กิมหยง - ตะลุงเว็บบอร์ด

ชายหนุ่มเอย ฉันพยายามเข้าใจเธอ บางทีเธออาจวาดฝันเห็นสังคมที่สวยงาม ผู้คนเท่าเทียม ผู้มั่งมีไม่เอาเปรียบผู้ยาก เธออาจอยากกู่ตะโกนก้อง ว่าอย่าข่มเหงเอาเปรียบเหยียบย่ำกันนักเลย แต่ไม่เคยเลย ไม่เคยมีแม้ใครหยุดฟังเสียงก้องตะโกนของเธอ กระสุนปืนเท่านั้นในความคิดของเธอ ที่จะปลุกผู้คนให้ตื่นขึ้นมา ความตายเท่านั้นที่จะทำให้ผู้คนรู้สึกสำนึก เธออาจคิดเช่นนั้น แม้ความตายของเธอ เต็มไปด้วยเสียงด่ากราด เคียดแค้นและชิงชัง อย่างน้อยมีฉันหนึ่งคนที่พยายามเข้าใจเธอ หลับเถิดหนุ่มน้อย สักวันหนึ่งสังคมจะสวยงาม ความตายมีค่าเสมอ....................................ตาวัน ๑๔/๒/๒๕๕๖ (บันทึกท่ามกลางเสียงกราดเกรี้ยวของผู้คนในสังคมแห่งวันของความรัก)

ประชาธิปไตย และเสรีภาพ ไม่เคยได้มา เพราะความรุนแรง และกระบอกปืน

ประชาชนตาย รัฐบาลเงียบ
ครูตาย รัฐบาลเงียบ
ตำรวจตาย รัฐบาลเงียบ
ทหารตาย รัฐบาลเงียบ
ข้าราชการตาย รัฐบาลเงียบ
โจรก่อการร้ายตาย รัฐบาลเยียวยา

หรือเราเป็นแค่ผู้ชมภาพยนตร์สงครามจากภายนอกเท่านั้นเอง ฉากชีวิตและความตายไม่ว่าของฝ่ายใด นำมาซึ่งความตื่นเต้นสะใจท่ามกลางชีวิตที่ต้องสูญเสียไปจริงจริง เราหลายคนไม่เคยเกิดและเติบโตในพื้นที่แห่งความขัดแย้งนี้ เราไม่เคยมีคำถามว่าทำไม อีกฝ่ายต้องหยิบอาวุธขึ้นมาฆ่ากัน สงครามไม่เคยช่วยแก้ปัญหาให้มนุษย์ แต่มนุษย์ใช้สงครามแก้ปัญหาเสมอมา .......................

เป็นคำพูดที่ดีที่สุดในสถานการณ์นี้