กิมหยง - ตะลุงเว็บบอร์ด

รายงานพิเศษ
ประเด็น/                                      เปิดใจ 'นศ.เด็กพิเศษ' มรภ.สงขลา
                                               ขอโอกาส ความเข้าใจ ให้คนพิการ

            ในการเลือกเรียนสาขาวิชาใดก็ตาม เหตุผลร้อยแปดมักถูกหยิบยกมาประกอบการตัดสินใจ แต่สำหรับนักศึกษาโปรแกรมวิชาการศึกษาพิเศษ มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา (มรภ.สงขลา) พวกเขาตอบเป็นเสียงเดียวกันถึงแรงบันดาลใจที่ทำให้เลือกเรียนในสาขาดังกล่าวว่า  อยากเป็นส่วนหนึ่งในการดูแลคนพิการ ให้ได้รับโอกาส ความรัก ความเข้าใจจากคนร่วมสังคม

            ภณิดา ชอบทำกิจ นักศึกษาชั้นปีที่ 2 โปรแกรมวิชาการศึกษาพิเศษ บอกถึงเหตุผลที่เธอเลือกเรียนสาขานี้ว่า เป็นเพราะได้เห็นคนพิการหูหนวก ตาบอด ใช้ชีวิตด้วยความยากลำบาก ก็เกิดความสงสัยว่าทำไมเขาจึงเป็นเช่นนั้น และจะมีทางใดที่จะช่วยให้คนเหล่านั้นมีชีวิตที่ดีขึ้นได้บ้าง ดังนั้น เมื่อจบชั้น ม.6 จึงตัดสินใจเลือกเรียนสาขาการศึกษาพิเศษ เนื่องจากเป็นสาขาวิชาที่ทำให้ได้เรียนรู้ถึงโลกของคนพิการ และสื่อสารกับคนเหล่านั้นได้ อาทิ การใช้ภาษามือ การใช้อักษรเบรลล์ เป็นต้น


ภณิดา ชอบทำกิจ

          "การสื่อสารกับเด็กพิเศษ ต้องอาศัยความรัก ความเข้าใจ และความอดทนในการเสริมสร้างพัฒนาการที่ดีขึ้น ต้องหมั่นทำกิจกรรมและทำสื่อประกอบการสอน เพื่อให้เด็กพิเศษได้ฝึกปฏิบัติ ซึ่งได้ผลดีกว่าการป้อนเนื้อหาเพียงอย่างเดียว คนเหล่านี้ต้องการความรู้ และความรักความเข้าใจไม่ต่างกันกับเด็กปกติ อยากให้สังคมเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่เขาเป็น"
          ด้าน กษมาพร ธรรมวาโร นักศึกษาชั้นปีที่ 2 กล่าวว่า ที่เรียนสาขานี้เพราะอยากดูแลเด็กพิเศษ ให้สามารถใช้ชีวิตร่วมกับคนปกติในสังคม และตนก็อยากเป็นครูสอนเด็กพิเศษ จะได้แบ่งปันทุกข์สุขนั้น ซึ่งคนที่จะเรียนหรือทำงานในสาขานี้ได้ ต้องมีใจรักเป็นอันดับแรก ไม่ใช่การฝืนตัวเอง เพราะปัญหาที่ต้องเจอในการเรียนคือ การสื่อสารกับเด็กพิเศษ โดยเฉพาะเด็กที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน อาจทำให้คนที่ไม่มีใจรักเกิดความท้อแท้หรือเบื่อหน่ายได้


