กิมหยง - ตะลุงเว็บบอร์ด

200 Best Video Games of All Time  - The Legend of Zelda: Link's Awakening


Much of the Game Boy library ran parallel to the early days of the NES, offering exclusive sequels to 8- or 16-bit games that were not only portable but, offered their own unique experiences. Their efforts were usually great, but didn't match up to their console big brothers – almost no one would pick Super Mario Land 2 over Super Mario World. That is, except for one case – The Legend of Zelda: Link's Awakening. Descended from A Link to the Past for the SNES, long held as the best of the 2D series, we have a devout preference for the portabletitle, in spite of its lesser technology.

For starters, Link's Awakening is just really weird and silly. The entire game takes place with Link shipwrecked on the island of Koholint, far away from Hyrule, and with only barely a mention of the titular Zelda. The goal is to find eight instruments to awaken the Wind Fish, which is the only way Link can return home. Link comes across a number of strange people during his journey, including a village full of animal people, a weird old man who gives hints through telephone booths, and a number of tie-ins with the Super Mario series, including piranha flowers and goombas. There's a certain goofiness to everything, before elements of the series were codified (and then reused  constantly) in Ocarina of Time and beyond. There's also a solid reason behind its surrealness, which leads to one of the most affecting endings of the entire Zelda series.

The portable platform also works its favor, with larger character and weapon sprites that make movement and combat smoother than it was in A Link to the Past. It returns to the old flip screen scrolling of the original NES game, with each one having distinct enemies and layouts. It's also a little more guided – in both the NES and SNES Zelda games, most of the overworld was explorable from the get-go, with the exception of a few areas requiring special items. Link's Awakening's overworld is structured more like Metroid, where you can only advance after obtaining certain items, and can revisit old territories to find extra goodies. It also has a unique item, the Roc's Feather, which lets Link leap through the air, which is retroactively special compared to every successive Zelda game, which had a strange allergy to jump buttons. Yes, the visuals aren't pretty – the GBC DX version is a nice improvement and adds an extra dungeon, but still looks gaudy – and the interface requires constant switching in and out of menus to equip items. For pure action, writing, world and level design, though, Link's Awakening is the best of the 2D Zelda games. -Kurt Kalata

Even though we spent the entire article discussing why Link's Awakening is the best 2D Zelda, it's undeniable that A Link to the Past is pretty great, too. It has one of the best introductions in RPG gaming, from the harps and spinning Triforce logo of the introduction, to Link's venture out in the rain and rescue of Princess Zelda in the first dungeon, to the first steps out into the  overworld with the SNES's digital orchestra booming the classic Zelda theme. Some 20 years later, Nintendo released A Link Between Worlds for the 3DS, a direct sequel that features 3D graphics, but the same light/dark overworlds. It feels like a retread in some ways, but it's still quite good, and adds a cool ability where you can turn into a painting and slink along walls. -KK

KILLZONE: SHADOW FALL An ironic title for Guerrilla's most colourful game yet

The PS4 is a godsend for Guerrilla Games. Killzone has long been lambasted for offering an endless palette of browns, greys and slightly browner greys; a special achievement in a genre that often favours the use of monochrome. With Sony's new tech on the way and Helghan life threatening to cease, now is the perfect time for a change of palette.

Fortunately, Shadow Fall's dousing of colour makes total sense. Set 30 years after the events of Killzone 3, Helghan's destruction has forced its auburn-eyed inhabitants to join their ISA rivals on Vekta. Parallels with German history continue, as each side is separated by a Berlin Wall replica that is supposed to halt conflict and allow the preservation of life. As history has proven, though, it takes more than a few bricks and a bit of cement to keep fierce enemies apart. While Killzone's combat has always flaunted a characteristic girth, Shadow Fall aims to promote a sense of warfare that is more subtle and nuanced.

Tension between the Helghast and ISA is no longer solely decided by who has the greater firepower, as Guerrilla prioritises brains as well as recognisable brawn. Sony's latest presentation highlights a shooter that has emerged from the constriction of corridor encounters and embraced the Vektan outback. Although not quite open-world, larger scaled maps enable players to tackle objectives  in any order and without a linear route towards success.

Despite the evolution of structure, Shadow Fall will retain the franchise's trademark weighty bounce and relentless difficulty. This being a PS4 launch title, Guerrilla aims to satisfy both newcomers and series aficionados. Punishing, cover-based combat remains, but players are joined by a non-human companion that should relieve pressure in a host of different situations.

The OWL is a multipurpose tool designed specifically to keep ISA soldiers alive. This device can attack enemies, distract attention and form a shield that only allows outgoing bullets to travel through its barrier of energy. It also performs a vital duty when traversing greater distances, allowing players to propel their body across the map with a zip-line system that opens up new kinds of attacking strategy. This robotic Hedwig is an important implementation when considering Shadow Fall's flexible mission design, providing the ISA with tactical decisions that overcome the constant need to enter head-on collisions with the adversary. Such an approach allows Guerrilla to expand its horizons beyond larger level design. The Cold War atmosphere means stealth becomes increasingly important, as completing tasks without alerting Helghast patrols keeps the fragile relationship ticking over.

In one section, we're tasked with reaching a recently downed Vektan ship to retrieve vital data and search for survivors. An illusion of peace can be maintained if any objective is approached intelligently and without alerting hostile forces. This allows progression through the level to feature fewer gunfights that are likely to splatter ISA-branded helmets across swaying green grass which would make Crytek weep out of appreciation. The successful completion of certain tasks may ensure the level's main premise becomes a whole lot easier. Communication towers need to be sabotaged, alarm systems disabled, and of course, Helghast patrols will need a swift blade to the jugular if you are to advance unscathed. Pre-planning can end the excursion quickly, while one misstep will see enemy numbers descend upon the player's position like pubescent teenagers hankering for a whiff of Justin Bieber.

Those who wish to completely avoid confrontation will no doubt be disappointed. Despite the slight change in emphasis, early Shadow Fall showings ensure that the game maintains Killzone's noticeable punch. Helghast forces may be depleted, but they remain ferocious and extremely adaptable during the heat of battle. Scolar Visari would be proud of his followers as they flush players out of cover with grenades, perform on-thespot flanking manoeuvres and fight for positional advantage by moving towards beneficial terrain.

One thing we did notice upon picking up the DualShock 4 was that there's still a faint whiff of input lag, as seen in older Killzone titles. Whether intentional (to add a sense of weight to the game) or just an unfortunate by-product of an engine playing so many technological tricks at once, it's something that's hard to miss in this age of twitch shooters. We're sure we'll be able to adapt given time, just as long as Guerrilla gives us sufficient reason to keep playing.

The brand needs something deeper than gruff-voiced men locking horns on Desolate Planet A, too. Guerrilla has obviously listened to player feedback there, creating a world that is more interesting and inviting, one actually worth fighting for. With ISA and Helghast hordes locked into the same patch of land, the turf war and jostling for position takes on greater significance. If the team can add real character to Vekta's lush vistas, many complaints that have crippled previous games may naturally be addressed. If the player can be made to care for Vekta in any way, it will be a huge step forward for the series.

All the evidence suggests Guerrilla is taking advantage of a huge opportunity with Killzone: Shadow Fall. The PS4's arrival allows the Sony–exclusive series to spruce up its visuals, build a new narrative and employ the use of gunfights across a greater scale. Early demos of the launch title have acted as a virtual checklist when dealing with past criticisms, highlighting that the team is listening to the community. The Helghast may struggle for life, but Killzone is alive and kicking more intently than ever before.

200 Best Video Games of All Time - Shenmue II


The original Shenmue was released in 1999 for the Dreamcast, the first chapter in hero Ryo Hazuki's quest to avenge the death of his father. Though tedious at points, it did a fantastic job of replicating the texture of a small city in 80s Japan. Shenmue II, released two years later, successfully fixes every issue with the original while also delivering an excellent experience. The biggest change is the sheer size of the game, with Ryo exploring large parts of Hong Kong instead of just his home town in its predecessor. Players also get to use the game's fun combat system much more. The soundtrack is greatly improved as well, feeling reverent to Ryo's situation and surroundings without coming across as overdone.

The most important improvement from the first game, however, is that instead of blindly seeking revenge, everything Ryo does ties in thematically to him growing as a person. We see this reflected not just in the minigames, but in how the game's cast reacts to him as the story goes on. While the game ends on a huge cliffhanger, we still feel a sense of closure to the current story as Ryo learns much more about himself and his motivations. In an especially brave move, the entire final chapter of the game is devoid of action, and consists solely of character development amidst traversing a mountainous forest. The general  structure of the game is very similar to the first, but it feels perfected as it's not just larger, but significantly more rewarding to play through as you learn more about the game's characters.

The amount of detail in the game is also extravagant, considering the limits of the Dreamcast. Rather than having a small number of pedestrians walking the streets, the game often features some impressive crowds, and each one is unique. A little over 200 unique models were made for the game to serve this purpose, and it really helps sell the 80s Hong Kong setting as you go from neighborhood to neighborhood.

The most impressive use of this is the complete change in tone when Ryo enters the infamous Kowloon Walled City. The entire atmosphere of the game feels more dangerous, and it's done in a visually subtle manner through the NPCs clothing and the state of the architecture. Ryo sees things gradually become more and more deteriorated and hopeless the further he gets into the game, while simultaneously maturing as a character. It's a great use of the "living world" concept so many games strive for, pushing the character and story forward rather than just serving as a marketing bullet point. -Chris Rasa

Beginning life as a Saturn RPG based on Virtua Fighter, Shenmue was the highest budgeted game of its time. While it made interesting use of QTEs (the term itself coined by Yu Suzuki to describe this game's specific implementation of the concept), it was a bit of a flop. Players and critics appreciated the game's hyper detailed world and level of interactivity, but were unimpressed with the wooden voice acting, slow story, and lack of combat. The last part was especially disappointing, as the fighting itself still used the excellent Virtua Fighter engine. However, you won't get to experience this to its fullest until the game's final confrontation. Its laid back pace and games-within-the-game were ambitious for the time, and its take on suburban Japan is worth trying today.

200 Best Video Games of All Time - Yakuza 4


Sega's Yakuza series (also known as Ryu ga Gotoku) is known for its beautiful and faithful replications of modern Japan. Though not on the scale of Shenmue, they have more immediately rewarding storylines, and gameplay that melds a Japanese RPG with beat-em-up action.

The fourth installment is a huge step for the franchise. Rather than just playing as reformed yakuza Kazuma Kiryu, players get to use four different characters, each with completely different attacks, stories, side quests, and mini games. It also accomplishes the impossible, in that it takes these four seemingly unrelated characters and manages to weave a single story that draws them together. While it's no surprise that they join forces for the endgame, Yakuza 4's story does a great job at developing each character, and the individual arcs have enough secondary characters and background information that an entire game could be built around any of them.

It's outstanding to see the attention to detail the series is known for multiplied by four. Nothing feels compromised or cut short compared to previous installments, and it's even more impressive to see four characters worth of methods for inflicting the series' brutal beatings on anyone that gets in your way. It would have been easy to just divvy up Kazuma's repertoire amongst the rest of the cast, or add in more moves from Virtua Fighter.

Instead, each move set is very deliberately constructed around each character's background and personality. It's this superior merger of character development, game controls, and design that keeps things intriguing from start to finish. Yakuza 4's soundtrack is another great effort from the series, as well. Interestingly, however, the soundtracks for Yakuza 3 and 4 were composed by a completely different group than the composers for the first two games. The stylistic shift is noticeable, as most tracks lack the rougher feel of the first two games. It's a great fit for the series, though, differentiating the ambiance enough from the older games while still clearly sounding like it belongs in a Yakuza installment.

The combat itself is great, with shorter loading between fights than in its predecessors. Having four playable characters also allows for a massive variety of the series' signature Heat Moves. It won't be long before you'll be instantly knocking enemies out by slamming them against a wall and then kicking their jaw in. This smooth use of the QTEs from Shenmue makes for a fun touch, as well, and having such a large variety of them in the game makes them stand out even more. -Chris Rasa

Released to massive success in Japan, it wasn't until the later US release of Yakuza 4 that Yakuza 2 gained a passionate cult following in the US. While it lacks many of the fourth installment's improvements, it provides a similar combination of a ruthless plot with eccentric characters. It's also the longest game in the series, with a story written by popular Japanese crime novelist Hase Seishu. While the original Yakuza is a good, the pacing and expanded cast makes the sequel a must-play for fans of the later entries. It's also interesting to see how it plays off of Japanese cultural issues of the time, like the country's massive influx of Korean pop culture. Despite the dated engine, the presentation and action also hold up. -CR

200 Best Video Games of All Time - Red Dead Redemption


Red Dead Redemption is often described as "Grand Theft Auto in the Wild West", which isn't entirely inaccurate. It does acknowledge pretty much every problem of the GTA games and irons them out, though, creating the absolute best game of Rockstar's library.

The story focuses on John Marston, a former outlaw, coerced by the government into taking down his old boss. As a reticent hero with a taciturn demeanor, Marston is easily the best protagonist found in any Rockstar game. GTA has always been saddled with stories about sociopathic criminals – it's suggested in the name. As the title implies with Red Dead Redemption, however, the driving force is reconciling John's past. This comes not only by hunting down his former gang, but also by improving the lives of everyone in the frontier.

This gives more weight to your decisions if you choose to play an outlaw – with an honor and a fame system, you can lose respect, offsetting any of the good deeds you've done in the main story, as well as sticking a bounty on your head. Grand Theft Auto often attempted to satirize American culture, and while occasionally funny, it was just as often moronic. Red Dead Redemption sidesteps most of these problems, especially with the townsfolk, who are keenly aware that their lifestyle on the frontier at the beginning of the 20th century is going to be changing drastically. There are still some eccentric types, like the shyster tonic salesmen and the alcoholic arms dealer. It's mostly tempered, though, especially since Marston himself can barely tolerate these people.

Even though there are only a few settlements to be found, there's still tons to do. You can play poker, chill at a cinema house, hunt animals, track down wanted criminals, and engage in "stranger" subquests, many of which have their own affecting mini-stories. There are also randomized events, like robberies and hold-ups, to help keep things fresh. Over the long run, these do grow repetitive, but the game keeps things alive through even the duller moments thanks to its incredible setting. The beautiful skylines and weather effects combine with the most gorgeous sunsets even rendered in a video game, along with ambient sounds, to really nail the romantic imagery and the cool, untamed atmosphere of the Old West. It feels more alive than the cities of Grand Theft Auto, even though it's much less populated. As it turns out, riding your horse against the backdrop of an early morning sunrise, set against the natural beauty of the mountains and plains, is a lot more fun that weaving through traffic. -Kurt Kalata

Rockstar Vancouver's Bully scales back the large environments of other open world games, and instead focuses on a New England boarding school, its grounds, and the surrounding vicinity. Bullworth Academy doesn't exactly have the best reputation, and it's well known for producing criminals. In spite of the title, you don't actually play a bully (for the most part), but rather defend the various cliques, as well as butting heads with the school administration. You spend most of the time running missions while balancing time in class, which improves your stats if you can attend. The smaller scale allows more focus on the NPCs, though you still can't interact with them much. There's still too much broad satire, but the unique environment makes it stand out.

200 Best Video Games of All Time - Contra: Shattered Soldier


The Contra series has been a household name for action game fans since the late 80s. A rapid fire pastiche of futuristic arsenals, deadly robots, and alien monsters inspired by various films of the time, its fast action and challenging design created a legacy that influences game design to this day. With new installments released on consoles during the 90s, the series had no trouble staying in the public eye. However, after 1998's lackluster C: The Contra Adventure (created by an outside developer), many assumed the series was dead.

Four years later, Konami revealed a true sequel. Known as Shattered Soldier overseas and Shin Contra in Japan (as it was the first "true" entry developed by Konami itself for some time), this game was rightly promoted as the real deal. It's a flawless sequel that incorporates the franchise's familiar weapons and scenarios with a significant amount of new enemies and scenery. It also serves as an ultimate refinement of what made Contra a hit in the first place. There are no overhead stages, no 3D levels — there aren't even any power ups. The entire game is focused on giving you all the weapons you need from the get go, and presenting as much variety as possible.

This also marks a continuation in level design that began in Contra: Hard Corps for the Genesis. There's very little time spent simply running forward and shooting, as the game seamlessly transitions from boss fight to vehicle segment to boss fight. It's exhilarating in the way it constantly keeps you on your toes, forcing you to always be on the lookout for safe spots and to determine the best weapon for each situation. It does require a fair amount of memorization and reflexes, though, and can only be conquered with substantial practice. Indeed, the final levels can be reached only by playing with the utmost precision.

Aesthetically, this game is much darker than any previous Contra, with a ruthless soundtrack to go with it. Akira Yamaoka composed most of the music, and it really stands out as one the most aggressive soundtracks of any video game. It's a successful change of pace for the series that goes great with the stark and gory visuals, accentuating the action despite the small characters and ephemeral nature of the scenery. Equally brilliant is the way the soundtrack pays homage to the classic games. Much like its graphics, it would have been easy to replicate the exact look and sound of previous installments in 3D, but Konami was ambitious enough to put out another Contra game that stands on its own, like the best in the series. -Chris Rasa

Contra: Hard Corps also holds up, not just as a great side-scrolling shooter, but as one of the best games on the Sega Genesis. While previous Contra games went for Hollywood "realism", this one has a rougher look more comparable to a 2000 AD comic. This is carried  over into its absurd characters as well, the coolest of which is Fang, a cyborg wolfman with sunglasses. This game is ridiculous yet intense at the same time, as the story is played completely straight, and even has branching paths depending on what decisions you make. This keeps it at a perfect  length, but gives you plenty of reasons to go back for more as you master the four playable characters with their unique arsenals, and the game's many huge bosses. -CR

200 Best Video Games of All Time - Turrican II: The Final Fight


Action games on old home computers often aren't taken seriously, and not only among those who grew up with consoles. The lack of hardware specialization often leaves them with bad controls and middling performance. Games like the Turrican series, however, show that it doesn't always have to be like that. The Commodore 64 originals by Manfred Trenz are programming masterpieces, but it was the Amiga versions, by German studio Factor 5, which demonstrated that home computers did not need to hide from consoles when it comes to fast-paced action. Smooth and responsive gameplay combine with beautiful sprites and stunning effects to make Turrican II the killer app for the Amiga.

In contrast to most Japanese offerings of the time, which were usually tightly arranged and straightforward, Turrican's stages are vast, multileveled areas with multiple paths. There are countless secret areas to find, and even merely getting to the exit often requires an extensive search. The closest equivalent on consoles, structure-wise, might be Sonic the Hedgehog, if he could mow down enemies with massive firepower. The weapon systems of your combat suit can be upgraded in a multitude of ways by punching out power-ups from blocks, oddly reminiscent of Super Mario Bros., but Turrican's trademark weapon is a beam that's activated by holding the fire button down, and can then be swung around in 360 degrees. If things get too heated up, you can use a limited stock of lightning waves to clear out your surroundings. Taking a hint from Metroid (Manfred Trenz sure did his homework when researching ideas), it's also possible to turn into an indestructible, bomb-laying, rolling buzzsaw wheel.

Turrican II is hard, but unlike many of its infamous peers from the UK, it always remains fair. Enemies attack from everywhere, and prolonged contact consumes your shield within seconds. The stages are littered with power-ups, however, if you care to look for them. If you succumb to the constant onslaught, you restart on the spot and keep your current weapon, which is merely downgraded a notch. You still have to master the game on one credit if you want to see the ending, though.

One of the most distinctive features is the incredible score by Chris Huelsbeck, which is where Turrican II ultimately trumps the first game (and the C64 version, where only certain stages even have music). It's the quintessential futuristic, yet classically inspired Amiga soundtrack. From catchy hymns to threatening marches, every single track is a masterpiece.

If there is one other Amiga game that could be mistaken for a top of the line console title, it's Lionheart (created by Factor 5's fellow German studio Thalion). In many ways, the graphics even surpass Turrican II, although the comparison isn't entirely fair, given how Lionheart requires the more powerful Amiga 1200 in order to run perfectly. Lionheart is an effects-driven setpiece-fest that can almost rival Treasure's output, albeit paced a bit more deliberately. It can get a bit frustrating to face the odds only with a tiny sword, and the shoot-em-up stage riding on the back of a dragon is surprisingly dull, but the rest of the action is top notch.

200 Best Video Games of All Time - Gunstar Heroes


Treasure's 16-bit classic obviously takes after Konami titles, particularly Contra, but its philosophy is much, much different. In Contra, the rules are rigidly defined – use the right weapons for the right situation and memorize the enemy patterns so you don't get hit. That last part is particularly important, considering a single tap on the shoulder by an enemy would immediately kill you. Gunstar Heroes tosses all of that out by granting a large life meter, providing for a fairly wide margin of error. It allows  the game to be surprising without punishing the player for not anticipating its every move.

As a result, Gunstar Heroes is a playground of destruction. One level is a long expanse filled with enemies and the simple instruction to "Destroy them all!". Through a weapon customization system involving four element types, there are 20 different weapons you can create and switch between – explosive fire bullets, auto-targeting lasers, short range light swords, rapid fire machine guns — all sorts of stuff. Additionally, there are a number of melee attacks, ranging from slides to body tackles, and you can even pick up enemies and flying bombs in order to throw them at one another. Neither the attacks nor the weapons are particularly wellbalanced – some weapons are clearly more useful than others, and a well-timed jump kick can end up being far more powerful than a barrage of machine gun fire – but that's not really the point. The point is you can cause damage in any way you see fit, turning the screen into a constant spectacle of explosions. There isn't a single 16-bit game that does explosions better than Gunstar Heroes.

The game's ingenuity truly shines through in the boss fights, though. There's nothing cohesive about their design, as all of them amount to whatever the developers thought looked cool, or showing off their programming skills to create some damned impressive effects. One stage is primarily comprised of a board game, where landing on different squares sends you through a variety of strange creatures and challenges. One of the major antagonists pilots a gigantic robotic that can transform into seven different forms.

All of the characters are color coded, which sounds cheesy, but they have a remarkable amount of personality, like the way Pink berates the two pilot underlings that do her dirty work, or how you can toss muscleman Orange off his own helicopter, only to have him leap back from underneath, grab onto its propeller and then dive bomb you. Even the brainless mook robots have their own personality.  Like the mechanics, the character designs revel in their own silliness. -Kurt Kalata

The Gunstar Heroes GBA follow-up, Gunstar Super Heroes, is more of a remake than a sequel. It reiterates many familiar concepts (and adds several new ones), but eliminates most of the melee moves, and drastically cuts down the arsenal. It's still great, but not amazing. Instead, check out Alien Soldier for the Mega Drive, also developed by Treasure. This game focuses almost entirely on boss battles. It's not nearly as approachable as Treasure's other games – the main character's relatively large size makes it difficult to dodge attacks, plus ammo for your four selectable weapons is strictly limited. However, once you get a handle on his abilities – walking on ceilings and speed dashing harmlessly through almost anything – the action becomes sublime. -KK

200 Best Video Games of All Time - Shock Troopers


While overhead run and gun games a la Commando and Mercs are a dime a dozen, few feature the perfect combination of colorful graphics, rocking music, and effective weaponry seen in Shock Troopers. Released for the Neo Geo in 1997, Saurus and SNK offer an ultimate refinement of the genre, similar to what Nazca accomplished with Metal Slug the year prior. Players get to choose from eight different characters, each with unique attributes, and proceed to bloodily obliterate a massive army, along with the advanced military hardware at the end of each level expected of the genre. The game is fast, replicating the intense pace of shooters from the late 80s like Contra.

The graphics are much more detailed than SNK's own Ikari Warriors, but things are kept just cartoony enough to prevent the violence from becoming gratuitous, making it a blast to play through. The game also offers several branching paths, making it worth playing through multiple times to see everything. Most interestingly, Shock Troopers lets you decide if you want to select just one character with a massive life bar, or three that you can switch between at any time. This will affect both how much life your character(s) get back after each level as well as your score. Each character is also proficient at fighting in some specific environments, which means that certain characters will get a bonus to their walking speed on specific levels. It's a great incentive to try every character beyond aesthetics, as levels will play out a little differently depending on your character's speed and their attributes.

Shock Troopers offers some great music to listen to while destroying enemies, as well. The soundtrack was composed by Masahiko Hataya and Masaki Kase. Both have done work for SNK as far back as The Super Spy (1990), and each have had a prolific career since, working for a wide range of games like Viewpoint and Mario & Sonic at the Olympic Games.

The graphics appear dated at a glance, but are great to see in motion, with lots of unique animations for each character and plenty of enemies on screen at once. The playable characters are a fun lot and, contrary to most military shooters, are a bit closer to a fighting game design aesthetic, with unique body types and animations. It's to the game's credit that you can tell how the character will play just by looking at their sprite and weapon artwork on the select screen. It's also one of the few run-and-guns that has the ability to strafe, allowing for perfect control, and coming together as the best example of the genre.

While it lacks the cooperative play found in the arcade version, Data East's Bloody Wolf for the TurboGrafx-16 is one of the greatest overhead shooters of its time. It features several  cool levels, along with some fun plot twists as you shoot your way into enemy territory to rescue the President. Players also get a nice variety of grenades and extra weapons, along with the ability to ride motorcycles, and the number of enemies on screen at once can get pretty impressive for an early TurboGrafx game. It also offers an excellent soundtrack composed by four Data East regulars. Of particular note is Shougo Sakai, as you can hear beats in Bloody Wolf similar to his later contributions to Nintendo games like Mother 3 and Kirby: Mass Attack.

200 Best Video Games of All Time - MUSHA


Compile was responsible for many high quality shoot-em-ups, with MUSHA as the most original of them. The classic tale of "evil supercomputer turns homicidal and fighter pilot intends to stop it" is the baseline plot for nearly every shooter, but its originality is found in its visual design, which is heavily influenced by medieval Japanese art and architecture. Instead of practically designed tanks and sleek, round dirigibles, most vehicles look like Japanese houses with distinct, large roofs, except with cores and turrets instead of windows and doors. The first boss is basically a colossal tank fused with a pagoda, and other bosses include a large mechanical oni wielding a chain flail, and a creepy looking Noh mask that turns demonic after enough damage.

The techno-Japanese visual style is rendered striking thanks to every color the Genesis could possibly convey. The third level features some impressive parallax scrolling effects, as enemies fly up from a deep, dark canyon. Complementing its look is a soundtrack that's the closest thing to heavy metal possible on the hardware. Attempts to make the Genesis play rock could sometimes be grating, but Toshiaki Sakoda's soundtrack only boosts MUSHA's intensity levels, and helps to make the game thrilling from start to finish. The mechanics are simple enough, where you find items that strengthen your main gun (represented as laser kunai) and add helper ships that can be repositioned in various formations, in addition to three subweapons that also shield you from a hit. Power-ups are also plentiful, so you're never too disadvantaged if you lose a life.

Still, MUSHA is no slouch on challenge, notching things up at a distinct curve for each new level. The first stage is the easiest and the last is the hardest, as it ideally should be. Enemies flow in quick but are never too overwhelming, and boss battles are challenging but always feel surmountable, even if you're down to your base power level. However, the difficulty does have three levels in case it ever feels too easy or too tough. MUSHA is part of Compile's flagship Aleste series, which also includes Power Strike (SMS), Space Megaforce (SNES), and Robo Aleste (Sega CD), in addition to related games like Blazing Lazers (PCE), Spriggan (PCE), and Zanac (NES). Its aesthetics and intensity make it one of the best shoot-em-ups among the many released for the Genesis, which started out focusing on arcade ports. MUSHA proved that the Genesis had potential for original shooters, and went on to see some of the greatest in the genre.

The Thunder Force series of shoot-em-ups began on Japanese home computers, but its sequels have accompanied the Genesis since its launch. As 16-bit side scrolling shooters, they're characterized by their intense speed, as well as the ability to change between five different weapons on the fly. The fourth game, renamed Lightening Force in America for some reason, is the high point. The artwork, and especially the parallax scrolling backgrounds, are mighty impressive. The soundtrack is a fine companion to MUSHA's heavy metal tunes, too. The sequels – the fifth for the PS1 and Saturn, the sixth for the PS2 – change from sprites to polygonal models while maintaining the 2D side-scrolling gameplay, but they don't feel as inspired. Thunder Force V has great music, though.

