยสามี กับลูกน้อยอายุแค่ 2 เดือน ของเธอ กับโทรศัพท์ไปหาญาติพี่น้องบอกข่าวร้าย
       30 นาทีหลังเสียงระเบิด ญาติพี่น้องและเพื่อนของป็อบ ไพศิฐ พอทราบข่าว ก็รีบมาหาเมย์ทันที ตอนนั้นแม่เมย์ไม่มีสติหลงเหลืออยู่อีกแล้ว   ร้องไห้เรียกหาลูกกับสามีอยู่ตลอดเวลา ต้องคอยช่วยกันจับไว้ เพราะจะวิ่งลงไปหาลูก  เวลาผ่านไปเรื่อยๆ พร้อมกับความสับสนวุ่นวาย เสียงตะโกนสั่งการ เสียงไซเรน  รถพยาบาลวิ่งเข้าวิ่งออก รถหน่วยกู้ภัยต่างๆ ช่วยกันคนละไม้ละมือ ช่วยผู้ประสบภัยออกมาคนแล้วคนเล่า แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของ ป็อบกับน้องกันต์เลย  จากชั่วโมงเป็นสองชั่วโมง คนที่ติดอยู่ในอาคาร ได้รับความช่วยเหลือออกมาจนเกือบหมด  ตอนนี้ไม่เพียงแต่เมย์เท่านั้น ที่ร้องให้ด้วยความกังวลใจ ญาติและเพื่อนๆต่างร้องไห้ออกมาด้วยความหมดหวังเช่นกัน
       ราวบ่ายสามโมง เพื่อนๆลงความเห็นว่าจะให้เมย์ออกจากที่เกิดเหตุ ไปพักก่อน
เพราะทั้งแม่เมย์กับพี่ปันปัน ท่าทางอ่อนเพลียมาก ยิ่งแม่เมย์ร้องไห้อยู่ตลอดเวลาแบบนี้
ส่วนพี่ปันปันด้วยความที่เป็นเด็ก อายุยังไม่ถึง 3 ขวบดี จึงยังไม่เข้าใจถึงเหตุการณ์ร้ายแรง ที่เกิดขึ้นกับพ่อและน้อง  ส่วนในที่เกิดเหตุจะคงเหลือเพียงญาติพี่น้องบางส่วนอยู่รอประสานงานกับเจ้าหน้าที่ เพื่อช่วยค้นหาป็อบกับลูกต่อไป
        ข่าวดีแรกเข้ามาประมาณ บ่ายสี่โมงครึ่ง หรือเกือบสามชั่วโมงครึ่งหลังเสียงระเบิด  มีโทรศัพท์จากพี่ที่ไปรออยู่ที่โรงพยาบาลหาดใหญ่แจ้งว่า น้องกันต์ไปถึงโรงพยาบาลแล้ว แม่เมย์ดีใจสุดชีวิตที่จะได้พบลูกแล้ว แต่อีกใจหนึ่งแม่ก็กลัวเหลือเกิน ลูกแม่จะเป็นอย่างไรบ้างหนอ แม่เมย์รีบเดินทางไปโรงพยาบาลหาดใหญ่ทันที  อีกไม่ถึงสิบนาที ข่าวดีที่สองก็มาถึง พบพ่อป็อบแล้ว แม่เมย์ร้องไห้เหมือนจะขาดใจ  ทั้งดีใจทั้งสับสนกังวลใจ แม่ขอภาวนาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายช่วยให้สุดที่รักของแม่เมย์ทั้งสองคนปลอดภัยด้วยเถิด
         16.45 น. ที่ห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลหาดใหญ่ แม่เมย์เห็นหัวหน้าของป็อบ เพื่อนร่วมงาน และญาติยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ทุกคนร้องไห้ แม่ใจคอไม่ดีเลย อย่าเป็นอะไรมากนะลูก พ่อป็อบด้วย แม่เมย์ภาวนาอยู่ในใจ
         ในห้องฉุกเฉิน มีผู้ได้รับบาดเจ็บนอนเรียงรายเต็มไปหมด หมอกับพยาบาลเร่งมือช่วยเหลือกันชุลมุน แม่เห็นลูกแล้วน้องกันต์ ทำไม่ลูกแม่ไม่ร้องเลย นอนนิ่งอยู่เฉยๆ เหมือนน้องนอนหลับ ไม่มีริ้วรอยไฟไหม้เลย   คุณหมอกำลังช่วยลูกอยู่ อดทนไว้นะลูก  คุณหมอปั๊มลมเข้าไปช่วยให้น้องกันต์หายใจได้เพราะอยู่ในกลุ่มควันไฟนานมาก ระหว่างนั้นน้องกันต์อาเจียนออกมาเป็นน้ำเหนียวๆสีดำๆ  ออกทางปากทางจมูก  แม่เมย์กรีดร้อง ล้มลงไปนอนดิ้น ตีอกชกตัว ใครกันหนอทำร้ายลูกแม่ได้ถึงเพียงนี้ ลูกกันต์ของแม่อายุแค่ 2 เดือน ไม่รู้ประสีประสาอะไร ยังไม่เคยทำผิดคิดร้ายใครเลย
ทำไมถึงต้องมาประสบชะตากรรมแบบนี้
          หัวหน้าพ่อป็อบประคองแม่เมย์ไปหาพ่อป็อบที่อยู่เตียงถัดไป 2 เตียง แม่เมย์ร้องไห้เหมือนจะขาดใจอีกครั้ง เพราะแม่เห็นตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว แต่แม่จำพ่อป็อบไม่ได้ ทั้งไฟทั้งควันเผาพ่อป็อบจนดำไปหมดทั้งหน้าทั้งหัว แขนทั้งสองข้างที่อุ้มน้องกันต์ไว้ก็ไหม้เกรียม ไหนจะที่หน้าอก ไหล่ และเอวด้านหลังก็ไหม้เหมือนกัน พ่อป็อบไม่ได้ใส่เสื้อ เพราะถอดออกชุบน้ำใช้ห่อตัวลูก พ่อเอ๋ย พ่อยอมเจ็บเพื่อให้ลูกปลอดภัย หากพ่อหายดีแล้วและรู้ว่าลูกของเราไม่มีรอยไหม้ของไฟแม้แต่นิดเดียว พ่อคงภูมิใจที่ได้ปกป้องลูกจนสุดชีวิต
          แม่เมย์ถูกนำตัวออกมาจากห้องฉุกเฉิน เพื่อให้ทีมแพทย์และพยาบาลได้ช่วยชีวิตของพ่อป็อบกับลูกกันต์ได้อย่างเต็มที่
           เวลาผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมง ลูกกันต์ถูกนำออกจากห้องฉุกเฉินไปรักษาตัวต่อ
ที่ห้องอภิบาลผู้ป่วยหนักสำหรับเด็ก (PICU) โดยมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด  ส่วนพ่อป็อบถูกนำไปรักษาตัวต่อยังห้องปลอดเชื้อ ในแผนกอภิบาลผู้ป่วยหนัก(ICU) ส่วนแม่เมย์ก็เดินขึ้นเดินลง ชั้น 1 กับชั้น 4 อยู่อย่างนั้นจนมืดค่ำ
            กว่าจะข่มตาลงนอน ผ่านค่ำคืนอันโหดร้ายไปได้ก็ดึกโข ก่อนจะหลับ แม่เมย์เฝ้าอธิษฐานให้คุณพระคุณเจ้า ช่วยคุ้มครองพ่อป็อบกับลูกกันต์ของแม่ให้ปลอดภัย และอย่าให้มีใครต้องมารับเคราะห์กรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อด้วยเถิด

