แค้นครับ..อดีตที่ไม่มีวันกลับมา

[คนรือเสาะรู้ดี]

สมัยเรียนประถมผมเรียนรร.วัดราษฏร์สโมสรหรือวัดใหญ่ของชาวอ.รือเสาะ ช่วงปิดเทอมเดือนเมษาพฤษภาของทุกปีทางวัดจะมีงานประจำปี ในงานมีโนราห์ หนังตะลุงทั้งของไทยและของมลายู หนังกลางแปลง รำวง ปาเป้า ไชโย(บิงโก้)บางปีทางวัดมีเงินเหลือเยอะก็จะจ้างดนตรีลูกทุ่งชื่อดังมาแสดง เช่นสมัยผมได้ดูวงรุ่งเพชร แหลมสิงห์,เพชร โพธาราม,เรียม ดาราน้อยฯลฯ และมีมหรสพอีกหลายๆอย่าง บางปีแอบมี"จ้ำบ๊ะ"มาแซมด้วย รวมทั้งร้านค้าร้านอาหารแปลกๆที่มาจากทั่วสารทิศ สิ่งที่ทำให้หัวใจพองโตคือทางวัดเปิดแผ่นเสียงเพลงแหล่ของไวพจน์ เพชรสุพรรณผ่านลำโพงปากกว้างซึ่งสมัยนั้นทั่วประเทศนิยมเปิดกันในงานวัด หรือนักร้องลูกทุ่งคนอื่นๆที่กังวานแว่วมากับสายลม พัดพาจากในวัดถึงหน้าบ้านที่พวกเรากำลังวิ่งเล่นกัน ยิ่งทำให้เกิดความอยากจะไปงานเดี๋ยวนั้นเลย
พอโตหน่อยพวกเราซึ่งเป็นลูกจีนมีDNAนักค้าอยู่ในสายเลือด ก็ลงขันกันซื้อลูกโป่งมาเป่าใส่เม็ดสาคู ขายลูกละสลึง ต้นทุน20ลูก1บาท ถ้าขายหมดกำไรอื้อซ่า หุ้นส่วนมีทั้งหมด3คน คนที่1ออกเงิน คนที่2ออกแรงเป่า(ช่วยกัน) คนที่3วางแผนการตลาด เป่าครบ20ลูกเอายางมาร้อยแล้วเดินเร่ขายจุดที่มีเด็กเยอะๆ โดยเฉพาะเด็กที่พ่อแม่กำลังอุ้ม..นี่คือลูกค้ารายใหญ่ รายไหนรายนั้นพอเห็นลูกโป่งต้องร้องจะเอาให้ได้ วันไหนขายเหลือฝ่ายวางแผนฯจะรับผิดชอบเอาเม็ดสาคูใส่หลอดกาแฟเป่าใส่ลูกโป่งของลูกค้าให้แตก แล้วฝ่ายขายก็เดินเร่เข้าไปเพื่อให้ลูกค้าร้องจะเอาใหม่ ได้ผลของขายหมดทุกคืน แต่ก็คงเป็นบาปมาจนถึงทุกวันนี้ จนซ้ำจนซาก ติดเขารุงรัง?
สมัยนั้นเวลาพวกหนุ่มๆสาวๆเห็นรถแห่ว่าจะมีงานวัด เสื้อผ้าเครื่องสำอางจะขายดีที่สุด ทารกที่จะเกิดใหม่หลายสิบคน มีจุดเริ่มจากงานวัดนี่แหละ(จะเข้าใจไหมเนี่ย?)
บรรดาพ่อค้าแม่ค้าได้โอกาสโขกสับราคาสินค้าและอาหารก็ในงานวัดนี่แหละ ยิ่งพวกขาเมาด้วยแล้วบอกเท่าไหร่ก็จ่าย เพราะเมาไม่รู้เรื่อง นานๆมีที
ร้านอาหารบางร้าน(หรือหลายร้าน)รสชาตไม่ได้เรื่อง เพราะว่าทำแบบฉาบฉวย คนกินเหลือบาน แต่เอาไปรีไซเคิลใส่จานใหม่มาขายหมุนเวียน ลดต้นทุนเพิ่มกำไรได้หลายเท่า งานวัดน่าจะเป็นแบบนี้ทุกที่
และ...จะหาดูของแปลกๆพิศดารที่หาดูที่ไหนไม่ค่อยจะได้ มางานวัดได้เห็นแน่นอน
ถึงแม้ทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นของซ้ำๆเดิมๆทุกปี แต่ก็ยังทำให้ชาวบ้านได้รับความสุขกันถ้วนหน้า พอหมดงานทุกคนหน้าละห้อยไม่อยากให้จากไป กว่าจะมีอีกต้องรอตั้ง12เดือน และก็รอด้วยความอดทนทุกๆปี
วันนี้...ไม่ต้องรองานวัดอีกแล้ว จะไม่มีงานวัดแบบวันนั้นอีก และจะไม่มีตลอดไป ตราบจนประเทศนี้จะถูกกลืนหายไปจากแผนที่โลก

[ยาย]

รุ่นเดียวกับฉานแน่นอน  เด็กสมัยนี่เขานึกภาพไม่ออกหรอก ว่าพวกเราสมัยนั้นมีความสุขแค่ไหนเมื่อมีงานวัด ฉานเอาสาดไปปูนั่ง-นอนแลหนังลุง ด้วย