เรื่องย่อละคร บ่วงรักสลักแค้น
บางน้ําผึ้ง สมุทรปราการ บ้านของ "บานชื่น" และ "ตาเช้า" ที่มีลูกชาย 2 คน คือ "ปองพล" ที่รับราชการทหาร และหนุ่มกรุ้มกริ่ม "ปกป้อง" อยู่ติดกับสวนของ "บัวผัน" และ "เทศ" เพื่อนบ้าน ที่รักใคร่กันดี ทั้งคู่มีลูกสาวสวย 3 คน แต่นิสัยต่างกันสุดขั้ว "มาลา" สวยหวาน "มาลัย" สวยฉุดฉาด และ "มาลี" ที่ขี้โรค – ปองพลชอบมาลัย แต่มาลัยไม่ขอบ ส่วนปกป้องสนใจทั้งมาลา และมาลัย แต่เมื่อเห็นว่ามาลาจิตใจดีจึงชอบพอมาลา อีกประเด็น คือ ปกป้องอยากเอาชนะ "พันลือ เศรษฐีหมู่บ้านที่มีใจให้มาลา



ต่อมาทั้งสองบ้านกินแหนงแคลงใจกันด้วยปัญหาที่ดิน จึงทะเลาะเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต บานชื่นสั่งห้ามปองพลให้เลิกคบ กับมาลา บัวผันก็เช่นกันอยากให้มาลาหันไปขอบพันลือ แต่แล้ว ความรักของปกป้องและมาลาที่เกิดสุกงอมและได้เสียกัน ในวันหนึ่งที่กระท่อมปลายสวน โดยทีมาลัยแอบเห็นและเสียใจมาก เพราะชอบปกป้องมาก และเมื่อปกป้องยังแอบนัดพบมาลา

บานชื่นจึงอยากให้ปกป้องลงเอยกับลูกสาวเพื่อนอย่าง "ดาวราย" เมื่อดาวรายเห็นปกป้องก็พอใจมาก จึงคิดแย่งชิงเขามาเป็นของเธอ

ดาวรายแอบไปทําเสน่ห์ใส่ปกป้อง นั่นทําให้ปกป้องเปลี่ยนไป ตีตัวออกห่างมาลา ขณะที่มาลาบอกว่ากําลังตั้งท้องอ่อนๆ แต่ปกป้องโดนเสน่ห์จึงหมดรักมาลาแล้วกล่าวหาว่าลูกในท้องอาจเป็น ลูกพันลือก็ได้ มาลาโกรธและเสียใจมากวิ่งหนีออกจากกระท่อม และตกท้องร่องทําให้แท้ง พันลือผ่านมาพบจึงพาไปโรงพยาบาล แล้วรู้ว่ามาลาตั้งท้องกับปกป้อง แต่ยังรักมาลา

มาลัยตามไปด่าปกป้องเพราะรักปกป้องมากเช่นเดียวกับที่รักพี่สาวตน ทั้งคู่มีปากเสียงกัน ปกป้องกําลังหน้ามืดเพราะดาวราย กําลังเล่นของใส่จึงปล้ํามาลัยจนได้เสียกัน หลังจากนั้นมาลัย ก็ตั้งท้องและไม่ยอมบอกใคร แต่ไปเล่นหูเล่นตากับ "ก้องภพ" ญาติปกป้องที่สนใจตน ปกป้องก็แต่งงานกับดาวรายที่ทําเสน่ห์ใส่ แล้วยั่วยวนสารพัดวิธีจนเขาหลงหัวปักหัวปำ ปกป้องหลงดาวรายมาก

ขณะที่มาลาเอาแต่ตรอมใจจนร่างกายผอมแห้ง พันลือที่รักมาลาจริงๆ แล้วยอมรับได้ทุกอย่าง มวลาเห็นแก่ความดีของเขาจึงยอมแต่งงาน กับพันลือ และมีลูกด้วยกัน 2 คน คือ ชลกร" และ "ชยพล" ส่วนปกป้องกับดาวรายมีลูก 3 คน คือ "ปานดาว, ปานวาด" และ "ปัฐวี" ส่วนมาลัยก็ตัดสินใจแต่งงานกับก้องภพ และมีลูกสาว ชื่อ ดุจเดือน แถมสอนให้ลูกสาวเกลียดญาติพี่น้องข้างพ่อ


และเมื่อเวลาผ่านไปกว่า 20ปีชะตาฟ้าลิขิตให้หนุ่มสาวรุ่นลูก ได้มาเจอกัน และก่อเกิดเป็นความรักท่ามกลางอุปสรรค มากมาย บ้างเป็นรักต้องห้าม บ่วงความรักที่ถูกสลักด้วยความแค้น ครั้งนี้จะลงเอยเช่นไร ความลับในอดีตจะถูกเปิดเผยตอนไหน ต้องหาคําตอบในละคร "บ่วงรักสลักแค้น"

อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 01
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 02
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 03
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 04
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 05
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 06
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 07
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 08
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 09
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 10
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 11
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 12
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 13
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 14
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 15
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 16
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 17
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 18
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 19
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 20
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 21
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 22
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 23
อ่านบ่วงรักสลักแค้น ตอนที่ 24

มูนา ซาราวาณี เผยชีวิตรักดั่งซินเดอเรลล่า 1
ถ้าเอ่ยถึงชื่อของคุณมูนา ซาราวาณี" หรือชื่อเดิมในไทยว่า "ปิยดา ชานนท์" แล้ว ล่ะก็ ณ เวลานี้คงไม่มีใครที่ไม่รู้จักเธอ อย่างแน่นอนค่ะ เพราะเธอคือหญิงสาว ชาวไทยที่มีชีวิตเปรียบได้ดังซินเดอเรลล่า ในยุคของโลกแห่งความเป็นจริง แถมยัง เป็นคนดังระดับประเทศ


เมื่อเส้นทางชีวิตของเธอได้พลิกผันให้กลับกลายไป เป็นชาวดูไบ เมื่อเธอได้พบกับ "อาเหม็ด นูร์ ซาราวาณี" หรือ "คุณมนูญ" สามีผู้ซื่อสัตย์ และมีความรักต่อ "คุณมูนา" เพียง ผู้เดียว เขาผู้นี้ไม่ใช่แค่ชาวดูไบธรรมดาๆ เท่านั้น แต่เขาคือ มหาเศรษฐีที่มีฐานะความร่ำรวยติดอันดับ 1 ใน 5 ของดูไบ เลยก็ว่าได้

และนั่นจึงกลายเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวชีวิตที่สุด แสนจะมหัศจรรย์ จนหญิงสาวหลายต่อหลายคนพากัน อิจฉากับความโชคดีของเธอ เพราะรักของทั้งคู่นั้นเปรียบได้ เสมือนกับบุพเพสันนิวาส ซึ่งขนาดอยู่ไกลกันคนละซีกโลก แต่แล้วด้วยดวงของความรักที่สมพงษ์กันจึงทําให้ทั้งคู่มา พบเจอกันจนได้

แต่ถึงกระนั้นบนความโชคดีก็มักจะมีความโชคร้าย แอบแฝงอยู่ไม่ใช่น้อย เพราะด้วยวัฒนธรรมที่แตกต่างสภาวะ แวดล้อมที่ไม่เหมือนกับสิ่งที่เธอถูกเลี้ยงดูมา อีกทั้งเมื่อเธอ ต้องมาอยู่ในตระกูลของคนรวย ความอิจฉาริษยาก็มักจะ เกิดขึ้น เธอต้องใช้ความพยายามอย่างหนักขนาดไหนถึงจะ ผ่านพ้นสิ่งเหล่านั้นมาได้ และชีวิตไฮโซในดูไบของเธอจะ เป็นอย่างไรนั้น น่าสนใจอย่างที่สุดเลยค่ะ

ยิ่งเราทราบมาว่าปีๆ หนึ่ง "คุณมูนา" กลับมาเยือน เมืองไทยแค่ 2-3 หน แต่มันก็เป็นอะไรที่คุ้มค่าแก่การรอ คอยมากๆ และเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ปลายสายจาก "คุณมูนา" ต่อตรงมาถึงทีมงานของเราว่าพร้อมที่จะให้สัมภาษณ์แล้ว ฉะนั้นเราจึงไม่รอช้า เมื่อนัดหมายเสร็จสรรพก็รีบตรงดิ่งไป 3 ยังบ้านของ "คุณมูนา" ที่ซอยอ่อนนุชทันที และแล้วบท สนทนาระหว่างเราก็เริ่มต้นขึ้น


ชีวิตตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ ทําอะไรอยู่บ้าง
"ตอนนี้พี่ก็เป็นแม่บ้านอย่างเดียว ไม่ทําอะไร (หัวเราะ ร่วน) แต่ว่าก็บินไปมาระหว่างกรุงเทพฯดูไบ แล้วก็
ดูไบ-กรุงเทพฯ ตลอด คือพี่มีบ้านอยู่ที่นี่พี่ก็มา บ่อยนะ ก็แล้วแต่โอกาสถ้าลูกว่างพี่ก็มาค่ะ"

หลายคนรู้จักชื่อเสียงความโด่งดังของ "คุณมูนา" ในฐานะของนางซินฯ เมืองไทย คราวนี้มีโอกาสเหมาะ เราอยากจะทํา ความรู้จักเรื่องราวชีวิตของ "คุณมูนา" ถาม ก่อนเลยได้ไหมคะ ชีวิตในวัยเด็กของ "คุณ มูนา" เป็นยังไงเกิดมาในครอบครัวแบบไหน
"ครอบครัวของพี่คือคุณพ่อเป็นตํารวจ ส่วน คุณแม่ก็ขายเพชรค่ะ แต่ว่าไม่ได้ขายเปิดร้านนะ คือไปรับมาแล้วก็มาขายต่อตามบ้านนะ ที่บ้าน จะเป็นครอบครัวฐานะปานกลาง ไม่จนแล้วก็ ไม่ถือว่ารวย แต่ว่าก็มีรถรับส่งเราไปโรงเรียน พี่ เป็นลูกสาวคนเดียวค่ะ แล้วนิสัยของพี่จะเป็น เด็กที่ไม่ชอบเรียน ขี้เกียจเรียนหนังสือ แต่ว่าจะ ชอบแต่งตัวมากกว่า" (หัวเราะร่วน)
อย่างนี้ก็ต้องถูกเลี้ยงดูมาอย่างไข่ใน หินเลยมั้ยคะ
"ไม่เลยค่ะ (เสียงสูง) แต่พี่กลับชมพ่อแม่ เรานะว่าเค้าเลี้ยงเรามาดีมาก เค้าไม่สปอยล์ เราเลยไม่งั้นเราคงเตลิดไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ คือพี่จะถูกเลี้ยงดูมาแบบไทยมากๆ ต้องซักผ้า รีดผ้าเอง ถึงจะมีคนใช้แต่ว่าก็ต้องช่วยเค้าทํา กลับมาจากโรงเรียนก็ต้องมาทํากับข้าว คือทุก อย่างในบ้านก็ต้องทํา

แล้วเสาร์-อาทิตย์จะออกไปเที่ยวได้น้อย มาก เพราะว่าคุณพ่อคุณแม่ไม่ชอบให้ออกไป นอกบ้าน ซึ่งตอนนั้นพี่จะเสียใจมากที่พ่อกับแม่ ไม่เลี้ยงเราอย่างสปอยล์มาก แต่มาวันนี้เรา กลับดีใจเพราะความที่เค้าเลี้ยงเราอย่างนั้น ตอนนี้เราเลยสบาย เราทําเป็นทุกอย่างไม่ว่าจะ ซักผ้า รีดผ้า ทํากับข้าว ซึ่งเด็กสมัยนี้จะทําไม่ ค่อยเป็น ทุกวันนี้พี่ก็มานั่งสอนลูกพี่นะ แต่เค้า ก็ไม่ค่อยรับเท่าไหร่"
แสดงว่าตอนเด็ก ๆ ก็ค่อนข้างที่จะมี ระเบียบในชีวิต
"มีมากๆ แล้วก็ได้เที่ยวน้อยมาก เข้าสังคม น้อยมาก บางที่ 1 ปีได้ดูหนัง 1 เรื่อง เพราะ เค้าไม่ให้เราออกไป"
ด้วยความที่เป็นลูกตํารวจ ถูกเลี้ยงให้ อยู่ในกรอบ
"ค่ะ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่จะเล่าให้ฟัง แต่พี่ไม่ เคยเล่าให้ใครฟังเลยนะ ด้วยความที่พี่ก็วัยรุ่นน่ะ ก็จะมีเด็กๆ ผู้ชายวัยรุ่นมาจีบ เป็นคนข้างบ้าน เราก็เดินไปข้างนอกด้วยกัน เดินไปไม่มีอะไร แต่ ว่าบ้านพี่คือมันจะอยู่ข้างๆ ถนนน่ะ พ่อพี่เค้าก็ยืนอยู่ที่หน้าต่าง เค้าก็มองลงมาเห็นเรา เค้า ก็เอ๊ะ! นั่นมันลูกเราหนิ โห กลับมาพี่โดนตี เกือบตายเลย เค้าก็ด่าเรา และก็บอกแม่ว่าดูสิ เดียวนี้มันมีแฟน ก็เราเริ่มวัยรุ่นน่ะ อายุ 15 แล้วนะ"
ตอนเป็นสาว ๆ มีหนุ่ม ๆ เข้ามาจีบ เยอะมั้ยคะเพราะว่า "คุณมูนา" จริงๆ ก็สวย ระดับนางงามได้เลย
"ก็ต้องมีล่ะ (หัวเราะ) แต่ว่าวัยรุ่นสมัย ก่อนมันไม่ได้เหมือนสมัยนี้ เพราะสมัยก่อนมา จับมือถือแขนกันมากไม่ได้ บางที่จะดูหนังกัน ยังแทบไม่เคยได้ไป แต่ว่าจะมีแอบนัดกันมาก กว่าว่าจะไปซื้อของแล้วเราก็ไปเจอกันตรงนี้นะ เพราะว่าสมัยก่อนคาเฟอะไรมันก็ยังไม่มี เราก็ แค่ทักทายกันธรรมดา เดินไปคุยไปก็มีความสุข กันตามประสาวัยรุ่นแล้ว คือโรงหนังในสมัยนั้น ก็มีน้อยมาก"
เคยมีคบใครจริงๆ จังๆ เป็นแฟนกัน เลยมั้ยคะ
"ไม่มีค่ะ เพราะยังไม่ทันคบก็โดนตัดตอน ก่อนตลอด (หัวเราะร่วน) แล้วสมัยก่อน โทรศัพท์ก็ไม่มี จะจีบกันที่ก็ต้องใช้จดหมาย แล้วตอนนั้นเค้าก็จะใช้ไอเอสของของหนังสือ เพลงเป็นสื่อกันค่ะ พี่ก็จะเป็นแฟนคลับอะไรกัน ตามนั้น
แล้วถ้าจะเขียนจดหมายหากันหรือจะมี ใครเขียนมาหาเรา พี่ก็จะให้เค้าส่งมาวันอาทิตย์ เพราะเป็นวันที่เราอยู่บ้าน เพราะถ้าสงมาเป็น วันธรรมดาเป็นวันที่เราไปโรงเรียน พ่อแม่ก็จะ รับของเราแทน จดหมายพวกนั้นก็จะโดน เซ็นเซอร์ ไม่ได้อะไรสักอย่างหนึ่ง (แสดงว่าท่าน หวงมาก) หวงก็หวง แต่เค้าคิดว่ามันยังไม่ถึง เวลาไง"
ความรักโดนกีดขวางซะขนาดนี้ รู้สึก เสียใจมั้ยคะ
"ตอนนั้นก็โกรธนะ แล้วด้วยความที่เรา โดนสกัดมากๆ บางทีมันก็ทําให้เราอยากที่จะ ออกนอกกรอบไง พี่เคยด้วยนะโดดโรงเรียนน่ะ โดดเรียนหนีเรียนกัน ก็คือพี่จะเรียนโรงเรียน คริสเตียนไง วันหยุดเนี่ยพ่อแม่พี่เค้าก็จะไม่รู้ เพราะว่ามันไม่ใช่ศาสนาพุทธ เราก็จะมาบอก ว่าโรงเรียนเราไม่หยุดทั้งที่เป็นวันหยุด แล้วพี่ก็ ทําเป็นใส่เสื้อผ้าชุดนักเรียน แล้วก็เอาเสื้อผ้าไป เปลี่ยน คือมันก็ต้องมีบ้างแหละ แหม คนที่ โดนจํากัดอย่างนี้มันก็จะหนีแล้วก็จะโดดเรียน
แล้วมีอีกนะ ในสมัยรุ่นของพี่ตอนนั้น "คุณ เศรษฐา ศิระฉายา" เค้าจะดังมากๆ พี่ก็จะแอบ ไปดูเค้าร้องเพลง แล้วในสมัยนั้นมันก็จะมี T-dance ที่มันเป็นเต้นกลางวัน พี่ก็จะแอบๆ ไป กับเพื่อนๆ จะสนุกมาก แต่ว่า T-dance มันจะเวลา จํากัดมาก ให้ชื่อตัวเข้ามาแค่สองชั่วโมง เข้าไป แล้วก็ไปเต้น แล้วพอหมดสองชั่วโมงก็ต้อง กลับบ้าน"
ตอนสาวๆ "คุณมูนา" แต่งตัวสไตล์ไหน คะ เป็นสาวเปรี้ยวรึเปล่า
"พี่ชอบแอบเปรี้ยวนะ แล้วสมัยรุ่นของ พี่มันจะเป็นฮอตเพนท์ที่เป็นกางเกงขาสั้น กระโปรงสั้น ช่วงนั้นมันจะมาแรงมาก แล้วพี่ อยากใส่มากแต่ที่บ้านเค้าห้ามไม่ให้ใส่ ไม่ให้นั่ง พี่ก็เลยต้องแอบนุ่ง ต้องหอบเอาไปแต่งข้างนอก เพราะเราก็อยากใส่บ้าง ก็เราเป็นวัยรุ่นแล้วล่ะ เนอะอีกอย่างวัยรุ่นสมัยนั้นเค้าก็ใส่กันเยอะเลย"
ทีนี้ขอเข้าเรื่องราวชีวิตของความรัก กันบ้างค่ะ ความรักของ "คุณมูนา" เริ่มต้น ขึ้นได้อย่างไรคะ
"กับแฟนพี่เค้าเป็นชาวดูไบ เราก็เป็นเพื่อน กันมา 5 ปีค่ะ ในตอนนั้นพี่เปิดบริษัททัวร์แล้ว เค้าก็มาเที่ยว แฟนพี่เค้าเป็นชาวดูไบ หนึ่งปี เค้าก็จะมาเที่ยวหนหนึ่ง เค้ามากันที่ 10-15 คน แล้วก็เป็นผู้ชายทั้งนั้น เค้าก็มาเช่ารถของบริษัท ของเรา ให้เราพาพวกเค้าไปเที่ยว มาแรกๆ เค้า ก็ไม่ได้ชอบเราหรือว่าอะไรเลยนะ เพราะบาง ครั้งที่เค้ามาเค้าก็มากับผู้หญิงด้วย แต่รู้สึกว่า จะมาเที่ยวประมาณปีที่ห้าได้มั้ง เค้าถึงเข้ามา
ตอนที่เค้าเข้ามาจีบแรกๆ ในตอนนั้น เค้าทําอะไรบ้างคะ
"เค้าก็มาเริ่มชวนพี่ไปทานข้าว ชวนไปโน่น มานี้ แต่บางที่พี่ก็ไปบ้างไม่ไปบ้าง"
เพราะอะไรถึงไม่ไปล่ะคะ
"คือในตอนนั้นพี่รู้สึกยังมีอคติอยู่ เพราะ ว่าพี่ไม่ชอบแขก แล้วอีกอย่างที่เราไม่ชอบคือ ในสมัยก่อนคือพี่จะคิดไงว่าคนไทยน่ะใครที่มี สามีฝรั่ง ใครมีสามีต่างชาติ จะโดนดูถูกดูเป็น ผู้หญิงไม่ดีคืออะไรสมัยก่อนนะจะมีอย่างนี้เยอะ แล้วคือตอนนั้นพี่ก็ยังไม่รู้จักว่าดูไบคืออะไร
บางทีที่พี่ไปกับเค้าพี่ก็จะชวนเพื่อนๆ ไปด้วย เพราะไปกับเค้าแล้วเราอายนะ หรือบางครั้งเรา ไปไหนเราเจอใครพี่ก็เอาผมปิดหน้าไม่ให้ใคร เห็นว่าเราไป แต่เค้าก็ไม่หมดความพยายาม นะ ก็จีบพี่มาเรื่อยๆ โทรศัพท์มาคุยทุกวัน วัน ละ7-8 ครั้งเลยนะ หรือมาหาพี่ บางที่จะเอาของมาให้
ขนาดมีคนมาพูดกับพี่ว่าบ้านเค้ารวยมาก เป็นเหมือนเจ้าชายเลย พี่ก็เจ้าชงเจ้าชายอะไร วันไม่สนเพราะฉันไม่ชอบแขก (เสียงสูง) ตอน นั้นเรายังไม่ได้ชอบมาก คือถ้าเป็นแขกมันเหม็น ไม่เอา แต่คนเราแม่บอกไว้ว่ายิ่งเกลียดยิ่งได้ จริงๆ ซึ่งอันนี้คือเรื่องจริงเลยละ
เพราะพอเค้าเริ่มมาจีบเราไปนานๆ พี่ก็เริ่มรู้ว่าเค้าคงชอบเราจริงๆ แต่ว่าใครๆ เค้าก็เตือนเรานะว่าอย่าเอาเลย แล้วตอนนั้นแม่พี่ เค้ายังไม่เสีย เค้าก็บอกว่าอย่าเอาเลยลูก เค้า ในแขก ถึงเค้าดูเป็นคนดี เรียบร้อย น่ารัก แต่อย่าเอาเลย เพื่อนๆ ก็เตือน คือทุกคนชมว่า เค้าเป็นคนนิสัยดีหมดแต่ว่าห้ามไม่ให้คบด้วย พราะว่าเค้าเป็นแขก แล้วอีกอย่างก็ไม่รู้ว่าเค้ามีเมียอยู่ที่โน่นหรือเปล่า แล้วชีวิตของเค้าที่โน่น เป็นอย่างไร คือพี่ก็ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเค้าตรงนี้เลย
แต่ตัวพี่เองก็ไม่รู้สิ คือเราเริ่มคุยกันมากขึ้น แล้วตอนหลังๆ เราได้รู้จักเค้ามากขึ้นก็เลยรู้สึกว่าเค้าจริงใจกับเรา เหมือนเค้าเข้ามาเป็นส่วน "หนึ่งในชีวิต แต่ว่าเราก็แค่รู้สึกเชื่อใจเค้านะ แต่ว่ายังไม่ได้อยากที่จะคบเป็นแฟน แล้วเค้าก็โทรทุกวันเลย แล้วสมัยก่อนก็คุยโทรศัพท์บ้านกัน เพราะยังไม่มีมือถือ เค้าก็โทรเช็คพี่"
ในขณะที่เค้ามาจีบ มีคนอื่น ๆ เข้ามาด้วยมั้ยคะ
"ไม่มี แต่เราก็มีเพื่อนสนุกเฮฮาปาร์ตี้กัน ที่เป็นเพื่อนผู้หญิงผู้ชายคนไทย แต่เค้าก็ไม่ได้ อะไรมาก"
ตอนนั้น "คุณมูนา" มาเริ่มเปิดใจได้ ยังไงคะ เพราะหลายคนชมว่าเค้าดี แต่ติด ที่ว่าเค้าเป็นแขก
"คือก็มีอยู่ครั้งนึ่งพี่ขับรถบีเอ็ม แต่เค้าก็ บอกว่าอย่าเอาเลยบีเอ็ม เปลี่ยนเป็นรถเบนซ์ ดีกว่า แล้วเค้าก็ส่งเงินมาให้พี่หนึ่งล้านบาท "เพื่อซื้อรถ ทีแรกไม่มีใครเชื่อ แต่ว่าพี่เชื่อเค้านะ
เค้าก็ให้พี่ขายบีเอ็ม ตอนนั้นรุ่น 320 ซื้อมาสามแสนเจ็ดขายสองแสนกว่าแล้วพี่ก็เก็บเงินไว้ เค้าบอกเดี๋ยวเอาเงินนี้มาร่วมกับเงินของเค้าแล้วเอาไปซื้อรถ"
เพราะอะไรคะ "คุณมูนา" ถึงได้เชื่อใจเค้าว่าเค้าจะส่งเงินมาให้
"ก็ด้วยความที่เราคุยกันมาเป็นปีๆ คุยโทรศัพท์กันทุกวัน แต่ว่าไม่ค่อยได้เห็นหน้าได้เจอหน้ากันเลยนะ ซึ่งนับได้เลยล่ะว่า 1 ปีเห็น หน้ากันแค่หนเดียวเอง แต่ว่าจะคุยโทรศัพท์กัน ทั้งปีเลย คุยกันจนหลับ จนเราเริ่มไว้ใจเชื่อใจ ว่าเค้าจริงใจ
แต่พี่ก็ไม่ได้ชอบที่เค้าส่งเงินมาให้เรา แต่ เราเชื้อตั้งแต่ทุกคนบอกว่าอย่าไปเชื่อว่าเค้า จะส่งเงินมาให้จริงๆ แล้วล่ะ ซึ่งที่นี้พี่ก็ต้อง ขายก่อนนะ เพราะว่าพี่ต้องหาคนซื้อให้ได้ก่อน แล้วก็เอารถไปชาย พอขายพี่ก็ไปดูรถเบนซ์ แล้วเค้าก็ส่งเงินมาให้ พี่ก็ซื้อเงินสดเลย ตอน นั้นยังไม่ได้เป็นแฟนกันด้วยนะ แค่จีบอย่างเดียว"
แล้วมาเริ่มเปิดใจยอมรับว่าชอบเค้า ตอนไหนคะ
"ก็นั่นแหละตอนที่เค้าซื้อรถให้ แล้วเค้าก็ เข้ามาบอกกับคุณแม่ว่าจะขอคบกับเรา ซึ่งแม่ พี่เค้าก็บอกให้พี่คิดดูดีๆ ในตอนนั้นพี่โอ.เค. แล้ว นะ แต่เพื่อนพี่ไม่โอเคกันเลยสักคน เค้าก็บอกว่าถ้าเราแต่งไปต้องไปอยู่ที่โน่นมันจะลําบาก แต่พี่เชื่อใจไง เราเริ่มเชื่อใจเค้าแล้ว"
แล้วหลังจากที่เค้ามาขอกับคุณแม่ของ "คุณมูนา" แล้วเป็นอย่างไรต่อคะ แต่งงาน กันเลยหรือเปล่า
"คือเราก็ไม่ได้จัดพิธีอะไรใหญ่โตเลยค่ะเราเลี้ยงกันนิดๆ หน่อยๆ ก็ไม่ได้แต่งงานกันใหญ่หรูอะไร แต่ว่าพี่ก็ต้องไปเข้าพิธีแบบของเค้า แล้ว พอทําพิธีอะไรเสร็จพี่ก็บอกกับเค้าว่าพี่ไม่ไปอยู่ ดูไบนะ พี่จะขออยู่ที่กรุงเทพฯ เหมือนเดิม"
คบกันมากี่ปีคะถึงตัดสินใจแต่งงานกัน "5 ปีค่ะ"
คุณพ่อคุณแม่ว่ายังไงบ้างคะ พอเรา ตัดสินใจที่จะแต่งงานกันแล้ว
"ตอนแรกเค้าก็เตือน แต่ตอนหลังๆ เค้าก็โอเค ชีวิตของเธอ เธออยากทําอะไรก็ทํา เธอก็ โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เพราะในตอนนั้นอายุพี่ก็ 32 ก็เยอะอยู่เหมือนกันนะ"
ชีวิตหลังจากแต่งงานกันแล้วเป็นยังไง บ้างคะ
"ก็โอเคนะเพราะพี่อยู่ที่เมืองไทย ส่วน เค้าก็ไปๆ มาๆ ระหว่างกรุงเทพฯ-ดูไบ แล้วเค้า ก็ไม่ให้เราทํางาน ให้เราเป็นแม่บ้านอยู่บ้าน แต่ เค้าก็โทร เช็คพี่ตลอด โทร เช็ควันละ 6-7 ครั้ง เพราะก็อย่างที่บอกว่าในสมัยนั้นโทรศัพท์มือถือ ก็ยังไม่มี มันก็ยากมากในการที่เราจะติดต่อกัน จะออกไปนอกบ้านก็ไม่ได้เพราะต้องคอย โทรศัพท์ว่าเค้าจะโทรมาอีกมั้ย จะโทรมาอีก หรือเปล่า ต้องคอยให้ชัวร์"
เคยมีโดนจับได้มั้ยคะ ที่ออกจากบ้าน แล้วไม่อยู่รับโทรศัพท์
"เคยๆ ตอนนั้นพี่อยากดูไฟเฉลิมฉลอง ครองราชย์ของในหลวง พี่ก็เลยยกหูโทรศัพท์ ออก พี่ออกไปกับคนใช้กับคุณแม่ของพี่ คือไป แล้วไม่ได้บอกเค้า แล้วพอกลับมาพี่ก็วางหู โทรศัพท์ พอวางบุบโทรศัพท์ดังปับเลย เค้า บอกคืนนั้นเค้าโทรทั้งคืนเลย
แล้วเค้าฉลาดนะ เค้าโทร ไล่ตามหมู่บ้าน ทุกหมู่บ้านเลยว่าโทรศัพท์เสียมั้ย เราก็บอกเค้า สงสัยโทรศัพท์เสียมั้ง เพราะฉันก็อยู่บ้านหนิ แต่ เค้าบอกว่าเค้าโทรไปบ้านอื่นไม่เห็นเป็นอะไรเลย ซึ่งพี่ก็ไม่ยอมรับ จนทุกวันนี้พี่ก็ยังไม่ยอมรับ คือ ถ้าเค้ารู้เค้าก็จะว่าเราเป็นคนโกหก เพราะเค้า จะไม่ชอบคนโกหกเลย"
แสดงว่า "คุณมนูญ" ของ "คุณมูนา" เป็นคนขี้หึงมาก
"เป็นคนขี้หึงมาก ซึ่งแบบขี้งอนเลย แต่พอเริ่มท้องลูกสาวคนแรกก็ไม่ทิ้งแล้ว จากโทร 7 หนก็ลดน้อยลง เพราะเค้ารู้แล้วนี้ว่าเราไปเที่ยว ไหนไม่ได้แล้ว เค้าก็เลยไม่ค่อยเช็คอะไรเรา มากแล้ว เพราะเค้ารู้ว่าเราท้อง"
ขอถามสักนิดนะคะระหว่างการแต่งงาน ของ "คุณมูนา" และ "คุณมนูญ" ทางผู้ใหญ่ ของ "คุณมนูญ" เค้าว่าอย่างไรบ้างคะ
"คือเค้าไม่ทราบนะคะ เราไม่ได้บอก แต่ ว่าเค้าจะมาทราบก็ตอนที่คลอดลูกสาวคนโตที่ โรงพยาบาล คือแฟนพี่เค้าเป็นคนโทรไปบอก แม่ของเค้าว่าแม่ได้หลานแล้วนะ ซึ่งลูกของพี่ก็ เป็นหลานคนที่สองของเค้า เพราะว่าหลานคน แรกเป็นผู้ชาย เค้ามีหลานทั้งหมด 17 คน แล้ว พอ "ซาร่า" ได้ขวบเดียว แม่ของแฟนพี่เค้าก็มา ดูพี่ที่กรุงเทพฯ"
ตอนที่ได้พบกับท่านตื่นเต้นมั้ยคะ
"ตื่นเต้นเพราะว่าพี่รู้สึกได้เลยว่าเค้าไม่ชอบ เราอยู่แล้ว เคยคุยโทรศัพท์กับเค้าเสียงเค้าไม่ แฮปปี้เท่าไหร่ เพราะจริงๆ แล้วแม่ของแฟนพี่เค้า ก็หาผู้หญิงที่เป็นแขกไว้ให้สามีพี่แล้วนะ แต่ แฟนพี่ไม่เอา แต่เพื่อนๆ เค้าหลายๆ คนมาเจอ พี่เค้าก็ชอบพี่นะ บอกให้แม่มาดูพี่ด้วย เค้า บอกพี่ทําอาหารเก่ง เค้าก็เลยมา แล้วก็พากัน มาดูตัวพี่เต็มเลย 10 กว่าคน มีป้ามีหลานมีพี่มี น้องมากันหมด แล้วสายตาของทุกคนก็จ้อง มองอยู่ที่เราอยู่คนเดียว"
แล้วในตอนนั้น "คุณมูนา" ทําอย่างไร คะถึงได้ชนะใจคุณแม่สามีได้
"พี่ว่าคนไทยเนียเก่งนะ เป็นคนที่มีสัมมา คาราวะ แล้วพี่ก็ทํากับข้าวให้เค้ากิน ทําข้าวต้ม ให้เค้ากิน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเค้าชอบหรือเปล่า ทุกวัน นี้เค้าไม่ชอบข้าวต้มเราก็บังคับให้เค้ากิน เค้าก็ โอ เค เค้ามาอยู่เดือนหนึ่ง ตอนนั้น "ซาร่า" ยัง พูดไม่ได้
หลังจากนั้นเค้าก็มาบอกเราว่าไปอยู่ดูไบ ได้แล้ว คือเค้ายอมรับเราแล้ว และก็บอกให้ สามีพี่เค้าไปซื้อเพชรให้พี่
จากนั้นแฟนพี่เค้าก็มาบอกพี่ แสดงว่าเค้า รับเราแล้ว เค้าชอบเราแล้ว ก็ใจขึ้นค่ะ แต่ว่า พอไปอยู่ที่นั่นก็ไม่ขึ้น คือเราไม่รู้ว่าจะต้องไป อะไรกับใครเค้าบ้าง ซึ่งตอนแรกพี่ก็ไม่อยากไป เลยนะ แต่พอท้องลูกคนที่สอง ก็เลยมีเหตุให้ ต้องไปอยู่ เพราะว่า "ซาร่า" ลูกสาวคนโตเค้ามี เกณฑ์ที่จะต้องเข้าเรียนแล้ว
คือก่อนหน้านั้นเค้าไม่เคยพูดเลยนะว่าพี่ จะต้องไปอยู่ดูไบ เค้าฉลาดมากไม่พูดเลย แต่พอ ลูกสาวเข้าเกณฑ์ที่ต้องเรียนเค้าก็พูด เค้าบอก ว่าตอนนี้ผมไม่ยอมแล้ว ลูกเค้าต้องเข้าโรงเรียน ตอนนี้เรารู้สึกจะตาย (หัวเราะ) รู้สึกพูดไม่ได้ รู้สึกจะช็อก เพราะพี่ก็คิดไงว่าเราจะต้องไปอยู่ ที่โน่น ภาษาเราก็ไม่เก่ง เราจะไปอยู่ยังไง เรา ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องไป"
พอไปอยู่ที่นั่นแล้วชีวิตเป็นอย่างไรบ้าง ต้องเจอะเจอปัญหาหรือว่าอุปสรรคอะไรมั้ยคะ
"ไปอยู่ที่นั่นภาษาเราก็ไม่เก่ง ไม่รู้จัก วัฒนธรรมของเค้าเลย พี่กว่าจะเรียนรู้เรื่องต่างๆ ของดูไบได้ใช้เวลาไป 4-5 ปี วันแรกที่เข้าไปใน บ้าน พี่ไปถึงดูไบตอนนั้นตอนเช้า พอเข้าไปยืน ในตัวบ้านเราก็มองไปรอบๆ ก็คิดในใจ โห ทําไมบ้านมันใหญ่จัง บ้านเราเล็กนิดเดียวเอง บ้านเค้าสูงยังกับวัง
แล้วอีกอย่างนะคือ คนที่นั้นเค้าจะใส รองเท้าเข้าไปในบ้านเลย เค้าไม่ถอด แล้วที่นี้ พี่ก็จะถอดรองเท้าเข้าบ้าน แต่เค้าบอกว่าไม่ต้อง ถอดให้เดินเข้าไปเลย เราก็เลยต้องเดินเข้าไป ทั้งอย่างนั้น ซึ่งมันไม่เหมือนบ้านเราที่จะต้อง ให้บ้านสะอาดไม่ให้สกปรก มีขี้ดินมาเปื้อนพื้นไม่ได้
แล้วพอหลังจากนั้นคุณแม่เค้าก็เอาของมา รับเรา เค้าก็เอากําไลมาให้พี่ 5 อัน จี้เพชรหนึ่ง อัน ต่างหูเพชรคู่หนึ่งเอามารับขวัญเรา แล้วใน วันนั้นนะทุกคนก็มารอคอยพี่กันหมดเลย เราก็ ตื่นเต้นมาก ทุกสายตามองมาที่เราคนเดียว
และสําหรับบ้านนี้นะคือวัฒนธรรมของ เค้าลูกสะใภ้จะอยู่บ้านเดียวกันหมดเลย พี่เป็น ลูกสะใภ้คนโตแต่ว่าแต่งงานคนสุดท้าย แฟนพี่ แต่งงานช้าที่สุด ก็อยู่รวมกันหมดเลย 4 สะใภ้ แล้ววันที่พี่ไปถึงวันแรกนะ 3 สะใภ้เค้าก็ยืนมอง
ก็ต้องมีเนอะนิดหนึ่ง เรามาจากประเทศ อะไรละ ทุกคนก็จะมอง ไม่ค่อยจะลงกันมาก มันก็ธรรมดาพี่สะใภ้น้องสะใภ้เป็นธรรมดา พี่ก็ สู้รบตบมือได้แต่ว่าก็ต้องใช้เวลาแล้วไปอยู่ใหม่ๆ พี่ร้องไห้ทุกวันเลย อยากกลับบ้าน แต่ว่าก็ ปลอบตัวเองว่าจะร้องไห้ทําไม ลูกก็ยังไม่โต เราต้องอยู่ได้"
อย่างนี้มีอิจฉาริษยากันมั้ย
"มันต้องมีแน่นอน ทุกวันนี้ก็ยังมี แต่ว่า แค่มองกัน จูบกันเสร็จนั่งเชิดแอบมองกัน แต่ ว่าไม่ได้ทะเลาะกัน มันต้องมีเพราะไม่มีใคร อยากให้ใครเด่นกว่ากัน แต่ว่าพี่ก็สู้ตาย คน ไทยก็ไปชักธงได้หลายอันแล้วที่นั้นนะ"
พอไปอยู่ที่นั่นแล้ว "คุณมูนา" ต้องทํา อะไรบ้างคะ
"ที่โน่นพี่ก็ไม่ทําอะไร พี่ก็เหมือนเดิม แต่ ว่าจะไม่ค่อยได้ออกงานมากเท่าไหร่ก็จะอยู่บ้าน ทํากับข้าวให้ลูกทาน ให้สามีทาน พี่จะทํา อาหารไทยทุกวัน แต่ถ้าจะไปงานส่วนมากก็จะ เป็นงานที่เป็นงานเลดีคือมีแต่ผู้หญิงอย่างเดียว จะไม่มีผู้ชาย
มันเป็นการจัดงานแบบผลัดกันจัด วันนี้ คนนั้นจัด อีกวันคนนี้จัด คือจะเวียนกันไปแล้ว เดียวก็มาถึงตาเราจัดบ้าง แต่งานเค้าสนุกกว่า ของเราเยอะเค้ามีเป็นร้อยๆ คนแล้วก็มีแต่ผู้หญิง เพราะประเพณีศาสนาเค้าด้วย ผู้หญิงก็ผู้หญิง ผู้ชายก็ผู้ชาย
ซึ่งพี่ไปอยู่ที่นั้นแรกๆ ก็ยังไม่มีใครรู้จักพี่ หรอก แต่พอตอนหลังทุกคนรู้จักพี่เยอะมาก ซึ่ง ไม่ใช่เฉพาะคนไทยนะ คนดูใบก็รู้จักพี่ แล้ว สมัยก่อนเวลาที่พี่ไปงานแต่งงานคนเค้าก็จะกระซิบกระซาบกันหาว่าพี่เป็นคนฟิลิปปินส์ เพราะหน้าพี่ไม่ได้ออกคนไทยมาก แต่ว่าตอนนี้ คนอาหรับรู้จักพี่ทุกคนเพราะเราอยู่มานานแล้ว นอกเสียจากคนรุ่นใหม่ๆ เค้าก็จะไม่รู้จักว่าเรา เป็นใคร
แล้วเวลาที่พี่ไปงาน พี่จะภูมิใจมากที่มีคน มาชมว่าเราสวย แต่พี่ไม่ได้ภูมิใจที่พี่สวยนะ พี่ จะภูมิใจที่พี่เป็นสาวไทย ที่เค้าชมสาวไทยสวย โห. เราก็ไม่น้อยหน้านะ เค้าชมเราสวย แล้ว เชื่อมั้ยว่าวันก่อนพี่ไปทานข้าวกับ "คุณหรีด พิบูลย์รักษ์" ไปงานแต่งงาน พี่ก็นั่งอยู่กับเพื่อน พี่ มีชาวอาหรับวิ่งเข้ามาหาพี่แล้วมาบอกเราว่า "you look beautiful" เราก็ถามว่าทําไมเหรอ เค้า ก็บอกว่าชอบเสื้อผ้าเรามาก เค้าก็ถามเราว่า ไทยแลนด์ใช่มั้ย พี่ก็บอกว่าพี่ไทยแลนด์แต่ว่า ฉันฟรอมดูไบ เค้าก็งงเพราะเค้าก็ฟรอมดูไบ เค้า ก็ถามว่าพี่ซื้อเสื้อผ้าจากไหน พี่ก็บอกฉันซื้อ เสื้อผ้าจากประเทศเธอน่ะ แล้วเค้าก็ยิ้มๆ แล้ว บอกว่าชอบไทยแลนด์แล้วก็วิ่งกลับไป
พี่ก็ภูมิใจเนอะ ยังมีคนไทยสวยให้เค้าได้ ชมบ้าง (หัวเราะ) แต่คนอาหรับเค้าชอบคนไทย นะ เค้าบอกคนไทยใจดี ยิ้มเก่ง แล้วทุกวันนี้คน ที่ดูไบเห็นพี่เค้าจะมาสวัสดีกันทั้งนั้นเลยนะ ชาวอาหรับนะ แต่เค้าก็จะพูดไม่ค่อยชัด แล้ว เวลาที่พี่ไปไหนคนเค้าก็จะบอกว่าพี่แต่งตัวดี แต่งตัวสวย ซึ่งเราก็ต้องแต่งให้ดีอยู่แล้ว ไม่ ยอมแพ้กันอยู่แล้ว แล้วก็ให้เค้าชมว่านี่แหละ คนไทย คนไทยก็มีของดีไปโชว์ได้"
ช่วงที่ไปอยู่ที่นั่นใหม่ๆ ต้องฝ่าฟัน อะไรบ้างคะ ถึงจะได้รับการยอมรับจากทุก คนในบ้าน
"โห เยอะนะ แต่พี่ดีอย่างคือพี่จะทํา กับข้าวกินเองแล้วก็ให้ลูกๆ ของพี่ทานเองทุกวัน ซึ่งกักเค้าก็มีนะแต่ว่าพี่ทานอาหารเค้าไม่ค่อยได้ พี่ไม่ชอบ แล้วพี่ก็ทําให้ทุกคนในบ้านทานบ้าง บางครั้ง ซึ่งครั้งแรกๆ ที่พี่ทําเขียวหวานไก่ไม่มี ใครรู้จักเลยนะ ต้มยํากุ้งเค้าก็กินกันไม่เป็นเลย แต่เดี๋ยวนี้ทุกคนถามหาแล้วก็สั่งกันเป็นหม้อๆ เลย ให้เราทําให้เค้าทาน คือเค้าเริ่มติดใจ อาหารไทยไง
หรือบางครั้งแม่สามีพี่ปวดหลังพี่ก็จะไป นวดให้เค้า แล้วแม่เค้าจะภูมิใจพี่อย่างหนึ่งคือ เค้ามีลูกสะใภ้ 4 คน เค้าจะสบายใจกับพี่ที่สุด คือเค้าจะไม่ต้องมาคอยห่วงพี่เลย เพราะว่าพี่ ดูแลสามี ดูแลลูกได้ พี่ทําเองทุกอย่างเป็นหมด แต่พวกนั้นคือสะใภ้อีกสามคนของเค้าจะไม่ทําเลย เค้าก็เลยไม่ห่วงเราเพราะรู้ว่าเราเอาตัว รอดได้
ทุกวันนี้บางที่เค้ายังว่าลูกสะใภ้คนอื่นเลย ว่าดูสิลูกก็ไม่เคยดู แต่ว่าพี่ก็ทําเองหมด พี่ดูแล เองหมด คือจะใส่ใจเรื่องนี้มาก แล้วตื่นเช้าพี่ จะเป็นคนชอบแต่งตัว อยู่ในบ้านพี่ก็จะแต่ง ตัวอย่างนี้ คือต้องสวยลงมาจากห้องทุกครั้ง ไม่มีการว่าหน้าโพลนออกมา
คือแม่เค้าจะชอบให้แต่งตัวใส่เครื่อง ประดับ มันต้องมีบ้างสไตล์คนแขก ใส่ชุดกับ รองเท้าก็ต้องให้เข้ากัน คือเราอยู่ๆ ไปเราก็กิน ใจเค้าทุกคนน่ะ แต่ก็ยังมีอิจฉากันอยู่ แต่ทุก คนก็ยอมรับเราหมดแล้วตอนนี้ คือกว่าจะ ฝ่าฟันมาได้มันก็ต้องใช้เวลาเยอะ เล่า 10 วันก็ ยังไม่หมด
บางครั้งเรื่องใส่เสื้อผ้า ถ้าตัดเสื้อผ้าร้าน เดียวกันก็ต้องเอาไปแอบไปซ่อนกันก่อนก็มีนะ อย่าให้ใครเห็นของใคร เพราะพอโผล่ออกมาก็ ต้องสวยเลย คือต้องแอบซ่อนปิดบังกันตลอด แต่เดี๋ยวนี้พี่จะเล่นแล้ว เวลาที่ไปงานที่ดูไบพี่ก จะเอาชุดที่ไทยไปใส่ แต่ถ้าพี่มางานที่ไทยพี่ก็ จะเอาเสื้อผ้าที่ดูไบมาใส่ เพราะว่าเวลาที่ใคร ถามว่าซื้อที่ไหน เราก็จะบอกว่าไทยแลนด์ดูดี กว่าเยอะเลย
หรือของแต่งบ้านเอาจากที่ดูไบมาแต่งที่ ไทย แล้วเอาของที่ไทยไปแต่งที่ดูไบ ไปที่โน่น ถังขยะเป็นของไทย แต่ที่นี่เป็นของดูไบ จะ เปลี่ยนกันหมด แล้วยังมีรูปม้ารูปช้างด้วยนะ พี่ก็ซื้อไปติดที่โน่น คือพี่จะสลับกันหมด คนเค้า ก็บอกว่าของไทยไม่สวย เราบอกสวยแต่เราเอา ไปไว้ทางโน้น แล้วของในนี้จะไม่มีของไทยเลย พี่ขนมาจากที่โน่นหมด"
ตรงนี้ด้วยหรือเปล่าคะที่สามารถมัดใจ คนที่บ้านได้
"น่าจะได้นะ แฟนพี่เค้าก็ภูมิใจเราแต่เค้า ไม่เคยพูด แต่เรารู้ด้วยสายตา เมียฉันสวย เมีย ฉันทุกคนชมอะไรอย่างนี้ แต่พี่คิดเอาเองนะ แต่ พี่ว่าน่าจะใช่"
ตอนนั้นเราไปเห็นวัฒนธรรมแบบนี้ เราตกใจมากมั้ยคะ
"ตกใจสิ เพราะว่าไม่มีอะไรเหมือนไทยเลย ตั้งแต่หัวจรดเท้า อยู่ในบ้านเค้าก็ใส่รองเท้าเดิน กัน แล้วที่บ้านเป็นพรมเค้าใส่เดินจนถึงห้อง นอนนะ แต่เวลาบ้านที่ใครใส่เข้ามาพี่จะมอง พี่ไม่ชอบ ลูกสาวพี่เค้าก็ไม่ชอบ เพื่อนเค้าเดินมา จากถนนใสรองเท้าเข้าไปในห้อง ใส่รองเท้าไม่
ถอด เราก็รู้สึกไม่ดีเพราะว่ามันดูสกปรก แล้ว มันเป็นพรม แต่ว่าตอนนี้พี่ก็เริ่มชินแล้ว เริ่มปรับตัวได้ แต่กว่าจะเก่งอย่างนี้พี่ก็อยู่ที่นั่นมา 20 ปีแล้ว"
ทราบมาว่ารถที่บ้านพี่ก็เยอะมาก มี 30 กว่าคัน
"ก็เยอะนะ แต่ว่ามันไม่ใช่ของพี่คนเดียว แต่เป็นของทุกคนในบ้าน แต่ว่าก็จะแบ่งๆ กันไป ใครขับคันไหน แต่ตอนนี้บ้านพี่ก็มีกันแค่สอง สะใภ้เองคือสะใภ้คนโตกับคนเล็ก คนที่สองกับ คนที่สามเค้าแยกบ้านแล้ว ตอนที่ไปใหม่ๆ อยู่ สี่คน ตอนนี้ก็โอ.เค.ลงตัวเพราะว่าลูกเค้า 5 คน ลูกของพี่ 2 คน ของเค้าจะเล็กๆ น่ารักแล้วก็มา เล่นกับเราด้วย ของเรา 2 คนก็อายุ 20 แล้ว เข้า มหา'ลัยแล้ว"
ส่วนเรื่องเครื่องเพชรก็เยอะมากเลยค่ะ
"พี่ชอบตั้งแต่เด็กๆ แล้ว แม่พี่เค้าก็ขาย ด้วยไงคะ ตอนที่พี่ไม่ได้แต่งงาน เวลามีอะไร สวยแม่พี่เค้าก็จะบอกว่าเก็บอันนี้ไว้ พี่ชอบตั้ง แต่ตอนนั้น ชอบวูบๆ วาบๆ แล้วรองเท้าหรือ ที่ติดผมของพี่จะต้องเป็นคริสตัลหมด เพราะ พี่ชอบเป็นความชอบส่วนตัว

