กิมหยง - ตะลุงเว็บบอร์ด

เมื่อย้อนไปช่วงราว เดือนกุมภาพันธ์ 2541 เบื้องหน้าที่ผมได้เห็นทุกๆวัน คือชายชราคนนึงนั่งอยู่ใกล้ๆกับหญิงชราคนนึงมือได้กุมมือหญิงชรานั้นไว้ คอยเช็ดตัว ป้อนข้าว หญิงชราที่นอนอยู่ข้างหน้าชายชราคนนั้น ชายชราได้ดูแลปรนนิบัติหญิงชรานั้นทุกวันตั้งแต่วันที่เขาล้มป่วย ระหว่างที่ผมได้เห็นชายชราคนนั้นปรนนิบัติหญิงชราอย่างดี คนนั้น จึงให้ชายชราคนนั้นเล่าถึงความรักที่มีต่อหญิงชราคนนั้นให้ฟัง ชายชราได้เล่าด้วยเสียงที่สั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้าว่า " เริ่มตั้งแต่ป๊าสมัยอายุ 16-17 ปี ครอบครัวป๊าจนปีาเรียนหมอกับพ่อพร้อมทั้งทำมาหากินด้วยการทำประมง วันนึงม๊ะห์มึงก็ย้ายมาจากกรุงเทพมาอยุ่ที่นี่ ม๊ะห์มึงเขาเป็นคนสวยมาก ผมยาว ผิวขาว ตัวเล็ก ผู้ชายในหมู่บ้านได้หมายปองและชอบม๊ะห์มึงหลายคน ป๊าก็ชอบแต่ป๊าไม่กล้าเข้าไปเพราะป๊าจนเป็นผู้ชายจนๆกลัวม๊ะห์มึงเขารังเกียจ ตั้งแต่นั้นป๊าก็คิดและฝันเอาไว้ว่าจะต้องดูแลผุ้หญิงคนๆนี้ให้ได้และให้ดีที่สุดจะดูแลจนกว่าจะตายจากกันไป และด้วยความที่รักม๊ะห์มึงในตอนนั้นป๊าเลยตัดสินใจเข้าไปแสดงความรักบ้างด้วยการทำดี ทุกๆวัน ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด จนในที่สุดม๊ะห์มึงก็ยอมรับในความดีของป๊า ม๊ะห์มึงไปเคยมองภายนอกว่าป๊าจะเป็นยังไง ม๊ะห์มึงจะมองภายในของป๊านั่นคือความดี สุดท้ายม๊ะห์มึงกับป๊าได้แต่งงานกัน ตั้งแต่นั้นมาป๊าทำทุกอย่างที่ทำให้ม๊ะห์มึงแบบดีที่สุด เป็นหมอรักษาคนเจ็บป่วย ทำประมง ช่วยกันสองคน ม๊ะห์มึงจะเป็นคนทำยา ป๊าจะรักษาคนไข้และเข้าป่าไปหาเครื่องยา จนกระทั่งเราสองคนแก่เฒ่า เราก็รักกันมาจนถึงวันนี้จะ 70 ปี ความรักป๊าก็ยังมีเหมือนเดิม มีแต่มากขึ้น มากขึ้น ป๊าไม่เคยที่จะโกรธม๊ะมึงเลยซักครั้งเดียวไม่ว่าม๊ะห์มึงจะดุจะว่าป๊ายังไง ป๊าก็จะฟังและเงียบ และเดี๋ยวก็เข้าไปง้อ ไม่เคยทะเลาะกัน วันนี้ม๊ะห์มึงล้มป่วยลงป๊าก็ต้องดูแลจนวันสุดท้ายที่เขาจะจากไป ก่อนหน้านี้ม๊ะห์มึงเคยบอกกับป๊าว่า ถ้าถึงเวลาที่ความตายจะพรากเราสองคนออกจากกัน ฉันจะขอตายก่อนหมอนะ เพราะถ้าหมอไปก่อนฉัน ฉันอยู่บนโลกใบนี้ไม่ได้แน่ๆฉันจะต้องเสียใจ สุดท้ายแล้ววันนี้มันก็มาถึง" ชายชราเล่าพรางยกมือที่เหี่ยวย่นมาเช็ดน้ำตาที่ไหล นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นชายชราที่ผมอยู่กับเขามาตั้งแต่เล็กร้องไห้ และผมก็อดที่จะร้องไห้ไปด้วยไม่ได้ จากนั้น 16 กพ.2541 วันที่หญิงชราคนนี้หมดลมหายใจ จากไปด้วยความเศร้าโศกของชายชราและลูกๆหลานๆ ตั้งแต่วันนั้นที่ผมเห็น.......