กษมาพร ธรรมวาโร


เจนจิรา สมพันธ์

         เจนจิรา สมพันธ์ นักศึกษาชั้นปีที่ 1 ให้ความเห็นว่า คนไม่น้อยมีมุมมองว่าคนพิการเป็นภาระของครอบครัวและสังคม ทั้งที่เขาก็มีความรู้สึกไม่ต่างไปจากเรา แม้ร่างกายจะพิการแต่ใจเขาก็ยังสู้ แล้วเราเป็นคนปกติแท้ๆ ทำไมถึงยอมแพ้ง่ายๆ การเรียนในสาขานี้ทำให้ตนมีจิตสาธารณะ ไม่อคติกับเด็กพิเศษ แม้ บางครั้งอาจมีพฤติกรรมรุนแรงกว่าเด็กปกติ โดยเฉพาะในกลุ่มเด็กออทิสติก แต่อยากให้เอาใจเขามาใส่ใจเราว่า ถ้าเลือกได้คงไม่มีใครอยากเป็นอย่างนั้น และไม่อยากให้ดูถูกคนพิการ เพราะบางอย่างเขาก็ทำได้ดีกว่าคนปกติเสียอีก
            ในขณะที่ ศศิธร ชูราษฎร์ นักศึกษาชั้นปีที่ 1 บอกถึงความรู้สึกของเธอว่า อาจารย์ที่ปรึกษาบอกตั้งแต่ต้นแล้วว่าเราจะเหนื่อยกว่าปกติ เพราะการสอนเด็กพิเศษต้องอาศัยอดทน และความรอบคอบระมัดระวังอย่างมาก เรียกว่าชีวิตของเขาขึ้นอยู่กับเราก็ว่าได้ เพราะเด็กเหล่านี้สมาธิสั้น หากหลุดรอดสายตาผู้ดูแลเพียงเสี้ยววินาที ก็อาจเกิดอันตรายขึ้นได้ แต่อุปสรรคที่สำคัญมากคือ ผู้ปกครองรับความจริงเรื่องความผิดปกติของเด็กไม่ได้ จึงไม่ค่อยดูแลเอาใจใส่เท่าที่ควร ซึ่งในเรื่องนี้เราต้องค่อยๆ ปรับเปลี่ยนเจตคติ และแสดงให้ผู้ปกครองเห็นว่า หลังจากเด็กเข้ามาเรียนที่สถาบันการศึกษาพิเศษแล้วเขามีพัฒนาการที่ดีขึ้น


ศศิธร ชูราษฎร์

            "สิ่งที่สำคัญที่สุด คือการเข้าใจเด็กแต่ละคน เพราะเขาจะมีอุปนิสัยที่แตกต่างกัน ดังนั้น ในการดูแล การทำสื่อ และการทำแผนการสอนการศึกษา จึงต้องแตกต่างกันด้วย เพราะความต้องการของเด็กไม่เหมือนกัน ที่ผ่านมาคนในสังคมมักมองคนพิการด้วยความสงสาร แต่ก็แค่สงสาร ไม่ได้หยิบยื่นโอกาสให้ อาทิ การรับเข้าทำงาน สิทธิเสรีภาพที่เท่าเทียม ซึ่งในปัจจุบันคนพิการได้รับสิ่งเหล่านี้จากสังคมน้อยมาก"

            คนพิการประเภทเดียวที่เป็นภาระของสังคม คือพิการน้ำใจ ในขณะที่คนพิการประเภทอื่นนั้นมีคุณค่าความเป็นคนไม่ต่างกัน อยาก​ให้มองลึกลง​ไป​ถึงศักยภาพของพวก​เขา ที่อาจมีมากกว่าคนปกติ​อย่างเราๆ ด้วยซ้ำไป

ข้อมูล/ภาพ โดย ลัดดา เอ้งเถี้ยว (นักประชาสัมพันธ์มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา)

ปัญหาของครูการศึกษาพิเศษ จบออกมาแล้วกลับไม่ได้ทำงานตามที่เรียนมา  ไม่ทราบว่าเพราะอะไร แต่ที่รู้คือขาดครูการศึกษาพิเศษทุกแห่ง ทั้งที่มีกฎบังคับให้โรงเรียนต้องมีครูการศึกษาพิเศษอยู่ทุกโรงเรียน

 

ขอบคุณน้อง ๆ มากที่เสียสละ และมีความตั้งใจ พี่ก็เป็นคนหนึ่งทีมีลูกเป็นเด็กพิเศษ

ขอให้น้อง ๆ โชคดี นะคะ