แล้วพี่ก็ไม่คิดเลยนะว่าจะได้แต่งงานกับ แขก แต่พี่ก็ดีใจอย่างหนึ่งนะ พี่ไปอยู่ดูไบพี่ได้ แต่งตัวเว่อร์ โอ้โห. ชุดแต่งงานของเค้านะ งาน แต่งเค้ามีแขก 1,000 กว่าคน พี่ไปใหม่ๆ พี่ ตะลึงเลย โห. เค้าใส่ชุดสวยกันจังเลย คนไทย นี่ไม่ได้ติดอะไรกับเค้าเลย แล้วงานแต่งเค้านะ เริ่มสองทุ่มแต่ว่าเลิกตีสาม

ให้กินข้าวตอนเที่ยงคืน แล้วงานแต่งงาน เค้าจะมีโชว์ไม่เหมือนบ้านเรานะที่รวยยังไงก็ เป็นบุฟเฟต์สองชั่วโมง แต่ที่นั้นเค้าจะมีอาหาร มาเสิร์ฟหรูหรา โต๊ะเป็นพันๆ เลยนะ แล้วผู้หญิง ก็แต่งตัวมาประชันกัน ส่วนเวทีนะยังกับ ประกวดนางงามเลย มันใหญ่มาก แต่ว่าเค้า ไม่ให้ถ่ายรูป"
เป็นอย่างไรกันบ้างล่ะคะ เรื่องราว ชีวิตของ "คุณมูนา ซาราวาณี" กําลังจะ สนุกแล้วก็เข้มข้นเลยใช่มั้ยล่ะคะ เอาเป็น ว่าใครที่อยากจะทราบเรื่องราวของ "คุณ มูนา" กันต่อว่าชีวิตในต่างแดนของเธอจะ เป็นอย่างไร แล้วเรื่องที่จะต้องสู้รบปรบมือ กับสะใภ้คนอื่น ๆ จะเป็นอย่างไรต่อไป อีก ทั้งความรักของสามีชาวดูไบของเธอจะ เป็นรักแบบไหน เรามาติดตามกันต่อ