ชายชราคนนั้นรับในสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้ ชายชราคนนั้นยังรู้สึกว่าหญิงอันเป็นที่รักยังไม่ได้จากเขาไปไหน เวลากินจะจัดตักข้าวสองจานทำเหมือนตอนที่หญิงชรามีชีวิตอยู่ เรียกกินข้าวตักกับข้าวนั่งพูดเหมือนนั่งกินกันอยุ่สองคนทั้งที่เขานั่งกินอยู่คนเดียว เวลานอนจะจัดหมอนปูผ้าปัดที่นอนเหมือนเคยทำให้หญิงอันเป็นที่รัก พูดคุยคนเดียวราวว่าหญิงชราคนนั้นยังอยู่ข้างกายเขา เรียกหายามที่ไม่เห็น นี่คือสิ่งที่เปลี่ยนชายชราคนนั้น ณ.วันนี้ชายชราคนนั้นยังคิดว่าหญิงชราคนนั้นอยู่กับเขาตลอดเวลาทั้งที่ร่างกายของชายชราคนนั้นก็ร่วงลงตามกาลเวลา
     ระหว่างที่ผมมานั่งเล่าบอกถึงเรื่องราวความรักที่เรียกว่า รักแท้ นั้นเวลาที่นึกถึงน้ำตาของผมก็ยังไหลตลอดเวลา ตั้งวันที่ผมได้เห็นและคลุกคลีกับหญิงชราและชายชรา ที่ท่านทั้งสองได้แสดงความรักกันนั้น ผมเคยคิดไว้ตั้งแต่นั้นว่าวันนึง หนูจะเป็นแบบป๊าด๊าด ให้ได้ หนูจะรักผู้หญิงและทำเหมือนที่ป๊าด๊าดได้ดูแลม๊ะห์เรียม จนถึงวันสุดท้ายเหมือนกับที่เห็น หนูฝันว่าหนูจะมีความรักที่สวยงาม ป๊าด๊าดเคยบอกว่า ความรักไม่มีไสยศาสตร์ที่ไหนจะสู้กับการทำดีกับคนที่เรารัก ทำดีทุกๆวัน ทำดีให้เยอะๆไม่ใช่แค่คนที่เรารักให้รวมไปถึงรอบข้างของคนที่เรารักด้วย และนั่นแหละคือ คาถาที่ป๊าจะให้ ทำดีนะจะได้เป็นอย่างกับป๊า และสุดท้ายเราต้องรับผิดชอบหน้าที่ของเราจากร้อยเปอร์เซ็นให้เป็นพันเปอร์เซ็น เวลาที่เขามีปัญหาเราต้องแก้ปัญหา เวลาเจ็บป่วยอย่าทิ้งกัน นี่แหละเป็นสิ่งที่จะต้องทำและต้องปฎิบัติมันอย่างดีที่สุด.
    สุดท้ายตรงนี้จากสิ่งที่หยิบนำมาเล่าเป็นเรื่องจริงของ ตาและยายของผมเอง ตาผมชื่อ หมอด๊าด เป็นหมอแผนไทย และยายชื่อ มาเรียมเป็นสาวเชื้อสายมอญที่จากพวกเราไปเป็นสิบปี วันนี้หมอด๊าดยังอยู่และยังมีบางเวลาที่ตะโกนเรียกชื่อ ม๊ะเรียม พร้อมน้ำตาที่ไหล ตอนนี้อายุเก้าสิบหกปีแล้ว ความรักที่มีให้กับหญิงคนรักยังมิเสื่อมคลาย....

CR.Phanuwat Thanomwong    Pj_mc  25/8/55
https://www.facebook.com/notes/phanuwat-thanomwong/%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%B0%E0%B8%84%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%97%E0%B8%B8%E0%B8%81%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%87/10151128254278415