กิมหยง - ตะลุงเว็บบอร์ด

เป็นอย่างนี้เกือบทั้งเมืองสงขลา เป็นกับรถรับจ้างเกือบทุกคัน

ยุคสมัยเปลี่ยนไปแต่พฤติกรรมยังไม่เปลี่ยนแปลง

ย้อนกลับไปเมื่อ 15 ปี สมัยมัธยม เห็นแบบนี้บ่อย

เด็ก นร.ชาย (เพื่อนๆ) โหนห้อยโตงเตงกะรถหลังคาสูงบ้าง หลังคาเตี้ย(แบบนี้บ้าง)

บ้างบอกเท่ห์ดี บ้างบอกไม่มีที่นั่ง(มันก็จริง)

ยังไงก็ระมัดระวังกับการโหนด้วยนะ เป็นห่วง

เรียนตามตรง มันมีอยู่อย่างนี้มานานมาก สมัยผมยังทำงานอยู่หาดใหญ่ ช่วง ปี 2530-2536 

โหนรถโพธิ์ทองเป็นว่าเล่น (ใจจริงไม่อยากทำ) ยืนริมประตู นิ้วชี้ นิ้วนางเกี่ยวราวจับริมประตู ปลายเท้าแตะพื้นบันไดทางขึ้น ได้ครึ่งเท้า เพียงข้างเดียวก็ถือว่าวันนั้นบุญหนักหนา

ข้างในไม่ต้องพูดถึง ขึ้นหน้าก็ไม่ได้กระเป๋ามันมองหน้าเชิงไล่ แกมข่มขู่

กว่าจะได้ยืนริมบันไดเต็มสองเท้า (ข้างในไม่ต้องพูดถึง!!) ก็ถึงที่ทำงานหน้าญว. พอดี เป็นอย่างนี้ทุกวัน

เป็น ชม.เร่งด่วน ทั้งเช้าและเย็น จนบัดนี้มานั่งตรอง นั่งนึกๆ ดู โอโห้..เรานี่บุญหนักหนา ที่ไม่ร่วงหล่นจากรถ ชีวิตเหมือนเส้นด้าย ที่ฝากไว้กับรถเมล์โพธิ์ทุกวัน เพื่อเซฟค่าใช้จ่ายของตนเองในแต่ละเดือน

ยังจำได้ดี..โดยเฉพาะเหตุการณ์ที่รถโพธิ์ทองแซงรถอื่นแล้วข้ามเลนประสานงากับรถเครน ตรงหน้าโรงงานสงขลาแคนนิ่ง (เลยห้าแยกเกาะยอ ถ้าจำไม่ผิด)

ผมพลาดเที่ยวแค่ไม่กี่นาทีในตอนเช้า หากวันนั้นออกมาเร็วกว่านี้ คงไม่ได้มานั่งโพสต์ในบอร์ดนี้..

ผมก็เคยเป็น 1 ในนั้น ตลอด 3 ปีที่เรียนสงขลา ก็ต้องเข้าใจว่าบางทีก็ต้องเอื้อเฟื้อที่นั่งแก่ เด็ก สตรี และคนชรา

ซึ่งถ้านั่งอยู่ จะโดนคนในรถมองหน้าทันที พร้อมกันโดยมิได้นัดหมายครับ

แต่ถ้าจะให้รอคันต่อไป ก็ไม่ได้กลับเพราะรถวิ่งมา อ.จะนะ หมดประมาณห้าโมงยี่สิบนาทีจากหน้าที่ทำการป่าไม้ครับ

ฉะนั้น ก็ต้องมีกันบ้างครับ ถ้าตัวเล็กๆ ก็ยืนสัก 5-10 กิโลเมตรก็ได้นั่งแล้วครับเพราะน่าจะมีคนลงแถวๆสวนตูลเยอะครับ

เป็นประสบการณ์ตรงและความเห็นส่วนตัวนะครับ ขอบพระคุณมากครับ

ตอนเราเรียนมัธยมก็ไม่มีใครยอมนั่งกันเลยครับ บางทีพอคิดถึงชีวิตในวัยรุ่นตัวเองยังถามตัวเองเลยว่า "กูรอดมาได้ยังไงว่ะ"

   น่ากลัวน่าน 

ผมเคยตกจากรถสองแถวแบบนี้เลยสมัยเรียน แต่เป็นที่กรุงเทพฯ
ไม่ใช่อยากยืน แต่มันไม่มีที่นั่ง เลยต้องยืน มือหนึ่งถือหนังสือ อีกมือเกาะราวไว้ ขาหนึ่งอยู่นอกรถ ขาหนึ่งเหยียบท้ายรถ
พอรถออกตัวคนด้านใน ก็โถมมาตามแรงออกตัวของรถ มือเดียวครับ ไม่ใช่ซุปเปอร์ไซย่า กลิ้งลงมาเลย
โชคดี ได้แผลเล็กน้อย ประกอบกับ ทำบุญไว้เยอะ ผีเลยช่วยหยุดรถคันหลังไว้ให้  หลังๆเลยต้องเอาหนังสือใส่เป้ แต่ก็ยังต้องโหนอย่างนี้เหมือนเดิม

นั้นยังไม่นับรวมถึง พฤติกรรมหรือนิสัยในการขับขี่รถโดยสารของพวกนี้ (รวมถึงรถตู้ด้วย)

ขอใช้คำว่า โค-ตร-อุ-บาทว์ (ขออภัยหากแรงไปและหากไม่สุภาพลบได้เลยครับ)

นึกจะเลี้ยวก็เลี้ยว นึกจะจอดก็จอด จอดแล้วนึกจะออกมา ก็พุ่งออกมาโดยไมสนใจรถที่ตามมาข้างหลัง

อยู่เลนขวาสุด พอคนกดกริ่ง ปาดเข้าเลนซ้ายทันที รถข้างหลังเบรคกันหัวตุง ไฟเลี้ยวเหรอ? จอดแล้วค่อยเปิด?! ฯลฯ

รถพวกนี้ "กร่าง" ขับขี่แบบไม่เกรงกลัวใครจริง (ปัจจุบันผมไม่ทราบว่าใครสัมปทานอยู่)

เพื่อปาก-เพื่อท้อง อิทธิพล ผลประโยชน์ เป็นที่ตั้งทั้งนั้น..

เรื่องเปรตๆหาดูได้เฉพาะในประเทศเฮงซวยนี้เท่านั้น ทุกเรื่องไม่เชื่อลองไปไล่ดูได้

เห็นด้วย