มูนา ซาราวาณี เผยชีวิตรักดั่งซินเดอเรลล่า 2
ชีวิตหลังจากแต่งงานกันแล้วเป็นยังไง บ้างคะ
"ก็โอเคนะเพราะพี่อยู่ที่เมืองไทย ส่วน เค้าก็ไปๆ มาๆ ระหว่างกรุงเทพฯ-ดูไบ แล้วเค้า ก็ไม่ให้เราทํางาน ให้เราเป็นแม่บ้านอยู่บ้าน แต่ เค้าก็โทร เช็คพี่ตลอด โทร เช็ควันละ 6-7 ครั้ง เพราะก็อย่างที่บอกว่าในสมัยนั้นโทรศัพท์มือถือ ก็ยังไม่มี มันก็ยากมากในการที่เราจะติดต่อกัน จะออกไปนอกบ้านก็ไม่ได้เพราะต้องคอย โทรศัพท์ว่าเค้าจะโทรมาอีกมั้ย จะโทรมาอีก หรือเปล่า ต้องคอยให้ชัวร์"
เคยมีโดนจับได้มั้ยคะ ที่ออกจากบ้าน แล้วไม่อยู่รับโทรศัพท์
"เคยๆ ตอนนั้นพี่อยากดูไฟเฉลิมฉลอง ครองราชย์ของในหลวง พี่ก็เลยยกหูโทรศัพท์ ออก พี่ออกไปกับคนใช้กับคุณแม่ของพี่ คือไป แล้วไม่ได้บอกเค้า แล้วพอกลับมาพี่ก็วางหู โทรศัพท์ พอวางบุบโทรศัพท์ดังปับเลย เค้า บอกคืนนั้นเค้าโทรทั้งคืนเลย
แล้วเค้าฉลาดนะ เค้าโทร ไล่ตามหมู่บ้าน ทุกหมู่บ้านเลยว่าโทรศัพท์เสียมั้ย เราก็บอกเค้า สงสัยโทรศัพท์เสียมั้ง เพราะฉันก็อยู่บ้านหนิ แต่ เค้าบอกว่าเค้าโทรไปบ้านอื่นไม่เห็นเป็นอะไรเลย ซึ่งพี่ก็ไม่ยอมรับ จนทุกวันนี้พี่ก็ยังไม่ยอมรับ คือ ถ้าเค้ารู้เค้าก็จะว่าเราเป็นคนโกหก เพราะเค้า จะไม่ชอบคนโกหกเลย"
แสดงว่า "คุณมนูญ" ของ "คุณมูนา" เป็นคนขี้หึงมาก
"เป็นคนขี้หึงมาก ซึ่งแบบขี้งอนเลย แต่พอเริ่มท้องลูกสาวคนแรกก็ไม่ทิ้งแล้ว จากโทร 7 หนก็ลดน้อยลง เพราะเค้ารู้แล้วนี้ว่าเราไปเที่ยว ไหนไม่ได้แล้ว เค้าก็เลยไม่ค่อยเช็คอะไรเรา มากแล้ว เพราะเค้ารู้ว่าเราท้อง"
ขอถามสักนิดนะคะระหว่างการแต่งงาน ของ "คุณมูนา" และ "คุณมนูญ" ทางผู้ใหญ่ ของ "คุณมนูญ" เค้าว่าอย่างไรบ้างคะ
"คือเค้าไม่ทราบนะคะ เราไม่ได้บอก แต่ ว่าเค้าจะมาทราบก็ตอนที่คลอดลูกสาวคนโตที่ โรงพยาบาล คือแฟนพี่เค้าเป็นคนโทรไปบอก แม่ของเค้าว่าแม่ได้หลานแล้วนะ ซึ่งลูกของพี่ก็ เป็นหลานคนที่สองของเค้า เพราะว่าหลานคน แรกเป็นผู้ชาย เค้ามีหลานทั้งหมด 17 คน แล้ว พอ "ซาร่า" ได้ขวบเดียว แม่ของแฟนพี่เค้าก็มา ดูพี่ที่กรุงเทพฯ"
ตอนที่ได้พบกับท่านตื่นเต้นมั้ยคะ
"ตื่นเต้นเพราะว่าพี่รู้สึกได้เลยว่าเค้าไม่ชอบ เราอยู่แล้ว เคยคุยโทรศัพท์กับเค้าเสียงเค้าไม่ แฮปปี้เท่าไหร่ เพราะจริงๆ แล้วแม่ของแฟนพี่เค้า ก็หาผู้หญิงที่เป็นแขกไว้ให้สามีพี่แล้วนะ แต่ แฟนพี่ไม่เอา แต่เพื่อนๆ เค้าหลายๆ คนมาเจอ พี่เค้าก็ชอบพี่นะ บอกให้แม่มาดูพี่ด้วย เค้า บอกพี่ทําอาหารเก่ง เค้าก็เลยมา แล้วก็พากัน มาดูตัวพี่เต็มเลย 10 กว่าคน มีป้ามีหลานมีพี่มี น้องมากันหมด แล้วสายตาของทุกคนก็จ้อง มองอยู่ที่เราอยู่คนเดียว"
แล้วในตอนนั้น "คุณมูนา" ทําอย่างไร คะถึงได้ชนะใจคุณแม่สามีได้
"พี่ว่าคนไทยเนียเก่งนะ เป็นคนที่มีสัมมา คาราวะ แล้วพี่ก็ทํากับข้าวให้เค้ากิน ทําข้าวต้ม ให้เค้ากิน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเค้าชอบหรือเปล่า ทุกวัน นี้เค้าไม่ชอบข้าวต้มเราก็บังคับให้เค้ากิน เค้าก็ โอ เค เค้ามาอยู่เดือนหนึ่ง ตอนนั้น "ซาร่า" ยัง พูดไม่ได้
หลังจากนั้นเค้าก็มาบอกเราว่าไปอยู่ดูไบ ได้แล้ว คือเค้ายอมรับเราแล้ว และก็บอกให้ สามีพี่เค้าไปซื้อเพชรให้พี่
จากนั้นแฟนพี่เค้าก็มาบอกพี่ แสดงว่าเค้า รับเราแล้ว เค้าชอบเราแล้ว ก็ใจขึ้นค่ะ แต่ว่า พอไปอยู่ที่นั่นก็ไม่ขึ้น คือเราไม่รู้ว่าจะต้องไป อะไรกับใครเค้าบ้าง ซึ่งตอนแรกพี่ก็ไม่อยากไป เลยนะ แต่พอท้องลูกคนที่สอง ก็เลยมีเหตุให้ ต้องไปอยู่ เพราะว่า "ซาร่า" ลูกสาวคนโตเค้ามี เกณฑ์ที่จะต้องเข้าเรียนแล้ว
คือก่อนหน้านั้นเค้าไม่เคยพูดเลยนะว่าพี่ จะต้องไปอยู่ดูไบ เค้าฉลาดมากไม่พูดเลย แต่พอ ลูกสาวเข้าเกณฑ์ที่ต้องเรียนเค้าก็พูด เค้าบอก ว่าตอนนี้ผมไม่ยอมแล้ว ลูกเค้าต้องเข้าโรงเรียน ตอนนี้เรารู้สึกจะตาย (หัวเราะ) รู้สึกพูดไม่ได้ รู้สึกจะช็อก เพราะพี่ก็คิดไงว่าเราจะต้องไปอยู่ ที่โน่น ภาษาเราก็ไม่เก่ง เราจะไปอยู่ยังไง เรา ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องไป"
พอไปอยู่ที่นั่นแล้วชีวิตเป็นอย่างไรบ้าง ต้องเจอะเจอปัญหาหรือว่าอุปสรรคอะไรมั้ยคะ
"ไปอยู่ที่นั่นภาษาเราก็ไม่เก่ง ไม่รู้จัก วัฒนธรรมของเค้าเลย พี่กว่าจะเรียนรู้เรื่องต่างๆ ของดูไบได้ใช้เวลาไป 4-5 ปี วันแรกที่เข้าไปใน บ้าน พี่ไปถึงดูไบตอนนั้นตอนเช้า พอเข้าไปยืน ในตัวบ้านเราก็มองไปรอบๆ ก็คิดในใจ โห ทําไมบ้านมันใหญ่จัง บ้านเราเล็กนิดเดียวเอง บ้านเค้าสูงยังกับวัง
แล้วอีกอย่างนะคือ คนที่นั้นเค้าจะใส รองเท้าเข้าไปในบ้านเลย เค้าไม่ถอด แล้วที่นี้ พี่ก็จะถอดรองเท้าเข้าบ้าน แต่เค้าบอกว่าไม่ต้อง ถอดให้เดินเข้าไปเลย เราก็เลยต้องเดินเข้าไป ทั้งอย่างนั้น ซึ่งมันไม่เหมือนบ้านเราที่จะต้อง ให้บ้านสะอาดไม่ให้สกปรก มีขี้ดินมาเปื้อนพื้นไม่ได้
แล้วพอหลังจากนั้นคุณแม่เค้าก็เอาของมา รับเรา เค้าก็เอากําไลมาให้พี่ 5 อัน จี้เพชรหนึ่ง อัน ต่างหูเพชรคู่หนึ่งเอามารับขวัญเรา แล้วใน วันนั้นนะทุกคนก็มารอคอยพี่กันหมดเลย เราก็ ตื่นเต้นมาก ทุกสายตามองมาที่เราคนเดียว
และสําหรับบ้านนี้นะคือวัฒนธรรมของ เค้าลูกสะใภ้จะอยู่บ้านเดียวกันหมดเลย พี่เป็น ลูกสะใภ้คนโตแต่ว่าแต่งงานคนสุดท้าย แฟนพี่ แต่งงานช้าที่สุด ก็อยู่รวมกันหมดเลย 4 สะใภ้ แล้ววันที่พี่ไปถึงวันแรกนะ 3 สะใภ้เค้าก็ยืนมอง
ก็ต้องมีเนอะนิดหนึ่ง เรามาจากประเทศ อะไรละ ทุกคนก็จะมอง ไม่ค่อยจะลงกันมาก มันก็ธรรมดาพี่สะใภ้น้องสะใภ้เป็นธรรมดา พี่ก็ สู้รบตบมือได้แต่ว่าก็ต้องใช้เวลาแล้วไปอยู่ใหม่ๆ พี่ร้องไห้ทุกวันเลย อยากกลับบ้าน แต่ว่าก็ ปลอบตัวเองว่าจะร้องไห้ทําไม ลูกก็ยังไม่โต เราต้องอยู่ได้"
อย่างนี้มีอิจฉาริษยากันมั้ย
"มันต้องมีแน่นอน ทุกวันนี้ก็ยังมี แต่ว่า แค่มองกัน จูบกันเสร็จนั่งเชิดแอบมองกัน แต่ ว่าไม่ได้ทะเลาะกัน มันต้องมีเพราะไม่มีใคร อยากให้ใครเด่นกว่ากัน แต่ว่าพี่ก็สู้ตาย คน ไทยก็ไปชักธงได้หลายอันแล้วที่นั้นนะ"
พอไปอยู่ที่นั่นแล้ว "คุณมูนา" ต้องทํา อะไรบ้างคะ
"ที่โน่นพี่ก็ไม่ทําอะไร พี่ก็เหมือนเดิม แต่ ว่าจะไม่ค่อยได้ออกงานมากเท่าไหร่ก็จะอยู่บ้าน ทํากับข้าวให้ลูกทาน ให้สามีทาน พี่จะทํา อาหารไทยทุกวัน แต่ถ้าจะไปงานส่วนมากก็จะ เป็นงานที่เป็นงานเลดีคือมีแต่ผู้หญิงอย่างเดียว จะไม่มีผู้ชาย
มันเป็นการจัดงานแบบผลัดกันจัด วันนี้ คนนั้นจัด อีกวันคนนี้จัด คือจะเวียนกันไปแล้ว เดียวก็มาถึงตาเราจัดบ้าง แต่งานเค้าสนุกกว่า ของเราเยอะเค้ามีเป็นร้อยๆ คนแล้วก็มีแต่ผู้หญิง เพราะประเพณีศาสนาเค้าด้วย ผู้หญิงก็ผู้หญิง ผู้ชายก็ผู้ชาย
ซึ่งพี่ไปอยู่ที่นั้นแรกๆ ก็ยังไม่มีใครรู้จักพี่ หรอก แต่พอตอนหลังทุกคนรู้จักพี่เยอะมาก ซึ่ง ไม่ใช่เฉพาะคนไทยนะ คนดูใบก็รู้จักพี่ แล้ว สมัยก่อนเวลาที่พี่ไปงานแต่งงานคนเค้าก็จะกระซิบกระซาบกันหาว่าพี่เป็นคนฟิลิปปินส์ เพราะหน้าพี่ไม่ได้ออกคนไทยมาก แต่ว่าตอนนี้ คนอาหรับรู้จักพี่ทุกคนเพราะเราอยู่มานานแล้ว นอกเสียจากคนรุ่นใหม่ๆ เค้าก็จะไม่รู้จักว่าเรา เป็นใคร
แล้วเวลาที่พี่ไปงาน พี่จะภูมิใจมากที่มีคน มาชมว่าเราสวย แต่พี่ไม่ได้ภูมิใจที่พี่สวยนะ พี่ จะภูมิใจที่พี่เป็นสาวไทย ที่เค้าชมสาวไทยสวย โห. เราก็ไม่น้อยหน้านะ เค้าชมเราสวย แล้ว เชื่อมั้ยว่าวันก่อนพี่ไปทานข้าวกับ "คุณหรีด พิบูลย์รักษ์" ไปงานแต่งงาน พี่ก็นั่งอยู่กับเพื่อน พี่ มีชาวอาหรับวิ่งเข้ามาหาพี่แล้วมาบอกเราว่า "you look beautiful" เราก็ถามว่าทําไมเหรอ เค้า ก็บอกว่าชอบเสื้อผ้าเรามาก เค้าก็ถามเราว่า ไทยแลนด์ใช่มั้ย พี่ก็บอกว่าพี่ไทยแลนด์แต่ว่า ฉันฟรอมดูไบ เค้าก็งงเพราะเค้าก็ฟรอมดูไบ เค้า ก็ถามว่าพี่ซื้อเสื้อผ้าจากไหน พี่ก็บอกฉันซื้อ เสื้อผ้าจากประเทศเธอน่ะ แล้วเค้าก็ยิ้มๆ แล้ว บอกว่าชอบไทยแลนด์แล้วก็วิ่งกลับไป
พี่ก็ภูมิใจเนอะ ยังมีคนไทยสวยให้เค้าได้ ชมบ้าง (หัวเราะ) แต่คนอาหรับเค้าชอบคนไทย นะ เค้าบอกคนไทยใจดี ยิ้มเก่ง แล้วทุกวันนี้คน ที่ดูไบเห็นพี่เค้าจะมาสวัสดีกันทั้งนั้นเลยนะ ชาวอาหรับนะ แต่เค้าก็จะพูดไม่ค่อยชัด แล้ว เวลาที่พี่ไปไหนคนเค้าก็จะบอกว่าพี่แต่งตัวดี แต่งตัวสวย ซึ่งเราก็ต้องแต่งให้ดีอยู่แล้ว ไม่ ยอมแพ้กันอยู่แล้ว แล้วก็ให้เค้าชมว่านี่แหละ คนไทย คนไทยก็มีของดีไปโชว์ได้"
ช่วงที่ไปอยู่ที่นั่นใหม่ๆ ต้องฝ่าฟัน อะไรบ้างคะ ถึงจะได้รับการยอมรับจากทุก คนในบ้าน
"โห เยอะนะ แต่พี่ดีอย่างคือพี่จะทํา กับข้าวกินเองแล้วก็ให้ลูกๆ ของพี่ทานเองทุกวัน ซึ่งกักเค้าก็มีนะแต่ว่าพี่ทานอาหารเค้าไม่ค่อยได้ พี่ไม่ชอบ แล้วพี่ก็ทําให้ทุกคนในบ้านทานบ้าง บางครั้ง ซึ่งครั้งแรกๆ ที่พี่ทําเขียวหวานไก่ไม่มี ใครรู้จักเลยนะ ต้มยํากุ้งเค้าก็กินกันไม่เป็นเลย แต่เดี๋ยวนี้ทุกคนถามหาแล้วก็สั่งกันเป็นหม้อๆ เลย ให้เราทําให้เค้าทาน คือเค้าเริ่มติดใจ อาหารไทยไง
หรือบางครั้งแม่สามีพี่ปวดหลังพี่ก็จะไป นวดให้เค้า แล้วแม่เค้าจะภูมิใจพี่อย่างหนึ่งคือ เค้ามีลูกสะใภ้ 4 คน เค้าจะสบายใจกับพี่ที่สุด คือเค้าจะไม่ต้องมาคอยห่วงพี่เลย เพราะว่าพี่ ดูแลสามี ดูแลลูกได้ พี่ทําเองทุกอย่างเป็นหมด แต่พวกนั้นคือสะใภ้อีกสามคนของเค้าจะไม่ทําเลย เค้าก็เลยไม่ห่วงเราเพราะรู้ว่าเราเอาตัว รอดได้
ทุกวันนี้บางที่เค้ายังว่าลูกสะใภ้คนอื่นเลย ว่าดูสิลูกก็ไม่เคยดู แต่ว่าพี่ก็ทําเองหมด พี่ดูแล เองหมด คือจะใส่ใจเรื่องนี้มาก แล้วตื่นเช้าพี่ จะเป็นคนชอบแต่งตัว อยู่ในบ้านพี่ก็จะแต่ง ตัวอย่างนี้ คือต้องสวยลงมาจากห้องทุกครั้ง ไม่มีการว่าหน้าโพลนออกมา
คือแม่เค้าจะชอบให้แต่งตัวใส่เครื่อง ประดับ มันต้องมีบ้างสไตล์คนแขก ใส่ชุดกับ รองเท้าก็ต้องให้เข้ากัน คือเราอยู่ๆ ไปเราก็กิน ใจเค้าทุกคนน่ะ แต่ก็ยังมีอิจฉากันอยู่ แต่ทุก คนก็ยอมรับเราหมดแล้วตอนนี้ คือกว่าจะ ฝ่าฟันมาได้มันก็ต้องใช้เวลาเยอะ เล่า 10 วันก็ ยังไม่หมด
บางครั้งเรื่องใส่เสื้อผ้า ถ้าตัดเสื้อผ้าร้าน เดียวกันก็ต้องเอาไปแอบไปซ่อนกันก่อนก็มีนะ อย่าให้ใครเห็นของใคร เพราะพอโผล่ออกมาก็ ต้องสวยเลย คือต้องแอบซ่อนปิดบังกันตลอด แต่เดี๋ยวนี้พี่จะเล่นแล้ว เวลาที่ไปงานที่ดูไบพี่ก จะเอาชุดที่ไทยไปใส่ แต่ถ้าพี่มางานที่ไทยพี่ก็ จะเอาเสื้อผ้าที่ดูไบมาใส่ เพราะว่าเวลาที่ใคร ถามว่าซื้อที่ไหน เราก็จะบอกว่าไทยแลนด์ดูดี กว่าเยอะเลย
หรือของแต่งบ้านเอาจากที่ดูไบมาแต่งที่ ไทย แล้วเอาของที่ไทยไปแต่งที่ดูไบ ไปที่โน่น ถังขยะเป็นของไทย แต่ที่นี่เป็นของดูไบ จะ เปลี่ยนกันหมด แล้วยังมีรูปม้ารูปช้างด้วยนะ พี่ก็ซื้อไปติดที่โน่น คือพี่จะสลับกันหมด คนเค้า ก็บอกว่าของไทยไม่สวย เราบอกสวยแต่เราเอา ไปไว้ทางโน้น แล้วของในนี้จะไม่มีของไทยเลย พี่ขนมาจากที่โน่นหมด"
ตรงนี้ด้วยหรือเปล่าคะที่สามารถมัดใจ คนที่บ้านได้
"น่าจะได้นะ แฟนพี่เค้าก็ภูมิใจเราแต่เค้า ไม่เคยพูด แต่เรารู้ด้วยสายตา เมียฉันสวย เมีย ฉันทุกคนชมอะไรอย่างนี้ แต่พี่คิดเอาเองนะ แต่ พี่ว่าน่าจะใช่"
ตอนนั้นเราไปเห็นวัฒนธรรมแบบนี้ เราตกใจมากมั้ยคะ
"ตกใจสิ เพราะว่าไม่มีอะไรเหมือนไทยเลย ตั้งแต่หัวจรดเท้า อยู่ในบ้านเค้าก็ใส่รองเท้าเดิน กัน แล้วที่บ้านเป็นพรมเค้าใส่เดินจนถึงห้อง นอนนะ แต่เวลาบ้านที่ใครใส่เข้ามาพี่จะมอง พี่ไม่ชอบ ลูกสาวพี่เค้าก็ไม่ชอบ เพื่อนเค้าเดินมา จากถนนใสรองเท้าเข้าไปในห้อง ใส่รองเท้าไม่
ถอด เราก็รู้สึกไม่ดีเพราะว่ามันดูสกปรก แล้ว มันเป็นพรม แต่ว่าตอนนี้พี่ก็เริ่มชินแล้ว เริ่มปรับตัวได้ แต่กว่าจะเก่งอย่างนี้พี่ก็อยู่ที่นั่นมา 20 ปีแล้ว"
ทราบมาว่ารถที่บ้านพี่ก็เยอะมาก มี 30 กว่าคัน
"ก็เยอะนะ แต่ว่ามันไม่ใช่ของพี่คนเดียว แต่เป็นของทุกคนในบ้าน แต่ว่าก็จะแบ่งๆ กันไป ใครขับคันไหน แต่ตอนนี้บ้านพี่ก็มีกันแค่สอง สะใภ้เองคือสะใภ้คนโตกับคนเล็ก คนที่สองกับ คนที่สามเค้าแยกบ้านแล้ว ตอนที่ไปใหม่ๆ อยู่ สี่คน ตอนนี้ก็โอ.เค.ลงตัวเพราะว่าลูกเค้า 5 คน ลูกของพี่ 2 คน ของเค้าจะเล็กๆ น่ารักแล้วก็มา เล่นกับเราด้วย ของเรา 2 คนก็อายุ 20 แล้ว เข้า มหา'ลัยแล้ว"
ส่วนเรื่องเครื่องเพชรก็เยอะมากเลยค่ะ
"พี่ชอบตั้งแต่เด็กๆ แล้ว แม่พี่เค้าก็ขาย ด้วยไงคะ ตอนที่พี่ไม่ได้แต่งงาน เวลามีอะไร สวยแม่พี่เค้าก็จะบอกว่าเก็บอันนี้ไว้ พี่ชอบตั้ง แต่ตอนนั้น ชอบวูบๆ วาบๆ แล้วรองเท้าหรือ ที่ติดผมของพี่จะต้องเป็นคริสตัลหมด เพราะ พี่ชอบเป็นความชอบส่วนตัว

แล้วพี่ก็ไม่คิดเลยนะว่าจะได้แต่งงานกับ แขก แต่พี่ก็ดีใจอย่างหนึ่งนะ พี่ไปอยู่ดูไบพี่ได้ แต่งตัวเว่อร์ โอ้โห. ชุดแต่งงานของเค้านะ งาน แต่งเค้ามีแขก 1,000 กว่าคน พี่ไปใหม่ๆ พี่ ตะลึงเลย โห. เค้าใส่ชุดสวยกันจังเลย คนไทย นี่ไม่ได้ติดอะไรกับเค้าเลย แล้วงานแต่งเค้านะ เริ่มสองทุ่มแต่ว่าเลิกตีสาม

ให้กินข้าวตอนเที่ยงคืน แล้วงานแต่งงาน เค้าจะมีโชว์ไม่เหมือนบ้านเรานะที่รวยยังไงก็ เป็นบุฟเฟต์สองชั่วโมง แต่ที่นั้นเค้าจะมีอาหาร มาเสิร์ฟหรูหรา โต๊ะเป็นพันๆ เลยนะ แล้วผู้หญิง ก็แต่งตัวมาประชันกัน ส่วนเวทีนะยังกับ ประกวดนางงามเลย มันใหญ่มาก แต่ว่าเค้า ไม่ให้ถ่ายรูป"
เป็นอย่างไรกันบ้างล่ะคะ เรื่องราว ชีวิตของ "คุณมูนา ซาราวาณี" กําลังจะ สนุกแล้วก็เข้มข้นเลยใช่มั้ยล่ะคะ เอาเป็น ว่าใครที่อยากจะทราบเรื่องราวของ "คุณ มูนา" กันต่อว่าชีวิตในต่างแดนของเธอจะ เป็นอย่างไร แล้วเรื่องที่จะต้องสู้รบปรบมือ กับสะใภ้คนอื่น ๆ จะเป็นอย่างไรต่อไป อีก ทั้งความรักของสามีชาวดูไบของเธอจะ เป็นรักแบบไหน เรามาติดตามกันต่อ

มูนา ซาราวาณี เผยชีวิตรักดั่งซินเดอเรลล่า 3
ตอนที่แล้วเราได้ตามติดชีวิต ของไฮโซคนดัง "คุณมูนา ซาราวาณี กัน ไปบ้างแล้วนะคะ ว่าเธอผู้นี้เป็นใครมาจาก ไหน แล้วเพราะอะไรเธอถึงได้ไปใช้ชีวิตอยู่ ในประเทศดูไบได้ และที่สําคัญเธอกลาย เป็นเศรษฐีนีอันดับต้นๆ ที่มีคนนับหน้า เดือตาของชาวดูไบได้อย่างไร
มาถึงคราวนี้เราจะไปเจาะลึกในเรื่องราวความรักของ เธอกันต่อค่ะ ว่าความรักของเธอนั้นจะมีอุปสรรคขวาก หนามมากน้อยแค่ไหนกว่าจะมีวันนี้ โดยเฉพาะปัญหา สุดฮิตระหว่างคุณแม่สามีกับลูกสะใภ้ และเธอมีเทคนิค กลเม็ดเด็ดพรายอะไรที่สามารถพิชิตใจคนในบ้านได้ นอกจากนี้เรายังมีเรื่องราวของการใช้ชีวิตเศรษฐีนี สวย เริ่ด ราวกับเจ้าหญิงเมืองดูไบของ "คุณมูนา" มาฝากกันด้วย
เพราะฉะนั้นอย่ารอช้ากันเลยค่ะ เพราะ "คุณมูนา" ได้ มาบอกเล่าให้เราฟังผ่านถ้อยคําที่หนักแน่น และพร้อมจะ เปิดเผยทุกเรื่องราวให้เราได้รับรู้กันอย่างหมดเปลือกใน LVE ฉบับนี้กันต่อแล้วค่ะ
ก่อนอื่นถามกันก่อนว่าหลายคนบอกว่าเมืองดูไบ เป็นเมืองของมหาเศรษฐีทั้งเมือง จริงรึเปล่าคะ
"ใช่ค่ะ รวยเลยล่ะ แล้วไม่ใช่พี่คนเดียว แต่พวกรุ่นเก่าๆ รวยกันหมด รวยกันทุกคน แล้วเวลาซื้อของจะชื่อกันแบบ ไม่เสียดายเงินเลย แล้วก็ใช้แต่ของแบรนด์เนมกัน เด็กๆ นะ อายุ 10 ขวบใส่แต่ของแบรนด์เนมกันทั้งนั้นเลย หรืออย่าง โทรศัพท์ก็จะเอาไปฝังเพชร ทุกอย่างของเค้าคือของ แบรนด์เนมทั้งนั้น คือเค้าไม่ได้เว่อร์นะ แต่ว่ามันคือวิถีชีวิต ของเค้า
ไม่ใช่ว่าพี่มาเล่าให้คนไทยอยากทํานะ เศรษฐกิจพอเพียงของเค้าไม่มีเพราะกําลังซื้อของเค้าสูงมาก (เน้นเสียงสูง) เค้ามีเงิน แล้วเงินเค้าสูงกว่าเราเยอะ หมื่นของเค้าเท่ากับ แสนของเราน่ะ ผ้าคลุมผม กระเป๋าใช้ของแบรนด์หมด ที่นี่ พูดถึงสําหรับคนมีนะ ยิ่งไฮโซฯ ไม่ต้องพูดถึง กระโปรงชุด หนึ่งห้าแสน แปดแสน เค้าใช้เงินใช้แบรนด์เหมือนกับว่าเป็น เรื่องธรรมดาของเค้า เพราะเค้ามีเงิน แล้วมีเยอะมากจริงๆ โห กินค่าเช่า กินค่าโน่นค่านี้ก็กินไม่หมดแล้วทั้งชาตินะ
แล้วลูกพี่นะ พี่ก็จะคอยเตือนเค้าว่าให้หยุดซื้อบ้าง
เค้าก็บอกว่าเค้าก็ไม่ได้อยากจะมี แต่คบอยู่ใน กลุ่มแล้วกลุ่มเค้าก็จะมีแต่ระดับไฮโซฯ ทั้งนั้น กลุ่มเค้านี้จะดูนามสกุลกันนะ ก็เหมือนที่ กรุงเทพฯ นามสกุลใหญ่ๆ เค้าก็จะไปด้วยกัน"
ขอถามสักนิดนะคะว่าครอบครัว "คุณ มนูญ" ละคะ สามีของ "คุณมูนา" ทําอาชีพ อะไร
"ตระกูลเค้าเป็นผู้ดีเก่าอยู่แล้ว แล้วก็มี ธุรกิจเป็นของตัวเองอยู่แล้ว ซึ่งงานหลายอย่าง มาก นี่ก็มีเปิดร้านอาหารอีกแล้วนะ (ทํางานหนักมั้ยคะ) คือมันก็ไม่ถึงกับหนักหรอก แต่เค้า จะมีโปรเจ็คท์ที่ให้มาอยู่เรื่อยๆ บินบ่อยมาก เดี่ยวบินไปประเทศนั้น เดี่ยวบินไปประเทศนี้ บางที่สองเดือนสามเดือนก็แทบไม่เคยเห็นหน้ากันเลย เพราะเค้าทํางานเยอะ สร้างตึกที่โน่นบ้าง ที่นี้บ้าง"
นาน ๆ จะได้เจอกันขนาดนี้ มีหวั่น ๆ บ้างมั้ยคะว่าเค้าจะออกนอกลู่นอกทางแล้ว ยิ่ง "สามีคุณมูนา" เป็นคนอาหรับ สามารถ มีภรรยาได้ 4 คน
"ก็อาจจะมีบ้างที่แอบไปนอกลู่นอกทาง แต่ เราไม่รู้เนอะ (หัวเราะร่วน) เพราะศาสนาเค้า เปิดกว้างให้ผู้ชายด้วย เค้ามีเมียกันเยอะมาก มีที่ได้ 4 คน 5 คน แต่ว่าพี่ก็โชคดีไปเจอคนที่ อยู่ในตระกูลดี ครอบครัวดี เราก็โอเค
อย่างเวลาที่เค้ามาไทยเค้าก็จะมานั่งอยู่ ตรงนี้ทุกวันหรือออกไปก็ไปกินข้าวกับลูกกับเมีย แต่สมัยก่อนมีบ้าง กลับดึกๆ ไปเที่ยว แต่เรา ก็คิดว่าไม่มีอะไร ก็แหม เราดีขนาดนี้เค้าจะ กล้ามีเหรอ (เสียงสูง) แต่คนเราก็ไม่มีอะไรที่ แน่นอนหรอก พี่เห็นคนอาหรับแก่ๆ อายุปา เข้าไปจะ 80 แล้วยังแต่งงานใหม่เลย แต่งกับ สาวๆ ด้วยนะ
คือพออยู่กันไปนานๆ ถ้าเค้ามี เราคงกลับ มาอยู่กรุงเทพฯ แล้ว แค่ให้เงินเราใช้ก็พอ เพราะ เราก็มีทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว เราไม่ได้เป็นหนี้คน ซื้อบ้านก็ซื้อเงินสด รถก็เงินสด แล้วถ้าเค้าให้เงิน เราใช้ทุกเดือนๆ อยู่นี้พี่ก็สบาย เพราะใจจริงๆ ยังอยากกลับมาอยู่ที่นี่เลย
แต่ถ้าพูดถึงอยู่ที่ไหนสบายกว่า พี่ว่าอยู่ที่ ดูไบสบายกว่าเพราะมีคนทํางานเยอะมาก อยู่ นี้เราต้องเอาคนงานมา แล้วคนทํางานที่โน่น กับที่เมืองไทยจะไม่เหมือนกัน การต้อนรับ การ บริการจะไม่เหมือนกัน ใจจริงๆ คิดไว้ว่าถ้าแก่ๆ ก็จะกลับมาอยู่ที่เมืองไทย เพราะว่าชอบที่นี่ มากกว่า
ก็เคยคุยกับ "ซาร่า" ลูกสาวของพี่นะคะว่า เมื่อไหร่ "ซาร่า" จะแต่งงาน ถ้า "ซาร่า" แต่งงาน แม่จะได้มาอยู่ที่เมืองไทยเสียที แต่แฟนพี่เค้า จะห่วงพื้นะ เค้าจะไม่ให้พี่มาที่นี่คนเดียว ถ้ามา ก็ต้องมากับลูกสาวลูกชาย คนเดียวไม่เคยให้ เดินทาง ทั้งๆ ที่พี่ก็สามารถกลับมาคนเดียวได้ แต่สามีพี่ไม่ยอม"
จริงๆ แล้ว "คุณมูนา" เป็นผู้หญิงแบบ ไหนคะ
"ทั้งห้าวทั้งแมน พะบู๊ตลอด สู้ตาย มีทุก อย่างเลย พี่ไม่ใช่ผู้หญิงหวานแหววนะ เห็น แต่งตัวสวยแบบนี้แต่ใครอย่ามา เดินสวนนะ ด่าทันที เคยมีอยู่เหตุการณ์หนึ่ง บางที่พี่ใส่ชุด แล้วพี่ไม่คลุมหัวก็เดินสวนกันบนถนนกับคนดูไบ เค้าก็ว่าเราแต่งตัวเค้าไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ พี่ฟัง ไม่ออกหรอก แต่ลูกสาวพี่เค้าฟังออก เค้าก็มา บอกพี่ เชื่อมั้ยพี่ก็สวนกลับไปเลย สวนเป็น ภาษาอังกฤษ ซึ่งเค้าก็ฟังไม่รู้เรื่อง แต่พี่ก็ขอให้ ได้ด่า (หัวเราะร่วน)
แล้วพอมาตอนหลังๆ ลูกสาวพี่เค้าก็กลัว ทีนี้ถ้าเค้าได้ยินอะไรเค้าจะรอให้เราเดินเลยไป ร้อยเมตรแล้วค่อยบอก เพราะเราจะได้เดิน กลับไปด่าเค้าไม่ได้ พี่ก็จะทําไมแกไม่บอกฉัน คือพี่ทําไม่เป็นเลย หวานแหววกระดงกระแดะ อะไรพวกนั้นนะ
อีกอย่างพี่ยังเคยตบกับคนใช้ที่โน่นเลยนะ เพราะมันยืนเท้าสะเอวด่า มันเถียงพี่ พี่ก็ตบ เลยซ้ายขวา ทะเลาะกับเค้าสองคนเลยนะ เป็น แขกคนหนึ่ง เอเชียคนหนึ่ง พี่ถอดรองเท้าตบ หน้าเค้าเลย คือเค้าเป็นคนใช้ของน้องสะใภ้พี่ แล้วเค้าไม่เชื่อเราหนิ แต่เราเป็นเจ้านายเค้า แล้ว มันท้าเราด้วยว่าตบสิ เราบอกให้หยุดเค้าไม่หยุด เราก็เอาเลยถอดรองเท้าตบเลย
โห คนเค้ารู้กิตติศัพท์พี่ว่าพี่เป็นคนไม่ ยอมคน แล้วก็จะมีคนงานที่เป็นผู้ชายเค้ามา ทะลึงกับลูกพี่ พี่ถือมีดเข้าไปถามเลยนะว่า เมื่อกี้เธอมาทะลึงอะไรกับลูกสาวฉัน คือเค้าก็ ทําหน้าทะเล้นใส่ "ซาร่า" คือ "ซาร่า" มาบอกพี่ พี่ก็ไปบอกแฟน แฟนพี่เค้าก็บอกว่าไม่เป็นไร หรอกนะ แต่พี่ไม่ไงเค้าทําถึง 45 หน ขนาดเพื่อน "ซาร่า" มา เค้าก็มาทําทะลึ่งใส่
ซึ่งผู้ชายพวกนี้เค้าทะลึงเกือบทุกคนเพราะ ว่าปีหนึ่งมันไม่เคยได้กลับบ้าน สองปีได้กลับ บ้านหนเดียว มันก็ต้องมีอารมณ์ พี่ก็ถือมีด เข้าไปถามเลยเมื่อกี้ทําอะไรลูกฉัน พี่ก็เลยบอก ว่าวันหลังถ้าฉันรู้ว่าเธอเล่นอย่างนี้กับลูกฉันอีก แล้วเธอจะรู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น แล้วพี่ก็เอามีด ที่มไปบนเขียง ตั้งแต่นั้นผู้ชายคนนั้นก็ไม่กล้าม องหน้าพี่ แล้วเวลาที่เค้าเดินอยู่แล้วจะสวนกับ พี่เค้าก็หยุดเดิน และก็ไม่กล้ามองหน้าพี่เลย
คือมันต้องอย่างเนี่ย ต้องแข็งแรง แต่ไม่ใช่ ว่าพี่จะสอนให้คนไทยแข็งกับทุกประเทศ แต่ เราก็ต้องดูว่าเราอยู่ประเทศไหน อย่างฝรั่งมัน จะง่ายกว่า แต่ว่าแขกจะลําบากหน่อย แล้ว คนใช้นะคนใช้ใครคนใช้มัน แตะกันไม่ได้เลย สมมุติพี่นั่งอยู่ที่โซฟา คนใช้ของคนอื่นก็มานั่ง ด้วยนะ นังเทียบชั้นกันกับเราเลย พี่ไปใหม่ๆ พี่ รับไม่ได้ พี่ว่าไม่ได้ แล้วถ้าเราไปเตือนว่าคนใช้ ของเธอเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ เค้าก็จะว่ากลับเรา มาด้วยนะ คือวิถีชีวิตของคนที่นั้นมันเป็นแบบ นั้นจริงๆ"
"คุณมนา" เป็นคนลุยๆ ขนาดนี้ แล้ว อย่างนี้สามีไม่กลัวแย่เหรอคะ
"เค้าจะกลัวก็ไม่กลัวนะ พี่ว่าเค้าเกรงใจ พี่มากกว่า แล้วก็ไม่มีใครกลัวใคร พี่เองก็ไม่ กลัวเค้า"
เห็นพูดถึงลูก ๆ อยู่บ่อยๆ "คุณมูนา" มี วิธีในการเลี้ยงดูลูกยังไงบ้างคะ
"พี่เลี้ยงลูกแบบไม่ได้สปอยล์ แต่ว่าเหมือน เพื่อนมีอะไรให้บอกแม่ ถ้าแม่โอเคก็โอเค. เค้า จะได้ไม่แอบทํา ซึ่งของตัวพี่เองเนี่ยพ่อแม่พี่เค้า อาจจะเลี้ยงเรามาผิดไปนิดหนึ่ง ที่ว่าเค้าไม่ยอม เราจนเราต้องแอบทํา แต่ลูกพี่เค้าไม่มีการต้อง แอบ คือจริงๆ นะถ้าเราบีบเค้ามากๆ เค้าจะแอบ เราทุกอย่าง เค้าจะปิด แล้วเวลามีเรื่องอะไรเค้า ก็จะไม่กล้าคุย ถ้าอย่างเนี้ยเราคุยกันเป็นเพื่อน ซึ่งเวลาที่ลูกสาวเรามีคนมาจีบเค้าก็จะมาคุยให้ เราฟัง เพราะว่าอะไร เพราะว่าเราเปิดให้เค้า แต่ เราไม่เปิดมาก ก็มาคุยกัน
แล้วอีกอย่างคือพี่จะเลี้ยงเค้าแบบคนไทย มากๆ ให้กินอาหารไทย ให้ใช้ของไทย ลูกสาวพี่เค้าชอบมาแพลทตินัมมาก ก็เคยมีคนเจอพี่ที่แพลตตินั่มก็มี ที่เจเจนี่ทุกอาทิตย์เลย อย่าไปดูถูกนะของที่นั้นนะ เพราะว่าคนรวยแถบอาหรับ ชอบมาแพลทตินัมกันทั้งนั้น เพราะว่าเค้าก็ อยากที่จะซื้อของแบบนี้บ้าง เค้าว่ามันแตกต่าง ราคาถูก แล้วก็แปลกไม่เคยเห็น แล้วยิ่งจตุจักร นี่เค้าชอบกันมาก ลูกชายพี่ถ้ามาแล้วเค้าจะ ต้องไปคือเค้ารวยมากแต่เค้าซื้อแต่ของอย่างนั้น
ลูกสาวพี่เค้ายังเคยเอาเสื้อผ้าที่เจเจ แพลทตินัมไปใส่ที่ดูไบเลย คนชอบมาก เค้าก็ จะบอกว่าแบรนด์ไทยนี้สวยเนอะ แต่พี่ก็จะซื้อแบรนด์ของพารากอนไปใส่ที่โน่นเหมือนกัน ทุกคนจะชมหมด ชอบแบรนด์ไทยหมด เวลาที่ พี่ถ่ายภาพอะไรก็จะเป็นเสื้อผ้าจากไทยเกือบ ทั้งหมด"
แสดงว่า "คุณมนา" มีความภูมิใจใน ความเป็นไทยมาก ๆ
"มากๆ ไม่เคยลืม อย่างบางคนไปอยู่เมือง นอกนานๆ ไม่มีเลยนะภาษาไทย แต่พี่ไม่รู้ทําไม เลือดไทยเยอะ แล้วก็พยายามสอนลูกให้เป็น ไทย เราเลี้ยงเค้าแบบไทยๆ มาตั้งแต่เด็กๆ สอน เค้าอย่าใช้เงินฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือย แล้วก็ให้รู้จัก เก็บเงินบ้าง ซึ่งคนที่นั้นพ่อแม่เค้าจะไม่ค่อย สอนเรื่องพวกนี้กับลูกๆ เค้า เครดิตการ์ดมีทุก คนตั้งแต่เด็กๆ เค้าซื้อของกันได้ตลอดเลย แต่พี่ ยังไม่ให้ คือฐานะเราให้เค้าได้ แต่เราไม่อยาก ทําแบบนั้น
แล้วพี่ก็จะสอนเค้าตลอดว่าดูสิกรุงเทพฯ เค้ารวยเป็นพันๆ ล้านเค้ายังมายืนขายของ แต่ ว่าอยู่ดีๆ เค้าอาจจะล้มหรือหมดภายในวัน เดียวได้เลย ตัวเราเองไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็น ยังไง สังคมข้างหน้าจะเป็นยังไง ประเทศจะ เป็นยังไง เราไม่รู้ เราก็จะสอนให้เค้าช่วยตัวเอง เพราะถ้าวันหนึ่งที่ไม่มีแม่แล้วเค้าจะทํายังไง เพราะแม่เป็นแบ็คให้ตลอด
คือพ่อเค้าไม่ค่อยสนใจลูกมาก แต่จะเป็น ห่วง แล้วก็ให้ของลูก จะกินอะไร จะทําอะไรให้ๆ แต่ว่าไอ้เรื่องใกล้ชิดมีพี่คนเดียว แล้วเราก็บอก ว่าสมบัติที่โน่นเราเยอะ เราไม่รู้ว่าใครตายก่อน ถ้าสมมุติพ่อไปก่อน เราก็ไม่รู้ว่าญาติพี่น้องเค้า จะโกงเราหรือเปล่า เพราะภาษาก็ไม่ใช่ของเรา เราก็สอนเค้า ให้เค้าเก่งภาษาอาหรับให้ได้ ต้อง
พยายามเข้าบริษัทแล้วก็ไปดูกิจการว่ามีอะไรที่ เพิ่มขึ้นมาบ้าง เราต้องเข้าไปรู้ตั้งแต่ตอนนี้ แฟน พี่เค้าจะเป็นคนทํางานอย่างเดียวแล้วก็เป็นคน ติดดินด้วย อะไรก็ไม่เอา เอาแต่ทํางานลูกเดียว พี่ยังว่าเค้าเรื่อยเลยว่าเดี๋ยวจะไม่ได้ใช้เงินนะ ทําแต่งานนะ ดู "ไมเคิล แจ็กสัน" สิ"
ทราบมาว่า "คุณมูนา" ก็มีลูกอยู่ที่เมือง ไทยด้วย ขอถามถึงเรื่อง "คุณชาญ ชานนท์" สักนิดนะคะว่า "คุณมูนา" ให้เวลาเลี้ยงดู เค้ายังไงบ้างคะ
"ชาญ ชานนท์" เนี่ยนะ ถ้าพูดตรงๆ พี่ แต่งงานครั้งแรกกับพ่อ "น้องชาญ" ก่อนจะ เลิกรากันไป พี่ทิ้ง "น้องชาญ" ให้เค้าอยู่คนเดียว เลยนะ เพราะพี่มีบ้านอีกหลังหนึ่งตอนนั้น เค้า น่าจะอายุได้สัก 10 กว่าขวบ แล้วพี่ไปอยู่ดูไบ
เชื่อมั้ยว่าทุกวันนี้เค้าก็เสียใจ แต่พี่จะโทรหา เค้าทุกวัน ทุกวันนี้เราก็คิดว่าเราผิด แต่ก็ไม่รู้ จะทํายังไง มันแยกไม่ได้ ทางนี้ก็ลูก ทางนี้ก็สามี แต่เค้าก็อยู่คนเดียวกับน้องชายเค้าอีกคนมา ตลอด แต่น้องชายเค้าเนี่ยเค้าค่อนข้างจะเกเร พี่เลยส่งเค้าไปอยู่โรงเรียนกินนอน "ชาญ" เค้า เลยอยู่คนเดียว
บางครั้งเค้าก็พูดว่าคนแถวนี้เค้าก็บอกว่า ทําไมแม่ถึงได้ทิ้งลูกได้ลงคอ แต่เราก็ไม่รู้จะทํา ยังไง พี่ก็อยากจะบอกว่าถ้าใครไม่เป็นพี่ใน ตอนนั้นจะไม่รู้ น้ําตาคลอ) ตอนนี้ "ชาญ" เค้า ก็โอ.เค.แล้ว "ชาญ" เค้าเคยไปอยู่กับพี่ที่ดูไบ ด้วยนะ ช่วงที่เค้าจบจากเอแบคพี่ก็ให้เค้าเรียน โท ก็อยู่กับพี่ได้ 5 ปีนะคะ แล้วพี่ก็ให้เค้า ทํางานที่ร้านอาหารด้วยให้เป็นผู้จัดการ แล้วก็ ให้เค้าไปทํางานที่โรงแรมด้วย แต่ว่าเค้าไม่ชอบ คนเอเชียที่นั่นจะมีเพื่อนได้น้อยมาก"
ภูมิใจลูกคนนี้มากมั้ยคะ
"ภูมิใจนะ เค้าเป็นคนเก่งที่สามารถดูแล ตัวเองได้ถึงขนาดนี้แล้วอีกอย่างเค้าก็ดันเรา เรา ก็ดันเค้า เพราะเค้าก็เป็นคนพาพี่เข้ามาวงการ ที่ไทย แล้วพี่มีอะไรก็จะเอ่ยถึงเค้าตลอดทุกครั้ง "ชาญ" เค้าไม่ได้เป็นคนเรียนเก่งนะ แต่เค้า เหมือนพี่ มีความพยายาม สมองคิดแล้วทําใน สิ่งที่ดี เค้าจะเป็นยังไงก็ช่าง แต่เค้าเป็นลูกพี่ พี่ก็รักเค้า เค้าเก่ง เมื่อก่อนเราอาจจะมีความ ไม่เข้าใจกัน แต่ทุกวันนี้ก็เป็นอะไรที่เราเข้าใจ กันแล้ว ตอนนี้ "ชาญ" เค้าก็เป็นเมเนเจอร์ มาร์เก็ตติ้งอยู่ที่ ZEN เค้าก้าวหน้ามากเลยนะ เค้าเก่ง ตอนที่เค้ากลับมาจากดูไบใหม่ๆ เค้า ทํางานอยู่บริษัทน้ําหอม ก็ไม่ค่อยเวิร์คเท่าไหร่ เค้าก็ก้าวขึ้นมาเรื่อยๆ ตอนนี้ก็มีคนติดต่อเค้า ตลอด เค้าทํางานเก่งมาก แล้วเค้าไปได้ภาษา อังกฤษจากดูไบเยอะมาก พี่ถึงบอกไง เด็กไทย ถ้าไม่ได้อยู่เมืองนอกไม่มีทางพูดได้ มันต้องไป อยู่อย่างนั้นพูดทุกวัน เค้าจะอ่านหนังสือพิมพ์ ภาษาอังกฤษเยอะ ก็ดีนะ ส่วนลูกคนที่สองเค้า ก็ไม่ค่อยยุ่งอะไรกับพี่แล้ว เค้าแต่งงานไปแล้ว ก็ถือว่าประสบความสําเร็จทั้งเค้าและเรา"