บทความจากเฟสบุ๊ค กำลังใจแด่ไพศิฐ และน้องกันต์ อินทรสุวรรณ
http://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=110948482371547&id=100003691878749#!/profile.php?id=100003691878749&sk=notes

[ข้าแผ่นดิน]

น้องกันต์ ณ วันที่ 3 เมษายน 2555

[นายไข่นุ้ย]

น้องกันต์ ณ วันที่ 3 เมษายน 2555

หายไวๆ นะ หนู

[ซัมเบ้ Note 7 Jr.]

หายป่วยไวๆ  สู้ๆนะเจ้าตัวน้อย

[jo77]

สู้ๆ นะลูก

[Black Dog]

ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลก จงคุ้มครองคุณพ่อป็อบและน้องกันต์ ให้ปลอดภัย และกลับมาหายเป็นปกติ ด้วยเถิด

[wasu]

น้ำตาซึม รอบ 2     

[ข้าแผ่นดิน]

น้องกันต์ ณ วันที่ 8 เมษายน 2555 (วันเกิดของพ่อป็อบ)

[สมควรพอ]

.



..อย่าพาเด็กไปห้างนะจ้ะ

[ผู้เฒ่าเต่า]

น้องกันต์ ณ วันที่ 8 เมษายน 2555 (วันเกิดของพ่อป็อบ)

เห็นหน้าน้องแล้วก็หมดห่วง แล้วรักคุณพ่อให้มาก ๆ นะครับ

[ซัมเบ้ Note 7 Jr.]

เจ้าตัวน้อยตาใสเชียว

ขอให้พ่อป๊อบหายป่วยไวๆเช่นกันครับ

[น้องแต้ม]

หายไวๆๆนะพ่อป๊อป และน้องกันต์  สู้ๆๆคะ