มูนา ซาราวาณี เผยชีวิตรักดั่งซินเดอเรลล่า 4
มีหลายคนบอกว่าชีวิตของ"คุณมูนา" เหมือนกับซินเดอเรลล่าเลย รู้สึกอย่างไร บ้างคะ
"โห ให้เกียรติพี่เกินไปแล้ว (ยิ้มหวาน) แต่ ถ้าเทียบกับคนไทยหลายๆ คนนะ ถ้าจะพูดก็ พูดได้ว่าเราสบาย เราไม่ได้ลําบากอะไรเลย วันๆ พี่ไม่ได้ทําอะไร แต่งตัวสวยอย่างเดียวเลย อยู่โน่นพอมีการ์ดเชิญมาพี่ก็เอาแล้ว งานนี้คน เยอะคนนามสกุลใหญ่แต่ง กลางคืนพี่ก็เหมือน คนบ้า ก็เตรียมเครื่องเพชร เตรียมชุด เตรียม รองเท้า ก็คนมันไม่มีงานจะทํานะ วันๆ ก็เอาชุด มาลองเลยนะ ทําผมยืนบิดไปบิดมา ถ้าชุดนี้ไม่ ผ่านก็เอาใหม่ จะเป็นอย่างนี้ตลอด
หรือไม่บางวันมีคนโทรมาเชิญไปทานข้าว บ้านนี้มีแขก 50 คน เราก็ต้องเตรียมชุดให้เข้า กับแขกแค่ 50 คนแล้วมันจะเป็นอย่างนี้ ชุดพนี้ จะวูบวาบทั้งตัว ไม่ใช่เพชรนะแต่จะเป็นคริสตัล เพราะพี่ชอบ แล้วทุกคนจะมองเราหมดเพราะ ส่วนใหญ่พี่จะแต่งตัวดีกว่าเค้า
พี่ว่าพี่โชคดีนะ ถ้าพี่ไม่แต่งงานเหรอพี่ก็ อาจจะไปขายแมคโดนัลด์อยู่อเมริกาแล้วล่ะมั้ง เพราะพี่เคยไปที่นั้นแล้วคิดว่าอยากจะไปอยู่ที่นั้น แต่พี่ก็ว่าพี่เป็นผู้หญิงที่โชคดีคนหนึ่ง แต่ความ โชคดีนั้นไม่ได้มาได้ง่ายๆ ถ้าพี่ทําตัวไม่ดีเค้าก็ อาจจะรับเราไม่ได้ แต่พี่ว่าพี่ครองใจทุกคนได้ หมด ถึงจะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์แต่ว่าก็น่าจะต้อง ได้เยอะทั้งสามีแล้วก็แม่สามี
ทุกวันนี้เค้าก็รักเรา ชมเรา เครื่องเพชรคุณ แม่สามีเค้าก็แอบให้พื้นะ เค้าก็บอกว่าอย่าบอก ใคร คือเค้าก็ไม่ได้ให้พี่ตรงๆ แต่ว่าเค้าก็บอกว่า ให้ลูกสาวเธอ และก็แอบให้พี่หลายชิ้นแล้ว พี่ก็ ถือว่าพี่โชคดี หรือถ้าพี่ไม่ได้แต่งงานกับเค้า พี่ก็ อาจจะไม่ได้เป็น "มูนา' ที่อาจจะเป็นยายเพิ่ง อยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้
คือชีวิตพี่ก็เปลี่ยนไปเยอะ พี่อยู่ที่โน่นพี่ก็ เป็นสไตล์แขกไปแล้ว แล้วก็ได้ใส่ชุดเหมือน ซินเดอเรลล่าจริงๆ เพราะชุดที่ใส่ไปงานแต่งงาน ก็อลังการงานสร้างทุกชุด แล้วถ้าพี่อยู่ที่นี่พี่จะ มาแต่งชุดอย่างนั้นก็ไม่ได้ เค้าก็จะหาว่าแต่งตัว เป็นลิเก อยู่ที่โน่นใส่มงกุฏได้เพราะคนที่โน่น เค้าทํากัน"
ผู้หญิงหลายคนอยากที่จะเสี่ยงให้ตัว เองได้เจอะเจอผู้ชายแบบ "คุณมนูญ" แต่ว่า
อาจจะไม่โชคดีแบบนี้ "คุณมูนา" ก็ได้ ตรงนี้ "คุณมูนา"มีอะไรที่จะบอกเค้าบ้างมั้ยคะ
"พี่ว่าแต่งกับคนไทยดีแล้ว เพราะเราไปที่ นั้นมันเสียงนะ โดนเค้าหลอกก็มี อย่างพวก เยอรมันพวกนี้หลอกผู้หญิงไปทั้งนั้นตามอินเตอร์ เน็ต คือส่วนใหญ่ที่พี่ได้ยินมาคือผู้หญิงไทย ทํางานเก่ง ซึ่งถ้าเค้าเอาเราไปแต่งงานคนหนึ่ง มันคุ้มนะ พี่เห็นนะว่าเค้าไม่ได้แต่งงานเพราะรัก แต่เค้าแต่งงานเพราะเค้าอยากใช้เรามากกว่า เพราะถ้าอยู่ด้วยแล้วเราก็ต้องไปทํางาน ไปทํากับข้าวให้กิน ไม่ต้องมีลูกนะ แต่ว่าก็นอนด้วย อะไรด้วย ทําไมเค้าจะไม่เอาล่ะ เหมือนนาง บําเรอก็มีเยอะ
แต่อย่างที่ไม่ใช่ ซึ่งพี่ก็อยากจะเตือนว่าถ้า ไม่อะไรมากมายก็อยู่กับคนไทยดีกว่านะ ผู้ชาย ไทยดีๆ ก็มีเยอะ แต่ว่ามันก็อยู่ที่ตัวเราด้วย ไม่ ต้องไปขวนขวายหรอก ถ้าจะมีอย่างพี่มันหนึ่ง ในไม่รู้กี่ร้อยล้าน คือพี่รู้นะพี่ถึงพูดได้ บางคน บอกให้พี่หาแฟนแขกให้สักคน พี่ก็บอกไม่ต้อง ไปหาเพราะแฟนแขกมันไม่ได้ดีกันทุกคน พี่เห็น บางทีมันฟาดฟันกันจะตายก็มี"
การที่เราต้องไปใช้ชีวิตในต่างถิ่น "คุณ มูนา" ใช้หลักอะไรเพื่อให้ชีวิตอยู่รอดได้คะ
"คือมันต้องต่อสู้เนอะ แล้วก็ต้องอดทน เพราะถ้าพี่ไม่อดทนพี่คงกลับมาแล้ว พี่ไปใหม่ๆ 5 เดือนแรก พี่ร้องไห้ทุกวันเลย คิดถึงบ้านมาก แล้วเราต้องมาเจอสะใภ้คนนั้นเป็นอย่างนี้ คน นี้เป็นอย่างนั้น แล้วภาษาเค้าอีก ซึ่งทุกวันนี้พี่ก็ ยังพูดภาษาเค้าไม่ได้เลยนะ ใครๆ ก็บอกว่า ทําไมพี่โง่ แต่พี่ยอมโง่เพราะพี่ไม่รับภาษาเค้า
พี่ไม่อยากพูดแล้วก็ไม่อยากจะรู้ด้วย แต่ ว่าเวลาที่เค้านินทาพี่เนี่ยพี่ฟังออก เพราะเราดู จากลักษณะท่าทางถ้าพี่ฟังรู้พี่ก็จะสวนกลับเลย พอเราสวนเค้าก็จะอะไรเหรอ ไม่รู้เรื่อง แต่พี่ก็ จะบอกว่าเมื่อกี้ที่เธอพูดอะไรกันนะฉันรู้นะ คือ ใครพูดอะไร ถ้าพี่รู้พี่จะสวนทันทีถ้าพี่ได้ยิน
ก็อยากจะบอกว่าถ้าใครที่ต้องไปอยู่ใน สถานการณ์แบบนั้นจะต้องอดทนเยอะมากๆ ต้องอดทน ไม่ใช่ว่าแหม พี่อยู่ดีๆ จะไปเป็น "มูนา ซาราวาณี" มันไม่ใช่ แต่ก่อนพี่ไปใหม่ๆ พี่ก็หมวยๆ อย่างเนี้ย กว่าจะมาแต่งตัวเป็น กว่าจะทําผมเป็น คือมันต้องดูต้องเรียนรู้ แต่พี่ เป็นคนที่ชอบเรียนรู้ เป็นคนใฝ่รู้นะ
แล้วกว่าพี่จะมาได้อย่างนี้พี่ก็เรียนรู้มา จากที่โน่นนะ คือสไตล์เค้าสไตล์เรามันไม่ เหมือนกัน มันต้องใช้เวลา แล้วเราก็นิสัยคนไทย ทําเองทุกอย่างทําหมด บางที่พี่ว่างพี่ยังไปกวาด บ้านเลย ซึ่งมีคนกวาดอยู่แล้ว แม่แฟนพี่เค้าก็ ว่าพี่ แต่เราอยากทํานะ เดินไปเราก็เหมือนได้ ออกกําลังของเราไป
หรือทานข้าวเราจะเก็บจานเค้าก็ไม่ให้เรา เก็บ เพราะว่ามีคนเก็บอยู่แล้ว พี่ก็คิดว่าทําไม ไม่ให้เราเก็บ ก็แค่เอาจานไปวาง เราก็อยาก เดินแต่เค้าไม่ให้เราทํา แต่กับข้าวนี่พี่ทําเองหมด ก็ถ้าคนที่ไม่อดทนอย่างพี่เค้าก็น่าจะอยู่ไม่ได้นะ แล้วที่สําคัญเราจะต้องเป็นคนที่มีความฉลาด มาก มีไหวพริบว่าเราจะเอาชนะเค้ายังไง ไม่ ง่ายนะเพราะพวกเค้าก็ฉลาด บางครั้งเราโง่กว่า เค้าด้วย ถ้าพูดจริงๆ คือพี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ พี่ไปเรียนรู้จากเค้าน่ะ"
เหมือนกับว่าเค้าเองเค้าก็จะแอนตี้คน ไทยเป็นพื้นฐานอยู่แล้ว
"ใช่ค่ะ ซึ่งพี่ว่านะ คนที่ไปแต่งงานที่ดูไบ นับคนได้เลย แล้วเค้าไม่ชอบคนไทยนะ เค้าจะ ดูถูก แต่สําหรับพี่จะทําอะไรพี่ก็จะต้องทําให้ดี ที่สุดเพื่อไม่ให้เค้าดูถูกเราได้ แล้วถ้าพูดถึง ไทยแลนด์เค้าก็จะรู้จักตระกูลเบี้ยว่าไทยแลนด์ มีอยู่คนเดียว แล้วพี่ก็ยอมรับว่าไม่มีใครดูถูก พี่ได้ มีแต่คนชื่นชม
เวลาที่พี่จัดงานเลี้ยงแขก 100 คน เชื่อมั้ย ว่าพี่ทํากับข้าวคนเดียว 10 อย่าง แต่ว่าก็มีลูก น้องช่วย แล้วทุกคนจะขอกับข้าวไทยหมด พี่ก็ คิดเลย 3-4 วันก่อนจะเริ่มงานก็ต้องมาคิด เมนูเลยว่าจะต้องทําอะไรยังไงบ้าง แต่ถ้าจะ พูดไปคนไทยที่แต่งงานแล้วอยู่ในสังคมแบบ พี่มีพี่คนเดียว นอกนั้นก็จะได้สามีที่มีฐานะปานกลาง
อย่างวัฒนธรรมของที่นั่นละคะ คือ เค้าจะไม่ทําอะไรกันเองเลยเหรอคะ เห็นว่ามีคนรับใช้เยอะมาก
"เยอะมากค่ะ อย่างพี่มาไทยคราวนี้พี่ก็ เอาคนรับใช้มา 6 คน แล้วก็เอาคนขับรถมาด้วย แล้วมาไทยครั้งนี้แม่แฟนพี่เค้าก็มาด้วย ส่วนมากเค้าจะใช้แรงงานผู้ชายเยอะมากกว่าแรงงานผู้หญิง งานหลักของผู้หญิงคือให้ทํางาน อยู่ในบ้าน เลี้ยงลูก ดูลูก แต่ถ้าซักผ้า รีดผ้า ทํา กับข้าว ขับรถ ผู้ชายจะทํา วัฒนธรรมเค้าจะ แตกต่างกว่าเราเยอะ
แล้วสะใภ้แต่ละคนเค้าก็จะมีคนรับใช้ส่วน ตัวกันเลย คือถ้ามีลูกเยอะหน่อยก็สอง มีลูก มากหน่อยก็สาม คือพวกผู้หญิงไม่ต้องทําอะไร เลย ดูลูกอย่างเดียว แล้วก็นั่งรถเก๋งนั่งรถเบนซ์ ออกไปข้างนอกทุกคนเพราะว่าไปกับเด็ก ไป เล่นที่นั่นที่นี่ ไปปาร์ตี ซึ่งคนรับใช้ผู้หญิงจะ สบายมาก"
ผู้หญิงไทยหลาย ๆ คนยกย่อง "คุณ มูนา" ในเรื่องของความอดทนที่ต้องใช้ชีวิต อยู่ที่นั่น "คุณมูนา" รู้สึกอย่างไรบ้างคะ
"พี่ก็พอจะทราบ ก็ภูมิใจนะที่พี่ทําได้ พี่ไม่ได้ว่าจะมาโชว์ตัวหรือว่าจะมาอวด เพราะพี่ก็ไม่ได้รวยล้นฟ้าขนาดนั้น แล้วพี่ก็ไม่ได้รวยมาก่อน พี่เป็นคนธรรมดาแต่ก็เพิ่งมามีสามีแล้ว สามีรวย แต่พี่ภูมิใจที่พี่ทําได้ ซึ่งน้อยคนนะที่ จะทําได้อย่างพี่ แล้วพี่จะเป็นคนไม่แอ็คไม่หยิ่ง ติดดินอะไรก็ได้
พี่ทานอาหารฟาสท์พูดได้ พี่ไม่อาย เพราะ สมัยก่อนเราไม่ได้เป็นมหาเศรษฐี เราเป็นคนธรรมดา แต่ว่าตอนนี้ฉันมามีแต่พี่จะไม่ลืมตัวนะ ไม่เคยลืมว่าตัวเราเป็นอะไรมา ไม่ใช่พอเรามา มีแล้วฉันไม่คบคนนี้ ฉันไม่ยุ่งคนนี้ นิสัยแบบนี้ พี่จะไม่มี แล้วเวลาเจอใครเค้าลําบากเราก็จะ ช่วยเค้า ก็สอนลูกให้ลูกทําด้วย เหมือนเรา ทําบุญน่ะ"
มีความสุขมั้ยคะ เพราะเหมือนคนเค้า ยกย่องว่าเราเป็นไอดอลในใจเค้าเลย
"ก็ภูมิใจนะว่าเราทําได้ อย่างพี่ไปจตุจักร ก็จะมีคนเข้ามาจับเราแล้วก็บอกว่าเมื่อคืนดู รายการที่คุณมูนาไปออก ขอจับเนื้อหน่อยนะคะ เผื่อทองจะหล่นมาติดมือ คือทุกคนจะเข้ามา พูดกับเราดีทุกคน ซึ่งเราก็ดีใจนะ เพราะเราก็ เหมือนคนๆ หนึ่งที่ทําให้ประเทศไทยมีชื่อเสียง ถึงจะเป็นทางอ้อมแต่เราก็ภูมิใจ"
รู้สึกอย่างไรกับชีวิตรักของตัวเองที่ ผ่านมาบ้างคะ
"ก็ดีนะ คนเรามันต้องเจออุปสรรคทั้งดี แล้วก็ไม่ดี แต่ตอนนี้พี่ก็โอเค แล้วกับชีวิต คือ ชีวิตคู่มันก็ต้องมีบ้างที่ทะเลาะกัน แต่ว่ามันก็ ไม่ได้อะไรมากมาย สามีภรรยากันมันก็ต้องมี ลิ้นกับฟันเป็นเรื่องธรรมดา"
สําหรับ "คุณมูนา" แล้ว มีหลักในการ ใช้ชีวิตคู่ยังไงบ้างคะ
"ใช้ชีวิตคู่กันมาก 22-23 ปีแล้ว คือพี่เป็น คนขี้บ่นแล้วก็ขี้งอนแล้วแฟนพี่เค้าก็เริ่มเป็นแล้ว เพราะเค้าก็อายุเยอะนะ เค้าอายุอ่อนกว่าพี่ 4 ปี เค้าก็เริ่มแล้ว ขี้บ่น ขี้โมโห แต่ตอนนี้พี่จะ ใจเย็นขึ้นเยอะมาก เพราะเวลาที่เค้าโมโหพี่จะ เงียบ หรือไม่พี่ก็จะทําให้เค้ารู้ว่าพี่โกรธ พี่ก็จะ หน้างอแล้วไม่พูด ซึ่งปกติพี่จะเป็นคนพูด ตลอดเวลา แล้วพอเค้ารู้เค้าก็จะมาเอาใจเราเลย มาง้อเรา
เพราะถ้าเรายิ่งเถียงก็จะยิ่งไปใหญ่เลย แฟนพี่เค้าก็ขี้โมโห พี่ก็ขี้โมโหตีกันตายเลย แล้ว แฟนพี่เค้าอยู่ดูไบ เค้าโมโหเค้าจะปาของ คน ดูไบเป็นอย่างนี้ทุกคน อารมณ์ร้อนแต่ว่าก็แป๊บ เดียวแล้วก็ดี เราอยู่ที่นั้นเราเริ่มรู้แล้ว เวลา ที่โมโหพี่ก็จะเน้นเสียงหนักๆ จ้า... โอเค ขอโทษ จะเน้นเสียงหนักๆ ตลอด เค้าก็จะรู้ (แสดงว่าพี่กับแฟนใช้ภาษาไทยตลอด) ใช่ค่ะ เพราะเค้าอยากได้ภาษาไทย ไม่งั้นเค้าจะมา แต่งงานกับคนไทยเหรอ เค้าชอบอะไรที่ เป็นไทย
แล้วคิดดูว่าเค้าบอกว่าบ้านหลังนี้มันเล็ก เค้าจะไปซื้อหลังใหม่ให้ใหญ่กว่านี้ เพราะห้อง ข้างล่างมันไม่พอไง อย่างย่ามาอยู่ห้องข้างล่าง แล้วมีเพื่อนมาก็อยากให้เพื่อนมาอยู่ เพราะ แขกเค้าจะไม่ให้ใครขึ้นข้างบน ซึ่งพี่ก็บอกว่า เค้าอยากทําอะไรก็ทําไปเถอะ เพราะทําอะไรก็ เป็นชื่อเราหมด (หัวเราะ) ซื้อไปเลยเต็มที่ เพราะเป็นชื่อของพี่หมด ก็อยู่กับแขกก็ต้อง ฉลาดหน่อย ไม่งั้นเราจะโดนเค้ากด แต่พี่เป็น หญิงไทยที่อยู่ในบ้านหลังนั้นได้เนี่ยเพราะพี่ เป็นคนแข็งแล้วก็แกร่ง ไม่งั้นคงอยู่ไม่ได้"
ณ วันนี้ คุณมูนา"มองความรักเป็น เรื่องแบบไหนคะ
"ความรักมันต้องอดทน มันต้องทุกอย่าง เลยนะที่อยู่ในความรัก ไม่ใช่ว่ารักอย่างเดียว แล้วจะมีไอ้โน่นไอ้นี่มันก็ไม่ลงตัว มันก็ไม่ได้ ความรักมันต้องมีทั้งให้ ทั้งยอม หลายอย่างนะ เสียน้ําตามาแล้วก็มี เยอะมากด้วย บางทีเค้า ว่าอะไรเรานิดหน่อย เราก็ไปนั่งร้องไห้ ซึ่งมัน ไม่ใช่ประเทศเราแล้วเราไม่มีเพื่อนคนไทยเลยนะ ไม่รู้จะบอกใคร คุยกับลูกอย่างเดียว แต่เดี๋ยวนี้ โอ.เค.แล้ว
อย่างที่เคยได้ยินคนสมัยก่อนเค้าบอกว่า พออยู่ด้วยกันไปนานๆ มันจะเหมือนเพื่อน ซึ่ง ก็เหมือนจริงๆ คือเราเอาใจใส่เค้า เค้าเอาใจใส่เรา แต่ว่าไม่มีเหมือนแต่ก่อน ไอ้จะมานั่งกอดกัน นั่งไม่มีเลย คุณไปทางนี้เดี๋ยวฉันพาลูกไป ทางนั้น แล้วก็ดูแลซึ่งกันและกัน เพราะคนดูไบ เค้าจะชอบให้ภรรยาดูแลสามีมาก ค่อนข้าง มากกว่าคนไทย"
ก็ถือว่าโชคดีนะคะที่ได้สามีที่ดี
"ใช่ ถ้าเค้าทําเราตบเรานะมันก็คงแตกหัก กันไปแล้วล่ะ แล้วเราก็อยู่ที่โน่นคนเดียว ตัว คนเดียวด้วย แต่ว่าบางครั้งก็เคยนึกนะ ถ้าเค้า ทําเราสักวันหนึ่งเราก็คงเอามีดทิมเค้าแน่ๆ เพราะพี่ก็สู้ตาย แต่ถ้าทําแล้วจะติดคุกมั้ยก็ คิดไปเรื่อย (หัวเราะ) ก็ถือว่าเราโชคดีที่เค้าเป็น คนดี แม่สามีก็ดี แล้วเข้ามาอยู่ในสังคมที่ดี เพราะเค้าเป็นผู้ดีเก่านะครอบครัวของเค้า พี่ได้รับวัฒนธรรมความเป็นผู้ดีมาจากเค้าเยอะ ซึ่งแต่ก่อนพี่ไม่ใช่ผู้ดี เราก็อยู่ของเราคนไทย ธรรมดา"
สุดท้ายแล้วค่ะ "คุณมูนา" อยากจะฝาก บอกอะไรถึงคนที่เค้าชื่นชอบในตัวพี่บ้าง มั้ยคะ
"คือระหว่างที่พี่จะออกรายการ ตีสิบ" ของ "คุณวิทวัส สุนทรวิเนตร" ตื่นเช้ามาหลัง จากที่ฉันออกรายการฉันต้องโดนด่าแน่ๆ มา โชว์ความเว่อร์ แต่พี่ไม่สนนะ พี่ไม่แคร์เรื่องนี้ เพราะพี่มีของจริงไปโชว์ พี่ไม่ได้ยืมใครไปโชว์ แล้วพี่ไม่เคยพูดเรื่องไม่จริงเลย แล้วถ้าไปอ่าน หนังสือที่พี่เคยให้สัมภาษณ์ทุกเล่มที่จะพูด เหมือนกันหมด ให้พูดสิบครั้งก็พูดอย่างนี้
พี่ก็อยากฝากบอกทุกคนว่าพี่ก็ภูมิใจ ดีใจ ที่มีคนรักพี่ ค่อนข้างรักพี่ 90% ทั้งเวลาที่ไปเจอ ที่ไหน เค้าก็จะเข้ามาชมพี่ว่าพี่ไม่ถือตัว ก็ โอ.เค. ขอบคุณเลยที่ทุกคนรักพี่ แต่ว่าด่าก็มี "ชาญ" เค้าอ่านให้ฟัง ซึ่งมันก็ต้องมีนะ นิ้วเรา ยังไม่เท่ากันเลย มีคนชอบก็ต้องมีคนเกลียด แต่ คนรักพี่เยอะพี่ก็ต้องขอขอบคุณทุกคนเลยที่ จริงใจกับพี่ แล้วพี่ก็จะพยายามทําดีที่สุดเพื่อ ให้คนอาหรับรู้จักคนไทย"
คนเรามีเส้นทางชีวิตที่แตกต่างกันไป และสําหรับชีวิตของ "คุณมูนา ซาราวาณี" นั้นถือได้ว่าเป็นชีวิตที่สุดแสนจะเพอร์เฟ็คท์ และสมบูรณ์แบบเอามากๆ เพราะคงมีไม่กี่ คนหรอกนะคะ ที่จะได้พบเจอเรื่องราวชีวิต รักที่แสนจะมหัศจรรย์เช่นนี้ ซึ่งเราเชื่อได้ว่า ถ้าใครได้รับรู้เรื่องราวของเธอผู้นี้แล้วล่ะก็ คงจะทั้งชื่นชมและก็แอบอิจฉาในความ โชคดีของเธอคนนี้แน่ ๆ

10 ตำนานผีอาเซียนประเทศเพื่อนบ้านสุดสยอง
1. เจ็งล็อต (Jenglot) จากประเทศอินโดนีเซีย
ประเทศบ้านเกิดของเจ็งล็อตก็คืออินโดนีเซีย มันเป็นลูกครึ่งระหว่างมัมมี่กับแวมไพร์ มีขนาดเล็กกะจิ๋วหลิวประมาณ 6 นิ้วเท่านั้นเอง เกิดขึ้นมาจากฤาษีที่บำเพ็ญเพียรตั้งมั่นมุ่งสู่ความเป็นอมตะ อุทิศตนนับถือปีศาจจนได้พลังอำนาจมาและกลายเป็นเจ็งล็อต คนที่เลี้ยงเจ็งล็อตจะต้องให้เลือดกับมันด้วย  จะเป็นเลือดคนหรือเลือดสัตว์ก็ได้ การให้เลือดนั้นก็ทำโดยการฉีดเลือดเข้าไปในตัวมันทุกเดือนๆ ละ 1 ซีซี แต่บางคนก็เพียงแค่เทเลือดใส่ถ้วย วางเอาไว้ข้างๆ เจ็งล็อต แล้วมันจะแอบกินเองตามลำพังตอนที่ไม่มีใครเห็น เจ็งล็อตเป็นที่รู้จักกันโดยทั่วไปในอินโดนีเซีย ขนาดว่ามีการจัดงานโชว์เจ็งล็อตกันที่กรุงจาร์การ์ต้า เมืองหลวงของประเทศอินโดนีเซีย เชื่อกันว่าเจ็งล็อตบางตัวมีอายุถึง 6,000 ปีกันเลยทีเดียว

2. กุนตีลานัก (Kuntilanuk) จากประเทศอินโดนีเซีย
ผีกุนตีลานัก จะคล้ายกับผีแม่นาครวมกับผีนางตานีของบ้านเรานั่นเอง เกิดจากสาวสวยที่ตายระหว่างตั้งครรภ์หรืออุ้มท้องหรือที่เรียกว่าตายทั้งกลมนั่นเอง กุนตีลานักจะอาศัยอยู่ในต้นกล้วยเหมือนกับผีนางตานี เธอจะอยู่ในชุดเสื้อคลุมยาวสีขาว ผมยาวปิดหน้าปิดตา ผิวสีขาวซีด และอุ้มท้องอยู่ เมื่อไหร่ที่มีเสียงร้องไห้เบาๆ หรือเสียงสุนัขครางหงิงๆ แสดงว่าผีกุนตีลานักเริ่มเข้ามาอยู่ใกล้ๆ แล้ว แต่ถ้าได้ยินเสียงเด็กทารกร้องไห้เสียงดังหรือสุนัขหอนแสดงว่าผีกุนตีลานักเริ่มเข้ามาในอาณาเขตละแวกบ้านของเราแล้ว และสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวก็คือ ผีกุนตีลานักนั้นชื่นชอบการควักลำไส้เป็นที่สุด ด้วยความที่เธอมีเล็บยาวที่แหลมคม ถ้าใครโชคร้ายบังเอิญไปสบตากับผีรายนี้ก็จะโดนควักลูกตาออกไปกิน แถมยังโดนดูดสมองออกไปด้วย ยิ่งถ้าเหยื่อเป็นผู้ชายจะแถมด้วยการทำร้ายอวัยวะเพศอย่างโหดร้ายเข้าไปอีก บางความเชื่อเล่าว่า กุนตีลานักจะเลือกเหยื่อของเธอจากกลิ่นเสื้อผ้าที่ตากเอาไว้ ชาวอินโดนีเซียจึงมักจะไม่ยอมตากเสื้อเอาไว้นอกบ้านในเวลากลางค่ำกลางคืนโดยเด็ดขาด โดยปกติผีตัวนี้มักจะชอบยืนรอเหยื่อเข้ามาติดกับเองมากกว่า ถ้าเราได้ยินเสียงเด็กร้องไห้แถวๆ ต้นกล้วยก็ยังพอมีโอกาสหนีไปให้ไกลจากบริเวณนั้น

3. โปลอส จากประเทศมาเลเซีย
โปลอสจะคล้ายๆ กับรักยมของประเทศไทย เกิดจากเลือดของคนที่ถูกฆ่าตาย โดยการเอาเลือดของคนดังกล่าวไปเก็บไว้ในขวดแล้วทิ้งไว้ 1-2 สัปดาห์ วิญญาณผู้ตายจะถูกเรียกออกมาและถูกสะกดไว้ในขวดนั้น หลังจากนั้นสองสัปดาห์จะเริ่มได้ยินเสียงออกมาจากขวด เริ่มต้นจากเสียงร้องไห้เป็นอย่างแรก จากนั้นอาจจะมีเสียงแปลกๆ อื่นๆ ตามมา รูปร่างของโปลอสจะเหมือนผู้หญิงเปลือยตัวเล็กๆ อาศัยอยู่ในขวด จากนั้นผู้เลี้ยงดูจะต้องกรีดเลือดของตัวเองหยดใส่ในขวดเพื่อเป็นอาหารแก่ปีศาจตนนี้ อีกทั้งยังเป็นสัญลักษณ์ของความจงรักภักดีที่ปีศาจพร้อมจะรับใช้ผู้เป็นเจ้าของตนต่อไป ปีศาจโปลอสจะไม่ฟังคำสั่งใครนอกจากเจ้าของคนเดียว ส่วนใหญ่เจ้าของนั้นจะเป็นพ่อมดหมอผี ที่เลี้ยงดูโปลอสไว้ใช้ในทางมิชอบหรืองานผิดกฎหมาย อย่างเช่นการฆ่าคนเป็นต้น โปลอสจะทำร้ายทุกคนที่เจ้านายสั่งมา โดยจะทิ้งรอยแผลช้ำๆ ไว้บนร่างกายให้ดูต่างหน้า อาจถึงขั้นดูดเลือดออกจากปากของเหยื่อด้วย การเลี้ยงปีศาจโปลอสนี้เหมือนดาบสองคม ถ้าเลี้ยงดีก็ได้ประโยชน์ แต่หากพลั้งเผลอหรือละเลย ก็อาจทำให้ผู้เลี้ยงถึงตายได้เช่นกัน อาหารของโปลอสคือเลือด หากไม่ให้อาหารแก่มันตามกำหนด มันก็จะโกรธและเป็นอันตรายต่อเจ้าของและทุกคน วิธีป้องกันโปลอสทำร้ายให้ใช้เมล็ดพริกไทยผสมน้ำมันและกลีบกระเทียมสาดใส่โปลอส มันจะอ่อนแรงและหมดพลังในทันที

4. ผีปีนังกาลาน (Penanggalan) จากประเทศมาเลเซีย
ปีนังกาลานเป็นผีร้ายแห่งคาบสมุทรมาเลย์อันน่าสะพรึงกลัว ลักษณะของปีนังกาลานจะลอบไปมาโดยที่ไม่มีตัว มีแต่หัวกับลำไส้หรือไม่ก็มดลูกเพื่อหลแกหลอนผู้คนคล้ายๆ กับผีกระสือบ้านเรา ว่ากันว่าผีปีนังกาลานนี้เป็นผีที่ตายทั้งกลมจึงมีนิสัยดุร้ายและเกรี้ยวกราดมาก พร้อมจะเล่นงานเด็กๆ และผู้หญิงที่ตั้งท้องตลอดเวลา

มีเรื่องเกี่ยวกับผีปีนังกาลาน เรื่องหนึ่งเล่าว่า ครอบครัวหนึ่งประกอบไปด้วยพ่อ แม่และลูก อยู่กินกันอย่างปกติสุขทั่วไป แต่ในคืนหนึ่งผู้เป็นพ่อได้ออกไปทำธุระนอกบ้าน ฝ่ายแม่นั้นปิดประตูลงกลอนมิดชิดแล้วขังตัวเองอยู่ในห้องกับลูกที่หลับไปแล้ว จากนั้นเธอก็หยิบขวดน้ำมันมนต์ที่ซ่อนไว้ออกมาเทน้ำมันมนต์นั้นทารอบคอตนเอง สักพักหัวกับตัวของนางก็แยกออกจากกัน โดยมีตับไตไส้พุงติดออกมาด้วย หัวและไส้ของนางลอยออกไปทางหน้าต่างเพื่อออกไปหากิน ถ้าชาวบ้านสักคนบังเอิญมองมาก็จะเห็นเป็นแสงสีเหลืองวับแวมและอาจได้ยินเสียงคล้ายกับลมพัดตลอดเวลาที่หัวของปีนังกาลานแลยไป เสียงนั้นดังขึ้นเพื่อขับไล่สัตว์เล็กสัตว์น้อยเพื่อไม่ให้เข้ามายุ่งกับพวงไส้ของหล่อนนั่นเอง ลูกตัวเล็กที่นอนหลับอยู่ได้ตืนขึ้นมาและทันได้เห็นเหตุการณ์ลับของแม่ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงหยิบเอาน้ำมันมนต์ของแม่มาทารอบคอของตัวเองบ้าง เพียงไม่นานในขณะที่หัวกำลังจะแยกออกจากตัว เด็กน้อยหวาดกลัวจนขวัญเสียร้องโวยวายออกมา

"ช่วยด้วยหัวของฉันกำลังจะหลุดออกจากตัวแล้ว"

ชาวบ้านละแวกนั้นได้ยินกันทั่ว แต่ไม่มีใครกล้าออกไปให้ความช่วยเหลือ จนกระทั่งหัวของผู้เป็นแม่ลอยกลับมา เสียงโวยวายจึงเงียบลง หลังจากคืนนั้นครอบครัวประหลาดนี้ก็ย้ายหนีออกจากหมู่บ้านและไม่มีใครพบเห็นพวกเขาอีกเลย

5. ปีศาจทิกบาลัง (Tikbalang) จากประเทศฟิลิปปินส์
ทิกบาลังเป็นสัตว์ประหลาดของประเทศฟิลิปปินส์ มีลักษณะเป็นครึ่งคนครึ่งม้า มีตาสีแดงคล้ายกับเซนทอร์ในตำนานกรีก แม้ทิกบาลังจะมีสี่ขาเหมือนเซนทอร์ แต่มันก็สามารถยืนสี่ขาได้เหมือนกับคน มันอาศัยอยู่ในป่าของฟิลิปปินส์และไม่ชอบให้ใครมาทำเสียงเอะอะมะเทิ่งในป่า หากมันไม่พอใจ มันจะใช้อิทธิฤทธิ์ทำให้คนเหล่านั้นหลงป่า ทิกบาลังสามารถกลายร่างเป็นคนได้ ล่องหนก็ได้ มันทำทุกวิถีทางให้คนหลงทาง วิธีการป้องกันก็คือเมื่อเดินเข้าป่าไปก็ให้ตะโกนขออนุญาติทิกบาลังเหมือนกับที่ขออนุญาติเจ้าป่าเจ้าเขาของคนไทยเรา และเมื่อเข้าป่าก็ให้พยายามสำรวม อย่าทำเสียงเอะอะนั่นเอง

6. ปีศาจกาปรี (Kapre) จากประเทศฟิลิปปินส์
กาปรี เป็นปีศาจที่มีชื่อเสียงตนหนึ่งของฟิลิปปินส์ ชอบนุ่งผ้าเตี่ยวเหมือนคนพื้นเมือง ไม่สวมเสื้อ ชอบอยู่ตามต้นไม้ใหญ่เช่นต้นไทร กอไผ่ ต้นมะม่วง บ้างก็จะนั่งอยู่ตามต้นไม้ บ้างก็จะยืนอยู่ข้างๆ ต้นไม้ บางคนเล่าว่ากาปรีจะสวมเข็มขัดด้วย ลักษณะของมันโดยรวมก็เหมือนมนุษย์ธรรมดาทั่วไป แต่ว่าตัวจะสูงมากประมาณ 3 เมตร ตามตัวมีขนสีน้ำตาล ไว้หนวดเครายาว ความแปลกของเจ้าปีศาจตัวนี้ก็คือ มันติดบุหรี่ ทุกครั้งที่มีคนพบเจอตัวมันก็จะเห็นว่ามันสูบบุหรี่หรือซิการ์อยู่เสมอ แม้หน้าตาจะดูดุร้ายน่ากลัว แต่มันกลับเป็นมิตรกับผู้คน แถมยังอยากมีความรักอีกด้วย ที่สำคัญเจ้ากาปรีเป็นปีศาจช่างเลือก มันจะเลือกคนที่มันรู้สึกชอบเท่านั้นที่จะมองเห็นตัวมันได้ บางครั้งเวลาที่มีคนหลงป่า กาปรีก็จะหาเรื่องออกมาพูดคุยด้วย แต่ก็มีบางคนเชื่อว่ามันเองนี่แหละที่เป็นสาเหตุให้คนหลงป่า เหตุการณ์แปลกๆ ที่บอกให้รู้ว่ากาปรีอยู่ใกล้ๆ ก็คือจะมีเสียงดังกรอบแกรบเกิดขึ้นทั้งที่ไม่มีลมพัด หรืออาจจะได้ยินเสียงหัวเราะก้องออกมาจากต้นไม้ หรือมีควันของซิการ์ลอยออกมาจากต้นไม้ อย่างนี้เป็นต้น ความพิเศษของมันอีกอย่างคือ ในมือข้างที่ไม่ได้จับซิการ์ มันจะกำก้อนหินสีขาวขนาดเล็กประมาณเม็ดถั่วเอาไว้ เชื่อว่าถ้ามันให้หินนั้นแก่ใครแล้ว ผู้ที่ครอบครองหินนั้นจะโชคดีสมความปรารถนาทุกประการ

7. ปีศาจอัสวัง (Aswang) จากประเทศฟิลิปปินส์
ภูตปีศาจของฟิลิปปินส์ที่มีชื่อเสียงเรื่องความหลอนสุดๆ ก็คืออัสวัง ซึ่งในตอนกลางวันมันจะมีรูปร่างเป็นหญิงสาวธรรมดาๆ แต่พอตกกลางคืนพวกมันจะมีปีกงอกออกมา ความร้ายกาจของผีอัสวังนี้คือจะออกไล่ล่าสตรีมีครรภ์และทารกเป็นอาหาร โดยใช้ลิ้นที่ยาวเป็นท่อไปดูดเลือดของผู้เคราะห์ร้ายจนถึงแก่ความตาย อัสวังแบ่งแยกได้อีกเป็น 5 สายพันธุ์ นั่นก็คือ สายพันธุ์ที่หนึ่ง มานานังเกล มีรูปร่างเป็นผู้หญิง หน้าตาสะสวย มีปีกขนาดใหญ่ที่หลัง สามารถถอดลำตัวออกจากกันเป็นสองท่อนได่โดยไม่ตาย เวลาออกล่าเหยื่อก็จะบินออกไปได้มองดูเหมือนกับเหยี่ยวยักษ์ ว่ากันว่ามานานังเกลกลัวกระเทียมคล้ายกับแดร็กคูล่าของฝรั่ง ชาวบ้านเชื่อว่าถ้าเอาเกลือไปพรมตามที่อยู่ของมานานังเกลหรือพรมไปตามลำตัวท่อนบนของมันหรือบริเวณรอยต่อที่แยกตัวออกนั้น มันจะตายเมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น ส่วนที่เป็นอันตรายของมานานังเกลก็คือของเหลวที่พ่นใส่ปากหญิงตั้งครรภ์ซึ่งจะเข้าไปทำลายเด็กในท้องได้ นอกจากนี้มันยังชอบกินหัวใจเด็กและยังชอบกินลูกไก่ของชาวบ้านอีกด้วย

สายพันธุ์ที่สองมีชื่อว่า มันดูรูโก คือพวกที่เป็นหญิงงามและเอาความงามเข้าล่อเหยื่อที่เป็นชาย หลังจากได้แต่งงานกับชายหนุ่มผู้เคราะห์รายแล้ว มันดูรูโกก็จะใช้ร่างของสามีเป็นแหล่งอาหารทันที ซึ่งวิธีการก็คือจะแอบดูดเลือดจากซอกคอของสามีทุกวัน จนกว่าเลือดจะหมดตัวและแห้งตายไป มันจึงจะออกไปหาเหยื่อรายใหม่ สายพันธุ์ที่สามมีชื่อว่ามันกูกูรัม คือพวกที่เป็นแม่มดที่ใช้ตุ๊กตาสาปแช่งเพื่อเสกแมลง เสกก้างปลา หรือเสกเศษแก้วเข้าตัวคนจนถึงแก่ความตาย ส่วนอีกสองสายพันธุ์นั่นคือ พวกกินซากศพ กับพวกที่สามารถแปลงร่างได้ ซึ่งมันจะแปลงร่างเป็นสิ่งมีชีวิตแรกที่มันเห็นขณะออกล่าเหยื่อ

8. ผีหญิงชุดขาวกลางถนน จากประเทศฟิลิปปินส์
ผีตนนี้อาละวาดอยู่ที่ถนนสายหนึ่งในประเทศฟิลิปปินส์ โดยมีเรื่องเล่าว่าบริเวณที่เป็นถนนสายนี้ ในอดีตมีหญิงสาวคนหนึ่งถูกข่มขืนและฆ่าอย่างโหดเหี้ยม ศพที่พบในภายหลังนั้น ส่วนที่เป็นใบหน้าได้หายไป นับตั้งแต่นั้นมาวิญญาณของเธอก็จะปรากฏตัวอยู่ในรูปของผู้หญิงใส่ชุดสีขาว ผมดำยาวแต่ไร้หน้า และยืนเลือดท่วมอยู่กลางถนนตอนกลางคืน คอยดักเหยื่อที่ขับรถผ่านไปมาอยู่ในเส้นทางนี้เสมอ มีคำแนะนำว่าถ้าผู้ขับขี่จำเป็นต้องขับรถผ่านเส้นทางนี้ในยามวิกาลก็จงอย่ามองกระจกหลัง ไม่อย่างนั้นผู้หญิงชุดขาวกลางถนนจะเข้ามาในรถในสภาพเลือดท่วมตัว มีชาวบ้านหลายรายถูกผีผู้หญิงตนนี้หลอกจนจับไข้หัวโกร๋นกันมาแล้ว มีเรื่องเล่าอีกว่า ชายหนุ่มสองคนขับรถไปทำธุระโดยที่ต้องผ่านถนนเส้นนั้นเป็นเวลาสามทุ่มเศษ พอถึงจุดเกิดเหตุทั้งคู่ก็เห็นหญิงสาวชุดขาวออกมายืนขวางอยู่กลางถนน ทำท่าเหมือนจะขอความช่วยเหลือ จนคนขับรถต้องเหยียบเบรกตัวโก่ง พวกเขาไม่เห็นใบหน้าของเธอ แต่ก็คิดว่าน่าจะเป็นคนสวย เพราะหญิงสาวไว้ผมยาวดำขลับ รูปร่างดี เมื่อพวกเขาขับรถเข้าไปใกล้ๆ หวังจะให้ความช่วยเหลือ ก็เห็นเธอยื่นมือขาวซีดออกมา ทำท่าจะแตะประตูรถ ชาวหนุ่มทั้งสองก็มองไปที่ใบหน้าของเธอ แต่ก็พบว่าใบหน้านั้นขาวโพลนและว่างเปล่า ไม่มีตา จมูก ปาก ไม่มีอะไรทั้งสิ้น ชายหนุ่มคนหนึ่งเล่าว่า ได้ยินเสียงหัวเราะเล็กแหลมที่ฟังดูคล้ายเสียงร้องไห้ของผู้หญิง เมื่อพวกเขารู้ว่าถูกผีหลอกแล้ว คนขับก็รีบออกรถและขับหนีอย่างไม่คิดชีวิตและไม่กล้าผ่านไปในเส้นทางนั้นอีกเลย

9. ผีกองกอย จากประเทศลาว
ประเทศลาวเป็นประเทศบ้านพี่เมืองน้องของไทย ที่มีอะไรหลายอย่างคล้ายคลึงกัน เรื่องราวของภูติผีปีศาจก็เป็นอีกเรื่องที่คล้ายกัน โดยกองกอยเป็นผีป่า[/url]ชนิดหนึ่งมีปากเป็นท่อคล้ายกับแมลงวัน ลักษณะรูปร่างเป็นผีที่มีขาข้างเดียว เวลาไปไหนมาไหนจะใช้วิธีกระโดดไปด้วยขาข้างเดียวนั้น พร้อมส่งเสียงร้องว่า กองกอย กองกอย ไปตลอดทางเป็นที่มาของชื่อกองกอยนั่นเอง หน้าตาของผีกองกอยจะคล้ายลิงหรือค่าง ดังนั้นบางคนจึงเรียกผีกองกอยว่า ผีโป่ง หรือ ผีโป่งค่าง คนเดินป่าเชื่อกันว่าผีกองกอยจะแอบเข้ามาดูดเลือดคนที่เดินป่าตอนที่นอนหลับทุกครั้งที่มีโอกาส จึงมีวิธีแก้เคล็ดป้องกันคือ ให้นอนไขว้หรือนอนให้เท้าชิดกันไว้ทั้งสองข้าง ผีกองกอยจะไม่เข้ามายุ่ง และอย่านอนให้เท้าเลยออกมานอกเต๊นท์นอนเด็ดขาด

10. ผีปอบ จากประเทศลาว
ในประเทศลาวก็มีความเชื่อเรื่องผีปอบเหมือนกับประเทศไทย โดยเชื่อกันว่าผีปอบเกิดจากผู้ที่ร่ำเรียนวิชาไสยศาสตร์มนต์ดำจนแก่กล้า สามารถใช้อำนาจเวทมนต์คาถาไปทำร้ายผู้อื่นได้ แต่วิชาอาคมเหล่านี้ก็มีข้อห้ามและข้อปฏิบัติกำกับอยู่ด้วย ซึ่งห้ามละเมิดโดยเด็ดขาด หากกระทำผิดข้อห้ามจะเกิดการผิดครู วิญญาณของบรมครูจะลงโทษหรือสาปแช่งให้กลายเป็นปอบ หรืออีกประการหนึ่งก็เกิดจากคนเล่นคาถาอาคม ทำร้ายผู้อื่นอย่างไม่กลัวบาปกลัวกรรม ทำให้ของวิชาอาคมต่างๆ เข้าตัวกลายเป็นผีปอบในที่สุด

ผีปอบยังแบ่งออกเป็นหลายประเภทเช่น ปอบธรรมดา คือคนที่มีปอบสิงอยู่ในร่าง เมื่อคนๆ นี้ตายไป ปอบที่สิงอยู่ก็จะตายตามไปด้วย ประเภทต่อมาก็คือปอบเชื้อ หมายถึง ครอบครัวใดที่พ่อแม่เป็นปอบ เมื่อพ่อแม่ตายไป ลูกหลานก็จะสืบทอดให้เป็นปอบต่อไปเหมือนเป็นกรรมพันธุ์ ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตามก็ต้องเป็นผีปอบต่อเนื่องกันไปไม่รู้จบ ต่อมาคือปอบแลกหน้า หมายถึง ผีปอบที่เจ้าเล่ห์ ชอบเอาความผิดไปโยนให้คนอื่น เวลาที่เข้าสิงใคร เมื่อสอบถามว่าผู้ใดเป็นคนเลี้ยง ปอบจะไม่บอกความจริงแต่จะไปกล่าวโทษว่าคนนั้นคนนี้ โดยที่ผู้ถูกพาดพิงไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลย ประเภทสุดท้ายเรียกว่า ปอบกักกึก ซึ่ง กึก ในภาษาอีสานแปลว่า ใบ้ เมื่อมีคนถามปอบจะไม่ยอมพูดอะไรจนกว่าญาติพี่น้องจะไปตามหมอผีมาขับไล่ จึงจะยอมเปิดปากพูดว่าตนเป็นปอบของใคร มีใครใช้ให้มาเข้าสิง

ผู้ที่ถูกปอบสิงจะมีอาการแตกต่างกันออกไป บางคนจะแสดงกิริยาอาการดุร้าย บางคนจะนอนซมคล้ายกับป่วยไข้อย่างหนัก บางคนจะร่ำไห้รำพันไปต่างๆ นานา แต่ไม่ว่าจะมีท่าทีอาการอย่างไร ผู้ที่ถูกปอบเข้าสิงจะเรียกร้องให้นำอาหารสุกๆ ดิบๆ พวกตับหมู ตับไก่ เครื่องใน เลือดสดๆ มาให้กิน เวลากินก็จะแสดงอาการตะกละตะกลาม มูมมาม และกินได้มากผิดปกติ เมื่อญาติพี่น้องรู้ว่าผู้ป่วยถูกปอบเข้าสิงก็จะไปตามหมอผีหรือหมอธรรมให้มาไล่ปอบออกไป
ที่มา Bearry Channel Yotube

จัดอันดับ
สยองขวัญ
ประวัติศาสตร์
เมนูอาหาร
สุขภาพ

5 ตำนานผีไทย
5 ตำนานผีไทย

เราเห็นเรื่องราวต่างๆมากมายในละคร ในภาพยนตร์เกี่ยวกับผี แต่ไม่เคยรู้จริงๆว่า ผีที่เราได้เห็นนั้น มีเรื่องราวความเป็นมาอย่างไรบ้าง ฉะนั้นเพื่อเพิ่มความกลมกล่อมเลยจัดหาตำนานผีไทยที่ทุกคนรู้จัก เรามาหลอนกันเลยดีกว่า

ผีพราย
จริงๆแล้วผีพราย คนในอดีตจะบอกว่าเป็นผีที่เป็นผู้หญิงที่ตายเพราะการคลอดลูก หรือว่าตายหลังจากคลอดลูกได้ไม่นาน บางคนก็บอกว่าผีพรายเป็นคนแก่ที่ไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะเดิน พออยู่คนเดียว ก็จะมีแรงไปหาของดิบของคาวกิน พอมีคนมาก็ไร้เรี่ยวแรงอย่างเดิม และก็มีความเชื่อกันอีกว่าผีพรายเป็นผีที่แปลงร่างเป็นสัตว์ต่างๆโดยเฉพาะเป็นนกเค้าแมว แถมว่ากันว่าถ้าบ้านไหนมีคนป่วย แล้วมีนกเค้าแมวมาเกาะบริเวณบ้าน คือผีพรายกำลังมาทำให้คนป่วยนั้นเสียชีวิตโดยเร็ว แต่ในปัจจุบันทุกคนจะรู้จักผีพราย ที่มีรูปร่างเหมือนคนอยู่ในน้ำ มีเนื้อเปื่อย ซีด ตัวเขียวคล้ำ เนื้อตัวเป็นเมือกลื่น เหม็นและเน่า ใครไปบริเวณแหล่งน้ำ ก็ระวังให้ดี หากได้กลิ่นเหม็น แล้วเห็นคนอยู่ในน้ำ นั้นแหละคุณเจอแล้ว ผีพราย!!

ผีกระสือ
หลายคนรู้จักกันดีกับผีประเภทนี้ มักจะอยู่ในร่างของผู้หญิงแก่ ความหลอนอยู่ที่จะมีแค่หัวกับตับไตไส้ เท่านั้น คนในอดีตบอกไว้ว่า กระสือมีทั้งหญิงและชาย ผีกระสือจะชอบมากเมื่อมีคนคลอดลูก ตกดึกก็จะตามหากลิ่นนั้นแล้วกินตับไตไส้พุงของคนคลอด จึงทำให้คนในอดีตต้องมีต้นที่มีหนามไว้รอบบ้าน และใต้ถุนบ้าน เพื่อป้องกันไม่ให้กระสือเข้ามา เพราะกะสือจะกลัวหนามไปเกี่ยวเอาไส้ของตัวไป
ว่ากันอีกว่า กระสือชอบกินของเน่าด้วยรวมถึงอุจจาระ หลังจากอิ่มเรียบร้อย ก็จะลอยไปหาผ้าที่ชาวบ้านตากไว้ แล้วเช็ดทิ้งร่องรอยคราบสกปรก บางทีก็จะหาโอ่งเก็บน้ำที่ชาวบ้านลืมปิดฝา เอาหน้าไปจุ่มแล้วทิ้งน้ำลายลงไป ใครคนไหนโชคร้ายกินน้ำที่มีน้ำลายกระสือไปก็จะกลายเป็นทายาทกระสือคนต่อไปทันที ระวังไว้นะ ใครชอบกินน้ำไม่ดูให้ดีๆ ระวังจะกลายเป็นกระสือ

ผีกระหัง
ว่ากันว่าผีกระหังมีลักษณะคล้ายผีกระสือ จะเรียกกระสือที่เป็นผู้ชายว่า กระหัง เพราะกระหังชอบกินของ คาวๆดิบๆ และพวกอุจจาระด้วย แต่รูปร่างจะไม่คล้ายกระสือตรงที่ว่า กระหังบินได้โดยใช้กระด้งติดกับแขน แล้วก็มีสากตำข้าวเป็นหาง มีกบ เขียด คางคก เป็นอาหารโปรด คนในอดีตบอกว่าคนที่เป็นกระหัง ก่อนจะเป็น จะเป็นคนที่ชอบเล่นไสยศาตร์ พวกอาคมแรงๆ แต่รับมือไม่ไหวของเข้าตัวจึงกลายเป็นกระหัง เห็นแบบนี้แล้วใครที่ชอบหากินกลางคืน กินพวกกบ พวกเขียด คุณอาจจะเป็นกระหังแบบไม่รู้ตัวก็ได้นะเอออ

ผีปอบ
ทุกคนจะรู้จักในบทบาทที่ผีปอบชอบกินของสดคาว ล้วงไส้ของคนมากินสดๆบ้าง กินไก่ดิบบ้าง แต่คนในอดีตบอกว่า ผีปอบเป็นแค่ความเชื่อ เชื่อว่าคนที่กินเท่าไหร่ก็ไม่เคยอิ่ม โดยเฉพาะชอบกินของดิบ บ้างก็บอกว่าเป็นพวกที่เล่นคุณไสย จนของเข้าตัว ทำให้ถูกผีสิง เรียกว่าปอบ แล้วผีจะกินตับไตไส้พุงจนตาย เรียกว่านอนไหลตาย บางตำรายังบอกอีกว่าเป็นผีที่เข้ามาสิงคนเพื่ออาศัย และแลกเปลี่ยน หมายถึงคนที่ชอบเล่นคุณไสย ให้ผีมาอาศัยร่างแล้วไปหักคอเป็ด คอไก่ แล้วกินเพื่อเซ่นไหว้ ฮืมมม ได้ยินแบบนี้แล้วก็ขนลุกเนาะ

ผีเปรต
ยกผีเปรตเป็นผีในตำนานเลย เพราะทุกคนจะได้ยินเรื่องราวมากมายของผีเปรต ซึ่งเปรตคนไทยมีความเชื่อว่า ใครที่ชอบทำร้ายพ่อแม่ ตายไปจะกลายเป็นเปรต เปรตจะหิวโหยตลอดเวลา ถ้าไม่มีใครอุทิศของให้ เปรตก็จะกินเนื้อ กินหนองของตัวเองแทน

ปากเปรตจะเท่ารูเข็ม ตัวสูงยาวเท่าต้นไม้ ผอมแห้ง มือเท่าใบตาล เปรตจะแปลว่าผู้ที่ตายไปแล้ว แล้วคนมักจะเปรียบเทียบเปรตกับคนที่ชอบขอคนอื่นกินด้วยความหิวโหย

จบไปแล้วกับ 5 ตำนานที่ชวนขนหัวลุก อาจจะไม่น่ากลัว แต่รู้ไหมว่า ตำนานพวกนี้มีแง่คิดสอนให้เราทำความดีทั้งนั้น ไม่มีใครรู้หรอกว่าความจริงเป็นอย่างไร สุดท้ายนี้ ผีไทยไม่ได้มีแค่นี้ คุณอาจจะเจอผีแบบอื่นก็ได้ ตอนนี้ เวลานี้ ใครจะไปรู้ ว่าคุณกำลังอยู่กับใคร...คนนั้น!
ขอบคุณที่มาจาก picnic.ly/2017/01/thai-ghost-stories

จัดอันดับ
สยองขวัญ
ประวัติศาสตร์
เมนูอาหาร
สุขภาพ

5 ผีปีศาจที่มาเยือนยามค่ำคืน
5. บุรุษผิวน้ำมัน
ในปี 1950 และในปี 1960 ที่ประเทศมาเลเซียมีการรายงานว่าพบบุคคลปริศนาที่ร่างกายปกคลุมไปด้วยบางสิ่งที่คล้ายน้ำมันสีดำ โดยที่เขาไม่สวมใส่เสื้อผ้าใส่แต่เพียงกางเกงชั้นในและเขามักจะสะกดรอยตามผู้หญิง ซึ่งต่อมาผู้คนมากมายกล่าวถึงสิ่งนั้นว่าแท้จริงแล้วมันคือสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติที่ชื่อว่า Orang Minyak หรือบุรุษผิวน้ำมัน การพบเจอยังคงเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องสร้างความหวาดกลัวให้กับเหล่าหญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงาน ผู้ที่เชื่อว่าสิ่งนี้จะตามหลอกหลอนในขณะที่กำลังนอนหลับ ชาวบ้านในหมู่บ้าน Kampung Laksamana ต่างมั่นใจว่าสิ่งเหนือธรรมชาตินี้คือเรื่องจริง เมื่อมีการพบบุรุษผิวน้ำมันอีกครั้งในช่วงกลางดึกของปี 2012 ชาวบ้านรายหนึ่งเล่าว่าเขาพบกับบางสิ่งที่มีรูปร่างลักษณะเป็นผู้ชายที่มีร่างกายดำเงาและหายใจเสียงดัง ก่อนที่สิ่งนั้นจะปีนข้ามหลังคาบ้านและหนีหายไป

4. เด็กตาดำ
ตั้งแต่ช่วงปี 1990  มีการรายงานว่าพบบุคคลปริศนาที่ไม่ได้รับเชิญโผล่มากลางดึกในขณะที่กำลังนอนหลับเพียงลำพังในบ้าน เหยื่อหลายคนเล่าว่าในขณะที่กำลังนอนหลับก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึกเมื่อมีเสียงเคาะประตูหรือมีเสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น เมื่อเดินมาถึงประตูซึ่งเป็นปกติที่จะต้องมองผ่านรูตาแมวหรือมองผ่านผ้าม่านก่อนจะเปิดประตู ก็ได้พบกับเด็กที่มีผิวซีดเซียวและผอมบางยืนรออยู่ที่หน้าประตูบ้าน ผู้ที่เคยพบเห็นมักจะลงรายละเอียดที่คล้ายกันว่าดวงตาของเด็กเหล่านั้นมีสีดำสนิทและยืนรออยู่นิ่งๆ หรือบางทีเด็กคนนั้นก็จะเอ่ยถามขึ้นมาว่า ขอเข้าไปได้ไหม อีกทั้งผู้ที่เผชิญหน้ากับเด็กตาดำมักจะพูดถึงเรื่องของช่วงเวลาที่ขาดหายไปก่อนที่พวกเขาจะตื่นขึ้นพร้อมกับความกลัวที่ฝังอยู่ในใจ

3. ปีศาจ Dab Tsog
จากเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นในปี 1970 และปี 1980 ที่ต่อมากลายเป็นแรงบันดาลใจให้กับภาพยนตร์เรื่อง A Nightmare on Elm Street จากรายงานกล่าวว่าชายหนุ่มชาวม้งกว่า 100 ชีวิตเสียชีวิตในขณะที่พวกเขากำลังนอนหลับหลังจากที่เข้ามาอยู่ในอเมริกา ซึ่งต่อมาการเสียชีวิตในลักษณะนี้ ถูกเรียกในชื่อ โรคไหลตาย ผู้ที่รอดชีวิตจากฝันร้ายนี้ได้กล่าวถึงสิ่งมีชีวิตที่รู้จักกันในชื่อ Dab Tsog โดยลักษณะของมันจะมีขนาดใหญ่และมีขนปกคลุมเหมือนสัตว์ป่าพร้อมกับมีกรงเล็บและเขี้ยว ที่สามารถทำให้กลายเป็นอัมพาตจากนั้นมันก็จะติดชีวิตของเหยื่อ สิ่งนี้จะทำให้ระบบการนำไฟฟ้าของหัวใจรวน นำไปสู่อาการหัวใจวายเฉียบพลันและเสียชีวิตในที่สุด

2. ปีศาจ Matruculan
เรื่องเล่าของชาวฟิลิปปินส์เกี่ยวกับ Matruculan ซึ่งเป็นปีศาจที่มักจะคอยหลอกหลอนหญิงสาวบริสุทธิ์ในขณะที่กำลังนอนหลับ เหยื่อที่พบเจอเราว่าในช่วงกลางดึกรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งกำลังยกร่างของเธอขึ้นและไม่สามารถขยับตัวได้อีกทั้งยังมีความรู้สึกอ่อนแอหมดแรง เกิดความวิตกกังวลขึ้นในใจของเหยื่อและยิ่งทวีคูณขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปหลายเดือนพร้อมกับความกังวลที่ว่ามีบางสิ่งแปลกๆเกิดขึ้นในร่างกายของพวกเธอ เหยื่อมักจะเกิดความกลัวว่าพวกเธอกำลังจะตั้งครรภ์กับปีศาจ และเชื่อว่าปีศาจตอนนี้จะกลับมาเอาชีวิตของหญิงสาวที่กำลังตั้งครรภ์พร้อมกับกลิ่นตัวอ่อนของเด็กที่อยู่ในท้อง

1. มนุษย์ลิงแห่งนิวเดลี
มนุษย์ลิงสร้างความปลอดภัยให้กับชาวเมืองนิวเดลี หลังจากที่มีรายงานการพบเจอในช่วงกลางดึกของปี 2001 ชาวบ้านเล่าว่าพวกเขาถูกจู่โจมโดยบางสิ่ง ในขณะที่พวกเขากำลังนอนอยู่บนดาดฟ้าของบ้าน ในคืนของช่วงฤดูร้อนที่อบอ้าว จากรายงานกล่าวถึงรายละเอียดของสิ่งนั้นว่า มันเหมือนสัตว์ป่าร่างกายปกคลุมไปด้วยขนสีดำหนา มีกรงเล็บที่คม และดวงตาสีแดง ตำรวจสเก็ตภาพของมนุษย์ลิงตามการให้ปากคำของเหยื่อ พร้อมกับออกคำเตือนให้ชาวบ้านชาวเมืองระวังถึงอันตรายจากการถูกจู่โจมโดยมนุษย์ลิง จากบางรายงานกล่าวว่าผู้ที่เสียชีวิตจากเหตุการณ์นี้ส่วนใหญ่เกิดจากอาการตกใจเมื่อถูกบางสิ่งเข้าจู่โจมทำให้พวกเขาพลาดตกตึกลงมาเสียชีวิต

ขอขอบคุณที่มา Youtube Channel อยากให้รู้

5 ฆาตกรต่อเนื่องที่ยังคงลอยนวลอยู่
5. Beer Man
ในเดือนตุลาคมปี 2006 พบศพของคนขับแท็กซี่รายหนึ่งบริเวณสะพานในเมืองมุมไบประเทศอินเดียโดยข้างศพพบกระป๋องเบียร์เปล่ายี่ห้อ Kingfisher และอีก 3 เดือนต่อมามีการพบศพชายอีก 6 คนในเมืองเดียวกันและทุกศพมีกระป๋องเบียร์เปล่าอยู่ข้างๆ ซึ่งเป็นเบาะแสว่าฆาตกรต่อเนื่องรายนี้น่าจะยังคงอาศัยอยู่ในเมืองมุมไบ ฆาตกรมักจะลงมือบริเวณสะพานเล็กๆหรือทางเดินแคบๆ จากนั้นจึงทำร้ายเหยื่อด้วยการทุบตี หรือแทงและเปลือยช่วงล่างของเหยื่อ ในเดือนมกราคมปี 2007 ตำรวจจับกุมผู้ต้องสงสัยชื่อ Ravindra Kantrole อดีตสมาชิกกลุ่มอันธพาล โดยเขารับสารภาพทุกข้อกล่าวหา  แต่ในปี 2009 Kantrole  ได้ถูกปล่อยตัว เนื่องจากมีการตรวจพบว่าที่เขารับสารภาพเพราะเขาถูกฉีดสาร  Hypno-narcotics ซึ่งมีฤทธิ์กดประสาท  ดังนั้น Beer Man ตัวจริงก็ยังคงลอยนวลต่อไป

4. Yukaihan
ในปี 1985 ชาวญี่ปุ่นต้องหวาดผวาหลังจากมีข่าวฆาตกรต่อเนื่องใส่ยาพิษลงในขวดน้ำผลไม้และโซดาที่อยู่ตาม ตู้กดน้ำหยอดเหรียญทั่วประเทศ มีเหยื่อเสียชีวิตไปแล้ว 10 ราย และอีก 35 รายอยู่ในอาการโคม่า เหยื่อทุกรายได้รับสารกำจัดวัชพืชซึ่งทำให้ระบบทางเดินหายใจล้มเหลว

ในปี 1984  มีฆาตกรที่เรียกตัวเองว่า "Mystery man with 21 Faces" ก่อเหตุโดยการใส่ยาพิษในผลิตภัณฑ์อาหาร จากเหตุการณ์นี้ทำให้บริษัทอาหารยักษ์ใหญ่ของญี่ปุ่นต้องสูญเงินกว่า 21 ล้านเหรียญ แต่ถ้าว่าทั้ง 2 เหตุการณ์ไม่ได้เกิดจากการกระทำของคนกลุ่มเดียวกัน แต่ตำรวจมุ่งเป้าตามล่าฆาตกรตู้กดน้ำ Yukaihan ผู้ซึ่งฆ่าคนเพราะความสนุกแทน สติ๊กเกอร์คำเตือนกว่า 1.3 ล้านชิ้น ถูกนำมาติดตามตู้กดน้ำ ซึ่งช่วยทำให้ไม่มีผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้น  แต่อย่างไรก็ตาม ก็ยังไม่สามารถระบุตัวฆาตกรได้จนถึงปัจจุบัน

3. February 9th Killer
ในวันที่ 9 กุมภาพันธ์ 2006 บริเวณเขต South Lake  ในรัฐยูทาห์ พบศพหญิงสาวนามว่า Sonia Mejia ในสภาพที่ถูกรัดคอและถูกข่มขืนภายในบ้านของเธอเอง ซึ่งตำรวจสันนิษฐานว่าเธอไม่รู้จักกับฆาตกรมาก่อน และเธอคงถูกสะกดรอยตามมานานก่อนที่จะถูกฆาตกรรม และอีก 2 ปีต่อมาในวันที่ 9 กุมภาพันธ์ 2008  พบศพหญิงสาวอีกรายนามว่า Damiana Castillo ในบริเวณเขต South Lake  ซึ่งลักษณะการถูกลงมือฆาตกรรมเป็นเช่นเดียวกับคดีก่อนหน้า ผลการตรวจ DNA แสดงให้เห็นว่าทั้ง 2 คดีลงมือโดยฆาตกรคนเดียวกันซึ่งคาดว่าฆาตกรเป็นวัยรุ่นชายอายุราว 20 ปี ด้วยเหตุนี้เราบรรดาหญิงสาวในรัฐยูทาห์ ต้องระมัดระวังตัวมากขึ้นโดยเฉพาะในวันที่ 9 กุมภาพันธ์ เนื่องจากฆาตกรนั้นยังลอยนวลอยู่

2. Long Island Killer
ในเดือนพฤษภาคม 2010  หญิงสาววัย 24 ปีนามว่า Shannon Gilbert หายตัวไปหลังจากนัดพบกับลูกค้าที่ Oak Beach, New York ต่อมาในปี 2011  ตำรวจพบศพของกิลเบิร์ต โดยบังเอิญ ซึ่งช่วงแรก ตำรวจสันนิษฐานว่าเป็นการจมน้ำโดยอุบัติเหตุแต่หลักฐานอื่นที่พบในภายหลังกลับมีความขัดแย้งกัน

ในช่วงที่ตำรวจออกตามหาเธอทั่ว Long Island กลับพบศพอื่นๆอีกกว่า 10 ศพอยู่ตามหาดต่างๆ จากการสืบสวนตำรวจเชื่อว่าฆาตกรน่าจะเริ่มลงมือตั้งแต่ช่วงปี 1996 และยังคงลงมือต่อเนื่องมาเรื่อยๆโดยเหยื่อจะถูกฆ่าตามสถานที่ต่างๆและนำศพใส่กระสอบเพื่อทิ้งอำพราง คาดว่าฆาตกรต่อเนื่องรายนี้น่าจะเป็นชายผิวขาวที่มีความรู้ด้านกฎหมายซึ่งช่วยให้เขารอดพ้นจากการสืบสวนและแน่นอนว่าเขายังคงลอยนวลอยู่ต่อไป

1. Zodiac killer
หนึ่งในบรรดาฆาตกรต่อเนื่องที่โด่งดังที่สุดและน่าจะยังคงลอยนวลอยู่ในปัจจุบันนั่นคือฆาตกรจักรราศี Zodiac Killer ว่ากันว่าฆาตกรเริ่มก่อเหตุในช่วงยุค 1960 ถึง 1970  บริเวณทางตอนเหนือของรัฐแคลิฟอร์เนีย เหยื่อทั้ง 37 รายตำรวจสันนิษฐานว่าถูกฆาตกรรมโดยฆาตกรจักรราศี ฆาตกรท้าทายการสืบสวนด้วยการส่งจดหมายที่เขียนด้วยอักษรปริศนาไปยังกรมตำรวจซานฟรานซิสโกและถูกออกตีพิมพ์บนหนังสือพิมพ์ โดยคำใบ้มีความซับซ้อนไม่ว่าจะเป็นการซ่อนแผนที่ในการก่อเหตุหรือเบาะแสในการก่อคดี ในจดหมายประกอบด้วยรหัสลับ 4 ชุดซึ่งสามารถถอดรหัสได้เพียง 1 ชุดแต่ 3 ใน 4 ชุดนี้ยังไม่มีบุคคลใดสามารถถอดรหัสได้จนถึงปัจจุบัน  ในปี 2002 มีการตรวจพบ DNA บนซองจดหมายของฆาตกรฉบับหนึ่งซึ่งตรวจสอบแล้วไม่ตรงกับ DNA ของผู้ต้องสงสัยหลักคือ Arthur Leigh Allen และ Don Cheney แต่กระนั้นก็ยังไม่สามารถยืนยันได้แน่ชัดว่าดีเอ็นเอบนซองจดหมายจะเป็นของ zodiac Killer จริงๆ

ขอขอบคุณที่มา Youtube Channel อยากให้รู้

10 อันดับฆาตกรต่อเนื่องที่อำมหิตที่สุดในโลก

จากนักฆ่าจิตฟั่นเฟือนที่ฆ่าชำแหละเนื้อเด็กเล็กๆ ไปจนถึงคนที่ฆ่าได้แม้กระทั่งพ่อแม่ของตัวเอง มาดูกันว่าฆาตกรโรคจิตที่อันตรายที่สุดสิบอันดับทั่วโลกนั้นเป็นใครกันบ้าง ซึ่งเรื่องราวของเขาเหล่านั้นเลวร้ายที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมาเลยทีเดียว

อันดับที่ 10 เจฟฟรี่ย์ ดาเมอห์
ฆาตกรต่อเนื่องชาวอเมริกันจากมิววอล์กกี้ เขาได้ทำการหลอกล่อเหยื่อไปที่อพาร์ทเม้นท์ของเขาแล้วทำการฆ่าหั่นศพออกเป็นชิ้นๆ เพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึก เขาได้ทำการฆาตกรรมมาแล้ว 17 ราย และบางครั้งก็เอาชิ้นส่วนของเหยื่อออกมากิน โชคดีที่เหยื่อรายล่าสุดของเขาพยายามจะหนีและส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากตำรวจที่ขับรถผ่านมาพอดี และนั่นเองก็ทำให้เจฟฟ์ถูกจับและถูกตัดสินจำคุกเป็นเวลา 900 กว่าปี แต่ก็ถูกพบเป็นศพในห้องขังในปี 1994

อันดับที่ 9 มอเซส ซิตโฮล
เขานับว่าเป็นหนึ่งในฆาตกรต่อเนื่องที่เสื่อมชื่อเสียงที่สุดของทวีปแอฟริกาใต้ เขาเริ่มทำในสิ่งที่เรียกว่า "การฆาตกรรมตามตัวอักษร" โดยเริ่มต้นทำการฆาตกรรมครั้งแรกที่เมืองริสเวลแล้วก็ย้ายไปที่เมืองบอสเบิร์ก ก่อนจะทำการฆาตกรรมรายสุดท้ายที่คลีฟแลนด์ คาดว่าเขาน่าจะพาเหยื่อไปที่ทุ่งร้าง ใช้กำลังบังคับข่มขืน ก่อนจะสังหารเหยื่อในที่สุด หลังจากที่เขาถูกจับได้ในปี 1995 เขาก็ถูกตัดสินให้จำคุกเป็นเวลา 2,000 ปี พร้อมกัยโดนทัณฑ์บนอีกกว่า 1,000 ปี

อันดับที่ 8 เท็ด บันดี้
เขาชอบลักพาตัวผู้หญิงที่เป็นคนในเครื่องแบบ หรือบางทีเหยื่ออาจจะเป็นชายร่างพิการที่ทำให้เขาอยากจะช่วยเหลือ แต่จู่ๆ เขาก็จะเกิดอาการคลุ้มคลั่งก่อนจะเปิดประตูบ้านของเหยื่อเข้าไป แล้วก็เอามีดแทงไปที่หน้าของเหยื่อ หลังจากนั้นก็ข่มขืนแล้วตัดหัวของเหยื่อมาเก็บไว้เป็นที่ระลึก เขาถูกจับได้ในปี 1979 และหลังจากนั้นอีกสิบปี เขาก็ถูกตัดสินประหารชีวิตด้วยการนั่งเก้าอี้ไฟฟ้า

อันดับที่ 7 เปโดร อลองโซ โลเปซ
เขาเป็นผู้ชายที่ชอบความรุนแรง นั่นอาจมีสาเหตุมาจากการที่เขาได้ประสบกับความเลวร้ายมาในอดีตถึงทำให้เขากลายเป็นคนเช่นนี้ ตอนที่เปโดรอยู่ในท้องแม่ พ่อของเขาได้ทุบตีแม่ของเขา จนเป็นเหตุให้เขาบาดเจ็บที่ศรีษะขณะที่ยังอยู่ในครรภ์ และเมื่อเปโดรอายุได้ 18 ปีเต็ม เขาได้ทำการฆาตกรรมเหยื่อไปแล้วสิบราย หลังจากนั้นเขาก็สังหารพ่อของตัวเอง ก่อนจะควักหัวใจออกมากิน ก่อนที่เขาจะถูกนำตัวไปคุมขัง เขาก็ได้ทำการฆาตกรรมเหยื่อเพิ่มขึ้นอีก 70 สิบราย แต่เพราะเขาได้รับโทษสูงสุดของบราซิลแล้ว เปโดรก็เลยถูกปล่อยตัวในปี 2007 และก็ยังคงมีชีวิตอยู่จนถึงปัจจุบัน

อันดับที่ 6 โจอาคิม โครลล์
ชายผู้นี้มาจากเยอรมนี ในช่วงระยะเวลานั้น เขาได้ทำการฆาตกรรมเหยื่อไปแล้วถึงสิบสามราย รวมทั้งเด็กตัวเล็กๆ ด้วย ก่อนจะแล่เนื้อออกมากิน ตอนนั้นตำรวจหมดหวังแล้วที่จะจับเขา และมีเพียงแต่ภาพสเก็ตช์ผู้ต้องสงสัยเท่านั้น ถึงขนาดที่ตำรวจจะต้องเคาะประตูถามทุกบ้านว่า มีใครได้พบเจอโจอาคิมตามภาพสเก็ตช์ผู้ต้องสงสัยมาก่อนหรือไม่ แต่พวกตำรวจโชคดีที่บังเอิญมีใครบางคนอาศัยอยู่ตึกเดียวกับโครลล์พบชิ้นส่วนลำไส้ของมนุษย์ติดค้างอยู่ในท่อประปา ซึ่งมาสืบพบภายหลังว่ามันเกิดจากการที่โครลล์ได้ทำการแล่เนื้อของเหยื่อเพื่อทำอาหารประทังชีวิต

อันดับที่ 5 จอห์น เวย์น เกซี่
เขาเป็นที่รู้จักกันในนามฆาตกรตัวตลก เขาเคยถูกจับกุมมาก่อนในข้อหาข่มขืนกระทำชำเราเด็กชายวัยรุ่นสองคน แต่ตอนหลังก็ถูกปล่อยตัว หลังจากนั้นเขาก็ชอบแต่งตัวเป็นตัวตลกอาสาเข้าร่วมในขบวนพาเหรดต่างๆ ก่อนที่จะถูกตามสืบพบว่าเขาได้สังหารเด็กหนุ่มไปแล้วถึง 33 ราย และฝังศพเหยื่อในสนามของเขาที่ติดริมแม่น้ำ จอห์น เวย์น เกซี่ ยังได้วาดภาพตัวตลกที่สื่อความเป็นตัวตนของเขาไว้มากมาย และสุดท้ายเขาก็ถูกตัดสินให้ประหารชีวิตในที่สุด

อันดับที่ 4 ลูอิส การาวีโต้
เรื่องราวของเขาเกิดขึ้นที่โคลัมเบีย และต่อมาก็ถูกนำมาเป็นหัวข้อในการถกเถียงและทำเป็นสารคดีหลายต่อหลายครั้ง เขาถูกจับในปี 1999 และได้ถูกตัดสินลงโทษจากการที่เขาได้ทำการฆาตกรรมเด็กไปแล้วอย่างน้อย 140 ราย ซึ่งนั่นทำให้เขาต้องระวางโทษจำคุกหลายร้อยปีเลยทีเดียว แต่ด้วยความที่ระบบนิติธรรมในโคลัมเบียนั้นมีโทษจำคุกสูงสุดเพียงแค่ 30-40 ปีเท่านั้น ประกอบกับการที่ให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่ เขาได้แสดงให้เห็นว่าเขาได้สำนึกผิดแล้ว โทษของเขาก็เลยเหลือแค่จำคุกเพียง 22 ปีเท่านั้น จึงเป็นสาเหตุให้ประชาชนออกมาเรียกร้องไม่ให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก

อันดับที่ 3 ปีเตอร์ ซัดคลิปป์
รู้จักกันในนามนักข่มขืนแห่งยอร์คเชียร์ เขาก่อคดีมากว่า 5 ปี และทำการฆาตกรรมผู้หญิงไปแล้วกว่า 3 คน ในช่วงปลายศตวรรษที่ 17 เหยื่อของเขาส่วนใหญ่เป็นโสเภณี ปีเตอร์สังหารเหยื่อโดยการทุบและแทงก่อนที่จะข่มขืน เขาได้ถูกนำตัวขึ้นศาลด้วยข้อหาขับรถฝ่าไฟแดง แล้วตำรวจจำป้ายทะเบียนของเขาได้

อันดับที่ 2 อันเดร ชิกาทิโล
หนึ่งในฆาตกรที่อื้อฉาวที่สุดของโลกจากยูเครน ฆาตกรต่อเนื่องคนนี้มีพฤติกรรมทางเพศที่แปลกมาก  เขาสามารถสำเร็จความใคร่ได้ด้วยการแทงหรือปาดคอเหยื่อ แทนที่จำทำการข่มขืนพวกเขาจริงๆ เขาใช้เวลากว่า 25 ปีที่เป็นอิสระทำการสังหารผู้คนกว่า 50 ราย ในช่วงศตวรรษที่ 19 ก่อนที่จะถูกจับกุม และถูกประหารชีวิตด้วยการยิงเป้า ขณะมีอายุได้ 57 ปี

อันดับที่ 1แกรี่ ริดจ์เวย์
ทุกคนรู้จักเขาในนามนักฆ่าแห่งแม่น้ำกรีน เขาสังหารเหยื่อที่เป็นผู้หญิงไปแล้ว 70 ราย ภายในช่วงระยะเวลา 10 ปี เขาเลือกเหยื่อที่ส่วนใหญ่เป็นโสเภณี แล้วก็จัดการฆ่าบีบคออย่างเลือดเย็น และเลือกที่จะทิ้งเหยื่อที่แม่น้ำกรีน จึงเป็นที่มาฉายาของเขา เขาสามารถหลบหนีการตามล่าของเจ้าหน้าที่ตำรวจได้เป็นเวลานานทีเดียว ก่อนที่จะโดนจับได้ในปี 2001

6 ตำนานผีของภาคเหนือ

อันดับที่ 6 ตำนานจุติ อสูรกายผีลิง
อสูรกายผีลิงมีลักษณะรูปร่างคล้ายลิง มีขนสีน้ำตาลตามตัว มีหางที่ยาวมากกว่าลำตัว มีนิ้วมือและนิ้วเท้าข้างละ 5 เหมือนมนุษย์ แต่นิ้วเท้าและมือจะยาวกว่ามนุษย์ มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับอสูรกายผีลิงว่า สมัยก่อน อุ๊ยแดง ได้เดินทางเข้าไปในป่าล่าสัตว์กับเพื่อน และก็ได้เจอกับลิงตัวหนึ่ง อุ๊ยแดงเล็งปืนด้ามไม้ไปที่ลิงตัวนั้น เมื่อได้จังหวะ เขาได้ทำการลั่นไกปืนทันที ลิงตัวนั้นเมื่อถูกยิงก็ได้ส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด และส่งเสียงร้องเรียกลูกๆ ของมัน ด้วยความที่อุ๊ยแดงไม่รู้ว่าลิงตัวนั้นมีลูกน้อย เลยรู้สึกเสียใจและนำลิงตัวนั้นไปฝัง เมื่อเวลาผ่านไปอุ๊ยแดงได้ให้กำเนิดลูกออกมาเป็นลิง แต่ลิงตัวนั้นก็อยู่ได้ไม่เกิน 3 วัน มันก็ตายจากไป อุ๊ยเงิน ซึ่งเป็นพี่ชายของอุ๊ยแดง ได้นำลิงตัวนั้นไปฝัง ก่อนฝังก็ท่องคาถาตัดหัวต่อก้น เพื่อไม่ให้ลิงตัวนั้นมาเกิดอีก

อันดับที่ 5 พญานาค
พญานาคเป็นที่คุ้นหูของคนไทยเราอยู่แล้ว พญานาคมีลักษณะคล้ายกับงู ลำตัวใหญ่ ส่วนหัวจะมีหงอนสีทอง ตาสีแดง ลำตัวจะเป็นเกล็ดเหมือนปลา ลำตัวและเกล็ดจะแตกต่างกันไป แล้วแต่บารมีที่พญานาคตนนั้นได้สะสมเอาไว้ คือสีดำ สีเขียว หรือมีเจ็ดสีอยู่ในตัว เศียรตรงหัวของพญานาค จะบ่งบอกถึงตระกูล เศียรอันเดียวจะบ่งบอกถึงตระกูลธรรมดา ถ้ามีเศียรที่มากขึ้นแสดงถึงระดับของตระกูลที่สูงขึ้น

อันดับที่ 4 ผีม้าบ้อง
ตามตำนานของล้านนา ผีม้าบ้อง คือ ผีกะ ที่แก่กล้ามากๆ เลยกลายเป็นผีม้าบ้อง บางตำนานก็เล่าว่าเป็นผีที่ชอบแทะหัวควายแห้ง ผีม้าบ้องมีลักษณะครึ่งคนครึ่งม้า ผีม้าบ้องเกิดจากปาฏิหาริย์ของผีกะ เมื่อผีกะมีพลังที่แก่กล้าจะแปลงกายให้คล้ายม้า สีของลำตัวโดยมากจะเป็นสีหม่น มีตำนานเล่าว่าผีกะจะเข้าสิงเจ้าของของมัน โดยส่วนมากจะเป็นผู้ชาย ในเดือนมืดข้างแรม โดยมันจะพับขาเป็นสองข้างกับตัว หันศอกไปด้านหน้าให้เหมือนกับหูของม้า ใช้ผ้าขาวม้าผูกเอว แล้วเอาชายผ้าไว้ข้างหลังให้เหมือนกับหางม้า แล้ววิ่งออกไปข้างนอก เสียงของมันคล้ายกับเสียงวิ่งของวัวควาย

อันดับที่ 3 ผีป๊กกระโหล่ง
ผีตนนี้เกิดจากชาวเขาชาวดอยที่รักและห่วงธรรมชาติมาก เมื่อตายไปจะเกิดเป็นผีป๊กกระโหล่ง คอยดูแลผืนป่า ผีตนนี้มีลักษณะเหมือนคนป่า ผมยุ่งเหยิงเหมือนลิงมากกว่าคน และมักพกกะลาไว้เสมอ เวลาปรากฏตัวจะส่งเสียง ป๊กกระโหล่ง ป๊กกระโหล่ง ป๊กกระโหล่ง มาแต่ไกล โดยปกติแล้วผีตนนี้จะไม่ทำร้ายมนุษย์ก่อน แต่หากมนุษย์ไปทำลายป่า ตัดไม้ทำลายป่า ฆ่าสัตว์ป่า ผีตนนี้จะปรากฏตัวขึ้นมาและทำร้ายคนทันที คนที่ตายอยู่กลางป่าหรือหลงทางอยู่ในป่า เชื่อกันว่าเป็นฝีมือของผีป๊กกระโหล่งนี้เอง

อันดับที่ 2 ผีกะ
ผีกะเป็นวิญญาณที่ถูกเลี้ยงเอาไว้ในหม้อห่อด้วยผ้าขาวและจะถูกส่งต่อให้คนรุ่นลูกหลาน เปรียบเสมือนมรดกตกทอด แต่หากไม่มีผู้สืบทอดก็จะเก็บเอาไว้ในสิ่งของอย่างเช่น แหวน แก้ว หรือของมีค่าอื่นๆ และฝังไว้ใต้ดินบริเวณบ้าน ถ้ามีคนมาขุดพบแล้วนำสิ่งของนั้นไปเป็นของตน คนๆ นั้นขะต้องเป็นเจ้าของผีกะคนต่อไป ผีกะจะมีนิสัยอาฆาตแค้น ถ้าใครไปทำให้ผีกะอับอาย เมื่อคนๆ นั้นดวงตกเมื่อไหร่ ผีกะจะทำการล้างแค้นทันที ผีกะจะชอบกินของสดของคาวคล้ายๆ ผีปอบ ทั้งของสัตว์และมนุษย์ ผีกะมักชอบทำร้ายคนที่ดวงตก คนขวัญอ่อน เด็ก และทำร้ายคนที่เจ้าของไม่ชอบ การที่ผีกะไปทำร้ายคนอื่นนั้นมีเหตุผลสองอย่างคือ ไปตามคำสั่งของเจ้าของ กับเจ้าของนั้นเลี้ยงไม่ดีจึงออกไปทำร้ายคนอื่นเพื่อให้เจ้าของอับอายขายหน้า

อันดับที่ 1 นอนกัดกระดูกผี
ตามความเชื่อเล่าว่า คนที่ชอบนอนกัดฟันตอนกลางคืน คือคนที่ผีเอากระดูกมาให้กัด ไม่มีใครรู้สาเหตุว่า ทำไมผีจึงเอามาให้กัด แต่หากอยากเห็นว่าคนที่นอนกัดฟันนั้นจะมีผีเอากระดูกมาให้กัดจริงหรือเปล่า ให้เอาขี้ตาของสุนัขมาทาที่ตาแล้วก้มมองลอดใต้หว่างขา วิธีรักษาไม่ให้ผีเอากระดูกมาให้กัดนั้น มีอยู่สองวิธีคือ
1. เวลาไปงานศพของแม่ม่ายให้ขโมยไม้กวาดดอกหญ้ากลับมาด้วย ก่อนจะเอาให้พูดในใจว่า ลูกขอเอาเศษไม้กวาดกลับบ้านและขอให้ (ชื่อของผู้ที่นอนกัดฟัน) หายจากการนอนกัดฟันด้วยเถิด
2. ให้แอบขโมยเสี้ยนไม้ของโลงศพแม่ม่าย ก่อนจะหยิบก็ให้พูดในใจเหมือนวิธีแรก

อาชญากรรมดำดิน เอล ชาโป กุซมัน
ราชายาเสพติดที่ทรงอิทธิพลที่สุดในโลก ทำเงินนับพันล้านจากการขนยาเสพติดเข้าสหรัฐ โดยไม่ได้ข้ามพรมแดนได้อย่างไร ก็ดำดินไปไงล่ะ



ที่ อกวา พริเอต้า (Aqua Prieta) เม็กซิโก 19 พฤษภาคม 1990 ห่างจากพรมแดนสหรัฐแค่เอื้อม ตำรวจเม็กซิกันได้รับรายงานจากสายข่าวในท้องถิ่น ให้บุกบ้านทนาย เหมือนจะไม่มีอะไรผิดกฎหมาย จนกระทั้งหนึ่งในเจ้าหน้าที่ลองเปิดก๊อกน้ำในสนามหญ้า ทันใดนั้นแรงดันน้ำก็ผลักดันให้ระบบไฮดรอลิกภายในบ้านทำงาน ในห้องเกมโต๊ะพูลได้ยกตัวสูงขึ้น ตอนนั้นประตูลับที่อยู่ใต้โต๊ะพูก็เปิดออก อยู่ตรงกลางบ้านเลยเหมือนกับในหนังเลย เมื่อโต๊ะเลื่อนขึ้นจนสูงมากพอ เจ้าหน้าที่เห็นช่องที่ต้องไต่บันไดลงไป 30 ฟุต ซึ่งมันก็คือปากประตูอุโมงค์ยาเสพติดยักษ์

ในนั้นมีครบครันทั้งบันได ไฟส่องสว่าง ปล่องระบายอากาศ ตลอดความยาว 4 กิโลเมตร มันไม่เคยมีแบบนี้มาก่อน ทางการรู้เป็นอย่างดีว่ามีคนเดียวที่ทำได้ขนาดนี้ คือราชายาเสพติดนานาชาติ เอลชาโป

เอล ชาโป กุซมัน เป็นนักค้ายาเสพติดที่ทางการเม็กซิโกต้องการตัวที่สุด และเป็นราชายาเสพติดที่ทรงอิทธิพลที่สุด โจควิน กุซมัน โลเอร่า (Joaquin  Guzman Loera) เติบโตในเม็กซิโกทศวรรษที่ 60 ได้รับฉายาว่า EL chapo หรือเจ้าเตี้ยในภาษาสเปน เมื่อเขาอายุได้ 15 เขาเริ่มบริหารไร่กัญชาของตัวเองในซินาโลอา (Sinaloa) นี่คือดินแดนแห่งการค้ายา เจ้าพ่อค้ายาชื่อกระฉ่อนแต่มาจาก ซินาโลอา มันเหมือนกับเป็นดินแดนแห่งแก๊งมาเฟียยุคดั้งเดิม


เอล ชาโปเริ่มเกเรมาตั้งแต่เป็นวัยรุ่น เขาตัดสินใจว่า ยาเสพติดจะเป็นหนทางให้เขาร่ำรวยได้ คุณจะเป็นใหญ่ก็ด้วยความกลัว การขู่กรรโชก และความรุนแรงนั่นเอง

เขาไต่เต้าขึ้นมาในขบวนการค้ายาในกัวดาราฮาร่า EL chapo มีชื่อเสียงอันร่ำลือเรื่องการปฏิบัติการอันเฉียบแหลม คอยควบคุมการลำเลียงยาเสพติดด้วยวิธีการอันซับซ้อนเข้าสหรัฐ หลายคนอาจจะคิดว่าเพราะคุณพกปืนผาหน้าไม้ เพราะคุณแข็งแรง เพราะโตมาข้างถนน จึงมาเป็นนักค้ายา แต่เอลชาโปไม่ใช่ หมอนี่ฉลาดเป็นกรด ขณะที่พวกขนยาปลายแถวซ่อนยาเอาไว้ในกระป๋องกาแฟ หรือของเด็กเล่น เอลชาโปเล่นของใหญ่อย่างใจถึง เขาไม่ใช่แค่ขนโคเคนจากโคลัมเบียมาทางเครื่องบิน แต่เขามีทั้งกองบิน ตามรายงานระบุว่าเขาน่าจะมีเครื่องบินเกิน 500 ลำ เรียกได้ว่าแทบจะครองน่านฟ้าเลย แต่การยกระดับกิจการขึ้นอีกขั้น และนำหน้า fbi หนึ่งก้าวเสมอ เอลชาโปได้คิดแผนลักลอบขนยาขึ้นใหม่ทั้งหมด เขาคิดขึ้นมาว่าเราใช้วิธีแบบคนงานเหมืองได้นี่ ด้วยการขนยาลอดผ่านพรมแดนมาทางใต้ดิน



การสร้างอุโมงค์ส่งยาที่ล้ำยุคที่สุดในโลก EL chapo สร้างทีมวิศวกรผู้เชี่ยวชาญสร้างอุโมงค์สูง 5 ฟุต ลึก 30 ฟุตใต้พื้นดิน ซึ่งเริ่มจากทางใต้ของพรมแดนสหรัฐเม็กซิโก ในหมู่บ้านอะกวาพริเอต้า ซึ่งเหยียดยาวเข้าไปถึง 200 ฟุตในอริโซน่า วิทยาการล้ำยุคที่เอลชาโปต้องการ ค่าก่อสร้างจึงสูงถึง 1.5 ล้านดอลลาร์ ความท้าทายแรกคืออุโมงค์ต้องใช้เส้นทางที่สั้นที่สุด เมื่ออยู่ใต้ดินจึงเป็นงานที่พูดได้ว่า พูดง่ายกว่าทำ

เวลาทำงานเจาะใต้พื้นดิน คุณอาจจะเฉออกข้าง ทิ่มลงดิน หรือว่าเป๋ไปมา คุณจึงต้องขนพวกอุปกรณ์รังวัด เพื่อดูว่าจะสามารถเจาะเป็นเส้นตรงได้ตลอดเวลา ขณะทำงานอยู่ใต้ดิน วิศวกรของเอลชาโป ต้องตรวจสอบมุมและทิศทางของอุโมงค์ ด้วยเครื่องมือใช้ส่องที่เรียกว่ากล้องประมวลผลรวม อุปกรณ์นี้จะยิงเลเซอร์เข้าไปที่สุดกำแพงอุโมงค์ เลเซอร์จะสะท้อนกลับมาว่าพวกเขาจะเป็นเส้นตรงไหม ที่ต้องทำแบบนี้เพราะ gps ใช้ใต้ดินไม่ได้

เวลาคุณเจาะพื้นดินลงไปเป็นช่อง เป็นปล่อง หรืออุโมงค์ ในนั้นจะทั้งอึดอัดทั้งชื้น ไม่นานก็จะเต็มไปด้วยคาร์บอนไดออกไซด์ ที่คุณพ่นออกมา คุณจะต้องปั๊มอากาศเข้าไป การเจาะอุโมงค์ใต้ดินจึงต้องติดตั้งระบบระบายอากาศ

อุโมงค์ระบายอากาศด้วยท่อลม ซึ่งมีปั๊มระบบวงรอบ ที่ทำอัดอากาศและให้แสงสว่าง ภายในอุโมงค์เดินระบบไฟฟ้าด้วยท่อพลาสติก จะปรับทางบนบ้านในอะกวาพริเอต้า โครงการนี้ใช้กำลังคนอย่างมหาศาล คุณต้องมีคนงานที่คอยขนดินออกจากอุโมงค์ ไหนจะต้องขนไม้มาค้ำยัน ทั้งเครื่องมือนั่นโน่นนี่ และคนงานที่ไม่ใช่แค่คนสองคน จะต้องลงกันไปเป็นร้อยคน

หลังทำการก่อสร้างอยู่ 1 ปี อุโมงค์อันซับซ้อนของเอลชาโป มีความยาวเท่ากับสนามฟุตบอล และทอดตัวอยู่ใต้เส้นพรมแดนสหรัฐเม็กซิโก อุโมงเริ่มจากบ้านในอะกวาพริเอต้า ไปถึงโกดังในดัลลัส อริโซน่า สิ่งที่น่าตกตะลึงมากกว่าตัวอุโมงค์ก็คือ ปริมาณของยาเสพติดที่ขนถ่ายกันในระยะ 6 เดือนแรก ที่เปิดใช้อุโมงค์ มีรายงานว่ามีการขนถ่ายโคเคนจำนวน 144 ตันผ่านทางอุโมงค์นี้

อเมริกาเป็นผู้บริโภคยาเสพติดรายใหญ่ของโลก ส่วนเม็กซิโกเป็นหนึ่งในผู้ผลิตยาเสพติดรายใหญ่ของโลก การเป็นเพื่อนบ้านกันก็เป็นเหมือนกับอุปสงค์อุปทานอย่างดี เมื่อหย่าข้ามพรมแดนไปอย่างเรียบร้อยก็จะถูกกระจายไปอย่างรวดเร็ว ตามเครือข่ายของเอลชาโปที่ทำงานอยู่ในอเมริกา เมื่อขายยาแล้วก็ต้องได้เงินซึ่งเงินทั้งหมดก็จะถูกรวบรวมแล้วส่งกลับมาที่เม็กซิโก เป็นเวลาเกิดปีที่เอลชาโปขนยาเสพติดผ่านอุโมงค์อย่างราบรื่น จนเมื่อตำรวจเม็กซิโกพบประตูทางเข้าไฮดรอลิก เมื่อวันที่ 19 พฤษภาคม 1990 และปิดมันลง แต่ราชายานรกที่หายเข้ากลีบเมฆได้เตรียมแผนสำรองไว้สำหรับเรื่องนี้แล้ว วิศวกรของเขาออกแบบอุโมงค์ขนยาไว้ที่อื่นด้วย ไล่ยังไงก็ไม่มีทางทันเพราะมันมีอยู่ทั่วไปหมด ตลอดสองทศวรรษที่ผ่านมา อุโมงค์ของเอลชาโปปฏิวัติวิธีการส่งยาทั่วโลก เข้ายึดแก๊งค้ายา sinaloa แล้วเปลี่ยนมันเป็นธุรกิจ 3 พันล้านดอลลาร์ต่อปี ปี 2013 เขากลายเป็นศัตรูหมายเลข 1 ของประชาชนสหรัฐ เป็นอาชญากรคนแรกที่เป็นตัวอันตรายต่อจากอัลคาโปน ดูเหมือนว่างานของเอลชาโป ส่วนหนึ่งก็คือต้องคิดหาวิธีการที่จะคอยนำหน้าทางการอยู่หนึ่งก้าวเสมอ หลังตามตัวเขาอยู่หลายปีวันที่ 22 กุมภาพันธ์ 2014 fbi ก็ล้อมจับเอลชาโปได้สำเร็จ โดยจับกุมได้ที่เมืองตากอากาศของเม็กซิโกชื่อมาซัทลาน(Mazatlan ) และส่งไปยังเรือนจำความมั่นคงสูงสุดอัลติพลาโน่(Altiplano) หรืออัลคาทราซของเม็กซิโก



อัลติพลาโน่ ไปทางตะวันตกของเม็กซิโกซิตี้ ประมาณ 50 ไมล์ เป็นหนึ่งในคุกที่ดีที่สุดของเม็กซิโก มันคือคุกไฮเทคของเม็กซิโก เหนือขึ้นไปจากคุกเป็นน่านฟ้าปิด ห้ามเครื่องบินผ่านตรงนั้นอย่างเด็ดขาด แต่เอลชาโปไม่ตั้งใจจะไปนอนในคุกนานอยู่แล้ว

หลังจากเปลี่ยนแก๊งค์ค้ายาในซินาโลอา เป็นธุรกิจค้ายาที่ทำเงินได้มากกว่า 3000 ล้านดอลลาร์ต่อปี EL chapo guzman เป็นราชายาเสพติดที่รวยและส่งอิทธิพลคนหนึ่งของโลก และเขาถูกจับกุมในเดือนกุมภาพันธ์ปี 2014 ทั้งการเม็กซิโกก็รวบตัวเจ้าพ่อคนนี้ได้ และจับขังอยู่ที่เรือนจำความมั่นคงสูงสุดอัลติปลาโน หลังลูกกรง El chapo เจอความท้าทายที่ใหญ่กว่าเดิม จะมีการส่งผู้ร้ายข้ามแดน รัฐบาลสหรัฐจะเล่นงานเขาในฐานะพ่อค้ายา ฝันร้ายของผู้ค้ายาทุกคนคือการโดนส่งตัวมารับโทษยังสหรัฐ เพราะขบวนการและอำนาจของเขาจะสิ้นสุด เพื่อเลี่ยงการถูกดำเนินคดีในสหรัฐอเมริกา ชายผู้เลื่องชื่อในการขุดอุโมงค์ เหลือทางเลือกเดียวคือขุดอุโมงค์อีก และเป็นอีกครั้งที่มีการวางแผนก่อนลงมืออย่างดี

รายงานอ้างว่าวิศวกรของเอลชาโปเรียนจบมาจากเยอรมนี เห็นได้ชัดว่าปฏิบัติการแหกคุกนี้ทุ่มไม่อั้นเลย เส้นทางหลบหนีกระหึ่มโลก จะอยู่ใต้พื้นดิน 30 ฟุต พร้อมความยาวเกือบ 1 ไมล์ หรือเทียบเท่า 13 สนามฟุตบอล สนนราคาราว 5 ล้านดอลลาร์ แต่ก็มีอุปสรรคทางธรณีวิทยาขวางอยู่ เพราะอัลติปลาโนล้อมรอบด้วยแม่น้ำและทะเลสาบ เหนือระบบน้ำใต้ดินอีกที ระบบน้ำใต้ดินเป็นน้ำบาดาลที่อยู่ใกล้กับพื้นผิว ซึ่งการก่อตัวอยู่ใต้ชั้นผิวดินนั้น น้ำจะเยอะมากจนคุณต้องปั๊มออก หรือต้องรอให้น้ำแห้งเท่านั้น

พวกเขาใช้วิธีสูบน้ำออกจากตรงที่ขุด วิศวกรสร้างอุโมงค์จากบริเวณก่อสร้างไปสู่เรือนจำ พวกเขาใช้ท่อ PVC ร้อยสายไฟ เดินระบบไฟฟ้าและปั๊มอากาศ เข้าสู่ทางเดินใต้ดิน วิศวกรถึงกับต้องสร้างมอเตอร์ไซค์บนรางเพื่อใช้ขนเศษดิน กว่า 3000 ตัน ระบบรางที่ถูกเขาใช้ขนเศษดินออกมานั้นมันเหลือเชื่อจริงๆ อำนาจเงินและอิทธิพลของเอลชาโปในเม็กซิโก ทำให้เขามีข้อมูลทุกอย่างที่ต้องการ แม้กระทั่งการขุดอุโมงค์ไปถึงห้องอาบน้ำของเขาในเรือนจำ เป็นจุดเดียวในเรือนจำที่ไม่มีกล้องวงจรปิดคอยจับตาเขาตลอด 24 ชั่วโมง

มีการคาดการณ์ว่าเอลชาโปน่าจะมีข้อมูลพิมพ์เขียวของคุกหรือสถานที่สำคัญทางความมั่นคงต่างๆของเม็กซิโกอยู่ในมือตั้งแต่ก่อนถูกจับตัว แสดงให้เห็นว่าเขามีแผนสำรองและนำหน้าทางการอยู่เสมอ ผู้คุมในเรือนจำก็กลับแกล้งตาบอด ขณะที่การก่อสร้างดำเนินไป เพราะพวกเขารับได้โต๊ะจากเอลชาโปนั่นเอง เขาสามารถจ่ายเงินจ้างเจ้าหน้าที่หน่วยรัฐบาล ตำรวจ พวกผู้คุม เขามีทั้งเงินและอิทธิพล

กรกฎาคมปี 2015 เอลชาโปเริ่มลงมือ ใต้พื้นห้องอาบน้ำมีอุโมงอยู่ แล้วเขาก็กระโดดลงรู แล้วก็หายตัวไป ราชาอุโมงค์ยักษ์ กระโดดควบมอเตอร์ไซค์ พุ่งสุอิสรภาพ การแหกคุกแบบช็อคโลกผ่านอุโมงค์ยาว 1 ไมล์ มีการพาดหัวข่าวไปทั่วโลก ชื่อเสียงของเอลชาโปยิ่งกระฉ่อน อุโมงค์แหกคุกของเขาเป็นเหมือนการตอกหน้าทางการ เหมือนกับพูดว่า คิดจะจัดการฉันได้หรือมันเป็นไปไม่ได้หรอก แต่ 6 เดือนให้หลัง ในเดือนมกราคมปี 2016 เอลชาโปถูกรวบตัวได้อีกครั้ง โดยนาวิกโยธินเม็กซิโก ราชาอุโมงค์ส่งยา กลับเข้าเรือนจำอีกครั้ง เอลชาโป เขาสร้างอุโมงค์ที่สลับซับซ้อนที่สุด ในประวัติศาสตร์การค้ายาของโลก ระดับนี้ขนาดเจมส์บอนด์ยังต้องหันมาร้องว้าว

ที่มา รายการอัจฉริยะจอมโฉด